คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Part eight : งานเดินแบบเครื่องเพชร(100% >o< )
Part eight : งานเดินแบบเครื่องเพชร
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ บริษัทออกแบบงานคิม ค่ะ”
ยูนอากรอกเสียงหวาน ๆ ของเธอลงไปในโทรศัพท์ แต่มือของหญิงสาวกำลังวุ่นกับการเก็บข้าวของลงกระเป๋าเพื่อจะได้กลับบ้าน
“ยัยอิมยูนอา มาที่งานจิวเวอรรี่ บัดเดี๋ยวนี้”
“อะไรเจส ผีลิเกเข้าสิงเหรอ - -*”
“กรี๊ด หยาบคาย มาเร็ว ๆ เหอะน่า นางแบบเครื่องเพชรไม่พอ”
“เฮ้ย ไม่เอาด้วยหรอกงานแบบนี้ไม่ถนัด”
“แล้วเธอจะให้งานของบริษัทล่มเหรอไงฮะ!!!”
“แล้วทำไมไม่รู้จักหาให้มันครบ ๆ ล่ะยัยเจส”
“ไปโทษยัยควอนยูริโน่น มาเร็ว ๆ เถอะน่า ไม่งั้นตาซีวอนเชือดฉันแน่”
“ไม่เป็นไรปล่อยเขาเชือดเธอไป”
“ขอบใจมากนะเพื่อนรัก -*- มาภายใน 10 นาที ไม่งั้นให้แทไล่ออก”
“อ้าว เฮ้ย OoO .......”
เธอมองโทรศัพท์ที่เพื่อนผู้น่ารักตัดสายทิ้งไปแล้วแบบช็อคค้าง กรรมซ้ำเวรซ้อนอะไรของเธอเนี่ย อยากกลับไปดูละครแท้ ๆ
“ยูนอาคร้าบ ผมมารับแล้ว ^^”
เธออยากเอาหัวโขกกับโต๊ะ แล้วทำไมหมอนี่ต้องมาโผล่เอาตอนนี้ด้วย ตั้งแต่เรื่องที่สวนสาธารณะก็เอาเธอแทบมองเขาไม่ได้อยู่แล้ว นายหน้ามึนยังจะบากหน้ามารับเธออีก
“นายมาทำไม ดงเฮ”
“มารับกลับบ้านไง”
“ไม่ต้องมาเลย รถฉันก็มี ไม่อยากเห็นหน้านาย แล้วก็ตอนนี้ไม่กลับบ้านด้วย”
“พูดจาทำร้ายจิตใจจังเลย จะไปไหนล่ะยูนอา เดี๋ยวไปส่ง”
“ที่ไหนก็ได้ที่จะไม่เจอหน้านายยังไงล่ะ”
“งั้นคงยาก เพราะผมจะไปส่งคุณ”
ดงเฮเดินเข้ามาใกล้แล้วแนบริมฝีปากแตะที่ริมฝีปากเธออย่างรวดเร็ว แผ่วเบา ยูนอาสะบัดหน้าหนีแล้วเอามือทาบแก้มที่ร้อนฉ่าของตัวเอง เมื่อสงบสติอารมณ์ได้ก็หันกลับมาเอาเรื่องคนก่อคดี
“ทำบ้าอะไรของนาย”
“แสดงความรักต่อคนที่อยากให้รับรักน่ะสิ”
หน้าที่เพิ่งหายร้อนกลับมาร้อนซู่อีกครั้ง เธอสบถออกมา ทำให้คนที่มองเธออยู่หัวเราะกับคำสบถที่ไม่สมตัวนั้น
“หัวเราะอะไร”
“หัวเราะในความน่ารักของคุณไง ไปกันเถอะ”
ดงเฮคว้ากระเป๋าของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินนำออกไปทันที ยูนอาอึ้งที่เขารวบรัดแบบเธอไม่ทันปฏิเสธ
“ฉันไปตกลงตอนไหนไม่ทราบ....”เธอพูดกับตัวเอง แต่สุดท้ายรอยยิ้มก็เผยออกมาแล้วรีบเดินตามคนที่อุกอาจฉกกระเป๋าเธอไป
ในงานเดินแบบเครื่องเพชรของบริษัทซีวอนที่มีชื่อโด่งดัง ตอนนี้พนักงานของบริษัทกำลังเร่งมือกันจัดงานตามคอนเซปต์ที่วางไว้ เจสสิก้าเดินสำรวจงาน เริ่มจากซุ้มอาหารชั้นเลิศที่ประดับข้างเคียงด้วยดอกไม้หลากสีสันแต่ไร้กลิ่น เพื่อไม่ให้ตีกับกลิ่นของอาหาร แต่สีสันของดอกไม้จะทำให้อาหารดูน่ารับประทานมากขึ้น
เธอไล้สายตามองสำรวจอย่างพึงพอใจแล้วไปสำรวจที่อื่นต่อ
“เรียบร้อยดีไหม”
เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยถามเธอจากทางด้านหลัง เธอหันหลังกลับไปหาเจ้าของเสียง ชายหนุ่มอยู่ในชุดเฉกเดียวกับเธอ คือโทนดำ เป็นชุดที่เธอและเขาใส่เพื่อลงมาคุมงานเอง
“ก็เรียบร้อยดี จะมีปัญหาก็เรื่องนางแบบ แต่คิดว่าจัดการได้”
น้ำเสียงของเจสสิก้าเป็นการเป็นงานจนทำเอาชายหนุ่มอดชื่นชมไม่ได้ หญิงสาวแสดงให้เห็นว่าเธอมีความสามารถจัดการงานออกมาได้เต็มรูปแบบ แต่เขาอยากจะเห็นเธอยิ้มให้มากกว่า
// รอยยิ้มที่เธอไม่เคยมีให้เขา รอยยิ้มที่เขาต้องการให้เป็นของเขาคนเดียว//
เสียงเรียกร้องดังมาจากจิตสำนึกในใจ แต่เขากลับกดสิ่งนั้นไว้ไม่ให้บายปลายไปมากกว่านี้
“แล้วเธอจะจัดการยังไงกับเรื่องนางแบบ”
“ไม่ต้องห่วงก็แล้วกันค่ะ”
เจสสิก้าไม่ได้ตอบคำถามเขา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ ซีวอนพยักหน้ารับรู้เบา ๆ เจสสิก้ายิ้มให้เขาน้อย ๆ แล้วขอตัวออกไป
ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่พึงพอใจกับรอยยิ้มนั้น........................
“เธอจะไปไหน แทยอน”
คิบอมที่พันผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำ เอ่ยถามหญิงสาวที่กำลังยัดของใส่กระเป๋าถือ ซึ่งบอกได้ว่า เธอกำลังจะออกไปข้างนอก
“ไปงานเดินแบบของเพื่อนคุณไง”
“แล้วทำไมไม่รอไปพร้อมฉันแล้วก็ไม่เปลี่ยนชุด”
“พอดีงานมีเรื่องขัดข้องนิดหน่อย เจสโทรมาตามน่ะ”
“งั้นรอแป๊บนึง เดี๋ยวฉันไปด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอง”เธอคว้ากระเป๋าแล้วจับลูกบิดประตู
“นั่งลงซะคิมแทยอน”
แทยอนเบ้ปากนิดหน่อยแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงเหมือนเดิม ตอนนี้เธอและเขาอยู่ในบ้านหลังเล็กของคิบอม โดยส่วนใหญ่เขาจะอยู่ที่นี่ไม่ค่อยกลับไปที่บ้านของเขา
“เสร็จแล้ว ไปกันได้แล้ว”
เธอและคิบอมเดินทางมาถึงสถานที่จัดงาน เธอรีบเดินตามหาเพื่อนของเธอแบบเร่งด่วน ใจหนึ่งก็ไม่อยากอยู่ใกล้ ๆ คิบอมด้วยเดี๋ยวอารมณ์เสียอีกจะยุ่ง
“เจส”
“อ้าว แทมาแล้วเหรอ......”
“งานมีอะไรขัดข้อง ถึงเรียกฉันมา”
“ขาดนางแบบไง แต่เธอมาแล้ว ซอมาแล้ว ก็ขาดแต่ยูนอา”
“- -: ให้ฉันเดินแบบเนี่ยนะ คิดได้ไง”
“ก็คนมันขาด เอ้า ยูนอามาแล้ว”
เจสหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ายูนอามากับใคร แต่เธอก็ปรับสีหน้าปกติอย่างรวดเร็วแล้ว ลากแทยอนกับยูนอาไปหลังเวที แต่ไม่วายคนที่มากับยูนอายังเร็วพอที่จะกระซิบบางอย่างที่ทำให้เธอต้องกัดริมฝีปาก รีบเดินไปทันที
“ผมเตือนแล้วนะเจส ระวังคนที่เจ็บจะเป็นเธอล่ะ!!!”
หญิงสาวทั้งสามเดินมาหลังเวที หลังจากนั้นเสียงกรี๊ดจากข้างในก็ดังขึ้นทำให้คนข้างนอกสะดุ้งกันเป็นแถบๆ
“พวกเธอ OoO”
“แทยอน ยูนอา เจส ไม่เจอกันนานมากเลย”
ซูยองวิ่งเข้ามากอดเพื่อนสาว ตามมาด้วยซันนี่และทิฟฟานี่ ซึ่งซอฮยอนนั่งหัวเราะกับเหล่าพี่ ๆ และเพื่อนของเธอ
“พวกเธอมากันได้ยังไงเนี่ย”แทยอนถามสาวๆ
“มาเป็นนางแบบไงจ๊ะ”
“ใช่ ๆ ยัยยูริเรียกพวกเรามา”
“ฉันว่าแล้วยูริ มีหรือที่จะหานางแบบไม่ทัน แผนเธอใช่ไหม”
“ปิ๊งป่อง เก่งจัง ถูกเลยจ๊ะเจสจ๋า”
“พี่อย่ามัวแต่คุยสิคะ รีบมาแต่งตัวได้แล้ว”
“อ้าวซอ มานี่แล้วคยูล่ะ”
“พี่เจสไปรับซอมาน่ะค่ะพี่แท คุณคยูเลยไม่ว่าอะไร”
“เอ้ามาแต่งตัวได้แล้ว” ฮโยยอนเร่ง ทุกคนจึงแยกย้ายไปแต่งตัว
“พี่ฮะ สาว ๆ ไปไหนกันหมด”คยูเอ่ยถามพี่ชายเพราะตอนนี้งานเริ่มมานานแล้ว แต่เขาไม่เห็นซอ แทยอน หรือแม้แต่เจสสิก้าเลย
“ไม่รู้ แทยอนก็ไม่อยู่”
เขาเหลือบมองพี่ชายของเขา คิบอมยืนหน้านิ่งแต่จริง ๆ แล้วสายตาคมกำลังกวาดหาร่างบางของใครบางคนในงานอยู่
“พี่ก็เป็นห่วงแทยอนใช่ไหม”
“ทำไมฉันจะต้องเป็นห่วงยัยบ้านั่นด้วย”คิบอมตอบแบบขึ้นเสียงนิดๆ
“ปากแข็ง”
ชายหนุ่มที่เข้ามาร่วมวงสนทนา เขายิ้มเผล่ให้เพื่อนรักที่ทำตาวาวใส่เขา
“ไปไกล ๆ เลยดงเฮ”
“หึหึ ซีวอนมันกล่าวจบแล้วนะ นางแบบจะออกมาเดินเครื่องเพ็ชรแล้ว ไปดูใกล้ ๆ ไหม”
“ไปเถอะครับ - - ผมมี ซอ อยู่แล้วไม่อยากดูคนอื่นหรอก”
“ฉันไม่หื่นเหมือนแก ดงเฮ”
ทั้งหมดหยุดบทสนทนาไว้แค่นั้น เพราะแสงไปที่ดับลงเหลือเพียง สปอร์ตไลท์ที่ฉายชัดไปที่เวทีใหญ่กลางห้อง เป็นเวลาที่บอกว่าการเดินแบบของงานได้เริ้มขึ้นแล้ว
ชายหนุ่มทั้งสามเบนจุดสนใจไปที่เวที ก่อนที่จะตกตะลึงกับหญิงสาวที่เดินแบบเครื่องเพ็ชรชุดแรก
เธอสวยสง่าในชุดราตรีเปิดไหล่ครึ่งท่อน โชว์หน้าท้องแบบราบขาวเนียน ชายกระโปรงสีชมพูโปกสะบัดไปตามจังหวะการก้าวเดิน เครื่องส่องประกายเมื่อต้องแสงวิบวับ ตัดกับทับทิมเม็ดงามที่ถูกบรรจงเติมแต่งลงไปในเครื่องประดับด้วย ผมยาวสยายล้อมกรอบใบหน้าสวยที่เขาคุ้นเคย
ซอฮยอน!!!!!!
ชายหนุ่มในงานซุบซิบกันถึงความงามของเธอ แน่นอนรอยยิ้มมีเลศนัยถูกเผยบนใบหน้าของชายหลายคน และหนึ่งในนั้นรวมถึงคนที่ซอฮยอนและคยู ควรจะระวังไว้ที่สุดด้วย!!!!
**********
คยูจับจ้องร่างสวยบนเวทีไม่วางตา ปกติเขารู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนน่ารัก แต่ไม่คิดว่าเธอจะซ่อนเสน่ห์ไว้เพียงนี้ แก้มที่ถูกทาทับด้วยสีสันของเครื่องสำอางชวนให้อยากลิ้มลองสัมผัส ใจของเขาเต้นระรัวเมื่อซอที่เดินอย่างสง่างามหันมาสบตาเขา เธอแย้มรอยยิ้ม เขาขอคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยละกันว่าเธอยิ้มให้เขา
“นั่นสาวนางแบบที่ไหนวะ สวยเป็นบ้า”
“อยากได้ว่ะ ค่าตัวจะแพงไหมวะ”
อารมณ์ของเขาคุกรุ่นทันทีที่ได้ยินพวกผู้ชายท่าทางกระเป๋าหนัก พูดถึงภรรยาเขาแบบนั้น เขาทำท่าจะเข้าไปจัดการถ้าคิบอมและดงเฮไม่รั้งไว้ก่อน
“บัดซบ!!!”เสียงสบถจากคนเคยใจเย็น
“ใจเย็น คยู มันทำไรไม่ได้หรอก”
“มันไม่ได้บอกจะแอ้มเมียพี่นิ”
“พี่ยังไม่ได้ยินแบบนั้นเลยนะ คยู แล้วพี่ก็ยังไม่รีบมีเมียแบบแก”
คยูที่เริ่มอารมณ์เย็นลงบ้างหลังจากที่คิบอมเตือนสติก็คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมคำพูดที่ได้รับคำตอบเป็นคำปั้นทุบดังอั้กแทน
“อย่าให้ได้แทยอนมาเป็นพี่สะใภ้เชียวล่ะ แต่มันก็ดีนะ 555+”
“ว่าแต่ซอมาเป็นนางแบบได้ไงนี่”ดงเฮถามขึ้นมา
“นางแบบไม่พอ เจสเลยให้มาเดินแทนไง”
ชายหนุ่มผู้มาใหม่ตอบคำถามนั้น ซีวอนมองไปที่นางแบบคนต่อมาที่เดินออกมาพร้อมยูริ พวกเธอช่างสวยสง่าในชุดราตรีและเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่จะตรึงตาคนของเครื่องเพชรที่ออกแบบมาอย่างงดงาม
“ไง เจ้าของงาน”ดงเฮตบบ่าซีวอนเบา ๆ แล้วพยักเพยิดให้ไปหลังเวที
“ไม่คิดจะไปเดินแบบคู่ใครซักคนหรือไง”
“ความคิดเข้าท่านี่ ดงเฮ นาน ๆ จะมีมาซักที”
“ปากเหรอฟระ ไปไกล ๆ บาทาเลยไป - -”
“เออ ถ้านายเห็นฉันเดินออกมากับใครอย่าว่าละกัน”
ซีวอนทิ้งท้ายแล้วหายไปหลังเวที คยูลอบมองปฏิกิริยาของดงเฮที่นิ่งไปซักพัก แต่ปากก็พึมพำไร้เสียงว่า เจสสิก้า เขาถอนหายใจกับปัญหาของดงเฮที่ไม่มีทีท่าจะจบไปซะที เขาละสายตาจากดงเฮจะถามอะไรบางอย่างกับพี่ชาย แต่คิบอมกลับหายไปซะแล้ว เขาจึงขอตัวไปหาซอที่หลังเวทีมั่งดีกว่า
คิบอมย้ายตัวเองจากการวงสนทานามาอยู่ที่มุมหนึ่งของงาน แต่ง่ายที่จะเห็นการเดินแบบมากกว่า เขารู้ตัวดีว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ เขากำลังรู้สึกว่าเจ้าของร่างเล็ก ๆ และดวงตาที่ส่อแววดื้อรั้นแต่เข้มแข็งของเธอคนนั้น เริ่มมีอิทธิผลกับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเพียรพยายามปฏิเสธความรู้สึกที่เริ่มกัดกินพื้นที่ในใจของเขา
// เขาเพียงแค่อยากเป็นผู้ที่ปราบพยศเธอเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านี้ //
แต่ร่างที่เดินออกมาทำให้เขาไม่รู้สึกอย่างที่พร่ำบอกตัวเองเลย..........
แทยอนในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ใบหน้าน่ารักถูกแต่งด้วยโทนสีอ่อน ผมยาวเลยบ่าไปนิดถูกดัดเป็นลอนยาวสยายพลิ้วไปกับจังหวะการก้าวเดิน ชุดราตรีโทนฟ้าน้ำทะเลจับจีบตรงอกทิ้งตัวยาวกรอมเท้า โดยที่ชายกระโปรงเป็นสีขาวเกิดจากการไล่สีของชุด เครื่องเพชรที่คอและข้อมือถูกเสริมด้วยไพลิน ขับผิวของหญิงสาวให้เจิดจ้า ใบหน้าน่ารักไม่ปรากฏรอยยิ้ม ทำให้เธอดูสวยตามลักษณะการเยื้องก้าวที่สง่างาม
คิบอมเดินเข้าไปใกล้เวทีโดยไม่รู้ตัว แทยอนสบตากับเขา สายตาที่เขาใช้มองเธอมันแปลกไปจากเดิม สายตานั้นทำให้เธอรู้สึกหวิวในร่างกายและพาลสะดุดอากาศเอาดื้อ ๆ
// ยัยบ๊องเอ๊ย // คิบอมคิด
แทยอนหลับตาลงไม่อยากดูชะตากรรมของตนเองที่ต้องมาล้มในที่สาธารณชนแบบนี้ เพราะตาบ้าคิบอมแท้ๆ แต่ทำไมเธอไม่รู้สึกถึงตวามแข็งของพื้นสักที เธอค่อย ๆ ลืมตา แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ
หน้าของเธอและคิบอมอยู่ห่างกันแค่คืบ เธอรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา เขาช่วยรับเธอไว้ เธอเลยตกอยู่ในวงแขนแข็งแรงของเขา
“คุณ...ปล่อยได้แล้ว”
“ฉันช่วยเธอไว้ไม่ให้อายนะแทยอน ขอรางวัลหน่อยละกัน”
คิบอมมองใบหน้าแทยอนที่แดงเกินกว่าเครื่องสำอางที่แต้มไว้ เขาค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้เธออีก จนเขาสัมผัสริมฝีปากสั่นระริกนั้นเบา ๆ หยอกเย้าเล็กน้อย แล้วถอนออกมาอย่างเสียดาย
!!!คิบอมจูบเธอท่ามกลางคนนับร้อย!!!
เธอมองเขาแบบอึ้ง ๆ แต่เขาหาสนใจ เขาอุ้มเธอขึ้นเร็วจนเธอต้องผวาไปคล้องคอเขาเพราะกลัวตก คิบอมพาเธอเดินมาจาสุดทางโค้งให้แขกแล้วพาเธอเดินเข้าหลังเวทีทันที โดยไม่ใจเสียงโห่ร้องและปรมมือเกรียวเพราะนึกว่าเป็นการแสดงอย่างหนึ่งของงาน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของดงเฮ เขาตกใจกับการกระทำของคิบอม แต่ก็ตลกจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าน้ำแข็งแห้งแบบมันจะกล้าขนาดนี้
หลังจากที่ควบคุมสติอารมณ์ได้ เขาก็กลับมาสนใจการเดินแบบต่อไป รอหญิงสาวสิงคนที่จะออกมา
// แต่เขาไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า คนที่เขาอยากให้ออกมาก่อนน่ะ เป็นเธอ....//
หญิงสาวคนต่อมาในชุดราตรีที่ท่อนบนเป็นเสื้อสายไขว้คล้องคอสีเดียวกับกระโปรงที่ติดกับเสื้อสั้นเหนือเข่าสีเขียว โชว์ท่อนขาเรียวยาว เธอไม่ได้ใส่รองเท้าเพราะข้อเท้าเธอมีเครื่องประดับเพชรและมรกตส่องแวววาวทุกครั้งที่เธอก้าวเดิน ผมถูกปล่อยให้ยาวสลวยมีเครื่องประดับเด่นอันเดียวคือกิฟท์ที่ออกแบบมาแนวเดียวกับกำไลข้อเท้า ยูนอาทิ้งคราบพนักงานดีเด่นมาเป็นนางแบบสาวที่งามไร้ที่ติ
เขามองหญิงสาวอย่างหลงใหลจนเมื่อเธอเดินกลับหลังเวทีไป เขาก็รีบตามไปหาเธอ โดยลืมหญิงสาวอีกคนเสียสนิท
หญิงสาวคนสุดท้ายออกมาในชุดเกาะอกสีแดง กระโปรงยาวกรอมเท้าแหวกสูงขึ้นมาจนเห็นต้นขาขาว เครื่องประดับอันเดียวที่มีติดอยู่บนผ้าพันคอที่เธอใส่ มันเป็นเข็มกลัดผีเสื้อที่มีตาเป็นรูบี้ แต่โดยรอบเป็นเพชร เธอควงคู่ออกมากับประธานของงานที่ในมือมีห่อผ้าบางอย่าง หน้าของเจสขึ้นสีระเรื่อน่ามอง ซึ่งเธอบอกว่าเป็นเพราะเครื่องสำอาง เขาจึงได้แต่ยิ้มรับ
เขาและเธอมาหยุดอยู่หน้าเวที ซีวอนกล่าวขอบคุณแขกและบริษัทที่จัดงาน เขาเลิกผ้าออกจากของที่ถือ มันเป็นมงกุฎอันเล็ก ๆ ที่ทำจากเพชร มันสวยเสียจนสะกดทุกคนไว้ แม้แต่เจสยังตะลึง แต่ไม่ใช่เพราะความสวยของมงกุฎ แต่เป็นเพราะบางอย่างที่อยู่หลังมงกุฎต่างหาก
// ข้างหลังมงกุฎสลักอักษรตัว J ซึ่งมาจากชื่อของเธอ //
ซีวอนสวมมงกุฎให้เธอแล้วจุมพิตที่หน้าผากเธอแผ่วเบา เธอหน้าแดงแล้วรีบลากเขากลับหลังเวทีทันที โดยให้นางแบบคนอื่น ๆ ออกมาเดินของคุณแขก แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะพบว่านางแบบในนั้นจะหายไปสามคนนะ!!!!
ซอฮยอนหน้าเหรอหราทันทีที่ถูกดึงไว้ไม่ให้ออกไป เธอหันควับมาจ้องหน้าคนที่ดึงเธอไว้ แต่พอรู้ว่าเป็นใครหน้าสวยจึงยิ้มบาง ๆ
“คุณคยูนี่เอง ซอตกใจหมดค่ะ”
คยูลากซอออกมาจากหลังเวทีเพื่อจะพากลับบ้าน แต่ต้องเดินผ่านงานไปก่อนนี่แหละที่เขาเซ็ง
“คุณคยูโกรธหรือคะ”
“เปล่าซอ เธอสวยเกินไปต่างหาก”
“-/////-”
เขาพาเธอเดินดุ่ย ๆ ในงาน เมื่อมีคนมาทักเขาก็แนะนำเธอว่าเป็นภรรยา สายตาคมจ้องแบบดุเมื่อเห็นสายตาของผู้ชายแถวนั้น ๆ จนพวกเขาต้องเลิกมองเพราะเกรงสายตานั้น
“ไม่คิดจะแนะนำ ภรรยาคุณกับผมเลยหรือครับ”
คยูหน้าตึงทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ไม่ใช่ว่าเขาคุ้นเคย แต่มันต้องจดจำไว้ต่างหาก
// ออกมาแล้วสินะตัวอันตราย Top จากบริษัทคู่แข่ง T.B.B//
“สวัสดีครับคุณ Top นี่ซอฮยอน ภรรยา ผมครับ”
“สวัสดีค่ะ คุณ Top”
“ผม ซึงฮยอน แต่จะเรียกว่า Top ก็ได้ครับ คยูนายนี่โชคดีจริง ๆ ที่ได้เธอมาเป็นภรรยา”
ชายหนุ่มจับมือของซอมามอบจุมพิตให้ สายตาคมสองคู่มองกันอย่างท้าทาย คยูโอบซอไว้และบอกชายหนุ่มเย้ยๆ
“ต้องขอตัวก่อนนะครับ พอดีซอบอกผมว่าเพลีย ๆ มาหลายวันแล้ว”
เขาโอบซอไว้แล้วพาเดินออกไป แต่ไม่วายทิ้งท้ายไว้ให้ซึงฮยอนโมโหเล่น
“ก็ผมเล่นกวนเข้าทุกคืน เขาก็เพลียไม่แปลกหรอกครับ”
ซึงฮยอนมองทั้งคู่ที่เดินออกไป เขาขบฟันด้วยความรู้สึกเคียดแค้น แต่เขาก็ยิ้มออกมาแล้วหัวเราะเบา ๆ
“นายระวังไว้เถอะ คยูฮยอน ฉันจะเอามาทั้งหมดไว่ว่าจะเป็นเมียหรือบริษัทของนาย”
เธอและคยูกลับมาถึงบ้านอย่างรวดเร็วเพราะคนขับรถนั้นขับเร็วอย่างกับอะไรดี เนื่องด้วยความโมโหที่ยังกรุ่น ๆ อยู่ของเขา
“ซอ............”
“คะ คุณคยู”
“ระวังหมอนั่นไว้ให้ดี อย่าอยู่ห่างจากฉัน”
“ค่ะ ซอจะระวังค่ะ”
เธอรับคำแล้วยิ้มปลอบประโลมชายหนุ่ม เขามองหน้าเธอแล้วยิ้มตาม คยูเดินเข้ามาใกล้ซอแล้วรวบร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด เขาประทับตีตราหญิงสาวที่ริมฝีปาก ค่อย ๆ ไล้เรื่อยลงมาที่ซอกคอ มือหนากดใบหลังคอเธอให้รับสัมผัสแนบแน่นยิ่งขึ้น ซอคล้องคอคยูไว้เพราะกลัวตัวเองจะล้มพับไปกับความวาบหวามที่เขามอบให้ อีกมือที่ยังว่างไล้หน้าท้องของหญิงสาวเล่นแล้วค่อย ๆ สอดเข้าไปในเสื้อตัวน้อย
“คุณคยูคะ นี่มันด้านล่างนะคะ”
“แล้วถ้าเป็นข้างบนไม่เป็นไรใช่ไหม”
เขาอุ้มเหมือนเธอตัวเบามาก แล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของเขาและเธอทันที เขาผลักประตูห้องและใช้ขาดันมันปิด เธอรู้สึกได้เมื่อหลังสัมผัสกับเตียงนอน คยูโน้มหน้ามาสัมผัสริมฝีปากของเธออีก ซึ่งเธอตอบรับมันด้วยความเต็มใจ
“ผมรักคุณนะซอ”
“ซอก็รักคุณค่ะ”
คยูมองหน้าเธออย่างตกใจ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มจริงใจ เขาก็ต้องก้มลงไปปิดปากคนน่ารักอีกที ซึ่งเธอก็ให้ความร่วมมืออย่างดี จนเขาและเธอต้องครวญครางอย่างสุขสมไปตลอดทั้งคืน
ไรทเตอร์มาต่อจนครบแล้วค่ะ
^o^ ขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะคะ ดีใจมากเลย
ไม่ใช่ว่าไรทเตอร์ไม่อยากมาอัพหรือเล่นตัวนะคะ แต่มันไม่มีเวลาจริงๆ
เม้นกันด้วยน้าคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น