รักของฉัน.....ไม่ธรรมดา

        หากวันนั้นผมไม่โดนรถชน ผมคงไม่เจอเธอ หากวันนั้น ผมไม่สลบลงไป  ผมคงไม่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าเธอ หากวันนั้นเธอ ไม่เดินผ่านมาแถวนั้น ผมคงไม่เจอเธอ แต่วันนี้ผมได้เจอเธอ...และผมจะไม่ยอมจากเธอไป "คุณชื่ออะไรค่ะ คุณมาจากใหน" ก้อย หญิงสาวผู้น่ารักได้ถามผม เธอเป็นคนที่ช่วยชีวิตผม "ผมชื่อ อ๊อฟคับ มาจากสุพรรณ" ตอบแบบหน้ามึนๆ นั่นคือประโยคแรกที่เราคุยกัน  และเป็นประโยคสุดท้ายของวันนั้น เพราะ  ผมสลบลงไปอีกครั้งหนึ่ง +++ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น 1 วัน  ผมกำลังจะเดินทางเข้ากรุงเทพ ซึ่งปกติผมก็ขึ้นๆ ลงๆ เป็นประจำอยุ่แล้วแต่วันนี้ไม่รู้ว่า วันซวยอะไรของผมก็ไม่รุ้ ขนากนั่งกินข้าวก่อนออกยังโดน  ก้างปลาติดคอเลย อิอิ
แอบบ่นนิดหนึ่งละคับ 555 แต่ก็ออกมาจากบ้านโดยไม่คิดอะไร พอเขามากรุงเทพ ก็ป็นอย่างข้างต้นแหละคับ และหลังจากนั้น 3 วันผมก็ออกจากโรงพยาบาล โดยมีก้อยคอยมาดูแลเสม ผมมองเขาทุกวัน เพราะเขาเป็นคนที่น่ารักมากพูดเก่ง แต่ก็แอบดุบ้าง เวลาเราไม่ยอมทานยา แต่ก้อยก็จะพยายามบอกเสมอว่า "อยากตายรึไง ถ้าอยากตายก็ไม่ต้องกิน" ประโยคนี้จำแม่นเลย  และหลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว  ผมก็ไม่เจอเธออีกเลย ผมเฝ้าเพียรหาเธอมาโดยตลอด  เพราะผมแอบชอบเธอเข้าแล้วนะคับ(อย่าถามผมนะ  ว่าทำไมไม่ขอเบอร์เขาไว้ ขอแล้วแต่เขาไม่ให้) เวลาผ่านไปเรื่อยๆชีวิตผมก็เรื่อยๆ ไม่มีอะไรโลดโผน จนวันหนึ่งผมมานั่งกินข้าวร้านแถวที่ทำงานของผมเอง ซึ่งผมก็กินร้านนี้เป็นประจำนะ  แต่ไม่เคยเจอ ก้อยเลย แต่มาวันนี้ผมมาเจอก้อยยืนขายข้าวอยู่ ผมจึงถามขึ้นว่า "ก้อยอยู่ที่นี่เหรอคับ แล้วทำไมผมไม่เคยเจอก้อยเลยละ แล้วหลังจากนั้นก้อยหายไปใหนมาคับ...................."ผมถามก้อยมากมาย โดยที่ก้อยยังไม่ได้ตอบคำถามใหนเลย ก้คนมันคิดถึงมานานแล้วนี่หน่า  ก็เลยลืมตัวนิดหนึ่ง  ผมยิ้มกว้างรอคำตอบ  และยังคงอมยิ้มตลอดเวลา  แม้ว่าก้อยจะไม่ตอบก็ตาม ก้อยเดินหันหลังกับไปยกข้าว โดยที่ไม่มีคำตอบใดๆเลย แต่ผมก็ดีใจนะ  อย่างน้อย  ผมก็รุ้วาเขานะอยู่ที่ใหน อย่างน้อยเวลาที่ผมคิดถึงก้อยผมก็ไปหา ไปแอบมองเธอได้นะ  อิอิ วันนี้โลกมันช่างสวยงามที่สุดในโลกเลย "เจอแล้วโว้ย"ผมตะโกนดังลั่น ผมกับหัวเราะเหมือนคนบ้า  "มึงตะโกนทำ.....ไมวะ"ข้างห้องตะโกนด่ามา แต่ผมก็ไม่สน พร้อมทั้งยังคงนอนอมยิ้มอยู่แบบนั้นทั้งคืน ขนาดนอนหลับยังยิ้มอยุ่เลย วันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นแต่เช้ารีบอาบน้ำแต่งตัว พร้อมทำงานผมไปนั่งทานข้าวที่ร้านของก้อย ซึ่งปกติผมจะไม่ทานข้าวเช้า เพราะตื่นไม่ทันนะคับ เลยต้องงดข้าวเช้ามาตลอด แต่นับจากนี้ผมจะมาทานข้าวเช้าที่นี่ทุกวันเลย "อรุณสวัสคับก้อย" ผมทักเธอ ...............ความเงียบตอบกับมา แต่ไม่เป็นใร แค่เจอเธอ แค่นั้น ผมก็มีความสุขไปทั้งวันแล้ว คนเรานี่ก็แปลก แค่เห็นหน้าแต่ไม่ได้คุยกัน ยังจะมีความสุข ของแบบนี้มันอยุ่ทีใจจริงๆ  พอกลางวันผมก็มาอีก ผมทำอย่างนี้ ประมาณ 3 เดือน ก้อยเองก็ไม่เคยตอบ แต่ผมก็มีความสุขนะ ผมชอมนั่งอมยิ้มเวลาดูก้อยทำงานนะคับ ไม่รุ้ทำไม แต่ก็อยากมองทั้งวันนะ ผมไม่รุ้เลยว่าทำไมก้อยถึงไม่คุยกับผม แต่ผมก็ไม่ได้อยากรุ้หรอกว่าทำไม เพราะแค่ที่ทำอยุ่ทุกวันนี้ ผมก้ดีใจแล้ว อย่างน้อยก้อยก็ยังทักผมด้วยบางประโยค ที่แค่ได้ยินเสียงบ้างก็พอ "รับอะไรค่ะ" ก้อยถามผมทุกวันที่ผมเข้าร้าน แค่นี้ก็แสดงว่าเธอยังเอาใจใส่เรานะ ถึงได้ถามว่า  วันนี้เราจะทานอะไร (ขอหรอกตัวเองนิดนะ)" เอาวะ เป็นไงเป็นกัน "ผมพูด วันนี้ยังไงก็ต้องขอเบอร์ก้อยมาให้ได้ สู้ๆๆ ให้กำลังใจตัวเองนิดละกัน "ก้อยคับ เราก็เจอกันมาพอสมควรแล้วนะคับ เออ.......คือ........ผม.........ขอ........." ผมยังพูดไม่ทันจบแม่ก้อยก็เข้ามาซะก่อน เซ้งเลย.......แต่ก้อยก็ออกมาอีกครั้งหนึ่ง  แล้ว...................อะไรจะเกิดขึ้นต่อ  รอหน่อยนะ