Planet of the amity - ผจัญภัยร้ายแห่งความฝฝัน บทนำ

     ณ โลกแห่งความมืดที่มีชื่อว่า Planet of the Dead โลกนี้ได้แบ่งแยกอณาเขตเอาไว้อยู่สองดินแดน ดินแดนแรกเปรี่ยมไปด้วยแสงสว่างความอุดมสมบูรณ์ ซึ่งมีพวกเทพแห่งแสงสว่างเป็นผู้ปกครอง และอีกดินแดน ที่เป็นดินแดงแห่งความมืด เปรียบเสมือนดินแดนแห่งความตาย ซึ่งมีผู้ปกครองเป็นเปล่าปีศาจ ทั้งสองแผ่นดินนี้เป็นมิตรต่อกัน แต่เมื่อเวลาได้เดินไปมานานหลายปี ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เมื่อความมืดความริษยาของคนในดินแดนความมืดได้มากัดกินถึงดินแดนแห่งแสงสว่างจนทำให้ทุกคนเดือบร้อน เมื่อเป็นเช่นนั้น สองดินแดนนี้ก็อยู่ด้วยกันอีกต่อไม่ได้ จำเป็นที่จะต้องแยกแผ่นดินออกจากกัน เป็นเช่นนี้มานานจนหลายศตวรรษ........
     "ออกไปจากบ้านของฉัน ยัยเด็กบ้า!! แกไม่ใช่ลูกของฉัน จะใสหัวไปไหนก็ไป!!"
     เสียงของหญิงแก่ราวประมาณอายุสี่สิบได้ดังแผดออกมาจากบ้าน หญิงแก่มองเด็กหญิงที่เธอเพิ่งพลักออกมาจากบ้านด้วยสายตาเกรี้ยวกราด พลางโยนเสื้อเก่าๆที่ขาดๆให้เธอก่อนที่จะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
     "ฮึก......ฮือๆๆ...."
     เด็กสาวที่ถูกพลักออกมาจากบ้าน ร้องให้สะอึกสะอื้นด้วยความโศกเศร้า ไม่คาดว่าคนที่เป็นแม่จะทำกับตนได้ถึงขนาดนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะเอาเสื้อผ้าเก่าๆที่แม่ของเธอโยนให้เมื่อซักครู่แล้วเดินจากไปจากบ้านเก่าๆหลังนี้

หกปีผ่านไป

     "วันนี้ใครสนใจที่จะมากินปาร์ตี้ปลาย่างที่บ้านของฉันบ้างง!!!" 
     เสียงของเด็กหนุ่มเม่นไฟดังขึ้นมาพลางทำให้เพื่อนๆที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนานตกใจกันเป็นแถบ
     "อะไรกันปลาย่างอีกแล้วเหรอ.. นี่นายไม่เบื่อบ้างเลยรึไงนะไฟเยอร์ เฮ้อ..."  เด็กสาวเม่นแห่งน้ำแข็งพูดแล้วส่ายหน้าอย่างระอา 
     "อะไรกันอ่าสโนวววว ปลาย่างของผมน่ะ อร่อยที่สุดในโลกอยู่แล้วนะ กินเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเบื่อหรอก!~" ไฟเยอร์พูดออกมาอย่างมั่นใจ พร้อมกับชูนิ้วขึ้นมาชี้ที่ตัวเอง
     "นายไม่เบื่อคนเดียวนะซิ.." สโนวบอก พร้อมกับส่ายหัวช้าๆ
     *ปั๊ก* 
     เสียงปริษนาดังขึ้นมาก่อนที่ทุกคนจะหันไปมองต้นเหตุของเสียงนี้ ปรากฏว่าต้นเหตุของเสียงนั้นก็คือหญิงสาวที่ทำท่าสลึมสลือเหมือนคนที่นอนหลับไม่เต็มอิ่ม เมื่อสโนวหันไปมองรู้ได้ทันทีว่านั้นเพื่อนของตัวเอง เลยรีบเข้าไปพยุงขึ้นมา
     "ดาร์กจังๆ ไม่เป็นไรนะ...?" สโนวพยุงเพื่อนของตนไปที่ม้านั่งของสวน
     "มะ...ไม่เป็นไรจ่ะ.. ขอโทษนะสโนวจัง พอดีรู้สึกง่วงๆน่ะจ่ะ.." ดาร์กพูดขึ้นมา พลางยิ้มบางๆให้สโนว
     "แล้วทำไมดาร์กจังถึงไม่นอนล่ะ?" สโนวเลิกคิ้วมองดาร์กด้วยความเอะใจ
     "คือ...เหมือนกับว่าดาร์กฝันร้ายน่ะค่ะ....แถมหลับไปก็ฝันแบบเดิมซ้ำๆอีกน่ะ.." ดาร์กพูดเสียงแผ่วๆ
     "เอ๋...ฝันร้ายงั้นเหรอ... " สโนวทำท่าคิด
     "เอ่อ..ช่างเถอะจ่ะสโนว...ฉันก็คงจะเครียดมากไปละมั้ง..แหะๆๆ " ดาร์กหัวเราะเบาๆพลางยิ้มให้สโนว
     "อย่าหักโหมมากสิดาร์กจัง เหนื่อยก็พักผ่อนบ้างนะ" สโนวมองเพื่อนสาวด้วยสายตาเป็นห่วง
     หลักจากที่สาวๆจับกลุ่มคุยกัน จนเกือบจะหกโมงเย็น ทุกคนก็ขอตัวแยกย้ายกันกลับไปทำธุระที่บ้าน จนเวลาเกือบสี่ทุ่มครึ่ง และในทางฝั่งของดาร์กเองก็กังวลว่าตัวเองจะฝันร้ายแบบเมื่อวานอีกรึเปล่า แต่ไม่นอนก็ไม่ได้เสียสุขภาพร่างกายหมด เดี๋ยวหน้าแก่แฟนจะไม่รัก อิอิ :-) ดาร์กค่อยๆเอนตัวไปนอนบนเตียงที่แสนนุ่มสบายของเธอ แล้วเธอก็ผล่อยหลับไป และในตอนนี้เธอหลับสนิทแล้ว
     "ที่นี่อีกแล้ว......" ดาร์กมองสถานที่ว่างเปล่าสีขาวที่ไม่มีอะไรเลย ใช่แล้ว สถานที่นี้เหมือนกับเรื่องที่เธอฝันในเมื่อวานไม่มีผิด ไม่นะ! ฉันฝันแบบนี้อีกแล้ว ฉันไม่อยากเจอมัน ฉันกลัว.... แต่ก็ทำให้ตัวเองตื่นไม่ได้...
     "ท่านดาร์ก...." เสียงผู้หญิงเรียกดาร์กอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล
     "ไวท์....." ดาร์กหันกลับไปมองตามเสียงของหญิงสาว และเรียกชื่อของหญิงสาวคนนั้น
     ไวท์ส่งสายตาแล้วยิ้มอ่อนโยนให้ดาร์ก
     "ข้ามีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้าน่ะ..." ไวท์ยิ้มให้ดาร์กอย่างอ่อนโยน
     "อะไรเหรอ...." ดาร์กมองไวท์ ซักพักก็เงียบ
     "ท่านทันเดอร์น่ะ......ข้าขอก็แล้วกัน หึ!" จากที่ไวท์ยิ้มอย่างนุ่มนวล ก็กลับกลายเป็นยิ้มอย่างปีศาจขึ้นมาทันที และบรรยากาศรอบๆที่กลายเป็นสีสาว ก็กลับกลายเป็นสีดำขึ้นมาทันตา แล้วก็มีเม่นหนุ่มอีกคนที่เดินมาจากข้างหลังของไวท์ ซึ่งนั้นก็คือทันเดอร์ ที่เป็นแฟนของดาร์กนั่นเอง
     "ทะ...ทันเดอร์ซัง!!" ดาร์กร้องเสียงหลง พยายามที่จะวิ่งไปหาทันเดอร์ แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักเมื่อทันเดอร์ได้พูดคำๆนึงออกมา
    "ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว......ออกไปจากชีวิตของฉัน...." ทันเดอร์ส่ายตามองดาร์กด้วยสายตาที่เย็นยา และไม่แยแสอะไรเธออีกแล้ว จับมือไวท์พลางสบตามองด้วยสายตาที่อันอบอุ่น และพวกเขาก็เดินหายจากไป โดยทิ้งให้ดาร์กได้นั่งร้องไห้ อยู่กับแค่ความมืดเท่านั้น
    "ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!" ดาร์กตะโกนออกมาด้วยความโศกเศร้า และร้องให้ฟูมฟาย เหมือนกับคนบ้า
    *พลัก!*
    ดาร์กสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เมื่อเปิดตามองจนได้รู้ว่าเธอนอนตกเตียงนั้นเอง ฝันแบบนี้อีกแล้ว เมื่อเธอลุขขึ้นไปส่องกระจกก็เห็นได้ว่าคราบน้ำตาของเธอก็ยังไหลอยู่ เหมือนกับเมื่อวานไม่มีผิด เราเป็นอะไรกันแน่นะ........