ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ครั้งแรกที่ปราสาท
รีเมียลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่นในยามเช้า ยังไม่ทันจะได้ลุกจากเตียง เสียงตะโกนเรียกก็ดังมาจากประตู เธอกำลังจะย้ายตัวออกมาจากกองผ้าห่มเพื่อไปเปิดให้ แต่กลับรู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก ใช้แล้ว เมื่อวานเธอมางานเลี้ยง ฟังท่านแม่บ่นเล็กน้อย คุยกับท่านพี่ ที่จริงต้องบอกว่ากัดกันมากกว่า แล้วทำอะไรต่อล่ะ? ภาพของอาหารในจานที่ยื่นมา ผุดขึ้นในสมอง
\'\' ท่านเพ่ !!!! \'\' เธอตะโกนออกมาสุดเสียง พร้อมกับประตูที่เปิดออกมาพอดี พี่เลี้ยงคนใหม่วิ่งเข้ามา โค้งให้อย่างรีบๆ
\'\' คุณหนูรีเมียร์คะ!! นี่ใกล้จะได้เวลาไปรับสารจากปราสาทฝึกอัศวินแล้วนะคะ \"
\'\' เมื่อกี๊เธอว่าอะไรนะ \'\' ปราสาทฝึกอัศวินใช้มะ \" ผู้เป็นนายทำหน้าตาตื่นเต้น
\'\' ชะ ชะ... ใช้ค่ะ มะ...มีอะไรหรือคะ \'\' คนตอบค่อนข้างจะสั่น
\" ย้าฮู้!!! ในที่สุดข้าก็ได้เป็นอัศวินสมใจสมใจอยาก ว่าแต่เหลือเวลาอีกเท่าไหร่ล่ะ ? \"
\" คะ คะ... ครึ่งชั่วยามค่ะ \"
\"แว้ก !!! ครึ่งชี่วยาม จากไคเร็กไปโรฮาน\" เธอร้อง ไม่เหลือเค้าของบุตรสาวตระกกูลขุนนางเก่าแก่ แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดทางการ
\"หยิบปิ่นปักผมมาให้ข้าซิ\" เธอชี้ไปที่ปิ่นอันหนึ่ง ซึ่งวางอยู่บนหัวเตียง แต่แทนที่จะเอาปักผม กลับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อแทน
\"ไม่อาบน้ำ ทานอาหารเช้าก่อนหรือคะ ?\" เธอถาม เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเธอจะออกไปเลย
\"ไม่ต้องอ่ง ไม่ต้องอาบมันแล้ว เจ้าชื่ออะไรนะ ?\"
\"ไอเซ็นน่า\"
\"งั้น ไอเซ็นน่าฝากบอกท่านพี่ด้วย ข้ากลับมาเมื่อไหร่ ตาย !!\" แล้วสาวเจ้าก็วิ่งออกไป ปากตะโกนเรียกภูตมังกรประจำตัวไปด้วย ส่วนคุณพี่
เลี้ยงก็ได้แต่ยืนงงต่อไป เพราะกระบอกเก็บภูตยังวางอยู่ที่โต๊ะอยู่เลย
\"โอ้ย ไอเซ็นน่าโยนกระบอกบ้านั่นมาทีซิ\"
-------------------------------------------------------------------------------------------
เรือนผมสีทองโบกสะบัดรับแสงแดดยามสาย ท่ามกลางน่านฟ้าชานเมืองโรฮาน ถ้ามองจากระดับพื้นดิน อาจจะทำให้นึกว่าบุคคลที่นั่งอยู่ข้าง
บนและมังกรดำน่าเกรงขาม กำลังบินชมทัศนียภาพอยู่ แต่ถ้ามองดีๆก็อาจจะพบรอยย่นกับคิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าของเจ้าของมังกรดำ
\"โธ่ ดันเจี้ยน บินให้เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ ?\" น้ำเสียงฟังดูร้อนรนเป็นแกมขอร้องกึ่งบังคับ ทำให้เจ้ามังกรจำใจที่จะต้องกระพือปีกให้เร็ว
ขึ้นอีก เพื่อชีวิตน้อยๆของมันทั้งในวันนี้พ่วงด้วยวันข้างหน้าที่ตามมาอีกหลายวัน
ภาพหอคอยทั้งสี่ของปราสาทอัศวินปรากฏขึ้นมาลางๆ จากนั้นจึงค่อยๆชัดขึ้นมาเรื่อยๆ จนเผยให้เห็นถึงสถาปัตยกรรมที่งดงามและเก่าแก่ที่
สุดก็ว่าได้
\"ดิ่งไปที่ลานกว้างของหอคอยด้านตะวันออกเลย\" รีเมียออกคำสั่ง
มังกรเปลี่ยนการบินแนวราบมาเป็นดิ่งพสุธาตามคำสั่งของเจ้านาย อีกไม่ไกลหัวของมันก็จะได้ชมความงามของอิฐก่อตึกแล้ว
พรึ่บ
ภาพของมังกรเมื่อครู่ ถูกแทนด้วยภาพของเด็กสาวที่กระโดดลงมาด้วยอาการครบสามสิบสอง พร้อมเครื่องร่อน
\"อา ถึงซะที ใกล้จะได้เวลารับใบประกาศแล้วสินะ ต้องขอโกงกันหน่อย\" ถึงแม้จะไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่น แต่เธอก็มักจะพูดอยู่เสมอ เธอร่าย มนต์
บทง่ายๆ หายตัวเข้าไปในห้องประชุมของหอคอยด้านตะวันออกประจำปราสาทฝึกอัศวิน
เธอโผล่เข้ามาอีกทีที่เก้าอี้ด้านหลังตัวหนึ่ง โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏกายของเธอ ทางด้านหน้าสุดของห้องโถงก็เรียงรายไปด้วย
เหล่าขุนนางที่เป็นอาจารย์ ไล่จากทางขวาคงจะเป็นขุนนางฝ่ายการรบ คนต่อมาก็คงจะเป็นขุนนางฝ่ายการคลัง ฝ่ายประวัติศาสตร์ ฝ่ายเวท
มนต์ ฝ่ายการแพทย์ ฝ่ายลักษณะพิเศษ ฯลฯ แล้วเธอก็ค้นสิ่งแปลกปลอมที่มาจากขุนนางคนซ้ายสุด ดวงตาสีเงิน เรือนผมสีทองยาวที่มัด
แบบไม่ใส่ใจ ใบหน้าเจ้าเล่ห์แอบชั่วร้าย บัดนี้แฝงไว้ด้วยความผิดหวังเล็กๆ
\" ท่านนนนพี่ \" รีเมียร์ดัดนิ้วดังกรอบใหญ่จนคนข้างหน้าหันมามอง เธอเลยต้องทำเป็นบิดขี้เกียจกลบเกลื่อน \"เช้านี้ช่างสดใสจริงๆเลย พวก
ท่านว่ามะ \" พร้อมกลับยิ้มเจือนๆแถม
แล้วเสียงของขุนนางคนหนึ่งก็ดังขึ้น ช่วยดึงเธอจากสถานการณ์ตรงหน้าได้พอดี
\" ผู้เข้ารับการฝึกคนที่ 12 ไอฟรีท ซาดินลัส \"เด็กหนุ่มร่างสูงเดินออกจากที่นั่งแถวด้านหน้า ไปรับใบประกาศจากขุนนางอีกคนหนึ่ง
\" ต่อไปเป็นผู้เข้ารับการฝึกคนสุดท้าย รีเมียร์ แวนลัส \" เธอลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงไปตามทางข้างหน้า เก้าอี้แต่ละแถวที่เดินผ่านมาเต็มไป
ด้วยเด็กหนุ่ม เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ และขุนนางที่มาฟังผลของลูกตน เธอได้ความคิดว่าทำไมโตป่านนี้แล้ว ยังให้คนอื่นมาเฝ้าอีก
พลันก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไป เมื่อพี่ชายตัวดีของเธอยื่นใบประกาศออกมา ทำให้เอต้องเดินไปทางซ้ายอีก
ฮึ่ม!! รอให้ข้าได้เรียนก่อนเถอะก่อนเถอะ แล้วท่านพี่จะได้รู้ซึ้งถึงความโกรธแค้นของน้องคนนี้
แม้ว่าวางแผนไว้ก่อน แต่เวลานี้เธอทำได้เพียงยิ้มให้ ยิ้มจากใจจริงเท่านั้น! ทันทีที่เดินไปถึงเธออยากจะกระชากใบประกาศนั้นมาจากมือซะ
เลยแต่เหมือนกับว่าคนตรงหน้าจะรู้ไต๋ เลยชักกลับได้ทันควัน
\"รับของจากผู้ใหญ่ต้องทำไงก่อน\" บาโคผู้ถือไพ่เหนือกว่ากล่าว รีเมียร์จึงต้องจำใจก้มหัวเคารพ เพื่อที่จะได้จากไปเสียที
\" ดีมาก \" เขาออกปากชม แต่น้ำเสียงยังคงไม่เปลี่ยน
\" เป็นไงบ้าง เมื่อคืนอาหาร อร่อยถูกใจเจ้ารึเปล่า \" คำถามนี้ยิ่งทำให้ผู้เป็นน้องเดือดเข้าไปอีก
\" รอไปก่อนเถอะท่านพี่ \" ว่าแล้วก็เดินสะบัดออกไป
\" แล้วอย่าให้ข้ารอนานล่ะ \" พี่ชายพูดให้หลัง เธอหันควับไปแทบจะทันที่จบประโยค แต่ก็ต้องพบเพียงรอยยิ้มหวานๆ ชวนถีบ เลยได้แต่เดิน
กำหมัดกลับเข้ามา ปากก็ยังบ่นพึมพำอยู่
ทันทีที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ยาวแถวเดิม ใบหน้าหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากด้านข้างอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
\" สวัสดีรีเมียร์ ข้าไอฟรีท \" เด็กหนุ่มคนเมื่อครู่พูดด้วยใบหน้ายิ้มสดใสอารามตกใจเมื่อครู่ทำให้เธออึ้งไป ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ แล้วก็
สังเกตเห็นเด็กหนุ่มอีกคนอยู่ข้างหลังไอฟรีท
\" นั้นเพื่อนเจ้าเหรอ \" รีเมียร์พยักเพยิดไปทางเด็กหนุ่มอีกคน
\" อ้อ! ลืมไป นี่เพื่อนข้ามาคัส คาเธียร์ \"
\" สวัสดี มาคัส เจ้ามาจากเมืองไหนล่ะ \" รีเมียร์โบกมือทักทายแต่มาคัสยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ขุนนางคนหนึ่งก็เคาะเชิงเทียนด้วยปลาย
ปากกาขนนก เป็นเชิงให้เงียบ พวกเธอจึงต้องยุติการสนทนาไว้ก่อน
\" ขอให้ทุกคนนำใบประกาศที่ได้ไปส่งที่ไนท์ลาเทน เข้าจะยืนประจำอยู่ที่หน้าประตูทางออกของทุกฝั่ง และตอนเย็นจะมีงานเลี้ยงต้อนรับ
น้องใหม่ที่ห้องอาหารฝั่งเหนือพร้องกับประกาศรายชื่อผู้เข้ารับการฝึกอีกครั้ง \"
แล้วคนอื่นๆก็แยกย้ายกันออกไป เหลือแต่พวกเธอ 3 คน
\" ไง มาคัส เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลยมาเจ้ามาจากเมืองไหน \" รีเมียร์เริ่มการสนทนาขึ้นอีกครั้ง
\" ข้ามาจากเมืองนอร์เธล แถวๆเมืองฮาเบน ที่เมืองข้ามีแต่ป่ากับเหมือง มันไม่ค่อยจะเข้ากันซักเท่าไหร่หรอก คนส่วนใหญ่จะมีบ้านอยู่บน
ต้นไม้ ไม่ใช้แบบใต้กิ่งก้านสาขานะ แต่เป็นต้นไม้จริง ต้นไม้ที่เมืองนอร์เธลจะเป็นต้นไม้ที่มีรากตั้งสูง แล้วก็ใหญ่ด้วย เวลาจะเข้าไป ก็อยู่เข้า
ก็จะทำ . . . \" มาคัสอธิบายประกอบท่าทางแบบได้อารมณ์สุดๆ จนรีเมียร์สังเกตเห็นตราสัญลักษณ์บางอย่างอยู่บริเวณคอด้านซ้าย แต่เธอก็
ยังไม่คิดจะถามตอนนี้หรอก มันคงจะเป็นการทำลายช่วงเวลาแห่งความสุขมาคัส และเธอก็ไม่คิดอยากใหเเป็นอย่างนั้นเสียด้วย คงจะแย่ถ้า
เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นในการพบกันครั้งแรก
\" หยุดฝอยซะทีมาคัส ! ได้เวลาจัดห้องแล้ว \" เอลฟ์สาวคนหนึ่งตะโกนมาจากประตุทางออกด้านซ้าย รีเมียร์จำได้ว่าก่อนที่ทุกคนจะทยอย
ออกไปขุนนางคนหนึ่งบอกให้พวกเธอไปส่งใบประกาศก่อน แต่เธอ ไอฟรีท และมาคัสยังไม่ได้ก้าวออกจากห้องประชุมเลย แล้วมาคัสจะไป
ส่งใบประกาศได้อย่างไร
\" งงล่ะสิ ข้าชารอน เอสเคานท์ ยินดที่ได้รู้จัก พี่เจ้าได้ส่งใบประกาศของพวกเจ้าทั้งสามคนไปแล้ว รีบจัดของเถอะ ไม่งั้นได้รับการบริการสุด
ห่วยจากประสาทแน่ แต่ก็แค่ให้ไม้กวาด ผ้าเช้ดพื้น ทำงานด้วยตนเองเท่านั้นแหละ \" ชารอนพุดเป็นน้ำไหลไฟดับ รีเมียรืพอจะจับใจความได้
แค่ว่าบริการอะไรซักอย่างของปราสาทห่วย
\" จัดห้องเหรอ ข้านึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันซะอีก โธ่... \" ไอฟรีททำท่าราวกับหัวใจแตกสลาย ชารอนมองด้วยสายตาหมั่นไส้นิดๆ
\" ก็อยู่ด้วยกันนั้นแหละ ทั้งหมดเลย-ในบ้าน-หลังที่-สาม \" ฟังดูคล้ายกับพูดประชด แต่นั้นคือความจริง !
_____________________________________________________________________________________________
ยังไม่ได้ตรวจนะคะ
24/11/05
\'\' ท่านเพ่ !!!! \'\' เธอตะโกนออกมาสุดเสียง พร้อมกับประตูที่เปิดออกมาพอดี พี่เลี้ยงคนใหม่วิ่งเข้ามา โค้งให้อย่างรีบๆ
\'\' คุณหนูรีเมียร์คะ!! นี่ใกล้จะได้เวลาไปรับสารจากปราสาทฝึกอัศวินแล้วนะคะ \"
\'\' เมื่อกี๊เธอว่าอะไรนะ \'\' ปราสาทฝึกอัศวินใช้มะ \" ผู้เป็นนายทำหน้าตาตื่นเต้น
\'\' ชะ ชะ... ใช้ค่ะ มะ...มีอะไรหรือคะ \'\' คนตอบค่อนข้างจะสั่น
\" ย้าฮู้!!! ในที่สุดข้าก็ได้เป็นอัศวินสมใจสมใจอยาก ว่าแต่เหลือเวลาอีกเท่าไหร่ล่ะ ? \"
\" คะ คะ... ครึ่งชั่วยามค่ะ \"
\"แว้ก !!! ครึ่งชี่วยาม จากไคเร็กไปโรฮาน\" เธอร้อง ไม่เหลือเค้าของบุตรสาวตระกกูลขุนนางเก่าแก่ แล้วรีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดทางการ
\"หยิบปิ่นปักผมมาให้ข้าซิ\" เธอชี้ไปที่ปิ่นอันหนึ่ง ซึ่งวางอยู่บนหัวเตียง แต่แทนที่จะเอาปักผม กลับเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อแทน
\"ไม่อาบน้ำ ทานอาหารเช้าก่อนหรือคะ ?\" เธอถาม เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเธอจะออกไปเลย
\"ไม่ต้องอ่ง ไม่ต้องอาบมันแล้ว เจ้าชื่ออะไรนะ ?\"
\"ไอเซ็นน่า\"
\"งั้น ไอเซ็นน่าฝากบอกท่านพี่ด้วย ข้ากลับมาเมื่อไหร่ ตาย !!\" แล้วสาวเจ้าก็วิ่งออกไป ปากตะโกนเรียกภูตมังกรประจำตัวไปด้วย ส่วนคุณพี่
เลี้ยงก็ได้แต่ยืนงงต่อไป เพราะกระบอกเก็บภูตยังวางอยู่ที่โต๊ะอยู่เลย
\"โอ้ย ไอเซ็นน่าโยนกระบอกบ้านั่นมาทีซิ\"
-------------------------------------------------------------------------------------------
เรือนผมสีทองโบกสะบัดรับแสงแดดยามสาย ท่ามกลางน่านฟ้าชานเมืองโรฮาน ถ้ามองจากระดับพื้นดิน อาจจะทำให้นึกว่าบุคคลที่นั่งอยู่ข้าง
บนและมังกรดำน่าเกรงขาม กำลังบินชมทัศนียภาพอยู่ แต่ถ้ามองดีๆก็อาจจะพบรอยย่นกับคิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าของเจ้าของมังกรดำ
\"โธ่ ดันเจี้ยน บินให้เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ ?\" น้ำเสียงฟังดูร้อนรนเป็นแกมขอร้องกึ่งบังคับ ทำให้เจ้ามังกรจำใจที่จะต้องกระพือปีกให้เร็ว
ขึ้นอีก เพื่อชีวิตน้อยๆของมันทั้งในวันนี้พ่วงด้วยวันข้างหน้าที่ตามมาอีกหลายวัน
ภาพหอคอยทั้งสี่ของปราสาทอัศวินปรากฏขึ้นมาลางๆ จากนั้นจึงค่อยๆชัดขึ้นมาเรื่อยๆ จนเผยให้เห็นถึงสถาปัตยกรรมที่งดงามและเก่าแก่ที่
สุดก็ว่าได้
\"ดิ่งไปที่ลานกว้างของหอคอยด้านตะวันออกเลย\" รีเมียออกคำสั่ง
มังกรเปลี่ยนการบินแนวราบมาเป็นดิ่งพสุธาตามคำสั่งของเจ้านาย อีกไม่ไกลหัวของมันก็จะได้ชมความงามของอิฐก่อตึกแล้ว
พรึ่บ
ภาพของมังกรเมื่อครู่ ถูกแทนด้วยภาพของเด็กสาวที่กระโดดลงมาด้วยอาการครบสามสิบสอง พร้อมเครื่องร่อน
\"อา ถึงซะที ใกล้จะได้เวลารับใบประกาศแล้วสินะ ต้องขอโกงกันหน่อย\" ถึงแม้จะไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่น แต่เธอก็มักจะพูดอยู่เสมอ เธอร่าย มนต์
บทง่ายๆ หายตัวเข้าไปในห้องประชุมของหอคอยด้านตะวันออกประจำปราสาทฝึกอัศวิน
เธอโผล่เข้ามาอีกทีที่เก้าอี้ด้านหลังตัวหนึ่ง โชคดีที่ไม่มีใครสังเกตเห็นการปรากฏกายของเธอ ทางด้านหน้าสุดของห้องโถงก็เรียงรายไปด้วย
เหล่าขุนนางที่เป็นอาจารย์ ไล่จากทางขวาคงจะเป็นขุนนางฝ่ายการรบ คนต่อมาก็คงจะเป็นขุนนางฝ่ายการคลัง ฝ่ายประวัติศาสตร์ ฝ่ายเวท
มนต์ ฝ่ายการแพทย์ ฝ่ายลักษณะพิเศษ ฯลฯ แล้วเธอก็ค้นสิ่งแปลกปลอมที่มาจากขุนนางคนซ้ายสุด ดวงตาสีเงิน เรือนผมสีทองยาวที่มัด
แบบไม่ใส่ใจ ใบหน้าเจ้าเล่ห์แอบชั่วร้าย บัดนี้แฝงไว้ด้วยความผิดหวังเล็กๆ
\" ท่านนนนพี่ \" รีเมียร์ดัดนิ้วดังกรอบใหญ่จนคนข้างหน้าหันมามอง เธอเลยต้องทำเป็นบิดขี้เกียจกลบเกลื่อน \"เช้านี้ช่างสดใสจริงๆเลย พวก
ท่านว่ามะ \" พร้อมกลับยิ้มเจือนๆแถม
แล้วเสียงของขุนนางคนหนึ่งก็ดังขึ้น ช่วยดึงเธอจากสถานการณ์ตรงหน้าได้พอดี
\" ผู้เข้ารับการฝึกคนที่ 12 ไอฟรีท ซาดินลัส \"เด็กหนุ่มร่างสูงเดินออกจากที่นั่งแถวด้านหน้า ไปรับใบประกาศจากขุนนางอีกคนหนึ่ง
\" ต่อไปเป็นผู้เข้ารับการฝึกคนสุดท้าย รีเมียร์ แวนลัส \" เธอลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงไปตามทางข้างหน้า เก้าอี้แต่ละแถวที่เดินผ่านมาเต็มไป
ด้วยเด็กหนุ่ม เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ และขุนนางที่มาฟังผลของลูกตน เธอได้ความคิดว่าทำไมโตป่านนี้แล้ว ยังให้คนอื่นมาเฝ้าอีก
พลันก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไป เมื่อพี่ชายตัวดีของเธอยื่นใบประกาศออกมา ทำให้เอต้องเดินไปทางซ้ายอีก
ฮึ่ม!! รอให้ข้าได้เรียนก่อนเถอะก่อนเถอะ แล้วท่านพี่จะได้รู้ซึ้งถึงความโกรธแค้นของน้องคนนี้
แม้ว่าวางแผนไว้ก่อน แต่เวลานี้เธอทำได้เพียงยิ้มให้ ยิ้มจากใจจริงเท่านั้น! ทันทีที่เดินไปถึงเธออยากจะกระชากใบประกาศนั้นมาจากมือซะ
เลยแต่เหมือนกับว่าคนตรงหน้าจะรู้ไต๋ เลยชักกลับได้ทันควัน
\"รับของจากผู้ใหญ่ต้องทำไงก่อน\" บาโคผู้ถือไพ่เหนือกว่ากล่าว รีเมียร์จึงต้องจำใจก้มหัวเคารพ เพื่อที่จะได้จากไปเสียที
\" ดีมาก \" เขาออกปากชม แต่น้ำเสียงยังคงไม่เปลี่ยน
\" เป็นไงบ้าง เมื่อคืนอาหาร อร่อยถูกใจเจ้ารึเปล่า \" คำถามนี้ยิ่งทำให้ผู้เป็นน้องเดือดเข้าไปอีก
\" รอไปก่อนเถอะท่านพี่ \" ว่าแล้วก็เดินสะบัดออกไป
\" แล้วอย่าให้ข้ารอนานล่ะ \" พี่ชายพูดให้หลัง เธอหันควับไปแทบจะทันที่จบประโยค แต่ก็ต้องพบเพียงรอยยิ้มหวานๆ ชวนถีบ เลยได้แต่เดิน
กำหมัดกลับเข้ามา ปากก็ยังบ่นพึมพำอยู่
ทันทีที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ยาวแถวเดิม ใบหน้าหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากด้านข้างอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
\" สวัสดีรีเมียร์ ข้าไอฟรีท \" เด็กหนุ่มคนเมื่อครู่พูดด้วยใบหน้ายิ้มสดใสอารามตกใจเมื่อครู่ทำให้เธออึ้งไป ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ แล้วก็
สังเกตเห็นเด็กหนุ่มอีกคนอยู่ข้างหลังไอฟรีท
\" นั้นเพื่อนเจ้าเหรอ \" รีเมียร์พยักเพยิดไปทางเด็กหนุ่มอีกคน
\" อ้อ! ลืมไป นี่เพื่อนข้ามาคัส คาเธียร์ \"
\" สวัสดี มาคัส เจ้ามาจากเมืองไหนล่ะ \" รีเมียร์โบกมือทักทายแต่มาคัสยังไม่ทันจะอ้าปากตอบ ขุนนางคนหนึ่งก็เคาะเชิงเทียนด้วยปลาย
ปากกาขนนก เป็นเชิงให้เงียบ พวกเธอจึงต้องยุติการสนทนาไว้ก่อน
\" ขอให้ทุกคนนำใบประกาศที่ได้ไปส่งที่ไนท์ลาเทน เข้าจะยืนประจำอยู่ที่หน้าประตูทางออกของทุกฝั่ง และตอนเย็นจะมีงานเลี้ยงต้อนรับ
น้องใหม่ที่ห้องอาหารฝั่งเหนือพร้องกับประกาศรายชื่อผู้เข้ารับการฝึกอีกครั้ง \"
แล้วคนอื่นๆก็แยกย้ายกันออกไป เหลือแต่พวกเธอ 3 คน
\" ไง มาคัส เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลยมาเจ้ามาจากเมืองไหน \" รีเมียร์เริ่มการสนทนาขึ้นอีกครั้ง
\" ข้ามาจากเมืองนอร์เธล แถวๆเมืองฮาเบน ที่เมืองข้ามีแต่ป่ากับเหมือง มันไม่ค่อยจะเข้ากันซักเท่าไหร่หรอก คนส่วนใหญ่จะมีบ้านอยู่บน
ต้นไม้ ไม่ใช้แบบใต้กิ่งก้านสาขานะ แต่เป็นต้นไม้จริง ต้นไม้ที่เมืองนอร์เธลจะเป็นต้นไม้ที่มีรากตั้งสูง แล้วก็ใหญ่ด้วย เวลาจะเข้าไป ก็อยู่เข้า
ก็จะทำ . . . \" มาคัสอธิบายประกอบท่าทางแบบได้อารมณ์สุดๆ จนรีเมียร์สังเกตเห็นตราสัญลักษณ์บางอย่างอยู่บริเวณคอด้านซ้าย แต่เธอก็
ยังไม่คิดจะถามตอนนี้หรอก มันคงจะเป็นการทำลายช่วงเวลาแห่งความสุขมาคัส และเธอก็ไม่คิดอยากใหเเป็นอย่างนั้นเสียด้วย คงจะแย่ถ้า
เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นในการพบกันครั้งแรก
\" หยุดฝอยซะทีมาคัส ! ได้เวลาจัดห้องแล้ว \" เอลฟ์สาวคนหนึ่งตะโกนมาจากประตุทางออกด้านซ้าย รีเมียร์จำได้ว่าก่อนที่ทุกคนจะทยอย
ออกไปขุนนางคนหนึ่งบอกให้พวกเธอไปส่งใบประกาศก่อน แต่เธอ ไอฟรีท และมาคัสยังไม่ได้ก้าวออกจากห้องประชุมเลย แล้วมาคัสจะไป
ส่งใบประกาศได้อย่างไร
\" งงล่ะสิ ข้าชารอน เอสเคานท์ ยินดที่ได้รู้จัก พี่เจ้าได้ส่งใบประกาศของพวกเจ้าทั้งสามคนไปแล้ว รีบจัดของเถอะ ไม่งั้นได้รับการบริการสุด
ห่วยจากประสาทแน่ แต่ก็แค่ให้ไม้กวาด ผ้าเช้ดพื้น ทำงานด้วยตนเองเท่านั้นแหละ \" ชารอนพุดเป็นน้ำไหลไฟดับ รีเมียรืพอจะจับใจความได้
แค่ว่าบริการอะไรซักอย่างของปราสาทห่วย
\" จัดห้องเหรอ ข้านึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันซะอีก โธ่... \" ไอฟรีททำท่าราวกับหัวใจแตกสลาย ชารอนมองด้วยสายตาหมั่นไส้นิดๆ
\" ก็อยู่ด้วยกันนั้นแหละ ทั้งหมดเลย-ในบ้าน-หลังที่-สาม \" ฟังดูคล้ายกับพูดประชด แต่นั้นคือความจริง !
_____________________________________________________________________________________________
ยังไม่ได้ตรวจนะคะ
24/11/05
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น