คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : อาจารย์ใหญ่
“แค๊กๆ ข้าอยากจะให้เจ้า….มาเป็นศิษย์ของข้า!”
เมื่อถังซานได้ยินสิ่งที่อาจารณ์ใหญ่กล่าวออกมาก็ถึงกับตกใจและคาดไม่ถึงในเวลาเดียวกันก่อนที่อาจารย์ใหญ่จะอธิบายเหตุผลที่เขาอยากจะรับถังซานเข้ามาเป็นศิษย์ซึ่งมันก็ค่อนข้างเป็นคำอธิบายที่น่าพอใจสำหรับถังซานเป็นอย่างมาก จนทำให้ถังซานถึงกับอดทึ่งในความสามารถและความรอบรู้ของชายตรงหน้าเป็นอย่างมาก
“เช่นนั้นข้าทีคำถาม ทุกตนเชื่อว่าสปิริตหญ้าสีฟ้าของข้าเป็นเพียง ‘สปิริตขยะ’ ท่านมีความเห็นว่าเช่นไร?”แต่ถึงกระนั้นถังซานก็ยังไม่ปักใช้เชื่อได้เต็มร้อยเขาจึงถามคำถามบางอย่างกับชายตรงหน้าเพื่อทดสอบเขาดู
“หึ! ข้าเชื่อมาตลอดว่าบนโลกใบนี้ไม่มีสปิริตใดที่เป็นขยะ…แต่คนที่ได้รู้วิธีใช้วมันต่างหากที่เป็นขยะ!” อาจารย์ใหญ่ตอบคำถามขอถังซานด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไร้ซึ่งคำโกหกใดๆ
“ตอบได้ดี! -ฟุฟ ปัก!” เมื่อได้รับคำตอบที่น่าพึ่งพอใจถังซานก็ทำการปลดอาวุธของตนทันทีก่อนที่เขานั้นจะคุกเข่าลง
“ถังซานของคารวะท่านอาจารย์!” ถังซานกราบคารวะอาจารย์ใหญ่ในทันทีด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและแฝงไปด้วยความจริงใจอย่างที่สุด ก่อนจะมีการถามหยั่งเชิงกับถังซานซักเล็กน้อยแต่ในที่สุดถังซานก็กลายเป็นศิษย์ของอาจารย์ใหญ่ในที่สุดก่อนที่อาจารย์ใหญ่จะค้นหาบางอย่างอยู่ที่ชั้นว่าหนังสือก่อนจะพบว่ามันคือกล่องใบหนึ่งที่บรรจุบางอย่างเอาไว้ข้างใน
“แค๊กๆ เอาล่ะศิษย์ข้านี่คือของขวัญสำหรับการรับเจ้าเป็นศิษย์” อาจารย์ใหญ่ได้มอบบางอย่างที่คล้ายกับเข็มขัดที่มีหินที่มีพลังงานแปลกประหลาดติดเอาไว้รอบตัวเข็มขัด
“เข็มขัดนี่.. เป็นเครื่องมือพลังวิญญาณ” หลังจากนั้นอาจารย์ใหญ่ก็ได้อธิบายเกี่ยวกับเครื่องมือพลังวิญญาณพร้อมวิธีใช้งานพวกมันแบบคล่าวๆก่อนที่เขาจะลองใช้เครื่องมือพลังงานที่อยู่บนมือเขาเป็นตัวอย่าง ซึ่งเครื่องมือพลังวิญญาณของอาจารย์ใหญ่ก็ไม่ใช้สิ่งใดอื่นนอกเสียจากเครื่องมือพลังงานวิญญาณที่ใช้บรรจุหรือเก็บสิ่งของเอาไว้ภายในตัวมัน ซึ่งภายในหินเหล่านี้สสามารถเก็บของได้ก้อนละ 1 ลูกบาศน์เมตรเลยทีเดียว
“จงเก็บมันไว้ให้ดี” อาจารย์ใหญ่ยื่นเครื่องมือพลังวิญญาณของตนให้แก่ถังซาน
“ขอบคุณท่านอาจารย์..มันมีชื่อหรือไม่? หากไม่มี…ข้าจะตั้งชื่อมันว่า 24 สะพานชมจันทร์” ถังซานจ้องมองมันด้วยแววตาแปลกประหลาดก่อนที่เขาจะตั้งชื่อของมันตามสถานที่ในความทรงจำของเขา
‘เป็นชื่อที่ดี’ อาจารย์ใหญ่พยักหน้าให้กับการตั้งชื่อของถังซานและกำลังจมอยู่กับความคิดของตนก่อนจะถูกดึงสติกลับมาด้วยเสียงของถังซานในเวลาต่อมา
“ท่านอาจารย์ข้าจะแสดงสปิริตอีกอันของข้าให้ท่านดู” สิ้นประโยคบนฝ่ามือของถังซานพลันปรากฏค้อนรูปร่างแปลกประหลาดลอยอยู่เหนือฝ่ามือของเขา
“นะ-นั้นมัน!……แค๊ก! แค๊ก!” เมื่ออาจารย์ใหญ่เห็นสิ่งที่ปรากฏขึ้นมาบนฝ่ามือของลูกศิษย์ของตนก็ถึงกับเผลอก้าวถอยหลังไปหลายก้าวก่อนที่จะกลับมาตั้งสติได้พลาดครุ่นคิดบางอย่าง
“ถังซาน…ตระกูลถัง….หรือว่า!! มีใครเห็นสปิริตชิ้นนี้ของเจ้าแล้วบ้าง?” อาจารย์ใหญ่ถามถังซานด้วยสิหน้าจริงจังจนทำให้ถังซานทำตัวไม่ถูกแต่ก็ตอบคำถามของอาจารย์ตนอยู่
“คนที่เห็นสปิริตอีกอันของข้านอกจากท่านแล้วมีเพียงท่านพ่อของข้าเท่านั้นที่เคยเห็นมัน” ถังซานตอบคำถามของอาจารย์ตนด้วยความสัจจริงโดยหารู้ไม่ว่ายังมีอีกตนที่ล่วงรู้ความรับนี้ของเขานั้นก็คือเสี่ยวหลงนั้นเอง
“ดี! จำไว้ว่าอย่าได้ใช้มันและฝึกฝนมันเป็นอันขาด!” อาจารย์ใหญ่สั่งห้ามเข้าใช้สปิริตอีกอันของเขาโดยเด็ดขาดก่อนจะสอนวิธีซ่อนตราสปิริตบนหลังมือให้กับถังซานและเมื่อเจ้าตัวทำได้ก็ดีใจยกใหญ่ที่ตนจะได้ไม่ต้องสวมผ้าปิดบังหลังมือของตนอีกต่อไป
“ถังซานขั้นตอนต่อไปก็คือการเพิ่มพลังวิญญาณของเจ้า โดยข้าจะพาเจ้าไปยังป่าวิญญาณ…และฆ่าสัตว์วิญญาณซักตัว….” อาจารย์ใหญ่กล่าวกับถังซานด้วยน้ำเสียงและแววตาจริงจังเพราะเรื่องนี้ไม่ใช้เรื่องเล่นๆและอาจจะมีอันตรายถึงชีวิต ก่อนที่เขาจะสั่งให้ถังซานไปหาเสบียงมาเตรียมเอาไว้ก่อนจะเดินทาง
ถังซานตอบรับคำสั่งของอาจารย์ในทันทีก่อนจะขอเวลา 2 วันในการจัดเตรียมเสบียงก่อนจะพุ่งออกไปนอกโรงเรียนทันทีเพื่อเข้าไปหางานทำ ณ โรงตีเหล็กแห่งหนึ่งภายในเมืองหรือไม่ก็เข้าป่าไปเก็บผลไม้ป่า
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงเวลา 2 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ทั้งคู่ได้เข้ามาในเขตป่าวิญญาณเป็นที่เรียบร้อยถึงแม้ว่ามันจะเป็นเขตชั้นนอกก็ตามและระหว่างทางก็เต็มไปด้วยสัตว์วิญญาณและพืชวิญญาณมากมายตั้งแต่อายุ 10 ปี ยังอายุ 100 ปีก็ยังมีมาให้เป็นประปลายแต่ที่น่าประหลาดใจเลยก็คือพวกมันนั้นไม่มีตนไหนเลยที่เข้ามาโจมตีพวกเขาแถมท่าทีของพวกวันยังดูหวาดกลัวบางอย่างขณะที่พวกมันจ้องมองมายังพวกตน
‘หรือว่าจะเป็นเพราะเจ้านี่….’ ถังซานที่สังเกตท่าทีของสัตว์วิญญาณก็รู้สึกตะหงึดใจก่อนจะนำบางอย่างออกมาจากเครื่องมือวิญญาณและหลังจากที่เขานำมันออกมาสัตว์วิญญาณที่อายุน้อยกว่าพันปีก็ได้พากันว่าหนีอย่างสุดชีวิตราวกับว่าพวกมันได้พวกเจอบางอย่างที่น่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
‘เป็นเพราะเจ้านี้จริงๆด้วย!’ ถังซานจ้องมองไปยังถุงผ้าที่กำลังห่อหุ้มบางอย่างเอาไว้อยู่ซักพักก่อนที่เขาจะเก็บมันเข้าไปในกระเป๋าสะพายและถ้าถามว่าทำไมเขาไม่เก็บใส่เข้าไปในเข็มขัด? นั้นก็เพราะเขาได้ทดลองมาแล้วหินวิญญาณก้อนหนึ่งแตกละเอียดกระเป็นผุยผงทันทีเมื่อสัมผัสกับปลอกแขนชิ้นนี้จึงทำให้เขาตัดสินใจห่อมันด้วยผ้าก่อนจะเก็บใส่กล่องเอาไว้เพื่อความปลอดภัย
ส่วนอาจารย์ใหญ่ที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักอึ่งมาจากทิศที่ลูกศิษย์ของตนยืนอยู่จึงหันกลับมาด้วยความตกใจก่อนจะพบว่าแรงกดดันอันหนักหน่วงนั้นมาจากห่อผ้าที่ลูกศิษย์ของตนถืออยู่ แรงกดดันที่คุ้นเคยแต่ถึงจะคุ้นเคยมากเท่าไหร่ก็มิอาจนึกออกได้ก่อนจะละความสนใจจากมันและไม่คิดที่จะคาดเค้นข้อมูลจากถังซานปล่อยให้ลูกศิษย์ของตนมากล่าวกับตนเองจะดีกว่า ก่อนจะเดินเข้าไปในเขตชั้นในของป่า
ถังซานที่แอบสังเกตท่าทีของอาจารย์ตนอยู่ก็ได้ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับกล่าวในใจว่าตนคิดถูกแล้วที่เลือกท่านอาจารย์ ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าตามอาจารย์ของตนไปติดๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
จบไปแล้วอีกตอนจ๊า~
ความคิดเห็น