คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5 NC 25+
5 NC 25+
ืนนั้นผมรีบลับมายัห้อสมามอย่ารวเร็ว หอบหายใอย่ารุนแร ในอนที่พบว่าไม่มีใรอื่นอี นอาผมเพียนเียวเท่านั้น
บ้านอแมี้ถูยึเป็นสำนัานให่อนายพลอาเธอร์ไปแล้ว!
ะเิอะไรึ้นับแมี้ และรอบรัวอเธอ
ะเิอะไรึ้นับธีโอ อน ไมอน โนเอล และโเอล ถ้าหาภาพวาอแมี้ถูย้ายออไปาบ้านหลันั้น --
ผมไล่สายามอไปามรอบรูปอันว่าเปล่าบนผนั -- ผม้อหาทาิ่อับพวเาให้ไ้
หาแ่อนนั้นเอที่ผมสัเเห็นระาษแผ่นหนึ่วาอยู่บนโ๊ะลาห้อ
ผมว้าระาษอันยับย่นนั่นึ้นมาอ่าน ไล่สายาไปามลายมือหวัๆที่เอียเล็น้อยนั่นอย่ารวเร็ว
มันือลายมืออูเลียน
ันามิรอบรัวแมี้อยู่
ันับแมี้ปลอภัยี
รอันที่ห้อสมาม! อย่าพยายามทำัวเป็นพระเอมา่วยัน!
และระวััว้วย
ูเลียน
ผมัฟันแน่น พยายามหาวิธีเินทาไปบ้านแมี้ผ่านรอบรูปเหล่านั้นอยู่นานเป็นั่วโม หาแ่ผมลับล้มเหลวไม่เป็นท่า
ทำไมูเลียนเินทาไปบ้านแมี้ไ้นะ!
อนนั้นเอที่ผมนึถึำพูอูเลียนที่บอับผมว่า “ันมีวิธีารเินทาอัน็แล้วัน”
ูเลียนไม่ยอมบอวิธีเินทาผ่านภาพวาให้ผม --
ผมนิ่ิอยู่นาน -- รู้สึร้อนรนึ้นมาอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน
ลอเวลาที่ผ่านมา เราไม่เยถูมนุษย์าโล้านอรุรานีวิพวเรามาถึนานี้ -- และนั่นทำให้ผมอารม์พลุ่พล่านึ้นมาอย่ารวเร็ว
ใเย็น -- ผมบอัวเอ
มัน้อมีอะไรที่ผมทำไ้บ้าสิ --
ามสืบเรื่อสอสามีภรรยาแฮร์ริสันอย่าไรล่ะ -- เสียหนึ่ัึ้นในใอผม -- ทำหน้าที่อนายให้สำเร็ ลูัส
นั่นทำให้ผมเินทาลับมายัภาพวาในห้ออร์ีอีรั้ ผมหอบหายใ ในอนที่นั่ลบนเ้าอี้ในภาพอย่าอ่อนแร
ารเินทาผ่านภาพวาิ่อัน ทำให้ผมรู้สึเหนื่อย และอ่อนล้า --
หาแ่เสียฝีเท้าอใรนหนึ่ไ้ัึ้นมาาอีทา้านหนึ่อประูห้อ
ผมนิ่ะั -- รีบวบุมให้ัวเอนิ่สบอย่ารวเร็ว ในอนที่ประูเปิออ
บรินลีย์ปราัวึ้น ในุนอนสีำัวบา -- เรือนผมสีำยุ่เหยิเล็น้อย ราวับเพิ่ื่นนอนไ้ไม่นานนั
เธอเินไปทาหน้า่าทรสู ลอบมอผ่านม่านหน้า่าไปยัเบื้อล่า -- พอีันับที่เสียรถแล่นออไปาสนามห้าทาหน้าบ้าน
ริีำลัเินทาไปพบนายพลแม็อาเธอร์ -- ผมบอัวเอ -- ั้แ่อนเ้ามืนานี้เลยหรือ
บรินลีย์เินไปใล้หน้า่ามาึ้น --
แวบนั้นผมเผลอลั้นใับภาพที่เห็น
ใบหน้าามนั้นูผุผ่อึ้นมามาว่าเิม ในอนที่แสสว่าอันน้อยนิส่อระทบใบหน้าอเธอ -- เรือนร่าอันอวบอัปราให้เห็นผ่านเนื้อผ้าอันบาเบา นผมเห็นทรวทรอเธออยู่รำไร
ปลายเท้าอันเปลือยเปล่านั้นเย่ึ้นเล็น้อย เมื่อเธอพยายามะเ้อมอรถันนั้นแล่นผ่านรั้วออไป
แ่แล้วใบหน้าอเธอ็นิ่สนิทไปอย่ารวเร็ว
เธอหมุนัวไปที่โ๊ะทำาน ึวเหล้าออมาาลิ้นั แล้วื่มรวเียวนหม
ผมมอร่าบรินลีย์ที่เินโเมาทาผมอย่าเียบๆ
เธอเอนหลัพิผนัเบื้อล่ารอบรูปอผม แหนหน้า และหลับาล้าๆ
ผมมอใบหน้าแ่ำทีู่มึนเมาอบรินลีย์ -- เธอเป็นอะไรไป --
“ันือบรินลีย์ -- ันือบรินลีย์ --” เธอพึมพำเสียเบา เินไปทาประูห้ออย่า้าๆ “ันือบรินลีย์ -- เาือริี --”
ันือบรินลีย์ เาือริีั้นหรือ -- ผม้อแผ่นหลับรินลีย์นิ่
ยิ่เธอพูออมามาึ้นเท่าไหร่ เธอ็ยิู่ไม่เหมือนบรินลีย์มาึ้นเท่านั้น
ผมัฟันแน่น วามโรธแ้นาเรื่อบ้านแมี้ ทำให้ผมรีบปีนออมาาภาพ แล้วามิเธอไปอย่ารวเร็ว
ผม้อรู้วามริาเธอให้ไ้!
ผมเินไปามโถทาเิน ทันเห็นบรินลีย์เินเ้าไปในห้อนอนอนเอ
ผมรีบามเธอเ้าไปในห้อนอน --
แล้วผม็เห็นบรินลีย์นอนะแอยู่บนเียให่หลันั้น
ผมเินเ้าไปในห้ออันมืสลัว ่อยๆเินเ้าไปใล้เธอมาึ้นเรื่อยๆ นระทั่หยุฝีเท้าที่ปลายเีย --
บรินลีย์ในอนนี้มึนเมา และำลัหลับใหลไม่ไ้สิ -- ผมบอัวเอ --
“บรินลีย์” ผมระิบ “บรินลีย์ --”
เธอยัหลับใหลอยู่เ่นเิม
“บรินลีย์ --” ผมเรียเธอเสียัึ้น
“ัน --” เธออบเสียเบา “ันไม่ใ่ -- บรินลีย์ --”
ผมนิ่ะัไปับประโยที่เพิ่ไ้ยิน
“บรินลีย์ --” ผมลอพูอีรั้ “ุไม่ใ่บรินลีย์หรือ”
“ไม่ --” เธออบเสียเบา พลิัวนอนหายในอนนั้น
ผมสูลมหายใเ้าลึ ในอนที่เห็นเรือนร่าภายใุ้นอนัวบานั่นัเนยิ่ว่า่อนหน้านี้
ผมมอทรวออันให่โที่ยับึ้นลามัหวะหายใอันสม่ำเสมอ -- มอเนินออันอวบอิ่มที่โผล่พ้นมาเือบรึ่เ้าทรว และ -- ยออทีุ่นันผ่านเนื้อผ้าอันบาเบานั่น
พลันเสียออน็ัึ้นมาในโสประสาทอผมในทันที
อย่าบอนะ ว่านายไม่ิินนาารถึหล่อนเลย
อย่าบอนะ ว่านายไม่ไ้ิอยาะสัมผัสหล่อนเลยสันิ
รู้ัวอีรั้ ผม็พบว่าัวเอำลัลานึ้นไปบนเียให่หลันั้น -- ่อยๆยับัวเ้าไปใล้ร่าอันหอมหวนที่หลับใหลอยู่รหน้า
ผมไล่สายามอไปามเอวอ และสะโพอันอวบอิ่ม -- ลมหายใสะุึ้นมา เมื่อเห็น้นาอันาวผ่อโผล่พ้นมาาายระโปรที่ร่นึ้นมาเล็น้อยนั่น
นี่ือรั้แรที่ผมไ้มอหิสาวที่ร้อนแร -- อย่าใล้ินานี้
สายาอผมหยุลที่ระหว่าาอบรินลีย์
สวนุหลาบ -- ำๆนั้นผุึ้นมาในวามิอผมอย่ารวเร็ว
สวนุหลาบที่อยู่ระหว่าเรียวาอหล่อน --
สวนุหลาบที่เ็มไป้วยน้ำหวานอันหอมหวนนั่น
เสียอูเลียนัามมาในทันที --
โยไม่รู้ัว -- ผมเอื้อมมือไปวาบนำแหน่สวนุหลาบอบรินลีย์อย่า้าๆ -- นิ่รอให้แน่ใว่าเธอยัไม่สะุ้ื่นึ้นมา
ทว่าบรินลีย์ยัหลับสนิท
ผมโอบระับเธอผ่านเนื้อผ้าอันบาเบา -- สำรวรูปลัษ์อเธอผ่านฝ่ามือัวเอ ่อนะ่อยๆึายระโปรเธอร่นึ้นมาอไว้ที่สะโพ
โอ -- ผมเือบะหลุราออมา
บรินลีย์ไม่ใส่อะไรเลยภายใุ้นอนัวนี้
ผมมอสวนุหลาบอเธอที่ถูปลุมไป้วยนสีำเ้มนั่น -- วามอยารู้อยาเห็นระุ้นให้ผม่อยสัมผัสมัน้วยมืออัวเอ
วามรู้สึาารที่เนื้อสัมผัสเนื้อนี้ ทำให้ผมอยารู้มาึ้นไปอี
ผมโอบระับเธอแน่น นิ่รอเล็น้อย เมื่อเธอราออมาเบาๆ -- ผมสัมผัสเธอแรไปหรือ
ผมผ่อนแรเบาลเล็น้อย ่อยๆรีนิ้วสำรวปาทาเ้าสวนุหลาบอย่า้าๆ ้อมอวามสวยามรหน้าโยไม่ละสายา
“อา --” บรินลีย์ราออมา หาแ่เปลือาทั้สอยัปิสนิทเ่นเิม
ผมแทรนิ้วผ่านปาทาเ้าไปอย่า้าๆ
วามอุ่นแน่นที่อรันิ้วผม ทำให้ผมราออมา่อนที่ะรั้ัวเอเอาไว้ไ้ทัน “โอ --”
เธออุ่นแน่นมา --
เรียวาอเธอบีบเ้าหาันในอนนั้น หาแ่เมื่อผมยับนิ้วเ้าไปลึมาึ้น เธอ็่อยๆาเรียวาออว้า -- ว้านแทบะเื้อเิให้ผมยับเ้าไปใล้เธอมาึ้น
ผมแทรัวอยู่ระหว่าเรียวาเธอ ยับนิ้วเป็นัหวะเนิบนาบ มอสะโพอเธออบสนอนิ้วอผม
“อา --” เธอแอ่นแผ่นหลัึ้นาเียเล็น้อย ยออูันผ่านเนื้อผ้าอันบาเบา เมื่อผมเร่ัหวะนิ้วเร็วึ้น
ผมมอน้ำหวานที่หลั่ไหลออมาท่วมนิ้วอผม -- นี่น่ะหรือ น้ำหวานทีู่เลียนพูถึ
ผมโน้มัวเ้าไปใล้ สูมวามหอมหวานรหน้าโยไม่รู้ัว
นี่มันเหมือนริเสียยิ่ว่าริ --
ผม่อยๆแลบลิ้นออมา ไล้เลียวามเปียื้นอเธอ ่อนะแทรปลายลิ้นเ้าไปอย่าลึึ้ นเธอสั่นสะท้าน
“อ๊าา --” เสียราอันแสนหวานอเธอ ทำให้ผมูินเธออย่าะละะลาม -- ไม่อาห้ามัวเอไ้อี่อไป
ผมลืมสิ้นึ่วามสมวรทุประาร
ผมโอบระับสะโพเธอแน่น ฝัใบหน้าัวเอเ้าับสวนุหลาบอเธอ แทรปลายลิ้นเ้าไปเป็นัหวะที่รัวเร็วและลึึ้ยิ่ึ้น นเธอรวลั่นห้อ
“โอ -- อ๊าาา” เธอแอ่นัวึ้น สั่นสะท้านไปทั้ร่า อรัปลายลิ้นอผมอย่ารุนแร
ผมทึ่ับรสาิที่สาัเ้าใส่ผม
ผมเลียริมฝีปา เยหน้าึ้นมาอย่ามึนเมา มอร่าอันเปียื้นอบรินลีย์อย่าไม่เื่อสายาัวเอ
เธอสวยามอะไรนานี้ --
หาแ่สัาาทำให้เธอถอยหนีผมในอนนั้น
ผมอรัสะโพอเธอเอาไว้ในทันที
ผมไม่ให้เธอหนี --
ผมรั้สายุนอนเธอลในอนนั้น เปิเปลือยเรือนร่าทุสัส่วนที่ผมพึปรารถนาะเยมอีรั้
ทรวออเธอูัน่อหน้าผม และระเพื่อมึ้นลามัหวะหายใอันรุนแร
ใบหน้าามนั้นแ่ำ และูทรมาน่อสัมผัสอผม --
ผมยมือ้าที่เปียื้นน้ำหวานึ้นมาเลียอย่า้าๆ
เธอหอมหวานนานี้ไ้อย่าไรนะ
ผมนึถึริีในอนที่เาบีบลึทรวออบรินลีย์่อนหน้านี้ ่อนะมอทรวออเธอรหน้า
มันะเป็นอย่าไรนะ ถ้าผมไ้บีบลึทรวออันสวยามนี่ และไู้เม้มยออนั่น
ไวเท่าวามิ --
ผมบีบลึสอเ้าทรวอบรินลีย์ นึทึ่วามอุ่นนุ่มที่ไ้สัมผัส ในอนที่เ้าเธอระเพื่อมอบสนอฝ่ามืออผม
ผมลูบไล้ป้านอสีน้ำาลเ้ม -- มอูยออทีู่ันึ้นมามาว่าเิม
“อ๊าา --” บรินลีย์รา เมื่อผมโอบระับทรวอเธอแรึ้น
เธอร้อนแรเินไปแล้ว
ผมไล้เลียานอมานถึยอออเธอ ูึยอออันูันนั่น นเธอสั่นสะท้านอย่ารุนแร
ั่วะนั้นผมพึพอใที่เห็นเธออบสนอสัมผัสอผมนานี้
ผมปาลิ้นไล้เลียทรวออเธอไปทั่ว สัมผัสอันอ่อนนุ่มอเธอทำให้ผมแทบผละริมฝีปาและฝ่ามืออัวเอออาร่าอเธอไม่ไ้
“บรินลีย์” ผมหอบหายใรุนแร เผลอเรียื่อเธอออมาโยไม่รู้ัว
“อา --” เธอส่ายหน้าไปมา ใบหน้าแ่ำ และหลับาแน่นึ้น “อ๊า --”
ผมประอใบหน้าเธอเอาไว้ มอใบหน้าามทีู่ทรมาน และเปียื้นไป้วยเหื่อ “ุือใร --”
“บรินลีย์” เธออบเสียเบา เรียวาวัรัเอวผมในอนนั้น “ันือบรินลีย์ --”
ในั่วะที่สัาาิบรอบำผมนั้น ผมแทบะร้อำรามออมา เมื่อแ่นายอผมแนบิับสวนุหลาบอันเปียื้นอเธอ
ัวนอผมื่นัวึ้นมามาว่าเิม นผมแทบวบุมัวเอไม่ไ้อี่อไป
ผมอยาะฝาฝััวเอเ้าไปในายเธอ
ผมบีบลึสะโพอันอวบแน่นนั่น ่อยๆาาเธอออว้ามาึ้น ในอนที่ปลระุมาเัวเอ
หาแ่สำนึถัมา ลับทำให้ผมหยุทุอย่าล
ไม่ -- ผมุใบหน้าเ้าที่ลาอบรินลีย์
ผมไม่ใ่นแบบนั้น
ผมไม่ใ่เ็หนุ่มแบบธีโอ อน หรือไมอน
ผมถอยห่าออมาาบรินลีย์อย่ารวเร็ว มอร่าึ่เปลือยที่หลับใหลอยู่บนเีย ่อนะรีบวิ่ลับไปยัห้อทำานเ่าออร์ี
ผมรีบปีนลับเ้าไปในภาพวา หัวใในอ้ายเ้นถี่รัวเร็วนแทบะระเบิออมา ในอนที่สัมผัสไ้ว่าทุประสาทสัมผัสในายผมำลัื่นัวถึีสุ
ผมแหนหน้ามอเพานห้ออันว่าเปล่า
บ้าะมั
สัาาิบที่ผมไม่เยรู้ัวว่าผมมี ทำให้ผมเพิ่ทำเรื่ออันรายอะไรลไป!
บรินลีย์ะรู้ัวหรือเปล่า -- เธอะำผมไ้ไหม ว่าผมือนเียวันับที่อยู่ในภาพวานี้!
ความคิดเห็น