คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
5
ผมำไ้ว่าืนนั้นผมแหอพ่อ
เหุผลที่ผมทำัวแบบนั้น มีเพีย้อเียว นั่น็ือผมอยาะเอวาเลอรี
ภาพใบหน้าอันามอเธอในอนที่ผมเห็นในรั้แรนั้น ยัามิมาในทุๆวามิอผม นผมแทบิอะไรอื่นไม่ไ้อี นอาวามิที่ว่าผมอยาะเอเธออีรั้
ผมำไ้ว่าืนนั้นมีแมาที่บ้านหลัให่แห่นี้
เสียเพล และเสียพูุยอพวเาัมาาั้นล่าอัวบ้านไ้อย่าัเนีทีเียว -- มันเป็นสถานาร์ที่เสี่ย และอันราย -- ผมไม่วรออไปยัโล้านอนั่น
ผมไม่วรให้มนุษย์ริๆรู้วามริที่ว่าผมมีีวิ ไม่อย่านั้นแล้ว พวเาอาะื่นลัว แล้วทำเรื่อที่เป็นอันราย่อผมไ้
ผมเื่อำเือนอพ่อในเรื่อนี้
ผมวระนั่อยู่บนเ้าอี้ัวนี้่อไป
เป็นภาพเหมือนสีน้ำมันอลิป่อไป
หาแ่เมื่อรู้ัวอีรั้ ผมลับพบว่าัวเอำลัเินออมายัโถทาเินเสียแล้ว!
ผมเินลไปามโถบันไ มออบสายาอผู้นในุหรูหราที่มอผม้วยสายาแปลพิล
“ทำไมเาถึแ่ัวแบบนั้น” ผู้หิในุระโปรสีม่วัวยาวถามึ้นอย่าุน
ผมมอเสื้อเิ้สีาวอัวเอที่ปลระุมออว้า -- มอไปยัปลายเท้าอันเปลือยเปล่าอนเอ -- านั้นึมอไปยัผู้นในโถให่แห่นี้
ทุนอยู่ในุสูทสีำัวเนียบ และุระโปรัวยาว --
และนั่นทำให้ผมูแ่าาทุนมาว่าเิม
พวเาะรู้ไหมนะ ว่าแท้ริแล้ว ผมือภาพวาที่มีีวิ
“ลิป” นิโลรุเินึ้นบันไมาทาผม “ลับไปแ่ัวให้ี แล้ว่อยลับมาร่วมานเลี้ยอัน”
นิโลัวรินนี้ ูเหมือนนิโลในโลภาพวาที่ผมรู้ั -- ผมนึ
นิโลมัะัานเลี้ยอยู่เสมอ ไม่ว่าะเป็นในโลวามริแห่นี้ หรือในโลภาพวา
ายนหนึ่เ้ามาทันิโลในอนนั้น
“ผมไ้ยินมาว่ามีศิลปินนใหม่ ำลัวาภาพเหมือนอรอบรัวุ” ายนนั้นพูับนิโลอย่าสุภาพ หาแ่แววาูแ็ทื่ออย่าัเน “ผมิว่าุอบผลานอผมมาลอเสียอี”
“อย่าเสียใไปเลย เอ็มุนน์” นิโลบอ “ุะไ้ร่วมนิทรรศาลอันอย่าแน่นอน”
เอ็มุนน์มวิ้วเล็น้อย “ผมไ้ยินมาว่าศิลปินนนี้ เป็นศิลปินหิ” เาระแอมเล็น้อย “และมาาศิลปิน้าถนน”
“วาเลอรี” ผมพูออมาในอนนั้น
เอ็มุนน์ับนิโลหันมามอผมในทันที
“ื่ออเธอือวาเลอรี” ผมบอ “และเธอเป็นศิลปินที่เ่ามา”
เอ็มุนน์เลิิ้วอย่าท้าทาย “อย่าั้นหรือ --” น้ำเสียนั้นฟัูัาเล็น้อย “ุพูถึผู้หิทุนแบบนี้หรือเปล่า ฟิลิปส์”
ผมแปลใ
“ทำไมุถามผมแบบนั้น”
“ผมแ่ไ้ยินมาน่ะ” เอ็มุนน์พูเสียเรียบ “ว่าุมัหวั่นไหวับผู้หิ --”
“เอ็มุนน์” นิโลแทรเสียเย็น “ุะพูาหยาบายับผู้ัารสมามศิลปินอุแบบนี้ไม่ไ้นะ”
“โอ” เอ็มุนน์เพิ่รู้ัวในอนนั้น “อโทษ้วย” เาพูเสียเบา
ผมไม่สนใเอ็มุนน์
ผมปล่อยให้เาอยู่ับนิโล แล้วเินลบันไ่อไป ไม่สนใสายาอผู้นที่มอเสื้ออผมอย่าประหลาใ
ผมถอยห่าาบริรที่ถือถาไวน์ -- ผมมอไวน์สีแเ้มนั่นอย่าหวาๆ
ผมวระอยู่ห่าาอเหลว -- ผมเือนัวเอ
และนั่นทำให้ผมหมุนัวไปเอวสนทนาใหม่
“ไ้ยินไหม” บรราผู้ายในุสูทัวเนียบ่าพาันระิบระาบ “ศิลปินใหม่อนิโล เป็นศิลปินหิที่มาาสัมั้น่ำ --”
ผมยืนฟัพวเาอย่าเียบๆ
“ไ้ยินมาว่าหล่อนมาาบาร์โทรมๆ ที่ศิลปินยาไร้อบไปรวมัวัน”
“ศิลปินหิั้นหรือ” ใรนหนึ่ร้อออมา “ผู้หิน่ะหรือะมาเป็นศิลปิน พวหล่อนไม่เ้าใ้วย้ำว่าศิลปะอันแท้ริืออะไร”
“เธอเป็นผู้หิ” ายอีนพูเสียเบา ส่สายาเ้าเล่ห์ให้เพื่อนนเอ “ไ้ยินมาว่าเธอสวย และรูปร่าีมา -- ีเสียนผู้ัารสมามอเราหลเธอั้แ่แรเห็น --”
“หมายถึลิปน่ะหรือ” อีนหนึ่หัวเราะเบาๆ “เาไม่ใ่ทายาทอระูลนี้ที่เ่าเท่าไหร่หรอ ริไหม ถ้านิโลไม่ใ่ป้าอเา เา็ไม่่าอะไราผู้ายที่ไม่ยอมทำาน และเอาแ่ท่อเที่ยวไปวันๆ”
ทุนเห็น้วยในทันที
“ถ้าเธอนนี้สวยและมีเสน่ห์มาพอ เธอ็ทำให้ลิปหลใหลไ้ไม่ยาหรอ นั่นเป็นุอ่อนอลิป เาหลรัวามามอผู้หิเร็วเินไป --”
“อย่าัสินลิปนัเลย ลือันว่าวามสัมพันธ์อเาับแม่มันย่ำแย่มา -- เาถึลายเป็นผู้ายที่หลผู้หิแบบนี้”
“เธอนนี้ลีลาีริ ถึมัใลิปไ้ในั่ว้ามืน” อีนหนึ่ว่า “และนั่นเป็นเหุผลที่ทำให้เธอไ้เ้ามาในแววอเรา”
“เธอเป็นผู้หิอย่าว่าหรือ”
“ไม่” ผมอบเสียเรียบ
ายหนุ่ม่าหันมามอผมอย่าื่นใ
“ลิป” พวเาร้อออมา “พวเราไม่ไ้ว่าร้ายุนะ พวเราแ่หมายถึ --”
ผมไม่ไ้สนใบทสนทนาอพวเาอี่อไป
อันที่ริผมไม่สนใว่าพวเาะพูถึลิปัวริอย่าไรสันิ
ผมสนใแ่เรื่อที่เี่ยวับวาเลอรีเท่านั้น
เธออยู่ที่ไหนในานเลี้ยแห่นี้ันนะ -- ผมพยายามมอหาเธออย่ารวเร็ว
“เธอเห็นวาเลอรีแล้วหรือยั” เสียระิบระาบัมาาวสนทนาอลุ่มผู้หิทา้านหน้าผม
ผมเิน้ามโถไปหาพวเธออย่าเียบๆ
“วาเลอรีนนั้น่นะหรือ” หิอีนสนอสนใึ้นมา “ลือันว่าลิปหลรัหล่อนั่ว้ามืน ในบาร์ศิลปินไร้ยา้วย”
“บาร์ศิลปินยาไร้หรือ -- ทำไมลิปไปเอหล่อนที่นั่นไ้” หิอีนมวิ้ว “มันอยู่นอัวเมือนี่! --”
“ลเสียลหน่อยสิ” หิุเียวมรปราม “ลิปไปที่นั่นพร้อมับพรรพวในสมาม เพราะพวเาสนใวิถีีวิอศิลปินยาไร้น่ะ -- พวเาเบื่อ -- ไม่มีอะไรมาไปว่านั้น --”
“ที่นั่นเหม็นโ่น่าู” บรราผู้หิ่าพาันย่นมู
“เธอไม่ไ้สวยเท่าไหร่หรอนะ ไม่รู้ว่าลิปแ่านับเธอเ้าไปไ้อย่าไร” หิในุาวลอา “พนันไ้เลย ว่าเาไม่ไ้ให้แหวนเพรเธอริๆหรอ --”
“อะไรทำให้เธอมั่นใแบบนั้น” หิอีนถาม ื่มไวน์ในมืออึให่
“เพราะวาเลอรีไม่ใ่นสวยอย่าไรล่ะ” หิุาวพูเสียยานา
“ันหมายถึเรื่อแหวนเพร่าหาล่ะ” สาวๆในวหัวเราะันอย่าสนุสนาน
“แหม” หิุาวหน้าแเล็น้อย “็เพราะว่าันไม่เห็นแหวนเพรบนนิ้วอหล่อนอย่าไรันล่ะ ันเพิ่เห็นมาับาัวเอ”
เธอเพิ่เอวาเลอรีั้นหรือ -- ผมเินเ้าไปใล้วสนทนามาึ้น --
“เธอำลัแ่วาภาพับศิลปินนัาสมามศิลปินน่าเบื่อๆนี่” หิุาวมอไปรอบๆห้ออย่าเบื่อหน่าย “สมามนี่มีแ่ผู้ายน่าเบื่อๆ -- สำััวเินว่าเหุ -- ทั้ๆที่ภาพอพวเา มัน็น่าเบื่อเหมือนับัวนอพวเาน่ะแหละ”
บรราผู้หิ่าเห็น้วย
“พวเาิว่าัวเอเป็นศิลปินที่ยิ่ให่” พวเธอุบิบอย่าเบื่อหน่าย “วันๆเอาแ่พูเรื่อภาพวาอนนั้นไม่ีอย่านั้น ภาพวาอนนี้ไม่ามอย่านี้ -- แ่พวเาลับลืมมภรรยาอัวเอ แถมลืมทำารบ้านในอนลาืน้วย้ำไป!”
หิทุนในวสนทนาานรับในทันที
“รอให้พวเธอมีลูับเา่อนเถอะ” หนึ่ในนั้นบอ “สามีอพวเธอะน่าเบื่อพอๆับสามีอันเลยล่ะ! --”
“ันไม่รู้้วย้ำว่าันมาแ่านับผู้ายแบบนี้ไ้อย่าไร” หิุาวส่ายหน้า “ันล่ะ อยาลับเ้าเมือะายอยู่แล้ว --”
อนนั้นเอที่เธอมอเห็นผมยืนอยู่นอวสนทนา
“ลิป!” ใบหน้าามแปรเปลี่ยนเป็นสใสในทันที เธอถลาเ้ามาุมพิแ้มผมอย่าแนบแน่น “ันิถึุัเลย”
ผมรู้ัเธอหรือ --
“ุไม่ิ่อันมาเลย ลิป” เธอลูบมือไปามแผออผม “ทำไมุแ่ัวแบบนี้ล่ะ ที่รั”
ผมึมือเธอออ พยายามรัษาระยะห่าาเธอ
ลิปัวริมีผู้หิรายล้อมมานานี้ลอเวลาเลยหรือ --
“อย่าอายไปเลย” เธอยิ้ม “เราเยสัมผัสันมาว่านี้มาแล้วนะ ลิป”
“วาเลอรี” ผมแทรึ้น “เธออยู่ที่ไหนหรือ”
หิุาวับบรราเพื่อนๆอเธอหัวเราะออมาเบาๆ
“แปลี ที่เห็นุถามหาภรรยานเอแบบนี้” พวหล่อนระิบ “เรานึว่าุหมรัเธอแล้วเสียอี”
ผมยันิ่รอำอบ
“ในห้อโถให่” หิุาวบอผม “เธอำลัแ่วาภาพับศิลปินนอื่นอยู่”
ผมเินเ้าไปในโถแห่นั้น
่อยๆแทรัวผ่านผู้นเ้าไปอย่า้าๆ นระทั่ผมมอเห็นร่าอผู้หินหนึ่ำลัยืนเผิหน้าับายหนุ่มอีนหนึ่
วาเลอรี! --
ผมมอใบหน้าามอเธอทีู่นิ่เย นแทบะเป็นนิ่รึม
เธอมอภาพวาสอภาพรหน้านเอ -- มัน่าเป็นภาพวาที่ถูวา้วยินสอ หาแู่แ่าันอย่าัเน
ผมรู้ไ้ในทันทีว่าภาพไหนือภาพฝีมืออวาเลอรี
มันือภาพวาอันมริบ ทีูุ่ัน และเ็มไป้วยอารม์อันรุนแร -- วาที่วาเลอลีวาึ้นมานั้น ูมีอำนา ทรพลั หาแ่แฝไป้วยวามเศร้าอย่าน่าใหาย
ไม่มีใรอื่นที่สามารถถ่ายทอวามรู้สึทั้หมนั้นให้มีีวิผ่านภาพวาแบบนี้ไ้อีแล้ว นอาวาเลอรี
วาเลอรีมีวามสามารถมานานั้น --
“อย่าที่ผมบอไป่อนหน้านี้ สุภาพบุรุษาสมามที่รัทุท่าน” ายที่อยู่ในุสูทสีำัวยาวเินึ้นเวที ประาศับทุน้วยรอยยิ้ม ่อนะระับผ้าพันอสีาวผืนยาวอนเอเล็น้อย “ภาพวาวาสอภาพนี้ ถูวาโยศิลปินสอน -- พวเาวาึ้นภายในระยะเวลาสามนาที ามที่ผมับเวลาเอาไว้ -- และพวท่านะเป็นนมีสิทธิ์ัสิน ว่าใระเป็นผู้นะในารแ่ันรั้นี้”
ผมมอศิลปินายที่เ้าแ่ันับวาเลอรี
แวบนั้นเาูมั่นใในผลารัสิน
านั้นึมอวาเลอรีทีู่ประหม่าึ้นมาเล็น้อย
ทำไมเธอถึูประหม่าแบบนั้น --
“วาเลอรีแพ้ั้แ่เริ่มแรแล้วริไหม” หิในุาวปราัว้าผม แล้วระิบบอผมในอนนั้น “ทุนาสมามศิลปินในห้อแห่นี้ ัสินใเลือผลานนอัวเอไปั้แ่แรแล้ว -- พวเาไม่ิะพิาราผลานอวาเลอรี้วย้ำ -- เธอำลัทำให้ัวเอายหน้า --”
ผมมอผู้นรอบัวที่ยมือัสินให้ศิลปินายนนั้นนะ
วาเลอรีเม้มริมฝีปาแน่นในอนนั้น ใบหน้าายวามอับอาย และวามเศร้าออมาอย่าัเน
ผมเือบะเินฝ่าผู้นไปหาเธออยู่แล้ว ถ้าไม่ใ่เพราะหิุาวรั้ผมเอาไว้ในอนนั้น
“ุร้ายาว่าที่ันิเอาไว้ ลิป” เธอระิบ
ผมมอเธออย่าุน
“ุหมายวามว่าอะไร --”
“ุเป็นนบอทุนในสมามเอ ว่าให้ทุนัสินผลารแ่ันามำสั่อป้าุ -- ุเป็นนบอทุน ว่าให้ัสินให้ศิลปินายนะ แทนที่ะเป็นวาเลอรี ไม่ว่าภาพวาอเธอะีแ่ไหน็าม --” เธออบผม “สมามที่นี่ไม่้อนรับศิลปิน้าถนนแบบวาเลอรี ุพูออมาเอ ลิป”
ผมนิ่ะัไป
ลิปัวริพูแบบนั้นหรือ --
“แ่แล้วอนนี้ ุะึ้นเวทีไปปลอบวาเลอรีน่ะหรือ” หิุาวส่ายหน้า “นี่มันเย็นาเินว่าที่ันิเอาไว้ ลิป -- ุำเป็น้อเย็นาับวาเลอรีถึนานี้เลยหรือ”
ผมหันไปมอวาเลอรีบนเวที --
วามรัอเธอับลิปัวริำลัมีปัหา -- ผมบอัวเอในอนที่รีบลับึ้นมาในห้อนอน แล้วลับไปในโลภาพวาัวเอ
โล้านอนี่ับ้อนมาว่าที่ผมิ
ความคิดเห็น