คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3 18+
3 18+
“สุภาพบุรุษทุท่าน” อน พี่ายนที่สออแมี้ยืนึ้นบนโ๊ะ “อบุที่มาเ้าร่วมสมามอเราในวันนี้”
ผมะพริบา ื่นึ้นมาาห้ววามิอัวเอ
“อทีเถอะ” ธีโอลอา “อย่าพูาทาารไปหน่อยนัเลย นายำลัพูับพวเรา ไม่ใ่ผู้หิที่ไหน --”
ำว่าผู้หิทำให้ทุนโห่ร้อึ้นมาในทันที
มีเพียูเลียนที่ไม่ไ้พูอะไรออมา นอาหันมามอผมอย่าเียบๆ
“าท่าทีอทุน ันเื่อว่าทุนรู้มาาแมี้อยู่่อนแล้ว ว่าเมืออเราำลัพูถึนสอนอยู่ในะนี้” อนยิ้ม วาเปล่ประายวิบวับึ้นมาในทันที “สอสามีภรรยาแฮร์ริสัน”
เิเสียฮือฮาึ้นมาอย่ารวเร็ว
“ันเห็นภาพพวเาาหนัสือพิมพ์แล้ว” ไมอน พี่ายนที่สามอแมี้พูึ้น “แมี้เอาหนัสือพิมพ์มาอ่านในห้อนอนเมื่อเ้านี้”
มีเพียผมับูเลียนที่ยัไม่เห็นภาพ่าวาหนัสือพิมพ์ --
“แมี้ไม่ไ้พูถึรูปลัษ์อพวเาให้เราฟั” ูเลียนบอ “พวแฮร์ริสันใน่าว ูเป็นนอย่าไรหรือ”
ผมแปลใทีู่เลียนถามำถามนั้น
ไมอนยิ้มออมา ยมือึ้นแะหน้าอนเอ
“เธอมีหน้าอหน้าใที่ยั่วยวนเป็นบ้า!” ไมอนว่า “สะโพผาย และูร้อนแระมั!”
“ริหรือ!” โนเอล พี่นที่สี่อแมี้เบิาว้า “เธอร้อนแรนานั้นเลยหรือ!”
ธีโอนึถึภาพในหนัสือพิมพ์นั่น “ุนายแฮร์ริสัน็ู -- ไม่ไ้มีหน้าอหน้าใ หรือสะโพร้อนแรนานั้นนะ -- ผู้นอาะลือันไปเอ -- หรือไม่็นายอาะหมมุ่นเินไปเอ”
“เราไม่เยเอผู้หิที่ร้อนแรมา่อนเลยนี่นะ” อนว่า ไม่สนใธีโอ “พนันไ้เลยว่าถ้านายไ้อยู่ับเธอามลำพั นาย้ออยาแอ้มเธอภายในห้านาที ไมอน”
“อล่ะ พวนายมันเ็หนุ่มปาไม่สิ้นลิ่นน้ำนมีๆนี่เอ” ธีโอลอา
“นายเอ็เป็นเ็หนุ่มที่แ่ว่าเราแ่ปีเียวเท่านั้น ธีโอ” อนับไมอนประสานเสีย
“ันไม่แน่ใ ว่าันะล้าสัมผัสุนายแฮร์ริสัน” โนเอลพูเสียเบา สีหน้าูลุ้มใเล็น้อย “่อให้เธอะยืนเปลือยเปล่าอยู่รหน้าัน็าม --”
“ไม่ล้าสัมผัสุนายแฮร์ริสันน่ะหรือ” ไมอนทวนเสียสู “นายเห็นหรือยัว่าหล่อนเป็นนสวยนาไหน -- หล่อนน่าินไปทั้ัว! เป็นไปไม่ไ้ที่น้อายนายะไม่ึั หาเห็นร่าเปลือยอหล่อน!”
“หล่อนอบผู้ายที่สามารถลายาวนานๆเป็นั่วโม” ธีโอหัวเราะ “ผู้หิร้อนแรมัอบลีลาแบบนั้น”
ผมัฟันแน่นในอนที่อทนฟับทสนทนาอพวเา
ผมไม่อบฟับทสนทนานี้เอาเสียเลย --
“หยุเถอะ” ผมเผลอพูออมา “อย่าพูถึุนายแฮร์ริสันแบบนั้นเลย”
“ทำไม” ธีโอย้อนถาม “นายะปป้อหล่อนไปทำไม”
“ันอยาเห็นหน้าหล่อนอนสุสม --” ไมอนหัวเราะิั “ันะทำให้หล่อนไม่ไ้พันรุ่สาเลย อยูสิ”
“ิว่าุนายแฮร์ริสันะื่นอบารถูเล้าโลมมาแ่ไหน” อนถามอย่าอวามเห็น “หรือหล่อนโปรารถูผู้ายัารหล่อนเลยในทันที”
“ผู้หิส่วนมาอบารเล้าโลมไม่ใ่หรือ” ธีโอว่า “้วยปาอเรา --”
ปาหรือ -- ผมประหลาใ
“นายหมายถึูบหรือ” โนเอลถามึ้นมา
ใ่ -- ผมำลัสสัยำถามเียวันับโนเอล
ูเลียน ธีโอ อน และไมอนหันไปทาโนเอลในทันที
“ูบหรือ” อนมอโนเอลอย่าูถู “นายมาาไหนันนี่ เปลเ็หรือ!”
“หมายถึใ้ปาับสวนุหลาบอหล่อน่าหา” ูเลียนเป็นนอบำถามนั้น “สวนุหลาบที่อยู่ระหว่าเรียวาอหล่อน -- สวนุหลาบที่เ็มไป้วยน้ำหวานอันหอมหวนนั่น”
ผมื่นะลึในอนที่ไ้ยินูเลียนเป็นนพูประโยนั้นออมาอย่าหน้าาเย
ูเลียนเยทำเรื่อแบบนั้นมาแล้วหรือ --
“ริหรือ” โนเอลูมึน
“เวลาผู้หิอบสัมผัสอเรา” ูเลียนบอ “เวลาร่าายอผู้หิอบสนอเรา -- สวนุหลาบอผู้หิะมีน้ำหวานทีุ่่มื้นออมา”
ทั้ห้อปรบมือใหู้เลียนในทันที
“เรามีเ็หนุ่มมาประสบาร์เพิ่มมาอีหนึ่น” ธีโอยนิ้วโป้ใหู้เลียน ่อนะหันวับมาที่โนเอลอีรั้ “อย่าบอนะ ว่านายไม่เยแะ้อผู้หิมา่อนริๆ ไอ้น้อาย”
โนเอลอึอั “เปล่านะ --”
“นายไม่เยแอ้มผู้หิมา่อนสินะ” อนแลบลิ้นออมา “ไม่เยูบพวหล่อน ไม่เยแลลิ้นับพวหล่อน และไม่เยสัมผัสสวนุหลาบอพวหล่อนมา่อน!”
“ไม่ใ่แบบนั้น --”
“นายไม่เยฟัผู้หิ นหล่อนหมสิ้นเรี่ยวแร ไม่เยฟัผู้หิ นหล่อนหวีร้อนหมเสีย” ไมอนหันไปทาโนเอล “อ๊า อ๊า อ๊า -- โนเอลา อย่าหยุ่ะ --” เาล้อเลียนเสียัลั่น
“หยุนะ!” โนเอลหน้าแ่ำ ี้นิ้ว้ามห้อมาทาผม “ลูัสเอ็ยัไม่เยแะ้อผู้หิมา่อนเหมือนัน!”
ทุสายาหันมาทาผมในทันที
“เป็นวามริหรือ” ูเลียนถามผม เลิิ้วอย่าแปลใ
ผมอึอัึ้นมา
“นายถึปป้อุนายแฮร์ริสันสินะ” ธีโอียิ้ม “ลูัส พ่อหนุ่มใสื่อ”
“ฟันะ” ผมถอนหายใออมาเบาๆ “ันแ่ไม่อบพูถึผู้หิโยไม่ให้เียริ --”
ำว่าเียริทำให้ทุนหัวเราะออมา
“ผู้หิไม่ไ้้อารเียริ ในอนที่นายฟัหล่อนบนเียหรอ” ไมอนเลิิ้ว “หล่อน้อารวามร้อนแรเท่านั้น ลูัส”
ร้อนแรั้นหรือ --
ผมนึถึฝ่ามืออริีที่ลูบไล้ไปามแผ่นหลัและบั้นท้ายอบรินลีย์่อนหน้านี้
“อย่าบอนะ ว่านายไม่ิินนาารถึผู้หิเลย” อนว่า “อย่าบอนะ ว่านายไม่ไ้ิอยาะสัมผัสผู้หิเลยสันิ”
ผมนิ่เียบไป
พลันภาพร่าที่เือบเปลือยเปล่าในุระโปรสีาวรัรูปอบรินลีย์็ปราึ้นมาในใอผม
แวบนั้นผมเผลอนึึ้นมา ว่ามันะเป็นอย่าไร ถ้าฝ่ามืออริีที่ลูบไล้ผิวอเธอ ือมืออผม
สะโพและบั้นท้ายอเธอะเ่ึมาแ่ไหนันนะ --
อนนั้นเอที่เสียเล็ๆัึ้นว่า
“พวเาือู่รัที่เราไ้ยินผ่านวิทยุอแมี้” โเอล น้อเล็สุอพวเราพูึ้น หลัาที่นิ่ฟัอย่าเียบๆมานาน “พวเาำลัถูามับอยู่ -- นั่นือเหุผลที่ทุนในเมือถึพาันพูถึพวเา -- นายะฟัแมี้เล่าไม่บสินะ”
เราทุนหันไปทาโเอลอย่าพร้อมัน
“นายำเป็น้อพูเรื่อนี้ ในอนนี้ริๆน่ะหรือ” ไมอนถาม “อนที่เราึัันนานี้น่ะหรือ โเอล”
โเอล้อไมอนนิ่
“ปลอบน้อายอนายให้หายึั่อนะีว่านะ” เาบอเสียเรียบ “ในเมื่อเรามีเรื่อริัที่้อพูันมาว่าเรื่อพรร์นี้”
“พวแฮร์ริสันถูามับหรือ” โนเอลหันมาถาม ะที่รินไวน์อยู่้าูเลียน “าใร --”
“าทุน” ธีโออบ “อำลัทหาร และผู้นในเมือ -- ่าพยายามามับพวเาอยู่ในะนี้”
“ทั้ทหาร และผู้นในเมือ ่าามหาพวเาหรือ --” โนเอลแปลใ “สอสามีภรรยาแฮร์ริสันไปทำวามผิร้ายแรอะไรถึนานั้น”
“นายื่มไวน์ไม่ไ้นี่” ูเลียนรับแ้วไวน์อโนเอลไปอย่าสุภาพ “นายเิมาาภาพวา -- ำไ้ไหม -- นายไม่มีวามเป็นมนุษย์อยู่ในัวแบบันับลูัส -- นายอาะละลายไ้ หาถูไวน์หใส่”
“ันแ่อยาลอรินไวน์ูน่ะ” โนเอลพูอย่าภูมิใ “มันูส่าี เวลาที่เราเทไวน์”
“เราไม่วรปล่อยให้พวเาอยู่ในเมือ่อไป” โเอลพูอย่าเป็นารเป็นาน่อไป โยไม่สนใโนเอล
ผมนิ่เียบไป --
ผมะพูอะไรไ้ ในเมื่อพวแฮร์ริสันอยู่ในบ้านอผมับูเลียนในอนนี้
“ทำไม” ไมอนถาม ใบหน้าูรุ้มริ่มึ้นมา “ันออะื่นเ้นที่เห็นสาวทรเสน่ห์อย่าุนายแฮร์ริสัน” เามอพวเราทุน “อย่าบอนะ ว่าพวนายไม่เยิินนาารถึผู้หิแบบหล่อนมา่อน”
ทุนหัวเราะออมาในทันที
ยเว้นูเลียนับผม --
“ทำไมพวนายหื่นระหายันเสียนานี้” โเอลถามอย่าหมวามอทน “ุนายแฮร์ริสันไม่ใ่ผู้หินแรที่พวนายเอนะ!”
“แน่นอน ว่าุนายแฮร์ริสันไม่ใ่ผู้หินแรที่พวเราเอ” อนเาะปลายเท้าลบนโ๊ะ ที่ัวเอำลัยืนอยู่ “เราผ่านผู้หิมามา แ่ --”
“แ่พวหล่อนือภาพวา” ธีโอเสริมให้ “าฝีมือศิลปินสันในเมือแห่นี้ -- พวหล่อนไม่รู้ว่าวามร้อนแรืออะไร้วย้ำไป”
“มีศิลปินอีนที่มีวามสามารถนี้หรือ” ผมถามออมาเป็นำถามแร หลัาที่นิ่เียบมานาน
ใรือศิลปินนนั้น
นอาวาเลอรี แม่อผม และแมี้แล้ว มีใรอื่นที่วาภาพให้มีีวิึ้นมาไ้อีั้นหรือ
ทว่าไม่มีใรสนใำถามอผม
ทุนูเหมือนะสนใในเรื่ออบรินลีย์ แฮร์ริสันมาว่า
“ิูสิ หาเรามีโอาสที่ะไ้ใล้ิผู้หิที่มีเลือเนื้อริๆ -- อย่าใล้ิ” อนพูเสียเบา ไล่สายามอทุนอย่า้าๆ “หาเรามีโอาสที่ะไ้ามิผู้หิที่มีเลือเนื้อริๆ ั้แ่ในห้อนอน ไปนถึ --”
“เอาล่ะ ันอหยุนายไว้แ่รนั้น นว่านายะปลอบน้อายอนายให้สบลไ้” โเอลปรามเสียแ็ “รู้ไหมว่าะเิอะไรึ้น ถ้าหาพวแฮร์ริสันยัอยู่ในเมืออเรา่อไป”
“ใ่” โนเอลานรับน้อัวเอ ่อนะหันมาระิบับูเลียนว่า “ะเิอะไรึ้นั้นหรือ”
“เรื่อไม่ี้อเิึ้นแน่ เพราะนายพลอาเธอร์ามหาัวพวแฮร์ริสันอยู่” โเอลหันมาอบ “พวแฮร์ริสันเป็นหัวหน้าบ ่อ้านสราม”
“ฟัูเหมือนนายพลอาเธอร์นี่ะนิสัยไม่่อยี” อนพึมพำ
“นายพลอาเธอร์อาะยึศิลปะทุอย่าไปาเมือศิลปะแห่นี้” โเอลบอ “เาอาะยึานศิลปะทุอย่าาบ้านทุๆหลั ทั้รูปสลั และภาพวา -- แบบเียวันับที่เาทำับานอศิลปินนอื่นๆาสมาม --”
“ใ่” ไมอนพูอย่าเร่เรีย “แมี้บอว่าเาทำแบบนี้ับบ้านทุหลั ที่ไ้รอบรอานศิลปะที่มีมูล่า ั้แ่ที่เามาถึเมือแห่นี้”
“ทำไมเรา้อลัวนายพลอาเธอร์นี่้วย” โนเอลถาม
เราทุนโห่ใส่โนเอลในทันที
“็ันไม่รู้นี่” โนเอลแหว ใบหน้าแ่ำึ้นมา
“นายไม่ไ้าม่าวเรื่อสรามาแมี้เลยหรือไ” ูเลียนถาม้าๆ “อนนี้ในัวเมือถูนายพลอาเธอร์ยึไปแล้ว -- ทุน้อเ้าออบ้านามเวลา และื้ออทุอย่าไ้อย่าำั -- ไม่ไ้รับอนุาให้ออาเมือ เว้นแ่ไ้รับอนุา -- นายพลอาเธอร์มีอำนาทุอย่าในอนนี้ และเา้อารรอบรออมี่าทุอย่าในเมือ”
ผมวาสายามอไปยัเ็หนุ่มทั้หนรอบัว
ทุนูริัึ้นมาในทันทีทีู่เลียนพู
“และอมี่าเพียอย่าเียวในเมืออเรา ็ือานศิลปะ” ูเลียนพู้าๆ “โเอลพูถู ถ้าพวแฮร์ริสันยัอยู่ในเมืออเรา นั่นหมายวามว่านายพลอาเธอร์ะยัไม่ไปาเมืออเรา -- และราบใที่เายัอยู่ ศิลปะทุอย่า็ะถูยึไป -- รวมถึภาพวาอพวเรา้วยเ่นเียวัน -- ไม่วันใวันหนึ่ พวเา็้อบุมาที่บ้านอพวเรา”
ถ้าเป็นแบบนั้นแล้ว พวเราะถูพาัวไปอยู่ที่ไหนัน --
ทันทีที่ภาพอเราถูนำออไปาบ้านแล้วนั้น เรา่าไม่อาเินทา้ามไปยัภาพวาภาพอื่นๆที่อยู่ในบ้านอเราไ้อี่อไป
ราวับาร้าว้ามธรีประูือทุสิ่ทุอย่าสำหรับเรา --
หาภาพอเราถูย้ายออไปแล้ว เราะไม่ไ้เป็นอะไร นอาสิ่มีีวิที่ถูัอยู่ในรอบรูปอัวเอเท่านั้น
พี่ายทั้ห้าอแมี้้อรัษาไม่ให้ภาพวาัวเอถูนำออไปาบ้านแมี้ ในแบบเียวันับที่ผมและูเลียน้อรัษาไม่ให้ภาพวาัวเอถูนำออไปาบ้านหลันี้
และเหนือสิ่อื่นใ ภาพวาห้อสมามภาพนี้ ะ้อไม่ถูย้ายออไปาบ้านอแมี้ -- ไม่อย่านั้นเราะเินทามาที่ห้อสมามแห่นี้ไม่ไ้อี่อไป
ำพูอูเลียนทำให้ทุนนิ่เียบไปในทันที
ท่าทีร่าเริและสนุสนานอทุนหายไป และถูแทนที่้วยวามเร่เรียและวามริั
ราวับว่าวามเป็นริอันน่าลัวาโลภายนอไ้ามมาหลอหลอนเราถึในภาพวานี่แล้วริๆ
“ั้นเรา้อบอลาพวแฮร์ริสันแล้วล่ะ” ธีโอเป็นนแรที่พูทำลายวามเียบ
ผมนิ่ะัไป
แวบนั้นผมไม่ล้าพูออมาว่าพวแฮร์ริสัน อยู่ในบ้านอผมับูเลียน --
ผมเพิ่เอบรินลีย์ แฮร์ริสันไปเมื่อเ้านี้
พลันบรินลีย์็ปราึ้นมาในใอผม -- ภาพอันวาบหวามในอนที่ริีูยอออบรินลีย์ายัึ้นมา านั้นภาพยออทีู่ันสั่นไหวอเธอ็ทำให้ผมใเ้นผิัหวะึ้นมาในทันที
ผมลั้นใ -- ภาพศีรษะอบรินลีย์ที่แหยเยึ้น ในอนที่โยัวไปมาอยู่บนเ้าอี้บุนวมายัึ้นมาในใอผม
อา -- เสียราอเธอัึ้นมาในโสประสาทอผม
อ๊า --
ริมฝีปาสีแอันอวบอิ่มนั้นเผยอว้า ใบหน้าที่ื้นเหื่อูทรมาน ในอนที่ยับัวโยเร็วึ้น -- และเร็วึ้น --
ผมระแอม พยายามสลัภาพบรินลีย์ออไปาวามิัวเอ
“ริี แฮร์ริสันในหนัสือพิมพ์ูเป็นนที่เียบว่าที่ันิ” อนพู “บุลิอเาูเป็นมิร แ่ --” เายัไหล่ “เาลับูมีโลส่วนัวสู”
“แล้วบรินลีย์ แฮร์ริสันล่ะ” ไมอนถามยิ้มๆ “เธออันราย พอๆับที่ร้อนแรหรือเปล่า”
“ไม่เอาน่า” พี่น้อทั้สี่อเาแหว “หยุิทะลึ่สัหนึ่นาทีไ้ไหม ไมอน”
หาแ่ำถามอไมอนลับทำให้ภาพบรินลีย์ในอนที่ำลั้มลปลสายรัรอเท้า ายัึ้นมาในวามิอผม
บรินลีย์เป็นนอันรายไหมน่ะหรือ -- ผมนึถึใบหน้าอันสวยมอเธอ
ผมไม่รู้ --
ารที่ผมไม่อาละสายาาบรินลีย์ไ้ หรือารที่หัวใอผมแทบหยุเ้นในอนที่เห็นบรินลีย์นั้น สามารถเรียเธอว่าเป็นนอันรายไ้ไหม --
อาะใ่ สำหรับเ็หนุ่มเ่นผม --
“เอาล่ะ” ธีโอออ มอทุนอย่าริั “เราทุน้ออยาม่าวาแมี้ ว่ามันเิ่าวลืออะไราในัวเมือบ้า”
“นายวรล่อมให้แมี้ย้ายออมาาบ้านหลันั้นไ้แล้ว” ูเลียนพูึ้น “พวอทหารอนายพลอาเธอร์อาะบุเ้าไปยึบ้านอพวนายเมื่อไหร่็ไ้ -- พวเา้อารบ้านหลัให่เพื่อเป็นานบัาารในัวเมือ ำไ้ไหม --”
“ูเลียนพูถู” โเอลเห็น้วย “เราวรบอแมี้ ให้เธอรีบไปบอพ่อแม่ในเรื่อนี้ -- รอบรัวอเราวรรีบย้ายไปาที่นี่ พร้อมับย้ายภาพวาอพวเราไป้วย”
“เราอาะ้อทนอึอัอยู่ในรอบรูปอัวเอ นว่าแมี้ะแวนภาพอพวเราในบ้านหลัใหม่อีรั้ เราถึะเินทาไปมาหาสู่ันผ่านภาพวาในบ้านหลันั้นไ้อีรั้ แ่ --” โนเอลพึมพำ “มัน็ีว่าถูนายพลนั่นับเราไป ทำให้เราแยย้ายไปันนละทา แล้วไม่ไ้เอันอี ริไหม”
ทุนูเร่เรียึ้นมาอีรั้
“พวมนุษย์ --” อนเท้าสะเอว ยัยืนอยู่บนโ๊ะัวเิม ในอนที่ถอนหายใออมาอย่าหนัหน่ว “พวเาสามารถ่อเรื่อ ให้พวภาพวาอย่าพวเราเือร้อนไ้อย่าไรันนี่ ริไหม ลูัส”
ูเลียนเิน้ามห้อมาหาผม นั่ล้าผม ่อนะระิบึ้นมาว่า “นายสนใบรินลีย์ แฮร์ริสันหรือ” เายิ้ม “นายูเียบๆไปนะ ลูัส”
ผมเหลือบมอูเลียน “นายมีใให้แมี้” ผมระิบ “พี่ายทั้ห้าอเธอรู้เรื่อนี้แล้วหรือยั”
ทั้ธีโอ อน ไมอน โนเอล และโเอล -- พวเา่าหวแมี้หยั่ะอะไรี --
ูเลียนนิ่เียบไป ราวับมิ่อยู่ในห้ววามิอัวเอ
“ไม่” ูเลียนอบเสียเรียบ ่อนะเปลี่ยนเรื่ออย่ารวเร็ว “เราวรไปามสืบ เี่ยวับนายพลอาเธอร์ และพวแฮร์ริสัน” ูเลียนบอ “เราอาะเอ้อมูลเพิ่ม็ไ้ --”
ความคิดเห็น