คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 NC 25+
2 NC 25+
“ไ้ยินมาว่าุอยาทานเ้หรือ ลูัส” เสียหวานัมาาทา้านหลัผม
ผมหลับาลแน่น ในอนที่ริมฝีปาอิ่มนั้นไล้เลียไปามใบหูอผม ่อนะบัเบาๆอย่าี้เล่น
“ุไ้ยินมาาที่ไหนหรือ” ผมถามลับไป ปล่อยให้มือนุ่มนิ่มอเธอล้วผ่านเ้ามาในสาบเสื้ออผม -- ยินยอมให้เธอลูบไล้สัมผัสไปามแผออผมอย่าหนัมือ
“ไ้ยินมาว่า --” เธอระิบ “ุอยาลิ้มลอรสาิวามหวาน -- นแทบะลแ าใายเสียให้ไ้ --”
“โอ” ผมร้อออมาเบาๆ
ำว่าลแ แทบาใาย ทำให้ผมรู้ในทันทีว่าใรือนที่ปล่อย่าวลือนี้
ูเลียน --
“อย่าไปเื่อูเลียนมานั” ผมหลับาลแน่น สูลมหายใเ้าลึ เมื่อมือุน้านั้นอเธอยับมานถึอบาเอผม “บารัู้เลียน็ --” ลมหายใอผมิัึ้นมา เมื่อมืออเธออบุมผมเ้าเ็มๆ
“บารัู้เลียน็ --” ผมปรือาึ้นมอหิสาวที่ำลั้มมอผมลมา “บารัู้เลียน็โห --”
“ูเลียนไม่เยโห” เธอมวิ้ว อบุมผมแน่นึ้น “ุ่าหา ที่อบโห ลูัส”
เธอหวีร้อเบาๆ เมื่อผมับัวเธอพลิมานั่บนัอผมอย่ารวเร็ว
“สวัสี ไอาน่า” ผมส่ยิ้มรุ้มริ่มไปให้หิสาวรหน้า “ูเหมือนุะไม่พอใผมอยู่นะ”
ไอาน่าลูบไล้ไปามแผออผม
“ุโหัน ว่าุ้อรีบลับไปหาูเลียน เพราะเาำลัามหาุอยู่” ไอาน่า้อผมนิ่ “แ่มันไม่ริเลย ใ่ไหมะ -- ุ็แ่อยาะหนีันไปในอนเ้า หลัาที่ร่วมรัับันมาลอทั้ืน -- เหมือนับผู้ายนอื่นๆ”
“ผู้ายนอื่นๆหรือ” ผมเลิิ้ว ลูบมือไปามสะโพอเธอเบาๆ “ุหมายถึใร --”
“ุ็รู้ว่าันหมายถึใร พวโออนเนลล์อย่าไรล่ะ” ไอาน่าวัเสีย สีหน้าบึ้ึึ้นมาอย่าัเน
ผมนิ่ิ
“ุหมายถึธีโอ อน ไมอน โนเอล หรือโเอล” ผมถาม้าๆ
“ไม่ใ่ธีโอ ับอน็แล้วัน” ไอาน่าพูในทันที “่อให้พวเาะปล่อย่าวลือ ว่ามีอะไรับันพร้อมันไปแล้ว็าม -- มันเป็นเรื่อโหีๆนี่เอ!”
“ธีโอับอนไม่วรพูถึุแบบนั้น” ผมระแอม หวนนึถึธีโอ ับอน ที่เยโอ้อวเรื่อนี้ในสมามมา่อนแล้ว
่อเรื่อนี้ะเป็นวามริหรือไม่็าม -- ารร่วมรัอพวเา ็ไม่วรเป็นเรื่อที่นำไปพูในที่สาธาระแบบนั้น
“ุับูเลียนไม่เหมือนผู้ายเหล่านั้น --” ไอาน่าหรี่ามอผม “อย่าน้อยัน็เยิว่าุเป็นนแบบนั้น ลูัส ุให้เียริผู้หิอยู่เสมอ -- แ่แล้วุลับ --” ไอาน่านอนทาบทับร่าอผม นเ้าอี้บุนวมยวบยาบไปมา “โหันเหมือนับผู้ายทั่วๆไปแบบนั้น -- ทำไมุถึโหันล่ะ ลูัส”
ใบหน้าามอไอาน่าายวามผิหวั และเสียใเล็น้อย
“ุไม่ถูใันหรือ ลูัส”
ผมอไอาน่าแน่นึ้นในอนนั้น มือ้าหนึ่ลูบไล้ไปามบั้นท้ายอันามอนที่อยู่ภายใุ้ระโปรสีแรัรูปนั่น
“ผมมีธุระ้อไปเอูเลียนอนเ้าริๆ ผมถึไม่ไ้ปลุุ” ผมอบ รู้สึไ้ถึทรวอนิ่มที่บเบียเ้าับแผออผม “และผมอบุ ไอาน่า -- ไม่อย่านั้นผมไม่ใ้เวลาอยู่ับุลอทั้ืนแบบนั้น”
ลอทั้ืนที่เรา่า่ายอัน และไม่ไ้นอนหลับพัผ่อนันแม้สันิ
“ถ้าอย่านั้น ทำไมเ้าวันนี้ ูเลียนถึมาหาันที่ภาพวาอัน แทนที่ะไปรอุอยู่ที่บ้านล่ะ” ไอาน่าเลิิ้ว
บ้าริ ูเลียนมาหาไอาน่าหรือ --
“เามาหาุทำไม” ผมเผลอถามออมา
“เามีธุระุยับุ้วยไม่ใ่หรือ ทำไมุไม่รู้เหุผลล่ะ” ไอาน่าย้อนถาม
ผมถอนหายใออมาเบาๆ
ใ่ว่าผมะไม่รู้ถึปัหาส่วนัวอูเลียนเสียหน่อย --
“ูเลียนมาปรึษาผมเรื่อน้ำาล” ผมว่า เลิายระโปรอไอาน่าึ้นมา้าๆ นเห็น้นาอันยั่วยวนนั่น
ผมนึถึอนที่ัวเอั้นาไอาน่าเมื่อืน -- เธอ่าร้อนแร และน่าินไปทั้เนื้อทั้ัว
“ใ่ เามาถามหาันเรื่อน้ำาลเหมือนัน” ไอาน่าว่า ูเื่อใผมมาึ้น ว่าูเลียนุยธุระับผมเมื่ออนเ้าริๆ “ทำไมเาถึามหาน้ำาลในโลภาพวาแบบนี้ล่ะ”
ในเมื่อโลภาพวานี่ไม่มีรสาิใๆ เ่นโลภายนอ -- ผมเ้าใวามหมายอไอาน่า
เพราะ -- ผมนึ -- ุหนูแมี้ หรือเมเอลีน โออนเนลล์ ภรรยาสุที่รัและ่าเอาแ่ใอูเลียน ลแอยาทานนมหวาน เ่นอนที่เธอยัอาศัยอยู่ที่โล้านอนั่นอย่าไรล่ะ
ูเลียนูราวับนที่ไม่ไ้หลับไม่ไ้นอนมานานหลายวัน
เาโมยน้ำาลในรัวอสมามศิลปินมาทั้โหล หาแ่ไม่มีใรในโลภาพวานี่ สามารถอบนมหวานไ้เลยสัน
พ่ออผมที่เป็นภาพวา ไม่รู้ั้วย้ำ ว่านมหวานที่เลิศรสนั้น้อมีรสาิอย่าไร
และรอบรัวอพ่อ -- ที่เป็นภาพวาเ่นเียวัน -- ็ไม่รู้ ว่ารสาิหอมหวานนั้นืออะไร
ผมับูเลียนน่ะหรือ -- เราไม่เยสนในมหวาน้วย้ำไป
แม่อผมึเป็นวามหวัเพียอย่าเียวอเราทุน
เธอเป็นมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในโล้านอนั่นมานาน และมีวามเป็นมนุษย์มาที่สุในหมู่พวเรา พอๆับแมี้
แ่อย่าหนึ่ที่พวเราลืมไป ็ือแม่ทำอาหารและนมไ้แย่พอๆับแมี้้วยเ่นเียวัน
แม่ทำนมปัเหม็นเปรี้ยว เพราะหมันานเินไป แม่ทำเ้ไหม้ เพราะอบนานเินไป และแม่ทำรีมสแยั้นทั้าม เพราะแม่ีรีมแรและนานเินไป
อันที่ริ แม่แยไม่ออระหว่าน้ำาลทรายแ และน้ำาลทรายาว้วย้ำ
พูให้ัเนยิ่ว่านั้น ็ือแม่ผมไร้ึ่พรสวรร์ในารอบนม หรือทำอาหารโยสิ้นเิ
และนั่นทำให้แมี้อูเลียนลแ ถามหาน้ำาลับนมหวานทั้วันทั้ืน น้อิมน้ำาลเพื่อประทัวามอยาั่วราว
“ันอยาให้นาย่วยามหานอบนมเ้ามาในโลภาพวานี่” ูเลียนบอ “ใร็ไ้าโล้านอนั่น ที่ไม่ปาโป้บอใรๆเรื่อโลภาพวานี่”
นั่นไม่ใ่เรื่อ่ายเลย -- ผมนึ
มนุษย์ทุน้อสิแ หาปัหามาให้พวเราในทันทีที่พวเา้นพบเรื่อโลภาพวานี่
ไม่ใ่เรื่อ่ายเลย ที่เราะามหานที่เราไว้ใไ้นานั้น
“อย่าสนใูเลียนเลย” ผมรั้ั้นในอไอาน่าล “สนใเรื่ออเราีว่า --”
ไอาน่าถูผมับพลิลบนเ้าอี้บุนวมในอนนั้น
“ลูัส --” ไอาน่ารา เมื่อผม่อยๆพรมูบไปามลำอ และเนินออเธอ
ผมรั้สายุระโปรอเธอลมาาไหล่ เปิเปลือยสอเ้าทรวอันอวบอิ่ม่อหน้านเอ
“อา --” ไอาน่าแอ่นอป้อนใส่ปาอผมเ้าเ็มปาเ็มำ ผมูึยออทีู่ันสั่นไหวนั่นอย่ารุนแร บเม้มนเธอสั่นสะท้านอย่ารุนแร
ผมยับนิ้วเ้าไปใ้ระโปรอเธอ ลูบไล้สัมผัสไปาม้นา้านใน ่อนะแทรนิ้วเ้าไปในายอเธออย่า้าๆ
“อา อา -- ลูัส --” ไอาน่าแอ่นสะโพเ้าหามืออผม ปรือามอผม วอนออย่าเปิเผย
ผมยับัว ูบไอาน่าอย่าูื่ม แทรปลายลิ้นเ้าไปในโพรปาอันหอมหวานนั่น ่อนะรัลิ้นอเธอเป็นัหวะเียวันับนิ้วอนเอ
ารเร่เร้าอผม ราวับะทำให้วามอทนอไอาน่าหมล
“ลูัส” เธอีแนอผม “รีบๆร่วมรัันเถอะ! --”
ผมหัวเราะในลำอ เมื่อเธอ่วยผมปลาเลอย่ารวเร็ว
“หมายถึอยาให้ผมฟัุหรือ”
ไอาน่าหน้าแ่ำึ้นมาในทันที “พูาหยาบายริๆ” เธอพึมพำอย่าเินอาย
ผมาเรียวาอเธอออว้า แทรายแนบิเธอมาึ้น สัมผัสถึวามุ่มื้นที่ทะลัทลายออมา
“นึว่า --” ผมวานหาปาทาเ้าอย่า้าๆ “ุอบให้ผมหยาบายเสียอี”
แทบะในทันทีที่ผมสวมสอไอาน่าเ้าไปในราวเียว
ไอาน่าสั่นสะท้าน ร้อรวออมาอย่าทรมาน
“อ๊า” เธอรา ร่าทั้ร่าสั่นลอนไปมาามัหวะระแทระทั้นอผม
ผมุมสะโพไอาน่าแน่น โน้วเ้าสู่วามอุ่นนุ่มอเธออย่ารัวเร็ว นเธอราลั่นไปทั่วทั้ห้อ
“อ๊า อ๊า --” ไอาน่ายึบ่าผมแน่น “อา ลูัส --”
ผมมอใบหน้าอันสุสมอไอาน่า มอยออทีู่ัน และสะโพที่ประสานเ้าับสะโพอผม
ไอาน่า้อารผมอย่ามามาย นผมสนอเธอถึีสุ อย่าไม่มียั้
“อ๊า อ๊า อ๊า” ไอาน่าเปล่เสียร้อัึ้น เมื่อผมโถมเ้าหาเธอเป็นัหวะที่ลึล้ำมาว่าเิม “ลูัส -- โอ --”
ผมันัวึ้น รั้ไอาน่าึ้นมานั่ร่อมผมเอาไว้ ่อนะบัับให้เธอวบี่ผม่อไป โยไม่ลัหวะลแม้สันิ
“โอ ลูัส” ไอาน่าเผยอริมฝีปาออว้า เปล่เสียร้ออย่าสุสม “บารั้ --” เธอรา “ัน็ลืมไปแล้ว ว่าเธอยัเป็นเ็หนุ่มอายุยี่สิบเท่านั้น --”
ผมระแทระทั้นเธอเป็นัหวะถี่รัวเร็ว มอทรวอที่ระเพื่อมึ้นลไปามแรระแทนั่นอย่าหลใหล
“ผมเ็หรือ” ผมถาม สบามอไอาน่านิ่
“อ๊า” ไอาน่าหวีร้อ เมื่อผมระแทแรึ้น “โอ -- โอ ลูัส --” เธอราระเส่า “ไปหัมาาไหนันนี่ --”
ผมวบี่เธอแรึ้น บีบลึทรวออเธอ ่อนะส่เธอทะยานไปยัอบฟ้า
“อ๊าาา” ไอาน่าราลั่น เร็ร่าแน่น อรัผมอย่ารุนแร
แรอรันั่นระุ้นให้ผมเร่ัหวะัวเอเร็วึ้น ่อนะถอถอนัวเอออมาาสวนุหลาบอันอุ่นร้อนอไอาน่า แล้วปลปล่อยัวเอออมาอย่ายาวนาน
ผมำรามแน่น ในอนที่ระเบิัวเอเป็นเสี่ยๆ
ไอาน่าื่นใับารปลปล่อยอันรุนแรอผมที่เธอเพิ่เห็นรหน้า
“ว้าว ลูัส” เธอหอบหายใถี่รัวเร็ว “ุไม่ใ่เ็หนุ่มอย่าที่ันิในอนแรริๆ --”
ผมัฟันแน่น ปรือามอไอาน่าเล็น้อย
“ลูัส --” ไอาน่าถามอย่าหวาๆ “อย่าบอนะ --” เธอื่นใ เมื่อเห็นแววาอผม
“เถอะน่า” ผมส่ยิ้มรุ้มริ่มไปให้ โน้มัวไปูบเธอเบาๆ “ออีสัหน่อย -- ามใผมหน่อยเถอะนะ ไอาน่า --”
“ทำไมัน้อามใุ้วย” ไอาน่าเม้มริมฝีปาแน่น ในอนที่ผมปาเลียยอออเธอ “ให้ายสิ --” เธอยึเรือนผมอผมแน่น “ใรสอนุูและเลีย -- แบบนี้ --”
“หืม” ผมูึยอออเธอแรึ้น “แบบนี้หรือ --”
“หยุนะ ลูัส” เธอีไหล่ผมัเพียะ “ันเหนื่อยแล้ว --”
แวบนั้นใบหน้าอบรินลีย์ไหลผ่านเ้ามาในวามทรำอผมอย่ารวเร็ว
ภาพที่เธอสอนให้ผมรู้ัวิธีสัมผัสผู้หิ และเล้าโลมผู้หิเป็นรั้แร --
อา ลูัส -- เสียอเธอัึ้นในโสนประสาทอผม -- แบบนั้น ลูัส --
“ลูัส” ไอาน่ารา เมื่อผมื่นัว ถูไถัวเอเ้าับปาทาสวนุหลาบอันอ่อนไหวอเธออีรั้
บรินลีย์ --
ผม่อยๆฝััวเ้าไปในายไอาน่าอีรั้
บรินลีย์ --
“ลูัส” ไอาน่าแอ่นสะโพประสานเ้าับผมในทันที
บรินลีย์ --
ผมไม่รู้เลย ว่าะเินหน้า และเป็นอิสระาเรื่ออบรินลีย์ไ้อย่าไร
“เร็วอี่ะ ลูัส” ไอาน่าวอนอ หอบสะท้านอย่ารุนแร “แรว่านี้ --”
แรว่านี้ -- เสียบรินลีย์ัึ้นในอนนั้น -- เร็วว่านี้ ลูัส
ผมเร่ัหวะมาึ้น นไอาน่าราัึ้น
บรินลีย์ --
บาทีผม้อปลีวิเวไปาโลภาพวาแห่นี้สัพั -- ไปในสถานที่ใหม่ๆ --
ที่ที่ทำให้ผมเริ่ม้นิ และเริ่ม้นเป็นัวอัวเอไ้อีรั้
ความคิดเห็น