คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 18+
1
ผมอยาให้วาเลอรีใเย็นว่านี้อีสันิ
นั่นเป็นสิ่แรที่ผมิ ในอนที่ไ้ยินเสียฝีเท้าอเธอเินมาามโถทาเิน
ผมไม่ไ้หมุนัวไปทาประูห้อ ในอนที่เสียฝีเท้าอเธอัใล้เ้ามา ในทารัน้าม ผมยัยืนออ มอออไปยัป่าทานอหน้า่าอย่าเียบๆ
“ันะ่าุ” เสียวาเลอรีำรามมาาโถทาเิน
นั่นฟัูเป็นวาเลอรีที่ผมรู้ั --
และใ่ ผมเยไ้ยินเธอพูประโยนี้มา่อนแล้ว
อนนั้นผมำลัมอออไปนอหน้า่า แบบเียวันับที่ำลัทำอยู่ในอนนี้
ั่วะนั้น ผมำลัื่ม่ำับวามเียบสบอหน้าร้อน -- ผมำไ้ว่าผมเือบะเลิ้มหลับไปอยู่แล้วในอนที่หลับาล แล้วฟัเสียใบไม้พัไปามระแสลม
ผมเปิหน้า่าออเล็น้อย ่อนะยื่นมือออไปสัมผัสสายลมอันอุ่นร้อนนั่น
สัมผัสนั้น ทำให้ผมสั่นสะท้านึ้นมาเล็น้อย --
และนั่นทำให้ผมเพิ่รู้ัว ว่าผมไม่เยสัมผัสอะไรที่อุ่นร้อนแบบนี้มา่อน
มันเป็นสัมผัสที่ใล้เียับำว่ามีีวิีวามาที่สุ เท่าที่ผมเยสัมผัสมา
นี่ือ่วเวลาอผม -- ผมบอัวเอ
่วเวลาที่บ้านหลัให่หลันี้เียบสบ และปราศาึ่ผู้น -- ไม่มีเสียอะไรอื่นอี นอาเสียระแสลม และเสียลมหายใอผม
ผม่อยๆเปิประูห้อ -- พินิมอไปรอบๆโถทาเินอย่าระมัระวั --
ผมเินออมาาห้อ รไปทาโถบันไอย่ามีวามสุ
ีริ -- ผมบอัวเอ -- ไม่มีใรอยู่ในบ้านหลันี้นอาผม
แ่นั่นมัน่อนที่ผมะหมุนัวมาเอวาเลอรีที่โถบันไั้นล่า
“ันะ่าุ” วาเลอรีร้อออมาในทันที
“ผู้ายสารเลว!”
เสียอเธอไม่ไ้แหลมสู หาแ่เป็นเสียำรามที่เ็มไป้วยวามโรธแ้น
ผมำไ้ว่าวันนั้นผมหนีวาเลอรีลับเ้ามาในห้ออย่ารวเร็ว
หาแ่วาเลอรีามผมมาแทบะในทันที
เธอเปิประูห้อเ้ามาอย่ารุนแร
โรม!
วาเลอรี้อผมเป็นรั้แร ในอนที่เิน้ามห้อมาทาผม
ผมนิ่ะลึ ร่าทั้ร่าแ็ทื่อ ไม่แน่ใว่า้อรับมือับวาเลอรีอย่าไรในอนนั้น
เธอหยุยืนอยู่ห่าาผมเล็น้อย ใบหน้าเรียวแ่ำไป้วยแรโทสะ ในอนที่พูเสียัว่า “ุิว่าุเป็นผู้ายที่เ่มานัใ่ไหม หืม ุิว่าุเป็นผู้ายที่ลามานัหรือ!”
ผมำไม่ไ้้วย้ำ ว่าผมอบวาเลอรีลับไปว่าอะไร
อันที่ริ ผมไม่แน่ใ้วย้ำไป ว่าผมไ้อบเธอลับไปริๆหรือเปล่า เพราะวาเลอรีแทบไม่เว้นัหวะพัหายใเลยสันิ ในอนที่พู่อไปว่า
“ุิว่าุะเ็บ่อนวามลับาันไ้ลอไปน่ะหรือ” วาสีน้ำาลเ้มทอประายเิ้าึ้นมาในอนนั้น “ุหลอันไม่ไ้หรอ ลิป! ันรู้ทุเรื่อทีุ่ปิบััน ทั้เรื่ออนน่า และเรื่อสมบัิทีุ่่อนเอาไว้! --”
ผมประหลาใ
“แน่นอนว่าันรู้ีเลยล่ะ ฟิลิปส์!” วาเลอรีระแทเสีย ใบหน้าแ่ำมาว่าเิม ในอนที่ี้หน้าผม “ันเลียุ ันเลียอนน่า --”
อนน่าหรือ --
“ใรืออนน่า” ผมมวิ้วเล็น้อย
ทำไมผมไม่เยไ้ยินื่อนี้มา่อน
“โอ” วาเลอรีเลิิ้ว “ุอยาะหลอัน ว่าุไม่เยพาู้รัอุมาที่บ้านหลันี้สินะ! วามำอุถึหายไป่ายๆแบบนี้ -- เลิล้อเล่นเสียทีเถอะ!”
วาเลอรีัฟันประ
“โอ” ผมร้อออมาเบาๆ
อนน่า ือู้รัอผมั้นหรือ --
วาอวาเลอรีแ่ำ และรื้นไป้วยหยาน้ำาในอนนั้น
“ันะไปาุ!” วาเลอรีลั้นเสียสะอื้นไว้ในลำอ “ันะไปาุ ลิป พอันที ันะไม่ทนใ้ีวิอมปลอมับุ หรือทนอยู่ในสัมุอี่อไปแล้ว! ันเยิว่าันรัุ ันเยิว่าันไม่อยาสูเสียุไป และันเยิว่าันไม่อามีีวิอยู่ไ้ โยปราศาุ แ่นั่นมันไม่ริเลย ริไหม --”
ผมส่ายหน้า
“ผมไม่รู้” ผมอบอย่ารไปรมา “ุสามารถอยู่ไ้โยไม่มีผมหรือ --”
นั่นเป็นำถาม แ่อะไรบาอย่า ลับทำให้วาเลอรีิว่านั่นือำท้าทาย
“ใ่” วาเลอรีผลัอผมอย่ารุนแร นผม้อถอยหนีไปทาผนัห้อทา้านหลัอย่ารวเร็ว “ำไว้ให้ีว่าันสามารถอยู่ไ้โยไม่มีุ ุอาะปั่นประสาทัน ให้ันเ้าใว่าันไม่อาอยู่ไ้โยไม่มีุ แ่ันาสว่าแล้ว ลิป ันเห็นทุอย่าัเนีแล้ว ว่าัน -- สามารถ -- อยู่ -- ไ้!”
วาเลอรีทุบอผมอย่ารุนแร นผมถอยหนีแทบไม่ทัน
ผมสะุ้เมื่อแผ่นหลันเอปะทะเ้าับผนัทา้านหลั ในะที่วาเลอรีประิเ้ามาใล้ นใบหน้าอเธออยู่ห่าาผมไปเพียไม่ี่ืบ
วาเลอรีหอบหายใอย่ารุนแร าอารม์อันรุนแรที่พลุ่พล่านอยู่ในใอเธอ
เธอ้อผมนิ่ ่อนะระิบออมาว่า “ทีนี้ -- ถามันมาสิที่รั ว่าทำไมันถึแน่ในั”
“แน่ใเรื่ออะไรหรือ” ผมระิบถามอย่าไม่แน่ใ ะที่สมอพยายามประมวลเหุาร์ที่เิึ้นอย่ารวเร็ว
“เรื่อที่ันะไปาุ -- เรื่อที่ันไม่ำเป็น้อพึุ่อี่อไป --” วาเลอรีหลับาล นิ่รอเล็น้อย ่อนะพูเสียั เมื่อเห็นผมเียบไปว่า “ถามันมา!”
“ทำไมุถึแน่ในั ว่าะไปาผมไ้” ผมสะุ้สุัว “ทำไมุแน่ในั ว่าุไม่ำเป็น้อพึ่ผมอี่อไปแล้ว”
“ถามไ้ี ที่รั” วาเลอรีับาผมแน่น รึใบหน้าอผมเอาไว้้วยมือ้านั้น บีบบัับให้ผมสบามอเธอโยร “เพราะันรู้ว่า ุ่อนสมบัิส่วนัวที่แสนล้ำ่า ไว้ที่้านหลัภาพเหมือนอุที่อยู่ในห้อนี้อย่าไรันล่ะ”
โอ -- ผมนึในใ -- เธอรู้เรื่อสมบัิที่ถู่อนไว้ที่้านหลัภาพสีน้ำมัน้วยหรือ
ท่าทีอผมทำให้วาเลอรียิ้มออมาในทันที
“ลา่อน ที่รั” วาเลอรีระิบ เอื้อมมืออี้าหนึ่ไปทา้านหลัภาพ ในะที่มืออี้าหนึ่ยัรึาผมไว้แน่น “ันะาุไป พร้อมับสมบัิอุ -- และุะปล่อยันไป -- ลไหม”
ผมสบามอวาเลอรีนิ่
ใบหน้าที่แหนเยึ้น สบามอผมอยู่นั้น ามว่าผู้หินไหนที่ผมเยเอมาลอทั้ีวินี้
วาอเธอเป็นสีน้ำาลเ้ม เ่นเียวันับเรือนผมสีน้ำาลยาวที่สยายไปทั่วแผ่นหลันั่น -- และนั่น็ยิ่ทำให้เธอูุัน และน่า้นหาึ้นมาในเวลาเียวัน
น่า้นหาั้นหรือ --
ผมหลุบามอริมฝีปาอวาเลอรีที่อยู่ห่าาริมฝีปาอผมไปเล็น้อยนั่น
มันเป็นริมฝีปาที่อวบอิ่ม และูเย้ายวน -- ยิ่เธอหอบหายใรุนแรมาึ้นแ่ไหน มัน็ยิ่ระุ้นให้ผมอยาใล้ิเธอมาึ้นเท่านั้น
ผมโน้มใบหน้าเ้าไปหาวาเลอรีโยไม่รู้ัว -- เลื่อนเ้าไปใล้ริมฝีปาอเธอ
ปรารถนาะสัมผัสริมฝีปาอันอวบอิ่มนั่น
ปรารถนาะรับรู้ว่ามันะอุ่นร้อน และหอมหวนเหมือนลิ่นายอเธอไหม
ผมโอบระับเอวอวาเลอรี ึร่าอเธอให้เ้ามาแนบิผมมาึ้นในอนนั้น
วาเลอรีสะุ้เล็น้อย เมื่อถูผมุร่าเ้าไปใล้
มืออเธอที่รึาอผมอยู่นั้น ออแรบีบบัับให้ผมถอยห่าาริมฝีปาเธอ
วาเลอรีสบามอผม ่อนะหลุบามอริมฝีปาผมเล็น้อย
“ลิป --” เธอระิบ ยิ้มที่มุมปา เมื่อเห็นผมหอบหายใแรึ้น
ผมเลื่อนมือทั้สอ้าไปามสะโพเธออย่า้าๆ เมื่อปลายมูไ้ลิ่นายอันหอมหวนอเธอมาึ้นว่าเิม
“โอ” วาเลอรีร้อเบาๆ เมื่อผมโอบระับ และเล้าลึบั้นท้ายเธอหนัมือึ้น นายระโปรเนื้อบาอเธอร่นึ้นมา เผยให้เห็นปลีน่ออันาวผ่อ
วาเลอรีแลบลิ้นสีมพูออมา ่อยๆไล้เลียปลายาอผมมายัริมฝีปาอผมอย่า้าๆ โยที่ยัสบามอผมนิ่
ผมหอบหายใรุนแรึ้น ในอนที่เธอัริมฝีปาอผม -- เธออ้อยอิ่อยู่เล็น้อย ่อนะปล่อยริมฝีปาอผมให้เป็นอิสระ
สัมผัสที่สนิทิเื้อนี้ทำให้ผมยึเอวเธอแน่นึ้นว่าเิม แล้วโน้มัวไปุมพิเธออย่ารวเร็ว
หาแ่วาเลอรีระาเรือนผมอผมไว้แน่น บีบบัับให้ผมแหนเยใบหน้า ถอยห่าไปาเธอ
“ไม่มีทาเิึ้นอี่อไปแล้ว ลิป” วาเลอรีระิบอย่ามีัย ในอนที่มืออี้าวานหาสมบัิหลัภาพ “ันะไมู่บุ ไม่นอนับุ และไม่บอรัุ -- ันะไปาุพร้อมับสมบัินี่” เธอหัวเราะในลำอ “ลา่อน ที่รั”
ผมนิ่รอให้วาเลอรีวานหาสมบัิ่อไปอย่าใเย็น
นระทั่วินาทีหนึ่ สีหน้าอันมีัยอวาเลอรี็่อยๆเปลี่ยนเป็นสีหน้ามึนึ้นมาอย่ารวเร็ว
“ุหาสมบัิที่ว่านั่นไม่เอสินะ” ผมระิบ หลุบามอวาเลอรีนิ่
วาเลอรียับมือ้านั้นไปมา วานหาสมบัิอย่าบ้าลั่ นภาพนั้นสั่นสะเทือนอย่ารุนแร
“ุำลัะทำภาพนั้นลมา” ผมเือน
“ุเอาสมบัิไป่อนไว้ที่ไหน” วาเลอรีวัเสีย “ลิป -- บอันมา!”
วาเลอรีึเรือนผมอผมแรึ้นเล็น้อย ในวินาทีเียวันับที่ันร่าผมเ้าับผนัห้อั โรม!
ผมนิ่วหน้าเล็น้อย เมื่อศีรษะและแผ่นหลันเ้าับผนัห้อ
วาเลอรียับมือทั้สอ้ามาระาอเสื้อผมแน่น
“ลิป” เธอระิบเสียเรีย “ปล่อยันไป -- ให้ันเป็นอิสระาุ --”
ผมมอใบหน้าอันแ่ำอวาเลอรีนิ่
“ถ้าไม่มีสมบัินี่” ผมถาม้าๆ “ุไม่มีเินิัวมาพอที่ะไปาผมเลยหรือ”
ำถามนั้นทำให้วาเลอรีโรธเือึ้นมามาว่าเิม
เพียะ!
เธอบผมเ้าอย่าเ็มแร
“ไปายะ ลิป!” เธอร้อ ใบหน้าูเ็บปวึ้นมาั่วะ
หาแ่แวบนั้นแรบอเธอไ้ระุ้นอะไรบาอย่าในัวอผมึ้นมา
มันเป็นอารม์อันรุนแรบาอย่า -- ที่ผมไม่เยรู้ัวมา่อนว่ามีอยู่ในัวอผม
วาเลอรีหมุนัวเินไปทาประูห้ออย่ารวเร็ว
แทบะในทันทีที่ผมามิวาเลอรีไป
ผมระาร่าเธอเอาไว้่อนที่เธอะไ้ทันไปถึประูห้อ
วาเลอรีหันมาผลัผมอย่ารุนแร หาแ่ผมอเธอแน่นาทา้านหลั ไม่ยอมปล่อยเธอไปาอ้อมแนนเอ
ยิ่วาเลอรีิ้นรนมาึ้นเท่าไหร่ ลิ่นายอเธอ็ยิ่รุนแรมาึ้นเท่านั้น
ผมไม่รู้ว่ามันือลิ่นอะไร -- อาะเป็นอไม้ -- ใ่ -- อาะเป็นอไม้ แ่ -- ผมไม่รู้อะไรอี่อไป -- ผมรู้แ่เพียมันเป็นลิ่นหอมที่ทำให้ผมรู้สึมึนเมา นแทบไม่อาปล่อยเธอให้ถอยห่าไปานเอไ้
“อผมูบุ” ผมเอ่ยออมา่อนะไ้ทันรู้ัว
วาเลอรีิ้นรนให้นเอเป็นอิสระาอ้อมแนอผม หาแ่ผมรึใบหน้าอเธอ้วยมือ้าหนึ่ บีบบัับให้เธอหันมารับูบผม
ผมประทับริมฝีปาอนเอเ้าับริมฝีปาอวาเลอรีอย่าแนบแน่น
ร่าทั้ร่าอผมสั่นสะท้านึ้นมา เมื่อริมฝีปาอันอวบอิ่มอเธออุ่นร้อน และหอมหวนมาว่าที่ผมิ
ผมแทรลิ้นเ้าไปในโพรปาอเธอ โหมรันลิ้นอัวเอเ้าับลิ้นอเธออย่า้าๆ ราออมาในลำอ เมื่อสัมผัสนั้นทำให้ผมรู้สึมึนเมามาึ้นว่าเิม
ลิ้นเล็ๆอเธอพยายามเบี่ยหนีผม หาแ่ยิ่เธอยับัวหนี ผม็ยิู่บเธอหนัึ้น รุนแรึ้น และลึึ้ึ้นว่าเิม นเราแทบะหลอมละลายเป็นลมหายใเียวัน
ผมร้อออมาเบาๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึาวเลือที่ริมฝีปาัวเอ
เธอัผม --
วาเลอรีหอบหายใรุนแร ในอนที่สามารถผละออาอ้อมแนอผมไ้สำเร็
“ันเลียุ” เธอระิบ ผลัผมอย่ารุนแร “ันเลียุ”
ผมับมือเธอแน่น ันร่าเธอประิเ้าับผนัห้ออย่ารวเร็ว นเธอหวีร้อออมาอย่าื่นใ
ผมัริมฝีปาอเธอ
“ุอบั” ผมระิบแนบริมฝีปาวาเลอรี “ี --”
เพราะผม็อยาัเธอเหมือนัน
วาเลอรีื่นใในทันทีที่ผมเลื่อนมือมาบีบบั้นท้ายอเธออีรั้ ราวนี้โอบระับ เล้าลึอย่าหนัมือ นเธอหน้าแ่ำอย่ารวเร็ว
ผมูบเธออย่ารุนแร อารม์พลุ่พล่านไปทั่วทั้ร่า -- ยิ่เนื้ออเธอนุ่มนวล และอุ่นร้อนมาึ้นแ่ไหน มัน็ยิ่ระุ้นอารม์อผมให้รุนแรมาึ้นเท่านั้น
ผมูเม้มลำออวาเลอรี ปรารถนาที่ะรับรู้ว่ารสาิอเธอเป็นอย่าไร ในอนที่ลิ่นอเธอหอมฟุ้ไปทั่วปลายมูอผม
เธอะหอมหวานมานาไหนันนะ
“อย่า --” วาเลอรีปรามเสียเบา ยึบ่าผมแน่นในอนที่ผมนั่ันเ่าลบนพื้น แล้วถายระโปรเธอึ้นมา “ลิปะ --”
เสียอันอ่อนแรอเธอ ระุ้นให้ผมสัมผัสเธอมาึ้น
ผมยึสะโพวาเลอรีแน่น ำรามในลำอเมื่อเนื้อนวลอเธออิ่มแน่นเ็มมืออผม ในทุๆส่วนที่ผมสัมผัส
ผมัสะโพอเธอ ูเม้มเนื้ออ่อน้านใน้นา ่อนะไล้ปลายลิ้นมายัึ่ลาร่าอเธอ
“ลิป --” วาเลอรียึเรือนผมอผมแน่น เมื่อผมพินิมอเนินุหลาบอเธออย่าิใล้ นแทบะเป็นุมพิ --
ผมมอสวนุหลาบที่ึ่ลาร่าอวาเลอรี ่อนะมออมาเบาๆว่า “ุสวยเหลือเิน”
ำมนั้นทำให้วาเลอรีัวสั่นึ้นมา นผมสัมผัสไ้
ท่าทีที่อ่อนลอวาเลอรีทำให้ผมรับรู้ว่า นี่ ไม่ใ่รั้แรระหว่าผมับเธอ
“อผมูบุไ้ไหม” ผมเอ่ยถามออไปโยไม่รู้ัว
โยไม่รอำอบ ผม่อยๆูบเนินุหลาบอเธออย่า้าๆ -- สอหูไ้ยินเสียเธอราออมา เมื่อผม่อยๆเลื่อนริมฝีปาเ้าไปใล้ปาทาุหลาบอเธอ
เสียรวอวาเลอรีัึ้น เมื่อริมฝีปาอผมโอบระับเธอเอาไว้ -- และมัน็ยิ่ัึ้น เมื่อผมแทรปลายลิ้นเ้าไปสัมผัสเธอ
วาเลอรีร้อรวออมา เมื่อผมสัมผัสเธออย่าลึึ้
เสียอันอ่อนหวาน และสะโพอันร้อนแรอเธอที่อบสนอัหวะลิ้นอผม ทำให้ผมโหมรันลิ้นอัวเอโอบรััวนเธอมาึ้น
วาเลอรียอมให้ผมสัมผัสเธอลึึ้มาึ้น และรุนแรมาึ้น นระทั่วินาทีหนึ่สะโพอเธอ็ยับเป็นัหวะเียวันับลิ้นอผม
ยิ่ผมนำัหวะเธอมาเท่าไหร่ เธอ็ยิ่เปิเปลือยวามรู้สึอัวเอออมามาึ้นเท่านั้น
ในลื่นอารม์นั้น ผมสัมผัสไ้ว่าวาเลอรียัรัผม
สำนึนั้นทำให้ผมยึสะโพอวาเลอรีแน่น โอบรับลิ่นหอมที่ทะลัทลายเ้ามาในโพรปาอัวเอ ในอนที่เร่ัหวะมาึ้นว่าเิม
แล้วในที่สุร่าทั้ร่าอวาเลอรี็เร็แน่น เธอโน้มัวมา้านหน้า สอมือโอบศีรษะผมแน่น เปล่เสียร้อออมาอย่ายาวนาน ในอนที่น้ำหวานาสวนุหลาบทะลัทลายออมาให้แ่ผมเพียผู้เียว
ผมไล้เลียัวนวาเลอรีอย่า้าๆ ่อนะแหนหน้ามอเธอ
วาเลอรีในอนนี้ใบหน้าแ่ำ ูทรมาน หาแ่ร้อนแรในเวลาเียวัน
เรือนผมสีน้ำาลอเธอสยายไปทั่วบ่าเล็ๆนั่น และทรวออวบอิ่มเินัวนั้น็ระเพื่อมึ้นลามัหวะหายใอันรุนแรอเธอ
ผมมอยออทีุ่นันเนื้อผ้านั้นออมา -- นึสสัยว่ามันะเป็นสีอะไร
สีน้ำาลเ้มเหมือนวาอเธอ
หรือะเป็นสีมพูอ่อน --
“โอ” วาเลอรีสะุ้สุัวเมื่อผมันัวึ้นมาาพื้น ่อยๆไล้มือึ้นมาามสะโพ และเอวอเธอ -- ่อนะหยุลที่ทรวออเธอ
วาเลอรีแทบไม่มีแร่อ้านผม ในอนที่ผมบีบลึหน้าอ้าหนึ่อเธอไว้ในมืออนเอ
“อย่า --” เธอระิบอย่าอ่อนแร เบือนหน้าหนี ในอนที่ผมยับมือ และพินิมอออเธออย่าเปิเผย
เธอปิเสธผม
หาแ่สัมผัสอผมลับทำให้ยอออเธอุนันออมาาเนื้อผ้ามาว่าเิม
เธอ้อารผม -- เธอปิบัผมในเรื่อนี้ไม่ไ้
ลิ้นและปาอผม ไม่ไ้เิมเ็มวาม้อารอวาเลอรีริๆ
อนนั้นเอที่ผมบอัวเอว่า วามสัมพันธ์อผมับวาเลอรีมัน่าแปลประหลาริๆ
ทำไมวามสัมพันธ์อเราถึลายเป็นวามบ้ารูปแบบหนึ่
ทั้ผมและวาเลอรี --
ผมบีบลึอ้านั้นอเธอหนัมือึ้น
สัมผัสอผม ทำให้วาเลอรีเ็บนสั่นสะท้านึ้นมา หาแ่ริมฝีปาอิ่มนั้นลับส่เสียราออมา
เสียนั่นทำให้ผมนึพอใ --
เธออบแบบนี้ --
ผมเปิสาบเสื้ออเธอออ ึอเสื้อออว้าอย่ารุนแร
วาเลอรีสะุ้ ในอนที่เสียเนื้อผ้าัึ้นในวามเียบ
ผมยับมือสัมผัสทรวออันเปลือยเปล่าอเธอ
ผมสูลมหายใเ้าลึ ในอนที่มอูสอเ้าอันอุ่นนุ่มรหน้า อบสนอสัมผัสอผมอย่าเปิเผย
วาเลอรีเป็นเ้าอสะโพ และทรวอที่ลมลึ ยั่วยวน และามอย่าน่าทึ่
มันหอมหวน อิ่มแน่น และเ็มไม้เ็มมือ --
ผมบีบลึทรวออเธออย่าหนัมือ นึพอใที่ยออสีน้ำาลเ้มูันสั่นไหวมาว่าเิม
“อ๊า --” วาเลอรีหลับาแน่น เมื่อผมบีบสอเ้าอเธอแน่น นมันทะลัออมานออุ้มือผม
เธออบสนอสัมผัสอผมเร็วว่าที่ผมิ
แทบะในทันทีที่ผมโน้มัวเ้าไปใล้ เผยอริมฝีปา ูึยอออเธออย่ารุนแร
วามนุ่มนวลและหอมหวานอมัน ทำให้ผมเผยอริมฝีปามาว่าเิม แล้วูึมันแรึ้น -- แรึ้น -- และแรึ้น -- นมันเบ่บานในปาอผมมาว่าเิม
ราวับอไม้ที่บานสะพรั่ในฤูร้อน
สวยาม และร้อนแร --
วาเลอรีหอบสะท้านอย่ารุนแร เธอุมเรือนผมอผมแน่นึ้น ในอนที่ผมูึทรวออเธออย่าไม่ออมแร
ผมหมวามอทน ไล้ปลายลิ้นไปทั่วทั้ทรวออันอวบอิ่มอเธอ ยิ่มันอ่อนนุ่มมาเท่าไหร่ และเ้สู้ลิ้นผมมาเท่าไหร่ ผม็ยิ่บ้าลั่มาึ้นเรื่อยๆ
วาเลอรีสะุ้ เมื่อถูปลายนิ้วอผมแทรผ่านปาทาุหลาบอย่ารวเร็วและรุนแร
เธอเปีย -- พร้อมยิ่ว่าพร้อม -- ผมหอบหายใอย่ารุนแร ูึยอออเธอ พร้อมับยับปลายนิ้วัวเอเ้าไปในายเธอ
วาเลอรีร้อรว ยึเรือนผมอผมไว้แน่น ในอนที่พยายามส่ายสะโพหนีปลายนิ้วผม
ผมแนบายเ้าหาวาเลอรี บีบบัับไม่ให้เธอหนีไปาอ้อมแนอผม
แ่ผมอทนมาไปว่านี้อีไม่ไ้แล้ว --
ผมอุ้มวาเลอรีไปที่เีย ระาุระโปรออไปให้พ้นร่าอเธอ ไม่สนใท่าทีที่ื่นใอวาเลอรี ในอนที่มอผมถอาเอย่ารวเร็ว
“ใเย็น่ะ” เธอยมือึ้นันแผออผม ในทันทีที่ผมทาบทับลมา
ผมประอใบหน้าอวาเลอรี พยายามวบุมไม่ให้ัวเอเผลอหนัมือับเธอมานเินไป
ผมรู้ว่าผมวรอ่อนโยนับวาเลอรีให้มาว่านี้ --
“อผมรัุไ้ไหม” ผมระิบ
วาเลอรีไม่ไ้อบำถามนั้น หาแ่ยินยอมให้ผมับเรียวาอเธอแยออว้า
ผมพาเรียวาอเธอที่บ่านเอ สบามอเธอนิ่ในอนที่วานหาปาทาุหลาบอเธออย่า้าๆ
ผมพยายามอย่ายิ่ที่ะไม่รุนแรับวาเลอรี
แ่มันยาเย็นเหลือแสน ในอนที่สวนุหลาบอเธอุ่มแะ พร้อมรับัวนอผมมาเสียนานี้
ผมมอวาเลอรีในอนที่่อยๆแทรแ่นายผ่านปาทาุหลาบเ้าไปอย่า้าๆ แวบนั้นเสียราอวาเลอรียิ่ระุ้นให้ผมหมวามอทนมาึ้นว่าเิม
วาเลอรีปรือามอผม เรือนผมสีน้ำาลเ้มสยายไปทั่วเียให่ เนื้อนวลทั้ร่าแ่ำ และามอย่าน่าทึ่ --
เธอยึผ้าปูที่นอนแน่น ในอนที่ผมยับายเ้าไปในร่าอเธออย่ารวเร็วและรุนแร เธอร้อราลั่น แผ่นหลัแอ่นึ้นมาาเีย ทรวอูัน่อหน้าผมอย่าท้าทาย
“อ๊า” เธอรวเสียั เมื่อร่าอเธอสอประสานเ้าับผมเป็นัหวะเียวัน
ผมยึเรียวาวาเลอรีแน่น ระแทสะโพนเอเ้าหาายเธอเป็นัหวะที่รุนแรยิ่ึ้น และรัวเร็วยิ่ึ้น
ผมมอใบหน้าที่เ็มไป้วยอารม์ปรารถนาอเธออย่าหลใหล
ยิ่เธอเปล่เสียร้อออมามาเท่าไหร่ และยิ่เธอเรียื่ออผมัมาึ้นเท่าไหร่ ผม็ยิ่ระโนเ้าใส่เธอรุนแรยิ่ึ้นเท่านั้น
วาเลอรีเป็นผู้หิร้อนแร
อารม์อเธอถูุิอย่า่ายาย และอบสนอผมไ้อย่ารุนแรไม่แพ้ัน
สะโพลมลึอเธอยับเป็นัหวะเียวันับที่ผมยับนำเธอ นทรวออเธอระเพื่อมึ้นลอย่ารุนแร ในอนที่ผมเร่ัหวะเร็วึ้น
“อ๊า อ๊า อ๊า” เธอรวลั่นห้อ “อ๊า ลิป ลิป --”
เสียเนื้อระทบเนื้อัลั่นไปทั่วทั้ห้อ สอประสานับเสียราอผมับเธอ
ริมฝีปาอิ่มอเธอเห่อบวม และร่าทั้ร่าอเธอ็อบสนอผมถึีสุ
ภาพที่เ็มไป้วยเลือเนื้อ ระุ้นให้ผมวบทะยานรุนแรึ้นว่าเิม
ผมรัที่ะเห็นเธอสุสมและทรมาน เพราะแรปรารถนาในัวอผม
ผมรัที่ะเห็นเธอแผเผาัวเอไปพร้อมๆับผม ในเปลวไฟที่ผมเป็นนุึ้นมา
ึ ึ ึ
เสียหัวเียระแทเ้าับผนัห้อเป็นัหวะเียวันับที่ผมระแทระทั้นร่าเ้าใส่วาเลอรีอย่าบ้าลั่
ผมระโนเ้าใส่เธอ แทบระเบิัวเอออมาเมื่อถูวามแนบแน่นอเธออรัอย่าระือรือร้น
“อ๊า อ๊า อ๊า” ริมฝีปาอิ่มอวาเลอรีเผยอว้า เปล่เสียร้อรวออมาัว่าเิม ร่าทั้ร่าสั่นสะท้าน อบสนอสัมผัสอผมไปทุสัส่วน นทรวออเธอสั่นระเพื่อมอย่ารุนแร
มันเป็นภาพที่าม และร้อนแรนผมแทบละสายาาวาเลอรีไม่ไ้
ไม่
ไม่ไ้เลย --
เธอำลัทำให้ผมบ้าลั่
วินาทีนั้นผมับเรียวาอวาเลอรีลาบ่า ผมึร่าอวาเลอรีึ้นมาาเีย
ผมโอบอุ้มร่าเธอ ระับร่าเธอเอาไว้ และบีบบั้นท้ายเธอเ้าหานเอแน่น ในอนที่บัับให้เธอวบี่ผมไปพร้อมๆัน
วาเลอรีื่นใับท่วท่าใหม่ และสัมผัสใหม่ที่ผมุระาลาให้เธอระโนไปพร้อมับผม หาแ่สะโพอเธอลับอบสนอผมแทบะในทันที
เธอหลับาแน่น แหนเยใบหน้าึ้น ในอนที่ลื่นอารม์อันรุนแรถาโถมเ้าใส่เธอมาว่าเิม
“ลิป” เธอเปล่เสียเรียผมอย่าทรมาน
ผมวบี่เธอเป็นัหวะรุนแร มอทรวอที่อยู่รหน้านเออย่าหลใหล
มันผลิบาน แ่ำ และสั่นไหวไปามัหวะที่ผมวบี่เธอ --
วาเลอรียึบ่าผมแน่น ในอนที่ผมบัับให้เธอโอบรััวนอผมในัหวะที่ร้อนแร
“มอผม” ผมระิบ “มอผม ที่รั”
เสียเรียอผมทำให้วาเลอรี้มลมอผม วาู่นั้น้อผมนิ่
ผมรึสะโพเธอแน่น แล้วเร่ัหวะเร็วึ้น
วินาทีนั้นผมอสัมผัสเธอลึึ้มาว่าเิม
แล้ววาเลอรี็อบสนอผมอย่าลึึ้และรุนแรยิ่ว่าเิมเ่นเียวัน
วาเลอรีทำให้หัวใในอ้ายอผมแทบะระเบิออมา าลื่นอารม์อันรุนแรที่เธอ่อึ้นในัวอผม
“ใ่ ใ่” ผมรว เมื่อัหวะอเรารุนแรไปพร้อมๆัน
ผมไ้ยินเสียำรามอัวเอ ประสานเ้าับเสียราอเธอ
“ใ่ แบบนั้น -- ที่รั -- แบบนั้น วาเลอรี”
ผมบีบสะโพเธอแน่น ในอนที่เราสอวบทะยานไปยัอบฟ้า
วาเลอรีโอบอผมแน่น เล็บอเธอฝัลึเ้าไปในแผ่นหลัอผม ในอนที่เรา่าระเบิลื่นอารม์ แล้วแะอบฟ้าไปพร้อมๆัน
ผมปลปล่อยัวเอในายเธออย่ายาวนาน -- ไม่อาไ้ยินเสียอะไรอื่นอี นอาเสียหัวใในอ้ายที่เ้นถี่รัวแร และเสียหอบหายใอย่ารุนแรอผมับวาเลอรี
ั่วะนั้น แม้แ่เสียลมนอหน้า่าที่ผมรั ็ไม่อาัเ้ามาในห้อนี้ไ้ --
ท่ามลาวามเียบนั้น วาเลอรีเป็นนแรที่ยับัว
ผมยัอเธอในท่าเิม ในอนที่เธอมอผมนิ่
ผมมอใบหน้าามอวาเลอรีทีู่ผุผ่อมาว่าเิม ในอนที่แสสว่าาหน้า่าส่อระทบมายัผิวนวลอเธอ
แล้ววาเลอรี็พูออมาว่า “มิน่า ทำไมอนน่าถึิุนัหนา” เธอระิบอย่าอ่อนแร “ุไม่เยรัันแบบนี้มา่อนเลย ลิป --”
ผมนิ่เียบไปนาน ่อนะระิบออมาว่า “นี่ือหนึ่ในเรื่อที่ผมั้ใะบอุ วาเลอรี” ผมสูลมหายใเ้าลึ “ผมไม่ใ่ลิปอุ”
ใ่
ผมไม่ใ่ลิปอวาเลอรี
ผมไม่ใ่ฟิลิปส์ หรือลิป -- นที่วาเลอรีิว่าผมเป็น --
บ้าริ --
ความคิดเห็น