[SASUNARU] นายนะเล่นผิดคนแล้วว!!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 อดีตมา

มาอัพแว้ว

ได้เวลาสักทีเค้ารีบโครตๆเลยอะ

พอละไม่บ่น

ไปอ่านกันดีกว่า อิ อิ

-----------------------------------------------------

1

อดีตมา

.......ผลึบบบบ ~~

"ถึงซักที..เหนื่อยมากเลย" หนุ่มเคะล้มลงไปขลุกกับเตียงนุ้มๆก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วมองนาฬิกาในห้อง

"2 ทุ่มครึ่งแล้วหรอเนี่ย"

"จริงสิ ยังไม่ได้เช็คยอดเงินเดือนทั้งหมดเลยนี่หน่า" ไม่พูดปล่าวเขาเดินลงมาจากหอพัก ตรงไปยังตู้ ATM ทันทีเพื่อกดดูเงินที่ได้จากการทำงาน 2 เดือนที่ผ่านมา

"สะ..สามหมื่น เยอะจัง"

"บวกกับเงินเก็บของปีที่แล้ว น้าจะพอสัมหรับไว้ไปต่อมหาลัยนะ"

"เหออออ...เหนื่อยจังเลย พักแค่ 2 วันเดี๋ยวก็ต้องไปเรียนอีกแล้ว" ตอนนี้ก็ใกล้สามทุ่มแล้ว นารูโตะมองไปรอบๆตัวเห็นแต่ไฟตามถนน สายลมพัดผ่านร่างบางเบาๆ ความมืดครอบคลุมทุกสารทิศ ร่างที่ยืนอยู่หน้าตู้ ATM ใต้แสงไฟสีนวล ก็ค่อยขยับตัวออกมาจากตรงนั้น

     หนุ่มน้อยหน้าหวานเดินตรงไปเพื่อขึ้นห้องพักของตนเอง หนุ่มเคะจัดการถอดเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ ..ฝักบัวที่มีน้ำไหลออกมาเบาๆใส่ใบหน้าร่างบางที่ยืนรับน้ำเย็นๆอยู่ใต้ฝักบัว  ใบหน้าเขาตอนนี้เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่และเหมือนจะคิดหนักด้วย

...นายเป็นใครกัน... !!?

     ความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวนั้นทำให้ร่างบางตื่นจากความคิดนั้นทันที เขาปิดน้ำแล้วเดินออกมาแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะล้มตัวลงกับเตียงอีกครั้ง หน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ร่างบางกำลังมองออกไปนั้น ข้างนอกมันช่างสวยเหลือเกินดวงดาวบนท้องฟ้าระยิบระยับเต็มไปหมด ตอนนี้ร่างบางก็คิดบางอย่างขึ้นมาอีกแล้ว เขาคิดถึงอดีตเมื่อ 10 ปีก่อนตอนเขาอายุ 8 ขวบ............

@ ย้อนเวลา @

ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ..........

"เฮ้อ เฮ้อ...เหยยย กลับไม่ทันแน่แน่เลย" เด็กชายหน้าเคะพูดขึ้น

ควับบบ ผลุบบ..ตุบ....

"โอ้ยย..อู้ยยเจ็บๆๆๆ" เด็กน้อยหน้าหวานที่วิ่งชนเข้ากับบางสิ่งล้มลง หนังสือในกระเป๋าหกเกลื่อนกลาด

"นายนะ.."

"เห..ใครงะ"

"นายนะ ซุ่มซ่ามชะมัด" เด็กหนุ่มหน้านิ่ง ที่ยืนตรงหน้าคนล้มพูดอย่างเหมือนกับ

อารมณ์เสีย

"อะ..เอ๋ แต่เธอเดินชนผมนะครับ"

"ผมเดินตามทางของผมนิครับ" เด็กน้อยมองคนตรงหน้าอย่างใสใส

"ผมว่าเธอนะ เดินย้อนศรนะครับ"

"นายเดินไม่มองต่างหากหละ" ยังคงพูดหน้านิ่ง

"แต่ถึงฉันจะเดินชนนานย ชั้นก็ไม่ผิด"

"นะ..นี่เธอพูดเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะครับ"

"ไม่คิดจะขอโทษคนอื่นหน่อยหรอไง"

"ไม่" คำพูดสั้นๆง่ายๆ ทำให้ร่างบางโมโหมาก เขารีบเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าแล้วเดินออกมาทันที โดยไม่คิดจะสนทนาต่อ ตอนนี้ 6.30 น.แล้วร่างบางจะรีบกลับบ้าน เพื่อจะได้มีเวลาช่วยป้าซึนาเดะล้างจาน

"ไม่เถียงแล้วหรอ" ร่างสูงมองคนตรงหน้าอย่างหน้าตากวนส้น...

"ผมไม่อยากเถียงกับคนไม่มีมารยาทครับ" คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงของขึ้นทันที ถึงกับกระชากแขนร่างบางเลย ตอนนี้หน้าตาเขาหน้ากลัวมากเขาใช้มือทั้งสอง

จับแขนร่างบางไว้อย่างแรง

"โอะ..โอ้ยย ปล่อยผม"

"เมื่อกี้นายพูดว่าไวนะ"

"ปล่อยผม ปล่อยซิ"

"คุณหนูครับ เรากลับกันเถอะครับนี่ก็จะมืดแล้ว" รูสึกจะเป็นบอดี้การ์ดของร่างสูงที่พูดขึ้น นั่นทำให้ร่างบางโล่งอกเพราะไม่เจ็บตัว..รอดแล้ว  เอ๊ เดี๋ยวนะเมื่อกี้เรียกว่าคุณหนูงั้นหรอ แสดงว่าทายาทเศรษฐี นะสิ..ร่างบางพรึมพรำในใจ

"เออ" ร่างสูงตอบก่อนหันมามองคนตรงหน้า

"บ้านเรานะ อยู่ที่?" ร่างบางยังคงสงสัยนั้นคือประโยคอะไร

"เป็นใบ้รึไง" คำพูดนั้นทำให้ร่างบางนึกได้..ประโยคคำถามซินะ..

"อะ..เออะ ร้านอาหะ..." ยังไม่จบร่างสูงกระชากร่างบางขึ้รถคันหรูทันที 

"เอะ..ดะ เดี๋ยวสิ" >_<??

"เออะ..คุณหนูครับ"

"ร้านอาหารที่ดังในย่านนี้" คุณหนูพูดสั่งการ์ดทันทีที่ขึ้นรถ แต่ยังคงไม่ปล่อยแขนร่างบาง

"จะ..จะพาผมปะ ไปไหน ปล่อยผมมม"

"หุบปาก" ร่างบางเหงื่อแตกพลักๆ รนรานมากกลัวจนตัวสั่นอีกทั้งเจ็บแขนที่ร่างสูงเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ

     ต้องทำอะไรสักอย่างแล้วไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ร่างบางทั้งเหงื่อแตก ทั้งตัวสั่น กลัวมากเพราะในชีวิตไม่เคยโดนฉุดขึ้นรถเลย ความคิดแบบเด็กๆของร่างบางผลุดขึ้นมาต้องร้องตะโกนให้คนช่วยต้องตะโกน

"อย่าคิดจะปริปากออกมานะ"

"ไม่งั้นตายแน่" คำพูดสุดจะโหดของร่างสูงทำให้ร่างบางน้ำตาคลอจนล้นออกมาจากตา ตอนนี้ร่างบางแถบจะกรี๊ดดดดออกมาให้ลั่นรถแต่ทำไม่ได้ ร่างบางนั่งร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้

~ เอี๊ยดดดดดดดดดดด รถที่ร่างบางนั่งตอนนี้มาจอดที่ไหนสักที่ ~

"อะ ลงซิจะกลับบ้านมะ"

"นั้นร้านป้าซึนาเดะ" ร่างบางปาดน้ำตามองไปนอกรถแล้วรีบลงทันที ร่างสูงลดกระจดลงมองร่างบางที่รีบวิ่งเข้าร้านโดยไม่สนใจอะไร

.

.

.

"อ้าว กลับมาช้าจังนารูโตะ" 

"ขอโทษครับป้า ผมขึ้นห้องก่อนนะครับ" ร่างบางรีบเดินขึ้นห้องทันที ...คนเมื่อกี้รู้ว่าเราอยู่ที่นี้ได้ไง เขาเป็นใครกันถ้าทางจะรวยมากๆๆๆๆๆ นิสัยเอาแต่ใจมากเลย... ร่างบางนอนคิด!! ใครกันนน.....

@ กลับมาปัจจุบัน @

นายเป็นใครกันความคิดนั้นยังอยู่ในหัวร่างบาง ตอนนี้ก็สามทุ่มครึ่งแล้ว

"ไม่ไหว นอนดีกว่า" หนุ่มเคะต่อยๆหลับตาลงอย่างเบาแล้วความคิดทุกอย่างก็หายไปทันที

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คอนโด ++"

     ทางด้านคุณชายอุจิวะ ก็กำลังคิดอะไรบางอย่างเหมือนกัน รู้สึกว่าหน้านิ่งๆอันเป็นเอกลักษณ์ของเขานั้นค่อยๆ เผยยิ้มมาอย่างเบาๆ หรือเรียกว่ามองไม่ออกว่ายิ้มอยู่ และเหมือเจ้าตัวเองจะไม่รู้ด้วยว่ายิ้ม ...นิ ชั้นยิ้มหรอเนี่ย บ้าหน่า... ร่างสูงที่เผลอหลุดยิ้ม นินทาตนเองในใจ มือนั้นก็หยิบอะไรบางอย่างจากหัวเตียงมาดูเล่น

"หึ...นายซุ่มซ่าม"

"สักวันเราคงจะได้เจอกันแน่"

"และถ้าวันนั้นมาถึง ชั้นไม่ปล่อยนายเป็นครั้งที่ 2 แน่"

หนุ่มหน้าเมะ ตอนนี้หน้าเขานิ่งมากอ่านใจไม่ออกจริงๆว่าเขาผู้นี้คิดดีหรือร้ายกันแน่

" เราต้องพบกันอีกแน่นอน "

...ชั้นเชื่อแบบนั้น...

********************************************

จบบทสักกกที

/ตอนนั้นนารูโตะยังอยู่กับซึนาเดะอยู่จ๊ะ/

ช่วงนี้สมองไม่ค่อยแล่นเลย

เหนื่อยกับการเรียนเป็นบ้า แต่ช่างมันเถอะ

ประเด็นสำคัญอยู่นี้

...เหเหเห โตะ เกะ พวกนายรู้หรือปล่าว ว่านายกำลัง MISS กันอยู่....

OMG รู้สึกฟิน เอาเป็นว่าพบกันเร็วๆนะ โตะ เกะ