[SASUNARU] นายนะเล่นผิดคนแล้วว!!

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 นักเรียนทุนอันดับ 1

มาแล้วมาแล้ว

ตอนนี้มัน.......

+55555+ น้องโตะเรา

----------------------------------------------

2

นักเรียนทุนอันดับ 1

@ ผับ

"ไอ้เกะ อีกสองวันเปิดเทอมนะเว้ยย"

"เซ็ง นี้คิบะอย่าไปยุ่งกับมันเลย" ชายที่เซ็งทุกเรื่องเอ่ยปาก

"............." ไม่ ไม่มีเสียงตอบรับ ...เหนื่อยใจ... ทั้งสองคิดอย่างเหนื่อยๆ

"ซาสึเกะ ขาาาาาาาาา" มาละนางหนึ่ง -_-^

"ซาสึเกะ ขาาาาาาาาา" มาอีกนาง -_-^

"หลบซิ คิบะ ชั้นจะนั่งกับที่รักของชั้น"

"ใครที่รักหล่อนจ๊ะ ซาสึเกะนะ ที่รักของชั้นต่างหาก" คารินพูดพร้อมกับทำหน้าหยิ่งใส่ซากุระ

"ฮึ๋ยยย...แกนังคาริน"

"ทำมะ ทำมะ ร่างอันอ่อนแอของหล่อนจะทำไรชั้นได้"

"ตบกันดีมะ" ซากุระเดือดสุดๆ

"เอาเซ่..." ทั้งสองลุกขึ้นทะเลาะกันข้ามหัวหนุ่มเมะไปมา จนเขาเองก็ทนไม่ไหว

"โถ่เว้ยยย เธอสองคนนะมันน่ารำคาญ" ร่างสูงลุกออกจากตรงนั้นทันที เมื่อคิบะกับชิกามารุเห็นดังนั้นจึงรีบลุกตามไปด้วย

"นังคารินเพราะเธอคนเดียว"

"แหมม หล่อนนะอย่าทำตัวกระดี๊กระด๊าไปหน่อยเลย" หึ..คารินมองแรงซากุระทันที

"ที่เขาหนีไปก็เพราะเธอนะ น่ารำคาญ"

"แก..นังคาริน แก..แก" ซากุระเดินไปกระชากหัวคารินทันที

     (ปล่อยให้มันทะเลาะกันต่อไป : ไรท์) -_-

*

*

*

*

*

*

     ร่างบางที่เดินอยู่บนฟุตบาทแบบเอื่อยๆก็ต้องชะงักทันทีที่มีเสียงน่ารักแสนหวานเรียกชื่อตน

"นะ นารูโตะ คุงงงงงง" เสียงเล็กหวานเรียกนารูโตะทำให้ร่างบางถึงกับหันกึก

"อ่าา ฮินาตะ" สาวน้อยหน้าใสดวงตาเป็นเอกลักษณ์ นิสัยหน้าคบสุดๆ

"นะนารูโตะ คือว่า ธะเธอนะติดนักเรียนทุนอันดับ 1 ของนักเรียนทุนทั้งหมดนะ"

"วะว่าไงนะะะะ" นารูโตะถึงกับตาโตขึ้นอย่างตกใจสุดๆ

"อะ นี่จ้าใบแจ้งจากทางโรงเรียนเรา ละและก็ใบจากทางโน่นจ้า" นารูโตะรีบหยิบใบขึ้นมา แล้ววิ่งกลับหอพักทันที (หอพักที่นารูโตะอยู่ก็ค่อนข้างดูดี)

"บายนะ ฮินาตะแล้วเจอกับนะครับ"

"อะเออะ จะจ้าาา" ฮินาตะหน้าแดงเมื่อได้คุยกับนารูโตะ

"นะนารูโตะ นะน่ารักจังเลย" ฮินาตะแอบยิ้มอย่างเบาๆ

*////*

ร่างบางที่วิ่งขึ้นห้องของตน รีบหยิบใบเชิญขึ้นมาอ่านด้วยความตื่นเต้น

"หาาาา..อีกสองวันให้ไปรายงานตัวแล้วเข้าเป็นนักเรียนที่โน่นอย่างเต็มตัว"

"สะแสดงว่า เราต้องไปเรียนที่โน่นเลยงั้นหรอ"

"ดีใจจังเลย"

"เราจะเข้ากับเพื่อนได้ป่าวหนอ"

"ลูกคุณหนูเขาทำตัวแบบไหนหน่าา"

"การเรียนจะยากป่าว"

"ใช้เงินเยอะป่าว"

"พวกเขาวางตัวกันยังไง"

     โอ้ยย..คำถามที่ผุดมาในหัวร่างบางมากมาย ทำให้ร่างบางตอนนี้ทั้งตื่นเต้น ดีใจ และก็ไม่มั่นใสเอามาก แต่ร่างบางยังคงภาคภูมิใจกับตนเองอยู่ตอนเขานอนยิ้มแก้มปริเลย

~ ~ RRRRRRRRRRRRR ~ ~

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางชะงักทันที ร่างบางกดรับมัน

"สะ สวัดดีครับ"

"นาาารูโตะะะะ ป้าภูมิใจเราจริ๊งจริ๊งงงงงงงงงง"

"ไม่เสียแรงที่ลงทุนส่งให้เรียนเลย" ป้าซึนาเดะพูดอย่างขำขำ

"เออ..ก็ตอบแทนที่ป้าส่งให้เรียนครับ" ร่างบางพูดอย่างยิ้มๆพร้อมเกาหัว

"แหม...พูดจาน่ารักอีแล้วป้าอยากกอดเราจิงๆ"

"แหะ...แหะ...แหะ" ร่างบางหัวเราะอย่างเขิลๆ

"นี่เราคงไม่ได้เจอกันอีกยาว อยู่โน่นนะดูแลตัวเองดีดีหละ"

"หน้าหวานอย่างนี้ เดี๋ยวมีคนฉุดไป ป้าเสียใจตายเลย"

     ร่างบางชะงักกับคำพูดของป้าซึนาเดะ แล้วคิดถึงเรื่องเมื่อ 10 ปีก่อน....จะว่าไปเราก็เคยโดนครั้งหนึ่งเหมือนกันตอนนั้นตกใจแทบแย่..... นารูโตะคิด

"นารูโตะ เป็นไรป่าว เงียบไปนะ"

"อะเออ...ป่าวครับ"

"แค่ดีใจที่ป้าเป็นห่วงผม"

"จ้าดูแลตนเองด้วยนะ ป้าวางละ"

"ครับผม"

ตุ๊ด......ตุ๊ด.....ตุ๊ด.......ตุ๊ด......  ~  ~

เฮ้อออออออ...ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ

.

.

.

.

.

     เช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอ่อนๆสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ เผยให้เห็นใบหน้าที่หวานหยาดเยิ้มมม น่าหอมแก้ม ร่างบางงัวเงียขึ้นมาเบาๆก่อนจะมองนาฬิกาที่ฝาผนังห้อง

6.00 น.

"6 โมงแล้วหรอวันนี้ต้องไปโรงเรียนนิ" ร่างบางอาบน้ำแล้วแต่งเครื่องแบบนักเรียนเตรียมพร้อมไปโรงเรียนทันทีตอนนี้เวลา 7.30 น. แล้วร่างบางต้องรีบเดินมาโรงเรียน หอพักของนารูโตะอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนเท่าไร

"ไง..นารูโตะ นักเรียนทุนหน้าใหม่"

"เก่งนะนายเนี่ย อัจฉริยะเลย" รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น

"เอ่อ..ก็ไม่ถึงกับอัจฉริยะหรอกครับ พี่เนจิ"

"ดูพูดสิ ติดที่ 1 ของทั้งหมด 5000กว่าที่สอบเข้า อัจฉริยะแล้วว"

"เออ..ขอบคุณครับ"

"เออ..นารูโตะ ผอ. เรียกหาอะ ไปดิเขารออยู่"

"อ่อ ครับผม ไปละนะครับ" ร่างบางรีบวิ่งขึ้นตึก เพื่อไปยังห้องท่านผู้อำนวยการ

*******

"อ่าว อุซึมากิ นารูโตะ ใช่ไหมเนี่ย"

"ครับ ผอ."

"ครูมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ"

"เกี่ยวกับนักเรียนทุนนี่ละ"

     พวกเขาคุยกันอยู่นานจนเวลาเลยไป 2 ชั่วโมงแล้ว ร่างบางเดินออกมาจากห้อง ผอ. พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปในทางที่แย่

"ในฐานะ สะ..สะสปายหรอ"

"สอดส่องพวกแก็งมาเฟียในโรงเรียน"

"ไม่อยากจะเสี่ยงเลย แต่คงไม่ทันแล้วว" ร่างบางถอนหายใจอย่างกล้าๆกลัวๆ

"โอ้ยยย...มีหวังตายก่อนเรียนแน่เลย"

.

.

.

.

.

.

.

"คุณชายคะ รับไรดีคะ"

"ไม่หิว" เสียงเรียบดังเบาๆ

"อะเออะ แต่ว่า"

-- ควับ --

สายตาอันเฉียบแหลมมองค้อนไปที่เมดคนนั้นทันที

"เออะคะ..คุณชาย" เมดรีบก้มหัวแล้วเดินออกไปทันที

     ร่างสูงเดินไปที่ห้องโถงของตนก่อนจะนั่งลงแล้วเปิดโน้ดบุ๊คเล่นอย่างเพลินๆ ตอนนี้ร่างสูงเปิดเว็บหนึ่งขึ้นมาดู

"นักเรียนทุนสายพิเศษ" ร่างสูงพูดออกมาเบาๆ

"อันดับหนึ่ง อุซึมากิ นารูโตะ" ...หึ...ใครกันติดอันดับหนึ่ง ร่างสูงคิดอย่างขำๆ

"ชิ...พวกกระจอก" ร่างสูงมองชื่อในหน้าจออย่างกวนๆ ร่างสูงปิดโน้ดบุ๊คแล้วนั่งพิงโซฟาไปอย่างสบายใจ...รู้สึกอยากเจอ...ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ก่อนจะออกคำสั่ง

"นี่นาย2คนนะ มานี่ซิ" ร่างสูงเรียกพ่อบ้าน

"ครับ คุณชาย"

"พรุ่งนี้ ชั้นจะไปต่างเมือง"

"เตรียมของด้วย"

"ครับ/ครับ"

"ชั้นต้องพบนายให้ได้"

.

.

.

.

.

.

.

.

"โชคดีนะจ๊ะ นารูโตะคุง"

"อื้อ ลาก่อนนะฮินาตะ" นารูโตะที่ยืนคุยกับฮินาตะสักพัก ก็ได้บอกลาแล้วเดินขึ้นรถบัสทันที เตรียมพร้อมไปสู่ทางเดินใหม่

"ละ ลาก่อน" หญิงสาวทำหน้าเศร้าๆ ก่อนจะมองรถคันที่นารูโตะขึ้น เคลื่อนออกไป

     ตอนนี้ร่างบางนั่งมาได้สักพักแล้ว ร่างบางมองออกไปนอกกระจกรถเพื่อชื่นชมธรรมชาติในเมืองอย่างมีความสุข ก่อนจะเหลือบไปเห็น รถสปอร์ตคันหรู 2 คันตาม

กันมาสวนทางกับรถบัสที่นารูโตะขึ้น

     ภายในรถสปอร์ต นารูโตะมองเห็นคนใส่ชุดสูทสีดำทั้งสองคัน แต่คันแรกมีคนนั่งแค็บหลังมาด้วยใส่สูทดำ หน้าตาคมน่าหลงใหลที่สุด นารูโตะมองสุดสายตาจนรถออกห่างไป

"ดูสุขุม เยือกเย็นจัง"

"หน้าตาเหมือนเคยพบที่ไหนมาก่อนเลย"

"คุ้นจัง รถที่สวนไปเมื่อกี้"

****

เอี๊ยดดดดดด..........

     รถสปอร์ตคันหรูมาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารชื่อดังในย่านหนึ่ง ร่างสูงรีบเดินลงจากรถเข้าไปในร้านอาหารทันที  ร่างสูงที่เดินเข้ามาพร้อมกับการ์ด 2 คน ทำให้มีแต่คนมอง

"รับอะไรดีคะ" เจ้าของร้านเดินมาถามทันที

"เออ..ผมเอาอันนิ3 อันนนนิ2 แล้วก็...."

"อันไหนอีกคะ"

"อันนี้ อันนี้ อันนิด้วยละกัน" ร่างสูงชี้อย่างรัว แต่สายตามองไปทั่วร้านเหมือนหาใครบางคนที่ตนอยากเจอ

.

.

.

"อาหารมาแล้วคะ" ร่างสูงหันมามองทันที ก่อนจะเอ่ยปากถามบางอย่าง

"เออ..มีเด็กผู้ชายผมประกายทองทำงานอยู่ที่ปล่าว"

"อ๋อ เคยมีคะ"

"แต่ตอนนี้ไปแล้วละคะ"

"ไปไหน..ร่างสูงขึ้นเสียงนิดๆ"

"อะเออะ เขาติดนักเรียนทุนอันดับ 1 เลยต้องไปนะคะ"

     ร่างสูงชะงัก...นี่สวนทางกันหรอเนี่ย...ร่างสูงเดินออกจากร้านทันทีโดยให้ลูกน้องตนจ่ายเงินให้ ก่อนจะเดินตามออกไปด้วย

"เออะ คุณคะอาหารที่สั่งยัง..." ไม่มีเสียงตอบจากร่างสูงกลับมาทำให้ ชิซึเนะมองไปที่อาหารอย่างเสียดาย

"อู๋...สงสัยจะรวยนะเนี่ย" ชิซึเนะพรึมพรำ $O$

"มีไร ชิซึเนะ"

"เออะ คุณซึนาเดะเมื่อกี้มีคนมาถามถึง นารูโตะอะคะ"

"หรอ.." ..เฮ้อ นารูโตะนี่ถูกเป็นเป้าสายตาจากคนมากมาย รู้สึกห่วงยังไงไม่รู้.....

////

"คุณชายจะไปไหนครับ"

"กลับบ้าน อย่างเร็วที่สุด" ตอนนี้ร่างสูงโมโหนิดๆแล้ว

"อุซึมากิ นารูโตะ"

"ชื่อนายหรอ...หึ..."

"พรุ่งนี้คงจะได้เจอแล้วซินะ"

ร่างสูงพูดขึ้นอย่างเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ

.

.

.

.

.

"โรงแรมนี่นะหรอ" ร่างบางที่มาถึงจุดหมาย ก็เดินเข้ามาหาพนักงานโรงแรมทันที

"เออ...นี่ครับ" ร่างบางยื่นกรดาษใน้พนักงานดู

"อ๋อ..นักเรียนทุนคนนี้นี่เองที่1ของ5000คน"

"สุดยอด" พนักงานอีกคนพูดขึ้น

"นี่จะกุญแจห้อง หมายเลขนี้นะจ๊ะ"

"เออะ..ครับผม" ร่างบางยิ้มให้พนักงาน

แกร็ก

"โห..ห้องหรูจัง"

"อื้อ..เตียงนุ่มด้วย" ร่างบางโดดขึ้นเตียงทันทีที่ถึง

"จัดของก่อนดีกว่าพรุ่งนี้รายงานตัว"

"จะได้รีบนอน"

....เช้าวันต่อมา.......

"คุณชายคะ วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษนะคะ"

"...หึ...หึ" ร่างสูงหัวเราะเบาๆ

"เอ๋..เครื่องแบบมหาลัย"

"หมายความว่า" เหล่าเมดทั้งหลายพากันตกใจ

"ใช่ชั้นจะไปเรียน"

"ไป..เดี๋ยวสาย" คำคำนี้สร้างความงงให้กับเหล่าเมดมาก

@ มหาลัย @

~  ~ นักเรียนทุนเข้าใหม่โปรดรายงานตัวที่ศูนย์วิชาการคะ..นักเรียนทุนเข้า..... ~  ~

///เสียงตามสายยามเช้าดังขึ้น///

"โอ้โห .. มหาลัยรึนี้ นึกว่าพระราชวังซะอีก" ร่างบางบ่นเบาๆ

"สวยจังเลย"

....ผลุบบบ.... O_O

"โอ๊ะ.." เหมือนร่างบางจะเดินไปชนกับใคบางคนเข้าจนตัวร่างบางเองล้มลงไป

"นายนะ..เดินระวังระวังหน่อยสิ"

"ซุ่มซ่ามจริงๆ"

"เห..เสียงนี้คำพูดแบบนี้" ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าทันที

"มองอะไร" ร่างสูงพูดกวนๆ

"เอ๋............................." O_O ..... O_O

*******************************************

โอะโอ่ว มาถึงแล้ว

น้องโตะเราชนเข้ากับใครเอ่ย

ซุ่มซ่ามจังเลยนะเราเนี่ย ไม่ไหว ไม่ไหว

เอาเป็นว่าอยู่ให้รอดนะ โตะ

-_-           รู้สึก เหนื่อยเป็นบ้า           -_-