คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5
“ไรับพี่ฟ้า ไม่เอันะนาน สบายีรึเปล่า?” ำถามแรอน้อายที่หายหัวไป นนโนทัแปลใ
“อ๋อ ไพ่อัวีหายหน้าไปนานเลย แล้วะบริหารานไ้หรอเนีย!!!???”
“555 ผมเป็นารานะรับ ไม่มีเวลาว่านานั้นหรอ แ่เวลาเรียน็ับัวเอแล้ว”
“อืม....ันปีนี้ ถ้าไม่ไ้เร 4 ็อเป็นารานะ ok”
“ok อยูละัน”ทั้สอหัวเราะันแล้วแยย้ายไปนอน...้านอลิสาเมื่อมาถึบ้าน เธอมอระที่สะท้อนัวเอพรานึถึวามทรำที่ไม่่อยีับนายนัร้อวนประสาทนนั้น
“บ้าเอ้ย!! เราเป็นนระวััวนี้หน่า ทำไมนะ??”
วัน่อมา เธอไปทำานปิ วันนี้ฟ้าเรียเธอึ่แปลมา(ในวามิ)
“~ุฟ้า่ะ ุอลิสาอพบ่ะ~” เลา(หน้าห้อบอ)
“เ้ามาไ้”ฟ้าอบลับไปทันที ไม่นานเธอ็ไ้เห็นเพื่อนสาวเินมาใล้
“สวัสี่ะ ุฟ้าใส” เพื่อนสาวล่าวอย่าสุภาพและเป็นทาาร (ูแล้วอึอัะมั:ฟ้าใส)
“ไม่้อนานั้นหรอ เราแ่เรียมาบอว่าใล้วันืนสู่เหย้า็เท่านั้นแหละ”
“ถึแล้วหรอเนี้ย เร็วั”
“ไปไหมละ?”
“ไปิ เมื่อไหร่ละ?”
“เสาร์หน้าเนียแหละ หน้าโรเรียนนะ”
“อืม”อลิสาพยัหน้า แล้วอลับห้อไป อนลาวันเธอ้อไปูานับไวยท แ่เิท้อเสีย ฟ้าใสเลย้อไปูแทน
“อโทษนะ่ะ ที่เป็นฟ้าไม่ใ่สา”
“ไรันรับ ไม่เป็นไร มันเหุสุนิสัย”
หลัาฝ่านรึ้วันหลัไป ทั้ไวยทและฟ้าใส่าสนิทันมาึ้น ในอนเย็น ระหว่าที่พาฟ้าใสลับบ้าน
“ุฟ้ารับ วันนี้ผมอเลี้ย้าวนะรับ”
“แล้วแุ่ทเถอะ่ะ”ทั้สอยิ้มให้ัน รถแล่นเ้าร้านอาหารไป
้านอลิสา ที่หายาอาารท้อเสียนั้น เธอเินที่สยาม เลือื้อเสื้อผ้า่าๆ เธอเินเพลินไม่ทันมอ้าหน้าเลยเินนลับนที่สวน
“ะ..อโทษ่ะ”เธอรีบล่าวทันที่พรา้มหน้า
“โลมันลมัรับ”ำพู(สุเท่)ที่แฝไป้วยวามวนประสาทนั้น เล่นทำให้เธอเยหน้าไม่ทัน นรหน้ามอ้วยสายาวนๆ เธอเิใส่ทันที(หมั่นไส้นิ:สา)
“นั้นิ อนนั้นนายทำแบมาเลยนะ” เธอโ้เสียห้าวพร้อมหลบห่าาเ็หนุ่ม
“หรอร้า~~~บ แล้วมาทำไรหรอรับ??”
“มาเินเล่นนะ ว่าแ่ไม่ลับบ้านหรอ ไม่มีานทำรึไถึมาเินเล่นไ้เนีย??!!”เธอถามเสียห้าวแล้วเินนไหล่ไป เินไปไ้ไม่ี่้าวหิสาวไปนับายลุ่มหนึ่ หน้าาเออ...สุะบรรยายเลยละ(พูไม่ออเลยละสิ-*-)
“ไ๊ะน้อสาว เินนอย่านี้ทำวัหน่อยละัน 5555”นัเลนหนึ่พุ ทั้หม่าเ้ามารุม(ะรอไหมเนีย ยัไม่ไ้แ่านับ“ุน”เลย แๆ:สา) หิสาวหลับาแน่น ไม่ล้ามอสิ่ที่เิึ้น พลันพอลืมาึ้นมา็ใ เ็ายที่พึ่าันเมื่อี้ำลั่อยหน้านัเลที่ำลัรุมอยู่ นัเลนสุท้ายลไปนอน เธอไ้แ่มอา้า ใเ้นไม่เป็นัหวะเลย เธอเอามือสัมผัสรบริเวหน้าอรู้สึเสียหัวใั หน้า็รู้สึแ สายาไ้แ่้อายรหน้า
“เป็นไรรึเปล่ารับ มันทำไรรึเปล่า?!?”
“ปะ..เปล่า ว่าแ่นายเถอะ หน้าเป็นแผล้วย มีแผลอย่านี้ไม่ีเลย ไปทำแผลที่บ้านเรา่อนนะ” เธอพูผิๆถูๆ้วยวามใ(ในวามหล่อ)มอูรอยแผล(เิาเธอ)รใบหน้าเ็น้อยนนั้น แล้วพาไปที่บ้าน ระหว่าที่ทำแผลให้ เ็นนี้ทำสีหน้าเ็บปวามใบหน้ามีรอยแผลหลายแห่
”โอ้ย!!! เบาๆหน่อยิ”
“็อยู่นิๆสิ!! เรา็เบาแล้วนะ”เสียผู้หิบ่นพราเอาสำลีทีุ่่มไป้วยยาปายามแผลัล่าว
“เบาแล้วหรอเนีย!!!!??????”เาะโนึ้น สาหมั่นไส้สำลีรแผลนั้นและมอูเ็น้อยรหน้าที่ำลัเ็บปวอย่าสะใ
“ำไว้นะ อย่า่าถ้าไม่ำเป็นรู้ไหม เราไม่ทำแผลให้นายบ่อยๆหรอ!!!”เธอว่าแล้วเินหายไป เ็น้อยมอามหลันลับา หันลับมาอีที่เห็นโทรศัพท์เรื่อน้อยว่าอยู่ เายิ้มมุมปา...
“ลับบ้านีๆนะ ระวััว้วยละ”ำลาอหิสาวที่ยืนส่หน้าบ้าน
“หวัว่าไ้เอันอีนะ 555”เ็หนุ่มโบมือไป-มา
“ไม่มีทา!!!!”เธอสวนอย่าไม่ลัเล
“อาราย 555แล้วเอันนะบาย”เาล่าวแล้วเ้าไปหอมแ้มอย่าเร็วและวิ่หายไป ปล่อยให้หิสาวทำหน้าเออลูบแ้มอัวเอ..หลัาที่เ็บบ้านเรียบร้อย เธอ็าทแบมือถือ(ิวัสุๆ)
“เอะ!เบอร์ใรเนีย089-554-7266ไมุ่้นเลย แถมเราโทรไปอี”สาบ่นพึมพำอย่าะน(บ้า)ที่สสัยเบอร์ที่ปราึ้น และแล้วเธอ็เลือโทรไปเอ
“อโทษ่ะ ันไ้โทรไปในเบอร์นี้รึเปล่า่ะ”ำถามแรที่พูทันที่ที่มีนรับสาย
“อาราย ห่าันแปบเียวิถึันแล้วหรอร้า~~บ”เสียวนๆไม่ใ่ใรที่ไหนเลย
“เฮ้ย!! เรามีเบอร์นายไ้ไ??”เธออุทานอย่าใ
“อ๋อนี้เบอร์เธอหรอ อบในะ”เาพูและว่าไปทันที หลัาที่ว่า็เมมเบอร์ไว้ ส่วนสาที่ำลัและโมโหที่นาย(สุเท่)นั้นรู้เบอร์ เลยลบทิ้ไปเลย
ความคิดเห็น