In Grey.. (if i let u go) [Hanchul / Wonhyuk]

ลำดับตอนที่ #1 : In Grey : So Blue

"วอน..ฮึก ฉันขอโทษ"
"ร้องเถอะ ถ้ามันแย่เกินจะทน ก็ร้องออกมาซะ ผมจะซ่อนมันให้พี่เอง"

ตราบใดที่นายยังมีฉัน น้ำตาของนาย..จะไม่มีวันต้องไหลเพียงลำพัง
ฉันสัญญา..

ภาพที่คิมฮีชอล หรือเจ๊ซินสุดสวยของใครหลายคน ร้องไห้ออกมากลางคอนเสิร์ตที่ปักกิ่ง 
กำลังเป็นที่กล่าวถึงและถกเถียงกันอย่างร้องแรง

"ฉันว่านะ เจ๊ต้องคิดถึงเกิงแน่ๆเลย"
"บางที เจ๊อาจจะใจหายก็ได้นะ ที่เมมเบอร์หายไปเยอะขนาดนี้"
"ไม่หรอก เชื่อสิ เจ๊กับป๋าเค้ารักกันจะตาย เฮ้อ..สงสารเจ๊อ่ะ.."


"พี่ฮีชอล"

เสียงทุ้มถูกส่งมาทำลายความเงียบ มือสวยพับปิดโน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนขาลง

"ว่าไงซีวอน"
"ทำอะไรอยู่หรอฮะ"
"ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เข้าบอร์ดแฟนๆอ่านนู่นนี่นิดหน่อยน่ะ" 
"อ่านทำไม เดี๋ยวก็ร้องไห้อีก" ร่างสูงบ่นอุบในลำคอ แต่เสียงก็ดังพอที่คนบนเตียงจะได้ยิน

ฮีชอล ชายตามองคนตัวสูงที่ทำตัวเหมือนเด็กๆ ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ รอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งไปถึงดวงตา รอยยิ้มที่แสนแห้งแล้ง.. นับตั้งแต่วันที่คนคนนั้นจากไป
มือเรียวยาวยกขึ้นแตะจมูกโด่งเป็นสัน ก่อนจะบิดแรงๆด้วยความหมั่นไส้

"ตกลงใครพี่ใครน้องกันแน่เนี่ยห๊า" 
"ก็ผมเป็นห่วง"

เตียงนอนนุ่มอ่อนยวบลงตามแรงของคนที่ทิ้งตัวลงนอนตักอีกคนแบบหน้าตาเฉย
เรื่องเนียนๆแบบนี้ คุณชายเค้าถนัดนักล่ะ (เนียนเนอะ!)

"นี่ ซีวอน.. ถ้าเขาไม่กลับมาจะทำไง"

ชายหนุ่มบนตักได้แต่ตอบรับคำถามนั้นด้วยการนอนจ้องเพดานอยู่แบบนั้น ดวงตาเลื่อนลอยไปไร้จุดหมาย
ตอนนี้ความคิดของคนสองคน กำลังบินไปไกลเกินกว่าที่ตาจะมองเห็น
ไกล..ไปถึงใครอีกคน ไกล.. จนเกินจะรู้ว่าทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปแบบไหน..

"ซีวอน.. ถ้าไม่กลับมาจริงๆ จะทำยังไง"
น้ำใสๆ เริ่มเอ่อคลอเต็มสองตาสวย คิดถึง.. คิดถึงจะตายอยู่แล้ว 

"วอน.. ถ้า .. ถ้า.. เค้าไม่กลับมาแล้ว ฉันจะทำยังไง ฮึก.. ฉัน.. จะอยู่ได้ยังไง"
น้ำเสียงที่เริ่มขาดหาย เพราะแรงสะอื้น.. คนฟังรู้สึกเหมือนหัวใจมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ไม่ชอบเลย น้ำเสียงที่ดูอ่อนแอแบบนี้ ไม่ชอบเลยจริงๆ

"ฮึก..ฉันคิดถึงเค้า คิดถึงมากๆ ฉันต้องทำยังไง วอน.. ฉันต้องทำยังไง"
มืออุ่น ยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากตาสวยคู่นั้น ก่อนที่มันจะทิ้งตัวกลิ้งลงมาตามแก้มนวลใส
"ตาช้ำหมดแล้ว"
ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะรวบตัวอีกคนเข้ามากอดไว้หลวมๆ โยกไปมาเบาๆ ให้คนในอ้อมกอดคลายกังวล
อย่างน้อย..แค่ในเวลาที่เขาอยู่ข้างๆ คนคนนี้จะต้องไม่มีน้ำตา

"ไม่เอานะครับคนดี อย่าร้องนะ"
"ฮึก ฮือ.. อือ ฉันจะไม่ร้อง ฮึก.."
ปากกระจับยกยิ้มบางๆ เนี่ยหรอที่บอกจะไม่ร้อง ก็เห็นร้องซะจนเสื้อเชิ๊ตเขาชุ่มไปหมดขนาดนี้
"ถ้าพี่ยังไม่หยุด ผมจะร้องตามจริงๆด้วย"
ไม่พูดเปล่า แต่ยังแกล้งทำปากเบะ เหมือนเด็ก(ต๊อง)ที่กำลังตั้งท่าจะร้องไห้ "ผมพูดจริงนะ"
"เด็กบ๊อง.. คิกๆ"

 ซีวอนกอดร่างบางแน่นๆอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนคนนี้ คือความสุขทั้งหมดที่เขามี ต่อให้ยากเย็นแค่ไหน..เขาก็จะปกป้อง..
ต่อให้ต้องเจ็บเจียนตายแค่ไหน เขาก็พร้อมจะยอมรับมันไว้..


"พี่ยิ้มแล้ว"
"ขอบคุณนะ ซีวอน"
"เปลี่ยนคำขอบคุณ เป็นอย่างอื่นได้ไหมฮะ"
ร่างบางรีบถอยห่างทันทีที่ได้เห็นสายตากรุ้มกริ่มของอีกคน สายตาของสิงโตที่พร้อมจะโดดเข้าตะครุบเหงื่อ
และเหงื่อรายนั้นก็จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากตัวเขาเอง!

"ไอ้น้องบ้า ใจดีด้วยหน่อยทำเป็นได้ใจนะ"
"ฮ่าๆๆ พี่กลัวผมจริงๆหรอเนี่ย โอ๊ยยย ขำอ่ะ ฮ่าๆๆ ปวดท้อง ฮ่าๆๆ"
"ไอ้บ้า หยุดขำได้แล้ว สนุกนักรึไงได้แกล้งฉันน่ะ"
"ที่สุดในโลกเลยละครับ ฮีชอล" ร่างสุงหยุดหัวเราะแบบกะทันหัน  ก่อนจะอาศัยจังหวะที่ฮีชอลเผลอ รวบตัวร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น พร้อมขโมยสูดกลิ่นหอมจากผมสวยนั่น.."ผมรักพี่นะ"

"อือ ฉันก็รักนาย"

คงจะดีไม่น้อย ถ้าคำรักของคนสองคนมีความหมายที่ใกล้เคียงกันแม้เพียงนิด
คงจะดีไม่น้อย ถ้าคำรักของอีกคนจะไม่มีความหมายมากมายเกินกว่าใครอีกคนจะเข้าใจ
จะดีแค่ไหน.. กับรักที่ไม่มีใครต้องเป็นส่วนเกิน..

"คิดถึงฮันจัง"
"ฮะ ผมก็คิดถึง"

ความคิดถึงกำลังบีบหัวใจคิมฮีชอลให้ต้องเจ็บปวดทรมาน เพราะรักที่ต้องห่างไกล
แต่ใครเลยจะรู้.. ว่าหัวใจของใครอีกคน ก็กำลังต้องเจ็บปวดทรมานไม่น้อยไปกว่ากัน

รักที่ต้องห่างไกล..
กับใกล้แต่ไม่อาจรัก
แบบไหนมันทรมานกว่ากัน?

...

หึหึหึ ในที่สุดมันก็มา ฟิคสนองนี้ดด 555+