ยัยสาวซุ่มซ่ามกับนายคาสโนว่าโรคจิต

ลำดับตอนที่ #4 : เวลาเธอไม่ดื้อเนี่ย น่ารักกว่าเยอะเลย ^+^

                "ก็อกๆๆๆ"

                "...."

                "ก็อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

                "...."

                "โครมๆๆๆๆๆๆๆ"

                "...."

                "โครมๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้ย เปิดประตูโว้ย"

                ฉันเริ่มทนไม่ไหวกับการเคาะซ้ำแล้วซ้ำเล่าจึงเปลี่ยนเป็นทุบ หูหนวกกันหมดหรือยังไงนะ

                "แอ๊ด"

                เสียงเปิดประตูดังขึ้น ฉันถึงกับช๊อกกับภาพที่เห็นตรงหน้า

                "นายเทวิศ"

                "อ้าว ยาโยคนสวย เข้ามาสิมาสนุกกัน"

                "นายอยู่ห้องนี้งั้นเหรอ"

                แล้วเพื่อนอีกคนของนายเทวิศก็ออกมา

                "อ้าวคุณยาโย"

                "นายปริสต์"

                "มีอะไรเหรอครับ"

                "นายเป็นเจ้าของห้องนี้เหรอ"

                "ครับ ผมอยู่ห้องนี้แหละ อย่าบอกนะว่าคุณอยู่ห้องข้างๆ"

                "ก็ใช่น่ะสิ นายน่ะช่วยเบาเสียงไอ้เพลงทุเรศๆของนายหน่อยได้มั๊ยฮะ ฉันจะอ่านหนังสือ"

                "นี่ นี่เธอ เดี๊ยะ !! -__-" ตบกะโหลก เพลงทุเรศๆที่ไหนกัน นี่มันวงร็อคที่เจ๋งที่สุดของศตวรรษนะเนี่ย"

                นายเทวิศที่กำลังกึ่งเมากึ่งมึนยกมือขึ้นชี้หน้าฉัน อี๋ กลิ่นหึงเชียว ท่าทางจะดริ๊งค์หนักไปหน่อยล่ะสิท่า

                "มาเหอะน่า ยาโย มาสนุกกันดีกว่า"

                "ไม่ ฉันไม่ว่าง แล้วกรุณาเบาเสียงเพลงของนายด้วย"

                ฉันกำลังหันหลังกลับไปที่ห้อง แต่นายเทวิศก็ดึงมือฉันเข้าไปในห้องนรกนั่น แว๊ก !!!!OoO ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้เลยนายโรคจิต ไอ้พริม ไอ้หมอก ช่วยช้านด้วย ToT

                "นี่นายเทวิศ นายปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ"

                "เรื่องอะไรฉันจะปล่อย ยัยลูกไก่"

                "ฉันไม่ใช่ลูกไก่ย่ะ"

                "ไม่ใช่ที่ไหน ก็เธอน่ะ ลูกไก่ในกำมือฉันงาย....."

                "นะ นายพูดแบบนี้หมายความว่างัย"

                "ก็…" ไม่พูดเปล่านายเทวิศก็ใช้มือมาลูบๆคลำๆแถวแก้มขาวๆของฉัน แง๊!!! YoY

ฉันจะต้องตกเป็นเหยื่อของอีตานี่เหรอเนี่ย ม่ายน้า.... ฮึ ไม่ได้นายนี่มันทำเกินไปแล้ว

                พลั่ก!!!

                ฉันผลักนายเทวิศให้ออกไปห่างๆ แล้ววิ่งหน้าตั้งไม่คิดชีวิต

                ตุ๊บ!

                แว๊ก!!

                "อูย โอย เจ็บ"

                "ยาโย เธอเจ็บตรงไหนมากป่าว"

                "ป่าวนี่" ฉันเก๊กเต็มที่ ไอ้ขาโต๊ะบ้า ใครใช้ให้พวกแกมาตั้งอยู่แถวนี้เนี่ย โอ๊ย เจ็บเป็นบ้า หึ ฉันไม่ยอมปล่อยความอ่อนแอให้นายเห็นหรอกนายเทวิศ

                "อึ๊บ ว๊าย!!"

                ฉันพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ร่วงลงไปกองกับพื้นไม่เป็นท่าจนนายเทวิศถลาเข้ามาเอาแขนมารับแล้วอุ้มฉันไว้

                "นี่ นายจะพาฉันไปไหน"

                "ไปห้อง"

                "ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันเดินเอง"

                "อวดเก่ง"

                "ใครอวดเก่ง"

                "เธอ"

                "นี่นายเทวิศ  ฉันเดินเองได้ นายปล่อยฉันลงได้แล้ว"

                "หุบปากซะ แล้วห้ามเปิดปากจนกว่าฉันจะอนุญาต"

                ฉันกับนายเทวิศยืนอยู่ระหว่างห้องฉันกับห้องนายปริสต์ นี่ถ้าไม่บอกนี่นึกว่าเจ้าบ่าวกำลังอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอ หากแต่ไม่มีเสียงถกเถียงกันไปมา

                "นายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน"

                "งั้นเธอก็เดินไปเองเลยปะ"

                "ได้ ปล่อยสิยะ"

                ตุบ!!

                "โอ๊ย ตาบ้า"

                "ก็เธอบอกให้ฉันปล่อย"

                "ฉันไม่ได้หมายความว่าปล่อยแบบนี้"

                ฉันพยุงตัวลุกขึ้นหลายครั้งแต่ก็เหลวจนนายเทวิศต้องมาอุ้มฉันไปอีกครั้ง

                "นี่ฉันขอร้องล่ะ หยุดดื้อสักห้านาทีก็ยังดี"

                ฉันยอมให้นายเทวิศอุ้มไปที่ห้องนอนแต่โดยดี มีหมอกที่ยืนอึ้ง ทึ่ง เสียวอยู่มาเปิดประตูให้ ส่วนยัยพริมก็ยืนอมยิ้ม ยิ้มอะไรยะยัยเพื่อนบ้า ทิ้งฉันไว้ในแดนนรกตัวเองกลับมาอยู่ที่ห้องคนเดียวสบายใจเฉิบ เอ๊ะ เมื่อกี้ฉันเห็นนายเทวิศขยิบตาให้ยัยพริมอ่ะ หนอย =_=" นายคาสโนว่าอย่างนายอย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันนะ

                ทำไมฉันต้องใจเต้นทุกทีที่หมอนั่นทำสายตาแบบนั้นด้วยนะ สายตาที่เขามองมาตอนที่พูดกับฉันว่าขอร้องมันหมายความว่ายังไง แล้วตอนที่ฉันหกล้มอีก สายตาแบบนั้นเขาเรียกว่าห่วงอย่างงั้นเหรอ บ้าน่ายาโย คิดบ้าๆ นายนั่นจะมาเป็นห่วงฉันทำไม

                "ฉันทำแผลเองได้ นายออกไปได้แล้ว"

                นายเทวิศเดินไปหยิบกระเป๋าปฐมพยาบาลมาเปิดออกแล้วเอายาออกมาทาที่เท้าของฉันซึ่งตอนนี้บวมแดงกว่ามะเขือเทศ

                "นี่ นายฉันบอกว่าฉันทำเอง"

                "นี่อย่าดื้อน่า ฉันรู้ว่าเธอเก่ง แต่ไม่ใช่ตอนนี้"

                นายนั่งผลักฉันนอนลงแล้วขึ้นมาคร่อมร่างฉันเอาไว้ นายจะทำอะไรฉันเนี่ย นายหื่นโรตจิต นายออกไปเดี๋ยวนี้นะ นายอย่ามาทำสายตาแบบเมื่อกี้นะ ฉัน ฉัน ฉัน ชอบบบ

                "นะ นะ นี่นาย จะทำอะไร"

                "ก็ถ้าเธอไม่หยุดพูดแล้วให้ฉันทำแผลจนเสร็จเนี่ยนะ ฉันก็จะลงโทษเธอด้วยวิธีแบบนี้"

                นายเทวิศโน้มหน้าลงมาช้าๆ แล้วเอาจมูกมาชนกับจมูกของฉัน นายจะทำอะไรน่ะ โธ่ ยัยโง่ ผู้ชายกับผู้หญิงทำแบบนี้เข้าจะเรียกว่าอะไรล่ะ เธอกำลังจะโดนจูบน่ะสิ

จูบเหรอ ม่ายเอาหรอกฉันไม่อยากโดนนายนี่จูบ นี่มันจูบแรกของฉันนะ สมองทั้งสองส่วนของฉันเถียงกันไปมา ฉันเรียกสติกลับคืนมาได้รีบผลักหน้านายเทวิศออกไปห่างๆ

                "ฉะ ฉะ ฉันยอมแล้ว นายทำแผลฉัน ดะ ดะ ได้แล้ว"

                "หึ ว่าง่ายอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย"

                นายเทวิศลงไปนั่งข้างล่างส่วนฉันนั่งอยู่บนเตียงให้นายเทวิศทำแผลให้ เขาให้มือนวดเบาๆที่ข้อเท้าของฉันแล้วเป่าให้ฉันคลายความร้อนจากยาทา เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วอมยิ้ม เขาหยิบผ้าพันข้อเท้าขึ้นมาจากกล่องพยาบาลแล้วบรรจงพันข้อเท้าฉันจนรอบ เสร็จแล้วเขาก็เก็บของทุกอย่างใส่กล่องกลับเหมือนเดิมแล้วยังไม่ลืมที่จะยกเท้าฉันขึ้นวางไว้บนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวฉัน นายเทวิศนั่งลงข้างๆเตียงแล้วเอามือลูบผมม้าของฉันไม่ให้เข้าตา

                "เวลาเธอไม่ดื้อเนี่ยน่ารักกว่าเยอะเลย"

                "ขอบใจนะ เอ่อ เรื่องทำแผลน่ะ"

                "พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอไปโรงเรียนด้วยกัน"

                "เฮ้ยไม่ต้อง ฉันไปกับเพื่อนฉัน"

                "ไม่ได้ " นายเทวิศเปลี่ยนเป็นไอ้โรคจิตอีกแล้ว "เธอต้องไปโรงเรียนกับฉัน เพราะฉันจะนอนห้องไอ้ปริสต์"

                "เอ่อ..."

                "ไม่ต้องเอ่อ อ่า อะไรแล้ว เจอกันพรุ่งนี้เจ็ดโมง แล้วฉันจะรอ"

                นายเทวิศเดินออกไปเปิดประตูแล้วหันกลับมา

                "ฉันว่าเธอกินยาหน่อยก็ดีนะ หน้าเธอแดงๆเหมือนมีไข้"

                นายเทวิศเดินออกไปจากห้องฉันแล้ว "แล้วฉันจะรอ" งั้นเหรอ นายนี่พูดดีๆก็เป็นแฮะ ฉันก็อยากบอกนายเหมือนกันนะนายเทวิศ ว่าเวลานายไม่โรตจิตและไม่กวนโอ๊ยเนี่ย นายก็เป็นคนที่นาคบคนนึงเลยล่ะ ฉันฟันธง"

                คิดอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วฉันก็ผล็อยหลับไป
-s b-
+ +