คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฉันพร้อมลุยแล้วนะ!!!
ฉันเรียนภาคบ่ายอย่างเบื่อๆ เพราะไม่มีวิชาภาษาอังกฤษที่ฉันชอบอยู่ในตารางเรียนภาคบ่ายของวันนี้ ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตลอดคาบเศรษฐศาสตร์ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน นายเทวิศ รัตนขจรโยธี แอบขโมยหอมแก้มฉันเหรอ นายอันธพาล นายโรคจิต นายคนขี้ขโมย นายน่ารักจังอ่ะ เฮ้ย นี่ฉันคิดอะไรออกไปเนี่ย หึ แต่มันก็จริงนะ นายนั่นหน้าตาดีมากเข้าขั้นนายแบบ ถ้านายนิสัยดีอีกนิดฉันคงจะยอมญาติดีกับนาย
“โอ๊ย ฉันจะคิดถึงอีตาโรคจิตนั่นทำไมเนี่ย แถมยังจำชื่อนายนั่นได้ขึ้นใจซะด้วยสิ” ฉันสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดบ้าๆออกจากสมอง
“ยาโย เธอเป็นไรป่ะเนี่ย ไม่สบายรึป่าว หน้าเธอแดงมากเลยนะ” ยัยพริมเอามือมาแตะหน้าผากฉัน
“ฉะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก กะ ก็ ก็แค่อากาศร้อนน่ะ แฮ่ๆ”
“นี่ ยาโย แกคิดว่านายปริสต์นั่นเป็นคนยังไง”
“ก็คงจะเหมือนนาย
“โอ๊ย ปะ เปล่าหรอก ฉัน ฉันก็แค่คิดแบบเธอเหมือนกัน”
“แกนี่ ฉันว่าแกไม่สบายมากกว่าฉันอีกนะเนี่ยดูดิ หน้าแดงเหมือนตูดลิง แต่เอ๊ะ! ฉันรู้สึกคุ้นๆหน้านายปริสต์นั่นนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนน้า แต่นึกไม่ออก”
ฉันพยายามนึก นายปริสต์ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนก่อนจะมาเจอที่นี่ เอ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก เฮ้อ อย่าไปสนใจเลย รกสมองเปล่าๆ
“นี่ เย็นนี้ ฉันไปนอนคอนโดแกนะ ฉันโทรบอกแม่แล้ว ห้ามปฏิเสธด้วย”
“ไปดิ ห้องฉันก็เหมือนห้องแกแหละ”
ฉันหันไปมองหน้ายัยพริมที่กำลังก้มอ่านหนังสืออยู่ ทำไมยัยนี่หน้าแดงตลอดเวลาเลยนะเนี่ย เมื่อก่อนไม่เห็นเป็น
เลิกเรียนฉัน และเพื่อนๆนัดกันว่าจะไปติวหนังสือกันที่คอนโดฉัน ก่อนกลับพวกเราก็แวะซื้อขนมและเครื่องดื่มจากซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้คอนโด หลังจากเลือกขนมใส่ตะกร้า 3 ใบเต็มๆเป็นที่เรียบร้อย (เอาไปกินรึเอาไปถมที่เนี่ย) ฉันก็เอาขนมทั้งหมดไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ ฉันเจอใครบางคนที่คุ้นหน้ายืนอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับคุณยาโย”
“อ้าวนายปริสต์ นายมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย”
“พอดีผมพักอยู่แถวนี้น่ะครับ คุณล่ะ”
“พอดีฉัน เอ่อ ฉัน มาบ้านเพื่อนน่ะ”
“ยาโย แกแน่ใจนะว่าจะกินหมดนี่ อะ อ้าว ปริสต์ หวัดดีจ๊ะ”
“หวัดดีครับ”
แคชเชียร์ยื่นของให้ฉันแล้วบอกจำนวนเงิน ฉันรับของจากแคชเชียร์แต่ยัยพริมก็แย่งของไปจากมือฉัน แล้ววิ่งออกไปเฉยเลย ปล่อยให้ฉันยืนเซ่ออยู่คนเดียว
“ยาโย เดี๋ยวฉันเอาไปที่คอนโดเธอเลยละกันนะ”
“อ้าว ไหนว่ามาบ้านเพื่อนงไงครับ”
“อ่ะ เอ่อ คือคือ ฉะฉันฉัน ไปก่อนนะ”
ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต ทิ้งไอ้หมอกกับฝาแฝดไว้ข้างใน ยัยพริมนะยัยพริม อุตส่าห์โกหกแล้วเชียว ถึงคอนโดแล้วแกอ่วมแน่ ไอ้เพื่อนบ้า
ว่าแต่ นายปริสต์นี่พูดจาดีเหมือนกันนะ ไม่เห็นจะเหมือนนาย
พวกเรานั่งติวหนังสือและกินขนมอย่างสนุกสนานและเคร่งเครียด (อย่างหลังนี่ไม่ค่อยจะมีสักเท่าไหร่) จนเวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่มครึ่ง ฝาแฝดองุ่น พุทราขอตัวกลับบ้านก่อน
“นี่ยาโย ฉันกลับก่อนนะ”
“ดึกแล้ว”
“เดี๋ยวแม่ว่า”
“เอาไว้วันศุกร์”
“พวกเราค่อยสุดเหวี่ยงกันนะ”
สองฝาแฝดสลับกันพูดทีละประโยคจนถึงประโยคสุดท้ายก็พูดพร้อมกัน เฮ้อ ยัยสองคนนี้เป็นฝาแฝดที่มหัศจรรย์จริงๆเล้ย
“อืม บายนะ” ฉัน หมอก และพริมบ้ายบายฝาแฝดแล้วมานั่งติวหนังสือกันต่อ แต่ทว่าฉันก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากข้างๆห้อง เป็นเสียงเพลงที่ดังมากๆถึงขนาดเล็ดลอดเข้ามาในห้องฉันได้ ปกติห้องฉันเป็นห้องที่เก็บเสียงมากนะเนี่ย ฉันไม่อยากจะคิดว่าข้างในห้องข้างๆจะเสียงดังขนาดไหน
“พริม หมอก ป่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว”
“ทำไม แกปวดขี้เหรอ”
“ไอ้บ้าหมอก ฉันจะไปลุยไอ้ห้องข้างๆน่ะสิ
“เฮ้ย ยาโย อย่าเลย เราค่อยติวกันต่อพรุ่งนี้ก็ได้”
“ไม่ได้” ฉันฉุดมือพริมและหมอกให้ลุกขึ้นไปเคาะประตูไอ้ห้องนรกให้รู้แล้วรู้รอด
--mouse
kata--
ความคิดเห็น