ยัยสาวซุ่มซ่ามกับนายคาสโนว่าโรคจิต

ลำดับตอนที่ #2 : นายขี้ขโมย ^3^

ตอนที่สองนี้มาดูโฉมหน้าของนางเอกยาโยกันบ้าง
2

                กริ๊ง!!!

                ออดพักกลางวันดังขึ้นปลุกให้ฉันตื่นจากภวังค์ วิชาคณิตศาสตร์นี่มันน่าเบื่อจริงๆ ตอนฉันอยู่อิตาลีนะ ฉันเก่งคณิตศาสตร์ที่สุดในห้องเลยน้าจะบอกให้ ก็คณิตศาสตร์ม.5 ที่นู้นเค้าเรียนแค่ 2 ยกกำลัง 3 เท่ากับ8  5 ยกกำลัง 2 เท่ากับ 25 แค่เนี้ย นี่คือยากที่สุดที่สุดแล้วนะเนี่ย โฮะๆๆ ฉันก็เลย ทริปเปิ้ลท๊อป (Tripple Top) สอบสามครั้ง ท็อปมันทุกครั้งเลยค่ะ

                ฉันไปเข้าห้องน้ำเลยให้พริมรออยู่ที่ห้องโดยที่หมอก องุ่น พุทราไปที่โรงอาหารก่อนแล้ว ขากลับฉันได้ยินเสียงคนตะคอกกันในห้องนายเทวิศด้วยล่ะ ไหนขอฟังหน่อยซิ

                “เฮ้ย คราวหลังมึงอย่ามาแหยมกับพวกกู บอกลูกพี่มึงด้วยอยากนอนโรงบาล’ เมื่อไหร่บอกเลย เดี๋ยวกูจัดให้  ไปได้แล้ว” เด็กคนหนึ่งวิ่งออกมาจากห้องนั้นตามด้วยสมุนของนายเทวิศ สี่ห้าคน

                “อ้าวยัยซุ่มซ่าม หวัดดีครั้งที่สาม”

                “...”

                ฉันพูดอะไรไม่ออกอ่ะค่ะ นายนี่มันอันธพาลโรคจิตดีๆนี่เอง

                “เฮ้ นี่เธอได้ยินฉันรึเปล่าเนี่ย”

                ตั้งสติได้ฉันก็ยกหมัดขึ้นสู้ เข้ามาสิ คราวนี้ฉันสู้ตาย

                “นะ นะ นาย อย่าทำอะไร ฉะ ฉันนะ”

                “ฮ่าๆๆๆเธอนี่ตลกจัง เฮ้ย พวกนายไปก่อนไป เดี๋ยวฉันตามไป”

                นายเทวิศหันไปบอกสมุน พรรคพวก ลูกน้อง โอ๊ย จะเรียกอะไรก็ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันกลัวจนขาสั่นไปหมดแล้วดีนะที่ไปฉี่มาแล้ว ไม่งั้นฉี่ราดแน่

                “นี่เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรเนี่ย ถึงได้กลัวจนขาสั่นขนาดนี้”

                “ก็นาย เอ่อ เมื่อกี้ เอ่อ คือ ฉันแอบฟัง เอ๊ย แค่ผ่านมาได้ยินน่ะ  นายกำลัง...”

                “มีเรื่องกับรุ่นน้อง ใช่ ไอ้นั่นมันมาหาเรื่องฉัน ฉันก็ต้องสั่งสอนมันไปพอหอมปากหอมคอ ไม่มีไรหรอก เออ ว่าแต่เธอชื่อไรหรอ โชคร้ายจังที่วันนี้เธอใส่ชุดพละ ไม่งั้นฉันคงมองชื่อเธอจากหน้าอก เหมือนที่เธอมองชื่อฉัน”

                พูดมากจริงๆเลยนายนี่ แถมไม่พูดเปล่า มือไม้ยังอยู่ไม่นิ่งอีก เฮ้ยๆๆนายจะทำอะไรนะ ถอยออกไปนะ

                นายเทวิศเดินเข้ามาหาฉันทำให้ฉันต้องถอยทีละก้าว หวาย ฉันจนมุมแล้วล่ะค่ะ พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยด้วย เพื่อนจ๋าช่วยฉันด้วย ตอนนี้นายเทวิศเอาสองแขนยันกำแพงไว้โดยมีตัวฉันอยู่ในวงแขนของเขา นายนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉันเรื่อยๆแล้วอ่ะ ว้าย หน้าฉันกับนายนั่นอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ว่าแต่นายเทวิศนี่ก็หล่อดีเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่หล่อหรอก หล่อมากด้วย ผมสีน้ำตาลอ่อนกับนัยน์ตาสีเดียวกันช่างรับกับใบหน้าขาวๆ หุ่นเท่ๆสมแล้วที่เป็นนักฟุตบอลศูนย์หน้าประจำโรงเรียน หึ นายนี่ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ เฮ้ย ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย

                “ว่างัย เธอน่ะชื่ออะไร”

                อย่าทำตาเจ้าชู้อย่างนั้นนะ รู้รึปล่าวว่าฉันน่ะแพ้สายตาแบบนี้ที่สุดเลย

                “เอ่อ ฉัน ฉัน ไม่บอกนายหรอก ตาบ้า”

                “ไม่บอกงั้นเหรอ จุ๊ฟ”

                ว้าย นายเทวิศขโมยหอมแก้มฉัน ฉันจะฟ้องแม่คอยดูนะ

“ว่างัย จะบอกมั๊ย”

                “เทวิศ/ยาโย”

                ขอบคุณสวรรค์ ยัยพริม เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมี ฉันรักเธอที่สุดเลยเพื่อนรัก

                “เฮ้ย ปริสต์ มีไรวะ”

                “เย็นนี้ไปดริงค์กันดิ ไอ้หมิงก็ไป”

                “เออๆ เจอกันร้านเดิมละกัน”

                อี๋ นายปริสต์หันมาขยิบตาให้ยัยพริมด้วยล่ะ จะบอกให้นะ เพื่อนฉันไม่เล่นด้วยหรอกย่ะ นายก็คงเป็นประเภทเดียวกับนายเทวิศสินะ

                “ไปกันเถอะยาโย ฉันหิวแล้ว”

                “อืม”

                ฉันลากยัยพริมแล้ววิ่งอย่างเร็วไปตามระเบียงแต่ก็ยังได้ยินเสียงนายเทวิศชัดเจนอยู่ดี

                “ เจอกันนะครับ คุณยาโยคนสวย”

                ใครจะอยากเจอกับนายล่ะ ตาบ้า