คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายโรคจิต
ตอนแรกแนะนำตัวละครก่อนเลยนะคะ
นี่คือพระเอกของเราเองค่ะ เทวิศ
1
“ดีจ้า สาวๆ เจี๊ยก โครม”
ผู้คนบริเวณสนามบินหันมามองยัยซุ่มซ่ามอย่างฉันกันเป็นตาเดียว แฮ่ๆ ไม่ค่อยอายเท่าไหร่หรอกค่ะ คือมันชินไปซะแล้ว ฉัน ยาโย สาวมัธยมปลายแสนสวย แสนน่ารัก แสนใจดี (พอเหอะ) ฉันเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเพราะดันไปสอบชิงทุนได้เมื่อปีที่แล้ว จนต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีออกจากบ้านไปกับคนขับเครื่องบิน อิอิ สู่จุดหมายปลายทางอีกซีกโลก เมืองที่เต็มไปด้วยศิลปะและวัฒนธรรม เมืองในฝันของฉันและใครอีกหลายคน อิตาลี
“ยัยนี่ นิสัยเดิมยังไม่เปลี่ยนเลยนะยะ”
“ขอบใจ เป็นคำทักทายที่ฉันประทับใจที่สุดเลย ฮิฮิ มานี่มา ขอกอดให้หายคิ๊สสสสถึงงงงหน่อยซิ”
ฉันโผเข้ากอดเพื่อนๆทั้งสี่คนให้หายคิดถึงแล้วพวกเราก็เดินออกจากสนามบินเพื่อที่จะกลับบ้าน
กลุ่มของฉันมีด้วยกันห้าคน คือฉันยาโย ฝาแฝดองุ่นพุทรา พริมสาวน้อยแสนเรียบร้อย(ในสายตาคนอื่น) และหมอก ทอมบอยสุดเก๋า พวกเราคบกันมานานมาก มากจนความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นมากกว่าเพื่อน อ๊ะๆ อย่าคิดลึกค่ะ พวกเราเป็นเหมือนพี่น้องกันไงคะ
ฉันอยู่คอนโดคนเดียวเพราะพ่อแม่ของฉันท่านทำธุรกิจอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น นานๆทีจะกลับมาเยี่ยมฉันสักครั้ง ช่วงที่ฉันไปอิตาลี ก็ได้เพื่อนที่แสนดีพวกนี้แหละค่ะ ช่วยเฝ้า เอ๊ย ช่วยดูแลให้
“แว๊ก สัตว์ประหลายยึดคอนโดฉัน”
“สัตว์ประหลาดที่ไหน พวกเรานี่แหละ”
“นี่พวกเธอย้ายสำมะโนครัวมาอยู่คอนโดฉันแล้วเหรอเนี่ย”
“ก็ช่วยดูแลให้ไง จะได้ไม่ต้องเทียวไป เทียวมาเสียเวลา”
“OoO กางเกงใน ถุงเท้า กระป๋องเบียร์ ถุงขนม ย๊ากส์!! ฉันจะฆ่าพวกแก๊ ตาย”
ฉันชี้นิ้วไปรอบห้อง โอ๊ยตาย ฉันไม่อยู่แค่ปีเดียววิมานแสนสุขของฉันกลายเป็นถังขยะเทศบาลไปซะแล้ว ฉันวิ่งไล่จะฆ่าไอ้พวกเพื่อนที่แสน....ฮึ่ม! ทั้งหลาย โอ๊ย เหนื่อยจัง นั่งเครื่องมาตั้งไกล ทำไมฉันต้องมาวิ่งไล่ยัยพวกนี้ด้วยเนี่ย
“แฮ่กๆๆๆ โอ๊ย เหนื่อย พวกแกทำความสะอาดเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เอาเหอะน่า เดี๋ยวฉันทำให้ ว่าแต่แกเหอะ ไปพักผ่อนซะไป๊ เหนื่อยไม่ใช่เหรอ” ยัยองุ่น พุทราดันตัวฉันให้เข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างภาคภูมิใจ อิอิ ว่าแต่ พวกเพื่อนฉันไปไหนกันหมดนะ
‘ shut up shut up shut up don’t wanna hear it. Get out get out get out get out of my way’
แฮ่ๆ เสียงริงโทนของฉันเองค่ะ เพลง shut up ของวงโปรดของฉันเอง ใครโทรมาเนี่ย อ๋อยัยพริมนั่นเองง่ะ
“คลิ๊ก”
(ฮัลโหล ยาโยเหรอ)
“อ๋อ ไม่ใช่หรอกค่ะ คุณโทรผิดแล้ว ที่นี่โรงพยาบาลศรีรัญญ่าค่ะ จองห้องพักติดต่อโอปเรเตอร์ค่ะ”
(นี่ อย่ามาอำ แกอยู่ไหนเนี่ย)
“ก็แกรู้ว่าเป็นฉันแล้วจะถามหาไก่อะไร”
(อ้าว ก็ฉันนึกว่าแกยังนอนตูดโด่งอยู่บนเตียงน่ะสิ ฉันกะจะโทรมาปลุก)
“ไอ้พริม จะแปดโมงแล้วใครจะนอนตูดโด่งได้ล่ะ ว่าแต่แกเหอะอยู่ไหน ฉันอยู่ที่โรงเรียนแล้วนะ”
(อยู่บนรถเมล์ หมอกก็อยู่ด้วย อีก 5 นาทีคงถึงอ่ะ รอที่เดิมนะ บาย)
“อะ เฮ้ย เดี๋ยวดิ อ้าว อยู่ๆก็วางหูเฉยเลย”
เมื่อก่อนฉันเป็นคนนอนตื่นสายม๊ากมาก ถ้าไม่ได้ยัยพริมคอยปลุก(เกือบ)ทุกวันล่ะก็ มีหวังฉันคงโดนทำโทษหน้าเสาธงทุกวันแต่พอได้ไปใช้ชีวิตคนเดียวอยู่ที่ต่างประเทศ ไม่มีใครคอยช่วย ไม่มีใครคอยทำอะไรให้ ฉันคิดได้ค่ะ จากนั้นฉันก็ปฏิวัติตัวเองซะใหม่ แต่ก็ยังมีอีกนิสัยนึงที่แก้ไม่หาย ก็คือ
“จ๊าก ว้ายตาเถรหก ตกกระโถน”
นิสัยซุ่มซ่ามไงคะ แก้ไม่หายซะที ฉันถอนหายใจเมื่อตัวเองไม่ล้มคะมำลงไปซะก่อน ไอ้ขาบ้า เดินดีๆก็ไม่ได้ทำไมต้องสะดุดขาตัวเองด้วยเนี่ย แต่เอ๊ะ ! อะไรนิ่มๆ
“ว้าย ช่วยด้วย ไอ้โรคจิตลวนลามช้านนนนนนนนนนนนนน”
“นี่เธอ ฉันช่วยเธอไว้แท้ๆ ยังหาว่าฉันเป็นไอ้โรคจิตอีกเหรอ”
“อะอ้าว ก็นายเล่นอุ้มฉันนี่ ฉันก็นึกว่านายจะฉุดฉันน่ะสิ นี่นี่ เฮ่ย ปล่อยๆๆ”
ตุบ
“โฮ๊ย เจ็บนะนายโรคจิต”
“อ้าว ก็เธอบอกให้ฉันปล่อยนี่ ฉันก็ทำตามที่เธอบอกแล้วงัย”
“ปล่อยเบาๆไม่ได้หรือไงเล่า หึย “
“จะไปรู้เธอเหรอ”
“นี่ อย่ามากวนประสาทฉันนะ นายโรคจิต”
“ฉันไม่ใช่โรคจิตนะยัยซุ่มซ่าม”
“โรคจิต”
“ซุ่มซ่าม”
“โรคจิต”
“ซุ่มซ่าม”
“โรคจิตๆๆๆๆ”
“โอ๊ย พอๆๆๆ ฉันไม่มีเวลาที่จะมาทะเลาะกับเธอหรอกนะ”
ฉันสบัดผมสีน้ำตาลแดงอันแสนสวยของฉันใส่หน้าไอ้โรคจิตแล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้นที่มีนักเรียนจำนวนมากยืนดูเหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างอึ้งๆ ลืมบอกไปฉันเรียนโรงเรียนอินเตอร์ค่ะ เลยทำผมทรงไหนก็ได้ตามใจชอบ
ฉันเดินไปที่ซุ้มประจำกองกลุ่มเราก็เห็นพวกยัยแฝดองุ่น พุทรานั่งคอยอยู่แล้ว
“ยาโย เธอเดินผ่านทางนั้นคนเค้ามุงดูอะไรกันเหรอ”
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก อย่าไปสนใจเลย ว่าแต่ว่า พริมกับหมอกยังไม่มาเหรอ”
“ยังเลย สงสัยยังไม่ตื่นเนอะองุ่นเนอะ”
ยัยแฝดคู่นี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“เมื่อกี้พริมโทรมาบอกฉันแล้วน่ะ ว่าอยู่บนรถเมล์ เดี๋ยวก็คงมาถึง”
“นั่นไง ยัยพริม” สองฝาแฝดพูดพร้อมกัน
“อ้าว พริม หมอกล่ะ”
“รายนั้นน่ะหรอ อยู่ที่ซุ้มน้องฝ้ายเด็กมันน่ะแหละ”
“ยังไม่เลิกกันอีกเหรอเนี่ย ไอ้หมอกนะไอ้หมอก เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน ไอ้ไส้เดือน” เอ่อคือว่า ไส้เดือนน่ะมันมี 2 เพศในตัวเดียวน่ะค่ะ แหงสิคะ เมื่อก่อนก็เป็นยัยหมอกดีๆนี่แหละค่ะ แต่พอโดนแฟนเก่ามันหักอกทิ้ง จากคนก็กลายพันธุ์เป็นไส้เดือนอย่างที่เห็น
“ ไปเข้าแถวกันเหอะ ป่ะ” ยัยพริมชวนฉันและองุ่น พุทรา ไปที่ลานหน้าเสาธงเพื่อเคารพธงชาติ ฉันเป็นคนที่สูงที่สุดในห้องเลยอ่ะ ก็เลยต้องยืนข้างหลังสุด อุ๊ย ใครน่ะ ข้างหลังเท่เป็นบ้าเลย ผมสีน้ำตาลอ่อนสวยจัง ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆนาย
“เฮ้ย นายโรคจิต”
“อ้าวหวัดดี ยัยซุ่มซ่าม”
ซวย ๆๆๆ ซวยมหาบรมซวย ไอ้โรคจิตคนนั้นเรียนแผนเดียวกับฉันเหรอเนี่ย แถมยังอยู่ห้องใกล้กัน ยืนข้างๆกันอีก โอ๊ยวันนี้มันวันอะไร๊
ฉันแอบมองชื่อที่หน้าอกเสื้อของนายโรคจิตนั่น ฮ่าๆๆๆ ^D^ ตลกจังคนอะไรชื่อทะเวิด รัตนขจรโยธี นามสกุลน่ะพอรับได้นะ แต่ชื่อ อิอิ ฉันกลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้วค่ะ
“นี่เธอ หัวเราะอะไร”
“ก็หัวเราะนายน่ะแหละ นายทะเวิด ฮ่าๆๆๆ”
“...”
“ถึงกับหน้าแดงเลยเหรอเนี่ย โอ๋ๆๆ อย่าขายหน้าไปเลยนะ มันก็แค่ชื่อ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ ยัยโง่ ไปอิตาลีมาปีเดียว อ่านภาษาไทยไม่ออกเลยเหรอเนี่ย ฉัน ชื่อ เท วิศ ไม่ใช่ทะเวิด”
เอ๋อเลยค่ะ เออใช่ อ่านว่าเทวิศนี่นา ขายหน้า อาย ขายหน้า ฉันอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆ เพื่อนนายนั่นหัวเราะกันยกใหญ่ นี่ถ้าไม่กลัวเสียสวยนะ ฉันกระโดดถีบหงายเก๋งไปแล้ว
“ Student attention please” ซิสเตอร์ประกาศให้นักเรียนเงียบเพราะเพลงชาติกำลังจะบรรเลง และแล้วกิจกรรมหน้าเสาธงที่ฉันไม่มีวันลืมก็จบลง ระหว่างเข้าแถวนายเทวิศหันมามองฉันด้วยล่ะ ปิ๊งฉันล่ะสิ ฮึฝันไปเถอะฉันไม่สนคนโรคจิตอย่างนายหรอกย่ะ
นายเทวิศหันมาโบกมือให้ฉันหนึ่งทีฉันก็เลยแลบลิ้นใส่หนึ่งทีเป็นการขอบคุณแล้วเดินจากไป ไหนดูตารางเรียนซิ ว้าว คาบแรกว่างนี่นา ดีจัง ฉันจะเม้าท์ให้โรงเรียนแตกไปเล้ย
ความคิดเห็น