คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Very Special Reload # 1st
Very Special Reload # 1st
[ I’m 6’ ]
ผมกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ความกระหายที่อาจหาอะไรมาทดแทนได้ถูกปลดปล่อยจากพันธนาการของโซ่ที่ตรึงไว้และพร้อมจะกระโจนเข้าใส่คนในอ้อมกอด ริมฝีปากที่บดเบียดกันหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่อาจที่จะเติมเต็มความต้องการที่ถูกโหมกระพือขึ้น โดยผมเองก็ไม่ทราบที่มาที่ไปของมัน
‘ และผม ก็ไม่เคยคาดคิดเลยว่า ในชีวิตอันแสนน่าเบื่อของตัวเองจะมีเรื่องสนุกเช่นนี้ผ่านเข้ามา ‘
ใบหน้าเรียวขาวของคนตรงหน้าดูอิดโรย พอๆกับมือทั้งสองข้างที่เริ่มสั่นน้อยๆ ริมฝีปากบางแดงช้ำจนเห็นได้ชัด หากแต่กลับมีเพียงดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นที่ยังคงวาวจ้าโดยไม่มีแท้แต่ท่าทีจะโอนอ่อนตามรสจูบ หากแต่นั่นกลับเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมอยากจะไล่ต้อนให้มันหายไป ผมเกลียดจริงๆสายตาแบบนั้น แววตาขัดขืน ทั้งๆที่รู้ว่าดิ้นรนไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา…
ผมกระชากเข้าที่ข้อมือบางๆตรงหน้า จนร่างที่กำลังจะหมดแรงทรุดลงนั่นเซเข้ามาประทะกับหน้าอก เสียงหอบหายใจถี่ดังสะท้อนก้องกลับไปกลับมากับผนังห้องน้ำ ริมฝีปากแดงช้ำเผยอกว้างกอบโกยอากาศให้ได้มากที่สุด ราวกับนี่จะเป็นการหายใจครั้งสุดท้ายในชีวิต
“ แค่นี้ไม่พอหรือไง? หรืออยากให้ทำมากกว่านี้…. ”
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปจนชิดกับจมูกโด่งสันนั่น ลมหายใจร้อนๆที่ระบายออกมาถี่ๆทำให้ต้องหัวเราะออกมาน้อยๆอย่างที่ตัวเองก็ไม่ทราบสาเหตุ คงต้องขอยอมรับว่าตัวเองกำลังสนุกมาก สนุกที่สุดในชีวิตตั้งแต่เคยรู้สึกมา การกลั่นแกล้งคนแบบที่ไม่บ่อยครั้งนักจะผ่านเข้ามาในชีวิต ช่างเป็นการยากนักที่จะให้ผละมือออกมาจากของเล่นที่ดูท่าว่าจะเป็นของเล่นชิ้นโปรดในอนาคต…
ก็แล้วบ่อยครั้งนักหรือไง? ที่ชีวิตเราจะเจอคนที่น่าสนใจและถูกใจแบบนี้…
“ ไป…ตายซะไป ปล่อยสิเว้ย!! ”
น้ำเสียงตะวาดที่ไม่ดังเกินกว่าเสียงกระซิบมาพร้อมกับอาการสะบัดมือดิ้นรนโดยแรง หากแต่นั่นกลับยิ่งเป็นเหมือนเครื่องกระตุ้นชั้นดีให้ผมอยากกลั่นแกล้งยิ่งขึ้น ผมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มที่มุมปากบนใบหน้าของตัวเองพร้อมๆกับแรงเยอะกว่าเดิมที่บีบลงไปบนข้อมือเรียวขาวนั่น
“ พูดดีๆสิครับ คุณว่าที่น้องเขย… หึหึ ”
เพียงแค่ผมก้มลงกระซิบประโยคยั่วโมโหนั่นเพียงนิดหน่อย หากแต่ปฏิกิริยาตอบสนองที่ได้กลับมานั้นกลับทำให้ยิ่งรู้สึกสนุก แรงกระชากที่มาจากความต้องการอิสระนั่นยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกนับถือความพยายามของหมอนี่จริงๆ และเพื่อเห็นแก่ความพยายามนั้น…
.
.
.
.
.
.
.
ผมกดจูบลงไปที่ริมฝีปากแดงช้ำตรงหน้าอีกครั้ง ซึมซับรสโคล่าที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของอีกฝ่ายที่ยังคงให้รสชาติจางๆ ก่อนจะปล่อยมือที่คอยพยุงร่างที่เริ่มโอนอ่อนไปกับแรงจูบตามคำร้องขอของเจ้าของริมฝีปากแดงช้ำตรงหน้า
คนในอ้อมกอดของผมทรุดตัวลงไปนั่งหอบหายใจถี่อยู่ที่พื้น นัยน์ตาลน้ำตาลเข้มแข็งกร้าวคู่นั้นจับจ้องมาที่ผมอย่างเคียดแค้นพร้อมกับมือเรียวทั้งสองข้างที่กำหมัดแน่น ผมเลิกคิ้วท้าทายไปให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินผ่านร่างบางๆที่นั่งอยู่แทบเท้านั่นไปราวกับไม่แยแสว่าอีกฝ่ายจะทำเช่นไรต่อไป
.
.
.
.
.
“ พี่เฮกซ์ไปสูบบุหรี่ที่ไหนมาคะ ช้าจัง ”
เสียงใสๆของน้องสาวเอ่ยทักขึ้นตอนที่ผมกลับมาที่โต๊ะ ทิ้งตัวนั่งลงตรงตำแหน่งเดิมก่อนที่จะลุกออกไปพร้อมกับหัวเราะแผ่วเบาเพื่อกลบเกลื่อน
“ พี่ไปสูบบุหรี่นอกร้านมา แล้วนี่แฟนเรายังไม่กลับมาอีกหรอ? ”
ผมแสร้งถามออกไปหน้าตาเฉย ในหัวยังจำภาพร่างขาวๆที่ทิ้งตัวนั่งอยู่ในห้องน้ำของร้านได้ดี จำได้แม้กระทั่งเสียงกัดฟันดังกรอดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางแดงช้ำนั่น ก็จะให้ลืมได้ยังไงหล่ะ…
ไหนๆก็สัมผัสกันมานักต่อนักแล้วนี่…
“ นั่นสิคะ พี่ไนท์หายไปนานมาก งั้นเดี๋ยวยูลองโทรหาดีกว่า… ”
ยูนิว่าก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์อยู่ครู่หนึ่งแล้วยกขึ้นแนบหู ผมจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยของน้องสาวอย่างตื่นเต้น ในใจนึกอยากรู้ยิ่งนักว่าหมอนั่นจะทำยังไงต่อไป? ที่จริงก็แอบหวังเอาไว้ลึกๆว่าหมอนั่นคงจะยังไม่ถอดใจเลิกกับน้องสาวผมเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นก็แย่สิ…
เพราะผมยังรู้สึกสนุกอยู่เลย…
.
.
.
.
.
.
ผมที่กำลังใจจดจ่อรอยูนิที่กำลังโทรศัพท์อยู่นั้น ฉับพลันผมก็รู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปรกติที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของน้องสาวตัวเอง ดวงตากลมโตคู่นั้นที่เบิกโพลงค้างจับจ้องไปที่อะไรบางอย่าง ก่อนที่เธอจะยกมือเรียวขาวนั่นปิดปากราวกับกำลังสกัดกั้นคำอุทานตกใจ
ผมหันกลับไปมองภาพด้านหลังช้าๆ พลันสายตาก็ประสานเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่จับจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว…
ผมมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงไม่ต่างจากยูนิไปเท่าใดนัก เสียงกระทบพื้นดังเปาะเปะของหยดน้ำที่ไหลมาจากกลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มนิ่มของคนตรงหน้าดูจะเป็นอะไรที่ผมไม่อาจคาดถึง ผมเบิกตาโพลงมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง ร่างบางๆที่มีหยดน้ำหยดลงมาไม่ขาดสายจากเส้นผมนั่นทำให้เสื้อผ้าและพื้นที่รอบตัวเปียกไปหมด หากแต่ใบหน้าดูดีนั่นกลับนิ่งเฉยเย็นชาราวกับไร้ความรู้สึก …
‘ หมอนี่ทำอะไรกับตัวเอง? ’
“ พี่ขอตัวกลับก่อนนะยู… ”
น้ำเสียงแข็งกระด้างเยียบเย็นดังขึ้น พร้อมกับหางตาเรียวที่ปลายมามองผมแว่บหนึ่งก่อนที่ร่างบางๆนั่นจะหันหลังเดินออกนอกร้านไป โดยไม่มีแม้แต่อาการลังเลหรือหันกลับมามอง…
“ พะ… พี่ไนท์คะ!! ”
น้องสาวของผมที่เริ่มได้สติละล่ำละลักกล่าวก่อนจะวิ่งตามร่างบางๆที่หายลับออกไปจากประตูร้านในที่สุด ผมมองตามภาพตรงหน้าไปด้วยความรู้สึกที่ตนเองก็ไม่อาจะบอกได้ถูกว่ามันคืออะไร สิ่งเดียวที่รับรู้คือ..,
ผมรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่ใบหน้าของตัวเองกำลังขยับสร้างรอยยิ้มที่ริมฝีปาก อีกทั้งรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เริ่มขาดห้วงและหอบถี่ราวกับตื่นเต้นของตน เสียงหัวใจที่เต้นตึกตักถี่ๆไม่เป็นจังหวะซึ่งเหมือนจะหยุดเต้นลงได้ทุกเวลา
“ หึหึ… หะๆ ฮ่าๆๆๆ !!! ”
ผมระเบิดหัวเราะกับตัวเองดังก้องราวกับคนเสียสติ รู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีดไปทั่วร่างกายราวกับกำลังตอกย้ำว่าตนกำลังรู้สึกตื่นเต้นสนุกสนานกับอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่มันกำลังจะเริ่มต่อจากนี้ไปต่างหาก!!
.
.
.
.
“ เอาเป็นว่า ฉันขอสนุกอีกสักพัก… แล้วจะปล่อยไปก็แล้วกันนะ หึหึ ”
ความคิดเห็น