(Fic narato แพ้ทางร้ายเป็นต้องรัก)

ลำดับตอนที่ #6 : เหตุเกิด

''พล่ามจบนึยัง? ถ้าฉันเป็นรอยด่าง นายก็สวะเเล้วคนที่ล่ะทิ้งเพิ้อนหมู่บ้าน ถามจิงน่ะพ่อเเม่นายต้องการอะไร?ตอนนี้นายรู้รึยัง ''ฮินาตะตอกกลับ แบบเจ็บเเสบพอๆกัน ร่างสูงอึ่ง!!กับคำพูดของเธอจนพูดไม่ออก เพราะน้ำเสียงของเธอเหมือนจะถามจากใจจิงสะมากกว่า

''พูดไม่ออก? แสดงว่าไม่รู้เรื่องของตัวเอง แต่กลับรู้เรื่องคนอื่นน่าแปลกน่ะ''ฮินาตะ พูดอย่างเหนือกว่าจนที่เห็นร่างสูงนื่งไป 

''เธอ?คิดว่าเธอเป็นใครกันอย่ามาสูรู้เรื่องของฉัน ฮิวงะ  ที่น่ารังเกลียดอย่างเธอจะไปรู้อะไร''ซาสึเกะพูดอย่างโมโห มือหนากำหมัดเเนนอย่างขมอารม คิ้งเข้มๆขมวดเข้าหากันดวงตาคมกริบมองไปที่ร่างบางที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเนตร สีขาวที่เขาโกดเเค้น

''ฉันไม่รู้หรอกน่ะ แต่ถ้าพ่อเเม่อ้ะ...''ฮินาตะชะงักเล็กน้อย เพราะตัวเเขนเล็กๆของเธอ ถูกกระชากด้วยเเรงของคนร่างสูง

''อย่ามาพูดถึงพ่อแม่ฉัน!!'' ซาสึเกะตะคอกเธอเสียงดังฮินาตะสบตาเขาเเต่เเววตาของเขากลับเปลี่ยนไป มันไม่ได้มีเเค่ความเเค้นลึกๆลงไปมีความเศร้าเเละความโดดเดี่ยวซ่อนอยู่ ฮินาตะมองตาซาสึเกะเเละได้รับรู้อะไรบางอย่างอยู่ ความรู้สึกผิดก็เเทรกขึ้นมา

''ขอโทษ...ฉันไม่พูดถึงพ่อแม่  นายเเล้วก็ได้''ฮินาตะบอกเสียงอ่อนลง จนซาสึเกะถึงกับ งง.ว่าเธอเป็นอะไรแต่คำขอโทษเมื่อกี้ ทำให้เขารู้สึกดีที่ยินมันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่คิดจะเเก้เเค้นแต่ทำไมพอมาเห็น แววตาที่อ่อนโยน บวกกับน้ำเสียงที่รู้สึกผิดจิงๆเขาถึงได้มือไม้อ่อนอย่างงี้ 

''เจอเเล้ว''แต่ในขณะที่อยู่ใน ภวังก็มีเสียงปิศานาส ดังขึ้นทำให้ซาสึเกะรีบหันไปดูเเละก็เจอกับ ผู้ชายร่างสูง ผิวขาวออกซีดๆผมสีน้ำตาลเข้ากับสีตาของเขา

''ซาอิ..คุง''ฮินาตะบอกพลางมองเขา ทำไมถึงหาเธอเร็วจัง

''ผมมาช่วยเเล้วครับ''ซาอิบอกเเละยิ้มจนตาจะปิด 

''ไม่ง่ายขนาดนั้น''

'ตุบ'

''โอ้ย....!!!''ซาสึเกะผลักร่างบางไปโดนต้นไม้เเละเข้าจู่โจมซาอิทันที เเต่เจ้าตัวรู้ทันรับป้องกัน การต่อสู้เริ่มขึ้นฮินาตะค่อยยืนขึ้นเเละมองไปที่ร่างสูงทั้ง2คน ดูเหมือนซาอิจะเสียเปรีบอยู่เพราะเขาบาดเจ็บที่เเขน

''เฮือก!!!!'' ร่างบางตาโตทันที เพราะตรงที่พวกเขาต่อสู้นอยู่ตรงริมผ่า เเละในจังหวะเดียวกันจู่ๆซาอิก็เกิดเสียหลัก

''ซาอิคุง''

'ตุงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ'ร่างบางรีบวิ่งสุดฝีเท้าเเตะซาสึเกะใช้ดาบทิ่มลงบนพื้นเเละเรียกสายฟ้า ลงมา

''พันปักสาหลั่งไหล!!!!!''

''โอ้ย!!!!''ซาอิร้องอย่างเจ็บปวดเเละปล่อยมืในที่สุดร่างบางรีบวิ่งออกไปเเต่ถูกซาสึเกะคว้าตัวไว้

''ปล่อย ''ฮินาตะใช้เเขนกระทุ้งทองจนซาสึเกะผละออกเมื่อได้จังหวะ เธอก็กระโดนออกไปทันที 

''เฮ้ย!!!!''ซาสึเกะร้องอบ่างตกใจเมื่อเห็นร่างบางหายไปในความมือเเต่ก็รู้สึกเหมือนมีคนมา 

''โธ่เว้ย!!!'' ซาสีเกะกระโดดตามไปช่วยร่างบางแต่ใช้เนตรวงเเหวนในการมองเส้นทาง

Hinata

''เฮ้ย!!!''ซาสึเกะร้องอย่างตกใจแต่ชั่งเถอะตอนนี้เป็นหว่งซาอิมากว่า 

'ตูม'ฉันตกลงในบ่อน้ำขนาดใหญ่โชคดีจังเเต่ต้องรีบหาซาอิคุงก่อน

''เนตรสีขาว'' อยู่ไหนๆๆอยู่ไหนน้าาาาาา อ้ะเจอเเละฉันรีบว่ายไปหาซาอิที่นอนหมดสติโดยเร้วเเละรีบประคองเขาขึ้นมา จากน้ำ 

''ซาอิ...ซาอิคุง''

'เพียะๆๆๆๆ'ฉันใช้มือตบๆหน้าเขาเพื่อเรียกสติ เเต่ไม่ตื่นเลยฉันใช้มือปั้มหัวใจอยู่นานเเต่ไม่เป็นผลคงต้องผายปอดเเล้วมั่ง เห่ยยยยยยยยยยยตะ......แต่มัน....โอ้ยยยยยยเเค่ช่วยเพื่อนไม่เป็นมั้ง ลองปั้มใหม่ก่อน ซาอิเร็วๆสิ ตื่นๆๆๆๆ

'1'

'2'

'3'ครบสามเเล้วเอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ฉันค่อยๆโน้มหน้าลงไปหา่างของซาอิอย่างช้าๆเพราะ ฉันเอาก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย อ๊ายยยยยยยยยย ถ้าพี่เนจิรู้ฉันตายเเน่ๆ

''O.O''แต่พอปาก ฉันสัมพันธ์กับปากซาอิเเต่ยังไม่ทันได้เป่าลม เขาก็ลืมตาขึ้นมาพอดีในสภาพตอนนี้เหมือนฉันกำลังจูบเขาอยู่เลยโอ้ยยยยย อยากตาย.........TOT

''อะเอ่อ....''ฉันรีบยกหน้าตัวเองกลับมาเเละจะพูดแก้ต่างออกไปแต่เจ้าตัวกลับยิ้มมาเเเละใช้เเขนดันตัวเองขึ้น แต่อีกข้างเข้าได้รับบาดเจ็บอยู่

''ผมรู้ว่าคุณทำเพราะช่วยชีวตผมครับ^^''เขาพูดเเละยิ้มจนตาจะปิด

''อะเอ่อ......ค้ะ^^'งั้นเดี๋ยวฉันทำแผลให้น้ะค้ะ ''

''ฝากด้วยน้ะคับ^^'' ซาอิอเนี่ยไม่ว่าสถานนะการไหนก็ยิ้มได้หมดเลยน่ะ 

''คะ'' ฉันพยักหน้าเเละยกเเเขนเขาขึ้นมา เเละให้วิชาห้ามเลือดห้ามไว้ แต่ฉันไม่ได้เอากระเป๋าทำแผลมาเเละจะปิดปากแผลยังไงดีล้ะเนี่ย

''อะ....เอ่อซาอิคุง''

''ครับ''

''มะ....มีกระเป๋าทำแผลรึป่าวค้ะ''ฉันถามเขาพลางหลบตา มองเเต่แผลที่มีเลือดไหลอยู๋ จนฉันจะโรคจิตล้ะน้ะ

''อ่อ ไม่มีครับเเต่คงไม่หรอกครับคุณฮินาตะ''เขาพูดเรียบๆเเต่ปากยังยิ้มไม่หยุด

''ไม่ได้น่ะค้ะ!!!ถ้าเเผลติดเชื้อจะยุ้งน้ะค้ะ!!!''อุ่ย!! ด้วยความเป็นหว่งเลยเผลอลืมตัวตะคอกเขาไป ซาอิถึงกับชะงักไปเลย

''อะ....เอ่อคือฉัน''

''คิคิ ไม่เป็นไรครับ ในหนังสือเคยบอกไวว่าเวลาผู้หญิงเป็นหว่งมักจะ เป็นแบบนี้'' เขาบอกเเละขำอย่างกับเรื่องตลก นี่ฉันไม่ขำด้วยน่ะ เเต่ชั่งเถอะ ฉันหันมารักษาเเผลอเขาต่อ เรานั่งเงียบกันอยู่สักพัก ซาอิ  ก็เริ่มพูดบ้าง

''เเต่แปลกน่ะครับ'' อยู่ๆเขาเริ่มพูดขึ้น

''ค้ะ?''ฉันร้องถาม แปลก?นี่คืออะไรตานี่ พูดจาอะไรทำฉันงง

''คือ ไม่รู้ซิ ผมเองก็เคยโดนคุณซากุระดุ หลายรอบน้ะครับเเต่ไม่เคยรูสึแบบนี้เลย''

''แบบไหนคะ?ไหน''

''เเบบ หน้าร้อนวาบหัวใจเต้นเเรงด้วย''เขาและทำหน้าครุดคิด แต่อะไรน้ะ? ไม่น่ะไม่ไช่มั่งซาอินายพูดอะไรเนี่ย

''ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่าอะรหรอครับ'' เขาถามฉันที่นั่งเอ๋ออยู่ บ้าน่าความรู้แบบนี่คลายๆ กับตอนที่เารเจอนารูโตะคุงเลยเเต่มันคงไม่ไช่หรอกมั่ง

''ค้ะ? อ่อ เขาเรียกอาการตะ...ตื่นเต้นมั่งค้ะฉันก็ไม่เเน่ใจ แฮ่รๆ'' ฉันก็ตอบส่งๆ เจ้าตัวยังนิ่งเอามือจับคางปอยๆอย่างคิดหนัก 

''ในหนังสือเคยบอกไว้น้ะครับถ้าชอบใครมักจะเป็นแบบนี้^^''ห้ะ!!! ซาอิคนบ้า เขินจังถึงจะไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้ามาพูดจาแบบบนี้ต่อ ให้คนที่เกลียดก็หสั่นไหวน่ะ

'' มะ...ไม่ไช่หรอกซาอิคุงนายเข้าใจผิด''

'แค่วกกกกกกกก'ในขณะที่พูดคุยกับซาอิ ฉันก็ฉีด ชายเสื้อ ที่เเขนออกมาครึ่งนึง

''O.oคะ...คุณไม่ต้องฉีกก็ได้ครับเอาเสื้อผมดีกว่า''แหม.......... เสื้อนายเอวลอยขนาดนั้นนายยังจะให้ฉันไปฉีก อีกหรอก

''ไม่เป็รไรค้ะซาอิ^^ถือเป็นการขอบคุณเเล้วกันน่ะค้ะ"

"อะ...เอ่อคับ" 

"มาอยู่ที่นี่นี่เอง หึ!"เฮือกกกกกกกO.Oสะ....เสียงนี้

"ซาสึเกะ!!!"ทำไมมาเร็วจังฉันอุส่ากระโดดหนีตายมาเเล้วแท้ๆฮึ้ย!!!!

"ลุกขึ้น!!เธอฉีกเสืัอทำไม?"เขาเดินมากระชากฉันออกจากซาอิเเละมองเศษเสื้อที่ฉันผูกไว้ที่เเขนซาอิคุ

"โอ้ย!!เจ็บ!!"ฉันพูดล้ะสะบัดมือออกเเค่เขากำไส้เเน่จนเกิดรอยเเดง

"หุบปาก!เธอชอบมันหรอ!!"ห้ะ

"อะไรของนาย?"

"ช่างเถอะไปกัน!"

"ว้ายซาสึเกะ!!!ปล่อนน่ะ" ฉันร้องเสียงหลงเพราะเมื่อพูดจบเขาก็เเบกฉันขึ้นบ่า

"ทำอะไรหน้ะ" ซาอิทำท่าจะลุกขึ้นตามมาเเต่ซาาึเกะหันไปบอกซาอิไว้ว่า

"ถ้านายตามมาฉันไม่เอายัยนี่ไว้เเน่"เมื้อพูดจบเขาก็กระโดดขึ้นต้นไม้มาเลย

"นายปล่อยน้ะฉันเวียนหัวววว"ฉันบอกเเละดิ้นต่อตอนนี้จะอ้วกอยู่เเล้วววววว

'กึก' เอ่ะเขาหยุดจริงด้วยเเฮร่

"เธอเป็นอะไร.....มะ...มากมั้ย" 

"หื้ม....."อะไรของเขา มาพูดอ้ัมๆอึ่ง เเละทำไมนายไม่ปล่อยฉันลงไปเนี่ยยยยยย

"ก็ไม่เป็รไรน้ะเเค่เวียนหัวนี่ปล่อยฉันลวเถอะฉันจะอ้วก"

"ไม่!"

"อ่าวOnO"อี้......อีตาบ้าคนบ้าๆๆๆๆๆ

"เฮ้ย....เดี๋ยวก็ตกหรอก"เขาร้องห้ามเพราะตอนนี้เราอยู่สูงมากเเละฉันเองก็ดิ้นสุดกำลังเลย

"ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ดิ้นๆๆๆๆๆเข้าไปเอาสิ้ ต่อให้รัดเเน่เเค่ไหนฉันก็ไม่หวั่น

"นี่..เธออยากตายก็ไปคนเดียว"

"นายก็ปล่อยดิ!!!"

'ฟึบ!!' 'เฮือก!!!!O.o'

"เฮ้ย!!!!"

'ฟิ้วววววววววว'ในขณะที่เรางัดข้อกันอยู่นานอยู่ร่างฉันก็ร่วงลงมาซึ่วฉันยังไม่ทันร้องด้วยซ้ำก็ได้เสียงดังตุบจากนั้นฉันก็มองอะไรไม่เห็นเเล้ว