(Fic narato แพ้ทางร้ายเป็นต้องรัก)

ลำดับตอนที่ #5 : หายไป

'ตูม!!!'เสียงระเบิดดังขึ้นทำให้เหล่านินจาที่นอนอยู่สดุ้งตื่นทันที

''มีอะไรกันอะ''นารูโตะรีบถามเเละมองออกไปที่หน้าต่าง

''รีบไปกันเถอะ''ชิกามารุบอก

'ฟืดๆๆๆๆๆๆ'เสียงฝีเท้านับสิบ ที่กระโด่งไปทางเหนือซึ่งเป็นทิศที่ฮินาตะไปเฝ้าอยู่โดยมีคิบะนำไปก่อนเเล้ว

''ช้าจังนารูโตะ...''คิบะที่กลังวิ่งอยู่หันมาบ่นนารูโตะที่วิ่งมาทีหลังเขา 

''ฉันรู้น่า...ว่าแต่ใครเฝ้าทิศเหนืออยู่ล่ะ''นารูโตะถามอย่ากังวล

''ฮินาจะอ้ะดิ่''คิบะบอก  คิ้วหนาๆขมวดเข้าหากัน

''ห้ะ ปัดโถ่!!!''นารูโตะโพงอย่างตกใจไม่น้อยเเละรีบเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นเป็น2เท่า

''นารูโตะอย่าไปไวนักสิ่ ให้ตายเถอะ''ซากุระตะโกนบอกร่างสูงที่กระโดดไปไกลเเล้ว

''ใครจะใจเย็นอยู่ได้ล้ะ''นารูโตะตอบกลับมาเเละกระโดดไปต่อ

''ไม่เป็นไร  ปล่อยเขาไปเถอะ''คาคาชิบอกเเละเร่งฝีเท้าให้ไว้ขึ้นเพราะด้วยความเป็นหว่งร่างบางคนนั้น  ซากุระเองก็เลิกคิ้วอย่างสงสัยว่าทำไมครูคาคาชิ  ที่เเสนจะรอบคอบเเละมีความคิดที่ดีเป็นเริด ถึงได้ปล่อยให้นารูโตะทะเลอทะล่าออกไปแบบนั้น

''มองฉันแบบนั้นทำไม'' คาคาชิ ถามลูกศินย์สาวที่มองน่าเขาอย่างจับผิด

''ก็ป่าวหรอกค่ะแค่คิดว่าไช่คูร คาคาชิ ของหนูแน่รึป่าว ปกติหนูเห็นครูไม่เคยปล่อยให้นารูโตะทำอะไรตามอารมนี่ค้ะ''

''เอ่อ...เอ่อก็ไม่มีอะไรนี่เเค่เป็นหว่งฮินาตะแหนะพอดีคุเรไน  ฝากมาให้ดูเเลหน้ะ''เขาตอบส่งๆไปเพราะจิงๆเขาก็เป็นหว่งฮินาตะอยู่ไม่น้อยเเละเสียง ระเบิดเมื่อกี้คงต้องมีการต่อสู้เเน่ เเละถ้าเธอคนั้นเจอกับเเสงอุษาล่ะ  คาคาชิหมกหมุ่นกับความคิดของตัวเองเเละรีบเร่งฝีเท้าต่อไป ซากุระถอนหายใจ อย่างไม่เข้าใจเเละกะโดดไปต่อ

''ที่นี่ล่ะ''คิดบะบอกเเละหยุดที่พื้นพลางใช้จมูกดมๆหา กลิ่นฮินาตะแต่ก็ชะงักเพราะได้กลิ่นของซาสึเกะ  ปะปนอยู่ด้วย

''ให้ตายสิ ครูคาคาชิมีกลิ่นซาสึเกะปะปนอยู่ด้วยครับ'' คิบะบอกพลางมองหาล่องลอย

''ห้ะ!!!''นารูโตะกับซากุระ ตะโกนถามพร้อมกัน

''แต่กลิ่นยังใหม่อยู่งั้นเเยกกันหา ตามหน่วยย่อย  แต่ซาอิไปหา บนฟ้าน้่ะจะได้หาในมุมมองที่กว้างขึ้น และถ้าใครเจอรีบใช้พุล ยิงขึ้นฟ้าทันที แยกย้ายได้!!!''คาคาชิสั่งลวด  เดียวจบสิ้นเสียงนิจาทุกคนก็แยกย้ายส่วนซาอิก็รีบคว้า คัมภีออกมา เเละวาดรูปนกลงไปพลางประสานอิน

''วิชานินจาภาพกระสูนสัตว์เทียม'' นกตัวใหญ่ออกมาจากคัมภี ซาอิรีบกระโดดขึ้นไปเเละบินขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที พลางมองหาซาสุเกะกับฮินาตะ

ตัดมาทางด้าน ฮินะ

ร่างบางที่อยู่ในอ้อมเเขนที่เเขนเเกร่งเริ่มรู้ตัวเพราะอากาศที่หนาวๆเเละเเขนของใครบางคนที่กำลังอุ้มเธออยู่ ฮินาตะง้วเงียตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเหมือนกำลังเธอรีบปรับสายตาเละสำรวจไปรอบๆเเละเงยหน้าไปเจอกับร่างสูงที่ก้มหน้ามามองเธออยู่เช่นกัน ทำให้ร่างบางตั้งสติได้ว่า เธอโดนจับตัวมานี่เมื่อคอดได้ดังนั้นเธอจึงดิ้นทันที

'นี่..ปล่อยนะ''ร่างบางใช้เเขนน้อยๆผลักหน้าอกกว้างๆของซาสึเกะออกจนเขาต้องหยุดกระโดน เเละหันมาจิ ปากอย่างขัดใจเเทน ให้ตายสิยัยตาสระอิ นี่จะดื้ออะไรหนักหนาน้่ะ

''นี่..เราตกลงกันเเล้วอย่ามาเล่นตัว''เขาบอกอย่างรำคานนิดๆ ฮินาตะอ่อนโยนเเละเชื่อฟังทุกคนเเต่ยกเว้นเขา ดื้อได้ดื้อดีสิน่า

''ไม่รู้ปล่อย!!!เดี๋ยวเดินไปเอง ''ร่างบางยังคงดื้นรั้นไม่เลิก...จนซาสึเกะหมดความอดทนเเละ

''ว้ายยยย!!!'

'ตุบ!' ร่างสูงโยนเธอลงพื้นอย่างไร้ความปารนี ร่างบางเงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ

''หึ!!ไปดิ  ลุกขึ้นเเค่นี้ไม่ตายหรอกอย่ามาสำออย'' คำพูดที่เขาพ่นออกมาเมื่อกี้ ทำให้ห้วสมองเธอ ดีเล ไปเลยตั้งเเต่เกิดไม่เคยมีใครมาด่าเธอได้นอกจากพ่อ แต่นี่อะไรเขาเป็นใครกันมีสิดอะไรมาด่าเธอ.....ร่างบางยืนขึ้่นพลางกำหมัดเเน่ พลางเเคะยิ้มยียวนไปให้ ร่างสูงมองเธอก่อนจะถาม

''ปะ...''

''นายเป็นใครหรอ!!!'' ฮินาตะชิงพูดก่อนที่เขาจะพูด  ร่างสูงมองเธออย่างไม่เข้าใจ

''เธอหมายถึงอะไร??''เขาถามเเละเลิกนิดหน่อย 

''หึ!!ฉันถามว่า นายเป้นใคร??มีสิทธิ์อะไรมาว่ามาด่าฉันนายเป็นเเค่นินจาถอนตัวอย่ามาทำปากดี!!!!''เธอพูดพลางสบตาดวงตาที่ไม่มีความหวั่นไหวเลยสักนิด ทำเอาซาสึเกะนิ่งไปสักพักก่อนเเคะหัวเราะเเละกระชากร่างบางเข้ามาในขณะ  ที่เธอไม่ได้ตั้งตัวเลยทำให้เซ หลาเข้าไปกระแทรกกับเเผงอก ของเขาอย่างจัง

''ปากดีจังน้ะ แบบนี้คงสนุกไม่น้อยอยากรู้....รสชาดเเล้วว่าจะ เด็ดเหมือนคำพูดรึป่าว!!!!''ซาสึเกะพูดเเละจู่โจมทันทีเเต่ฮินาตะไวกว่า เธอรีบหันหน้าหนีเเละผลักเขาออกทันที ซาสึเกะกว้าถอนหลังไปประมาน 2กว้าเเเละมองเธอด้วยแววตาที่่คมกริบราวกับปีศาส ฮินะเองก็ดูเหมือน ว่ารู้ตัวอยู่ว่าเขาเริ่มจะเอาจิงเเล้วเเต่เธอก็ไม่ชอบวิธีการที่เขาทำแบบนี้เธอไม่ของเล่นที่คิดจะทำอะไรก็ได้

''ฉันมาเล้วนายเเค้นตะกลูฉันงั้นก็...ฆ่าฉันสิ้จะได้จบๆไป''ฮินาตะบอกอย่างไม่สนใจชิวิต ยังไงก็ได้

''ใจกล้ามากน่ะที่มาท้าฉัน ......แต่ไม่หรอกเธอไม่ได้มีค่าขนาดนั้นถ้าเธอตายพ่อเธออาจจะดีใจด้วยซ้ำ ''

'ฉึก!!!' คำพุดเมื่อกี้เหมือนในมีดเสียม ลงกลางใจเพราะเเท่งใจดำเธอมาก  เพราะพ่อเธอไม่ค่อยดูเเลเอาใจใส่เธอเท่าไหร่บางทีก็ว่า ด่าท้อในเวลาเธอทำภารพกิจพลาด

''ซาสึเกะ!!!''ร่างบาง ตวาดพลางจ้องตาเขา เเต่น่างสูงกลับยิ้มสะใจที่เห็นคนตรงหน้าเจ็บปวดอย่างนี้

''ทำไม?? ฉันพูดถูกนี่หึ!!! ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก มันง่ายไปเอาเธอมาสร้างความเสื่อมเสียให้ตะกูลน่าจะดีกว่า''ซาสึเกะพูด พลางทำหน้าเย้ยหยัน พลางเดินเข้าไปใกล้าฮินาตะที่ยืนสั่นด้วยความโกรธ 

''เธอหน่ะ....''ซาสึเกะพูดเเละหยุดหน้าเธอ

''เป็น ด่างที่ติดอยู่บนเสี้อขาว สำหรับตะกลู''

'เพั้ย!!' ไวกว่าลำเเสง  เมื่อความอดทนของเธอหมดลงฝ่ามือเล็กๆนั้นก็ฝาดลงบนใบหน้าของเขาอย่างจัง จนซาสึเกะถึงกับใช้ลิ้นดันกระทุงแล้งตัวเองเเละมองเธออย่าสาแก่ใจ  ยิ่งรู้ว่าเธอเจ็บปวดเขายิ่งชอบ

''เป็นไงล่ะ ความโกรธ เริ่มเข้าใจรึยัง''

.................................................................................................................................................................มาเเล้วค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา อัพให้เเล้วน่ะค้ะ