(Fic narato แพ้ทางร้ายเป็นต้องรัก)

ลำดับตอนที่ #4 : เงามืด

1ชั่วโมงหลังจากที่ทุกหน่วยเข้านอนแต่หน่วนารูโตะเข้าเวรอยู่

'ก๊อกๆ'เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

"ครายยยยยยย"คิบะถามพลางนอนต่อ-.-

"เปลี่ยนเวรกันนนนนน"นารูโตะบอกด้วยเสียงที่ง่วงนอน

"โอ่งๆๆๆๆๆๆ"อากามารุ เห็นเจ้านายไม่ลุกเลยเห่าเรียกเเละเดินไปปลุกฮินาตะที่นอนอยู้

"โอ้ย!! โอ๊ะคิคิขอบใจจ้ะอากามารุ^^"ร่างบางขยับตัวตื่นเเละบิดตัวไปมาพลางเดินไปเปิดประตู

"คิบะคุง ชิโนะคุงไปกันเถอะจ่ะ"เธอเรียกเพื่อนที่นั่งงัวเงียกันอยู่เธอเลยเดินออกมาก่อนเเละไปประจำที่ทิศของตนที่ไกลจากที่พักประมาน5เมตร

'ฟืดๆๆๆกึก'ร่างบางหยุดอยู่บนต้นไม้เเละนั่งลงพลางมองสพรวจไปรอบเพื่อตรวจตา

'ผ่านไป15นาที'

'ฟู่ๆๆตุบ'

"เอ๊ะ!"ร่างบางสะดุ้งนิดหน่อยเพราะอยู่ๆก็มีเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในพ่มไม้ใกล้เธอจึงรีบเรียกเนตรสีขาวออกมา

"เนตรสีขาว!"ทันที่มองไปก็เห็นยายแก่ๆ กำลังเเวกดงหญ้าเหมือนหาอะไรบ้างอย่างเมื่อเห็นดังนั่นเธอจึงรีบลงไปช่วยโดยลืมไปว้ะเธอมีหน้าที่เฝ้าระวังแต่ก็ด้วยจิตใจที่อ่อนโยนเเละเปราะบางทำให้เธอดูอ่อนแอไปโดยปริยาย

"คุณยายค่ะให้หนูช่วยมั้ยค่ะ"ฮินาตะพูดพลางหยิบไฟฉายออกมายายคนนั้น ยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเอ่ยปากพูด

"หนูช่างเป็นคนดีจิงๆงั้นช่วยแบกเห็ดไปส่งที่กะท่อมยายหน่อยได้มั้ยยายแบบกไม่ไหว"พูดพลางทำท่าทางเหนื่อยๆทำให้ร่างบางใจอ่อนยวบและตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิด

"ค้ะ!กระท่อมยายไกลมั้นค้ะพอดีหนูเข้าเวรอยู่"เธอบอกพลางแบกตะกร้าเก็บเห็ดไว้ข้างหลัง

"ประมาน6เมตรก็ถึงเเล้วล้ะหนู"ยายบอกพลางชิ้ไป

"ค้ะงั้นไปกัน^^"ร่างบางเดินตามยายไปเรื่อยๆระหว่างก็พูดคุยกันตามปกติแต่นี่มันก็น่าจะถึง6เมตรเเล้วแต่ยายยังเดินไม่หยุดเลยฮินาตะขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะหันหลังกลับไปมอง

"คือคุณยายค้ะใกล้ถึงรึยังค่ะพอดีหนูเป็นหว่งพวกเพื่อนๆหน้ะค่ะ"ฮินาตะเอ่ยถามเบาๆยายคนเมื่อกี้หยุดกึกเเละแสะยิัมร้ายๆออกมาก่อนจะหันหน้ามาหาร่าบบางที่ถามเมื่อกี้

"หึ!เธอไม่เปลี่นยเลย"

'ตึง!'ทันที่พูดจบวิชาปลอบตัวก็สลายไปปรากฎให้เห็นร่างสูงที่ยืนมองหน้าฮินาตะอยู่ใบหน้าหล่อเรียวจมูกโด่งรับกับใบหน้าริมฝีปากบางหยักได้รูปกำลังส่งยิ้มร้ายๆมาอย่างสะใจร่างบางตรงหน้าที่ยังยืนอึ่ง!อยู่ ดวงตาคมสีแดงจ้องมองเธอเหมือนลูกไก่ในกำมือ ผมที่สรวยถูกสไลด์ประต้นคอสีประกายน้ำเงินคงไม่ไช่ใครที่ไหนเเน่นอกจาก

"ซะ...ซาสึเกะ...คุง"ร่างบางพึมพำทั่งๆที่ตัวเองก็ไม่ค่อยมีสติอยู่เเล้วที่ได้มาเจอกับเขาที่นี่มันเกินความจิงเพร่ะมันเร็วไป

"ไช่..หึ!ฮิวงะ ฮินาตะโตขึ้นมากเลยน้ะเธอหน้ะ"ร่างสูงพูดพลางเดินย่ามสามขุมเข้ามาเหมือน เสื้อขย้ำเหยื่อนจนร่างบางต้องถอยกรูด....ติดต้นไม้ร่างสูงรีบฉวยโอกาศยกเเขนทั้ง2ข้างมาคร่อมร่างบางเอาไว้ไม่ให้ไปไหนใบหน้าดุดันค่อยเลื่อนเข้าไปใก้ลๆจนสัมพัธได้ถึงกลิ่งหมออ่อนๆที่ตัวร่างบางตั้งหน้าในขณะเดียวกันฮินาตะก็พยามประคองสติให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้พลางหลับตาอย่างใจเย็น

'เธอจำไมน่ะห้ามอ่อนแอต่อหน้าศูนย์เด็ดขาด!'อยู่คำพูดของโอคาเงะรุ่น5ก็ดังขึ้นทำมห้เธอได้สติจึงรีบพลักซาสึเกะออกไปทั้นที

'พลัก!''ฟิ้ว....ฉึด'หลังจานั้นก็ปามีดที่ติดยันระเบิดเเละปนะสานอินด้วยมือข้างเดียว

"บึม!"ร่างบางพูดจากนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น!

'ตูม!' ซาสึเกะมองเหตุการณ์อย่าง งงๆจากนั้นก็ยิ้มมุมปากเธอตรงหน้าร้ายไช่เล่นเลย

"คิดจะเรียกกำลังเสริมงั้นหรอ"ซาสึเกะเอียงคอถามร่างบางตรงหน้าที่ยืนมองเขาอยู่เช่น

"ฉันไม่รู้ว่าซาสึเกะคุง ล่อฉันมาเพื่ออะไรเเต่ยังไงตอนนี้นายก็เป็นเเสงอุษาคงไม่ได้เเค่ชวนฉันมาเดินเล่นเเน่"ร่างบางรียเลื่อนมีดที่ซ่อนไว้ในเเขนเสื้อออกมาเเละจับไว้อย่างทะมัดทะเเมง เมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

"เข้าใจเเล้ว ที่ฉันมาเพราะเเก้เเค้นล้วนๆตะกูลเธออยู่เบื้องหลังการตายของตะกลูฉันซึ่งนั่นหมายความว่าเธอต้องชดใช้เพร่ะเธอเป็นลูกสาวของ ฮิราชิ เพราะการที่เธอทรมาน คนเป็นพ่อย่อมทรมานด้วยจิงมั้ย:)"ซาสึเกะถามด้วยใบหน้ายียวนกวนประสาท ร่างบางกำหมัดเเน่อย่างไม่รู้สาเหตุ

"อย่ามาตลกท่านพ่อไม่เกี่ยว!" ฮินาตะว่าอย่างสับสนไม่ไช่หรอกท่านพ่อจะมีส่วนรู้เห็นได้ยังไงร่างบางคิดพลางหันหลังเพื่อจะเดินหนี

"ทำไมจะไม่!!มานี่เลย!"ซาสึเกะเอื้อมมือไปคว้าร่างบางมาประชิดตัวแขนที่เเข็งแกร่งโอบกอดเธอจากด้านหลังอย่างเเน่ยิ่ง

"ปล่อยฉันน้ะ!!ซาสึเกะคุง!!" เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่มากขึ้นจนฮินาตะถอดใจและอยู่เฉยเมื่อเห็นร่างบางสงบลง ซาสึเกะก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆลมหายใจอุ่นๆเบารด ต้นคอจนฮินาตะขนลุกสู้ไปทั้งตัวใบหน้าร้อนวาบเเละชานึบ สัมพัธที่ไม่เคยได้รับจากใครทำเธอใจเต้นไม่ใช้น้อย

"ไปอยู่กับฉันถ้าไม่....อยากให้.....เพื่อนเธอ....ตาย!"ซาสึเกะพูดอยากขาดห้วงสติของเขาตอนนี้ก็เริ่มหายเพราะร่างยางตรงหน้าตัวหอมอ่อนๆเนื้อตัวก็นิ่มชะมัดทำเอาเขาอยากครอบครองเธอไว้คนเดียว

"มะ...หมายความ...ว่าไง"ฮินาตะพยามทำเสียงเป็นปกติที่สุด

"หึ!!ที่นี่พวกแสงอุษาที่เหลือล้อมไว้หมดเเล้วไม่เชื่อก็พิสูจ ด้วยตาของเธอเองเลย"เขาพูดในระยะประชิดแต่ฮินาตะก็รีบให้เนตรสีขาวมองไปรอบๆเเละก็จิงด้วยมีเเสงอุษาเต็มไปหมด

"นายทำแบบนี่ทำไม?ซาสึเกะคุง"เธอถามพลางหันเเต่หน้ามาหาเขาที่อยู่ใกล้มากจนตาทั้งสองคนสบกัน 

'ตึก..ตัก..ตึก...ตัก'อยู่ร่างสูงก็หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแถวยังร้อนวาบไปทั้งตัสจนต้องหลบตาเธอในที่สุด

"เอาเป็นว่าเธอตกลงมั้นตอบมาเเค่นี้"ร่างพยามทำตัวให้ปกติแต่หัวใจมันสั่งให้หยุดเต้นได้ซะที่ไหนล้ะ

"ก็ได้ฉันไปแต่ซาสึเกะคุง!ห้ามทำอะไรเพื่อนของฉันทุกคน!"ร่างบางสบตาเขาเเล้วพูดอย่างเฉียบขาดจนซาสึเกะถูกใจความใจกล้าของเธอเลยอมยิ้มออกมา อย่างไม่รู็ตัว

"หึ..ฉันทำกับเธอคนเดียว"ใบหน้าหล่อๆเลื่อนมากระซิบใบหูเธอเบาๆเละก็รู้สึกเจ็บเเปป ที่ต้นคอจากนั้นสิตของเธอก็ดับหลูบไปจนซาสึเกะต้องรีบรองรับร่างบางเอาไว้เเละยิ้มอย่างพึงพอใจเเละใช้มือปัดปอยผมที่เกะบนหน้าเล็กๆของเธอออก

"ใจกล้าไม่เปลี่ยนเลย ยัยตาสระอิ"ซาสึเกะยิ้มบางๆเป็นรอยยิ้มที่หายไปนานเเล้งไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นมันอีก

____________________________________________________________________________________________________________

คือแบบแอบฟินเบาๆไปดิ คอมเม้นน้ะจ้ะ