(Fic narato แพ้ทางร้ายเป็นต้องรัก)

ลำดับตอนที่ #13 : รักที่ไม่ต้องการ

Hinata

'1 เดือนผ่านไป'

"ฮินาตะจางงงงงงงงงงคับบบบบบ"คุณโทบิคุง เดินเรียกชื่อฉันที่ยืนทำเค้กวันเกิดให้ซาสึเกะคุงอยู่ ตื่นเต้นจัง^^นี่ก็ผ่านมา1เดือนเเล้วที่ฉันกับซาสึเกะคุงคบกัน เเต่ซาสึเกะบอกว่าห้ามให้เเสงอุษารู้เด็ดขาดเพราะเขาลำคานหน่ะ ถึงจะต้องหลบๆซ่อนๆเเต่ฉันก็ไม่เป็นไรเพราะฉันคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรยิ่งเวลากลางคืนถ้าเขาไม่ติดภารกิจอะไรเขาก็ก็จะมานอนห้องฉันเสมอเลยโดยใช้ลูกอ้อนเหมือนๆอย่างเคยเเละวันนี้เข้าก็มีภารกิจอีกเเล้วเเต่ก็จังหวะดี ฉันกะว่าจะเซอร์ไพร์เขาด้วยเเหละ กว่าเขาจะกับก็มืดๆนั้นเเหละเห้อออออ ตั้งใตทำดค้กดีกว่าซาาึเกะจะชอบมั้ยน้าฉันเองก็ทำไม่ค่อยเก่งตั้งเเต่เช้าจนตอนนี้จะเที่ยงเเล้วเค้กที่ทำยังไม่ค่อยอร่อยเลย

"ว่าไงค่ะโทบิ"ฉันตอบเเละยืนล่อนเเป้งต่อโทบิมาก็ดีน่ะจะได้ให้ช่วยชิม

"ทำอะไรคับโห่....เค้กกOoO"โทบิ มองฉันเเละมองของในครัวก่อนจะตาโตเป็นเท่าตัว นะ...นี่นายตกใจอะไรเนี่ย-.-

"คะ...ค้ะเค้ก"ฉันตอบเเละยิ้มเจื่อนๆไป

"ให้ผมช่วยน้า ว่าเเต่คุณฮินาตะทำให้ใครคับ"โทบิถามเเละเดินมาตีไข่ที่ฉันเตรียมเอาไว้

"ก็ทำให้พวกเราเนี่ยเเหละจ่ะ^^"ฉันตอบส่งๆไป ถ้าโทบิรู้ว่าทำให้ซาสึเกะคุงล้ะก็เรื่องใหญ่เเน่

"งั้นหรอฉันขอทำด้วยน้ะ"นั้นไง ฮิดันพึ่งตื่นเดินลงมาสบทบด้วยซะเเล้ว

"จะ.. จ่ะ^^"

"อะไรรุ่นพี่ มายืนข้างผมสิมายืนฮินะจัง ของผมทำมายอ่า"โทบิเริ่มงอเเง เพราะตาฮิดันมายืนอยู่ตรงใกล้ๆฉัน-.-

"ไม่เอาอ้ะยืนข้างนายฉันขนลุกว่ะ"

"รุ่นพี่นิสัยไม่ดี"

"เหอะๆ"ฉันได้เเต่ยืนฟังเขาเถียงกันข้างๆคูๆ แบบนี้ทุกวันเเหละเเต่ช่างเถอะรียทำเค้กให้ซาสึเกะคุงดีกว่าเขาจะชอบช๊อกโกเเลตมั้ยน้าคงจะชอบเเหละมั้ง^^

'3ทุ่ม'

"เห้อออออเส็ดซะที"ฉันบอกหลังจากที่เก็บของเส็ด ส่วนโทบิกับฮิดันเเอลไปดูหนังตั้งเเต่บ่ายสามเเล้ว-.-จนตอนนี้3ทุ่มเเละซาสึเกะคงใกล้จะเเละรีบไปรอดีกว่า

'ตุบๆๆๆ'ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเเละเข้าไปอยู่ในตู้โล่งๆใบนึงที่อยู่ในห้องซาสึเกะคุงอ๊ากกกกตื่นเต้นจังเลย>.<

"จะมารึยังน้าาาา"ฉันพึมพำเบาๆเเละมองเค้กที่อยู่ในมือเขาต้องดีใจเเน่ๆเลย

'4ทุ่ม'ผ่านไป1ชั่วโมงทำไมเขายังไม่มาอีกล่ะเนี่ย

'5ทุ่ม'ตะคิวเริ่มจะขาเเละน่ะยืนมา2ชั่วโมงเเล้วอ่า

'เที่ยงคืน'เลยวันเกิดเขาเเล้วอ่า

'แอ็ดดดดดด!!'O.oมะ....มาเเล้วหรออ๊ากๆๆๆจุดเทียงๆฉันรีบหาไม้ขีดเเต่ก็ที่จะจุดฉันได้ยินเสียงใครคนนึงดังขึ้นซะก่อน

"ซาสึเกะน่ารักจังเลยทำภาระกิจเส็ดเเล้วยังอุส่าเดินไปรับฉันด้วย"สะ.....เสียง...ผู้หญิงนี่ทะ..ทำไมล้ะ

'พรึบ'ไฟในห้องสว่างขึ้นฉันเลยถือโอกาศเเอบมองไปในล่องเล็กๆที่อยู่เเละภาพที่เห็นทำให้ฉันเเทบทรุดลงกับพื้นภาพที่ซาสึเกะโอบกอดผู้หญิงคนนั้นจากทางด้านหลังอย่างมีความสุขถ้าจำไม่ผิดนี่คงเป็นคารินที่ พวกโทบิชอบพูดถึงกัยล่ะมั่ง

"ฉันคิดถึงเธอ"ซาสึเกะพูดเเละหล้บตาลงทั้งที่กอดเธออยู่เเม้กับฉันสัมผัสเเบบนั้นฉันยังไม่เคยได้รับมันเลยความเจ็บเเล่นเข้าสู้หัวใจจนเเทบหายใจไม่ออกนี่มันอะไรกัน ฉันอดหลับอดนอนทำเค้กมารอในตู้เเต่กลับมาเห็นภาพเเบบนี้เนี่ยน่ะ

"ฉันก็คิดถึงนายน้ะซาสึเกะ"ผู้หญิงที่ซาสึเกะกอดอยู่ค่อยๆยกมือจับหน้าซาสึเกะที่อยู่ทางด้านหลัง

"เธอผอม ลงรึป่าวเนี่ยทำไมไม่กินข้าวบ้างล้ะคาริน"ซาสึเกะผละออกเเละหมุนให้เธอหน้ามาหาเจาก่อนยีหัวยัยนั้นเบาๆ

"ก็ไปหาข้อมูลไม่ค่อยมีอะไรให้กินนี่"คารินพูดเเละจับที่ข้อมือของซาสึเกะที่มีสร้อยข้อมือที่เป็นเครืองหมายตะกูลอึสึมากิ หน้อยอยู่ฉันไม่เคยสังเกตเลยว่าดขาใส่มันถึงจะเห็นเขาเอาติดตัวไว้ตลอดเเต่ก็ไม่เคยเอ๊ะใจเเม้เเต่นิด

"ของที่ฉันให้ยังอยู่สิน่ะ. นี่ของๆนายก็อยู่น้ะนี่ไง"ยัยคาริน หยิบสร้อยของตัวเองมาโชว์บ้างมันเป็นสร้อยรูปพัดของตะกูลอุจิฮะงั้นก็ไม่ผิดเเน่ คนคนนั้นคงเป็นคนที่ซาสึเกะรักมากสิน่ะ ส่วนฉันคงไม่มีค่าอะไรเเล้วล่ะในเมื่อตัวจิงของเขากลับมาฉันคงไม่มีประโยชน์ที่จะต้องอยู่ กับเธอคนนั้นเขาสมารถให้สิ่งเเทนใจที่ชัดเจนเเต่กับฉันบอกให้เเค่เเหวนราคาถูก หึ!นี่ไงล่ะรักเเรกของฉันเจ็บดีมั่ยล่ะ ยัยฮินาตะ เธอลองมองสารรูป ตัวเองสิ้กับเธอคนนั้นฉันจะไปสู้อ่ะไรได้พอเถอะพอกันทีขอให้้ความรักที่ไม่สมบูรณ์นี้จบเเค่ ที่นี่พอเเล้วฉันไม่ต้องการอีกเเล้วความรักหลอกลวงแค่คำหวานที่เขาพูดเองก็เชื่อสะสนิกใจ ใครจะรู้ว่าเขาใน1เดือนก่อนจะกลายร่างเป็นปีศาจได้ถึงขนาดนี้

"อืม......"เฮือกกกก เเค่ไม่กี่นาทีทั้งสองคนก็จูบกันอย่างดูดดื่ม ไม่ไหวเเล้วเเบบนี้ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

'ตุบ!'ฉันค่อยๆทรุดลบอย่างหมดเเรงไม่คิดเลยว่าผุ้ชายที่ดีกับฉันเอาใจขนาดนั้นจะเปลี่ยนไปในตอนนี้ สัมผัสที่เคยหอมหวานของเรา เเต่ตอนนี้รู้สึกรังเกลียดเป็นที่สุด เอาเลยซาสึเกะฉันจะร้องไห้เเค่ครั้งนี้ตรั้งสุดท้ายของให้วันเกิดปีนี้ของนายมีความสุขกับผู้หญิงคนนั่นน่ะ