(Fic narato แพ้ทางร้ายเป็นต้องรัก)

ลำดับตอนที่ #11 : หมาของฉัน

วันรุ่งขึ้น

"กาอาระ!!!!"เทมาริ พี่สาวคาเสะคาเงะเดินเรียกชื่อน้องตั้งเเต่ยังไม่ถึงประตู

'แอ็ดด!'เทมาริเอาหัวโผลเข้ามาถามชายผู้น้องที่นั่ง ขอบตาดำหัวฟูอย่างกับคนไปเจอผีมา

'ปัง!ตุบๆๆๆ'

"กาอาระ ทำไมสภาพเป็นแบบนี้ล้ะ!"เทมาริวิ่งมาดูอาการน้องชายเเละบอกอย่างกังวล

"เเค่ทำงาน.....ไม่คิดว่าจะเยอะเเยะขนาดนี้"

'ฟุบ!'กาอาระฟลุบ!!ลงกับโต็ะอย่างหมดสภาพ

"เเหม!!นายก็อย่าหมกไว้อีกเเละกันไปเตรียมตัวเถอะ ฉันจะไปช่วยโคโนหะด้วย!"เทมาริบอกพร้อมหันหลังกับเดินออกจากห้องไปเเต่ก็หันมามองน้องที่ยังฟลุบ อยู่!!!

"กาอาระ!!!!!!-O-"เทมาริตะโกนจนเจ้าตัวสะดุ้งนิดหน่อย

"อะ....อืม...ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"กาอาระ รีบลุกขึ้นเเละเดินออกจากห้องไปพร้อมเทมาริทันที

-30นาทีผ่านไป

"คันกุโร่ฝากหมู่บ้านเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา"คาเสะคาเงะบอกพี่ชายที่เดินออกมาส่งเขากับเทมาริที่หน้าหมู่บ้าน

"อ่า...ระวังตัวด้วยนายเองก็เคยโดนมันเล่นงานระวังด้วยล้ะ"ร่างสูงในชุดหมีบอก

"อ่าไปน้ะ"เทมาริโบกมือเเละเดินนำออกไปกาอาระเองก็เดินตามมาโดยไม่พูดอะไร

"กว่าจะถึงก็ครึ้งวันเเหละมั่งเนี่ย!!"เทมาริบ่น หลังจากที่ออกมาจากหมู่บ้านไม่ถึงกิโลด้วยซ้ำ

"เดี๋ยวก็ถึง!"กาอาระ ตอบเเบบเรียบๆอย่างเคย

-ตัดมาทางด้านลังลับเเสงอุษา

"ยัยเเสบบบบบวันนี้จะทำอะไรกินหรอ"เซตขาว&ดำ เดินมาหาฮินาตะในครัวตอนนี้เที่ยวเเล้วเเละฮินะก็อาสาจะทำกับข้าวให้ทุกคนด้วย

"ทอดไข่!"โคนันพูดเเทรกระหว่าง2คนนั้น

"ว่าไงน่ะ!">>เซตสึ

"อะ....เอ่อที่จิง....">>>ฮินะ

"ไม่ต้องพูด วันนี้วันฮาลาวีน น่ะอย่าลืมสิ!!....ของสดเก็บไว้ทำตอนเย็นเข้าใจ๋.....เเละฮินาตะเธอต้องเข้าเมื่องกันฉันน้ะโอเครมั้ยจ่ะ"โคนันบอกอย่างตื่นเต้น

"กะ..กะ.ก็ได้จ้ะ^^". อินาตะตอบตกลงอย่างว่าง่าย

"ผมไปด้วยยยยยยย!!!"โทบิวิ่ง ร่าออกมาทันทีที่ได้ยินว่าพวกเธอจะไปไหนกัน

"ไม่เอา!! -.-"เเต่โคนันพูดขัดไว้ทำเอาร่างสูงเมืีอกี้เบรด จนหน้าเเทบทิ้ม

"ทะ..ทำไมล้ะเจ้!!"

"ไช่ทำไมไม่ให้พวกฉันไปด้วยล้ะ"ฮิดันตามมาติดๆ

"นั้นสิ หรือแอบจะไปที่อื่น"ซาโซริรีบ เข้าวงทันที

"บ้า!!อย่าตื้ดเลยยังไงก็ไม่"โคนันพูดอย่างเด็ดขาด 

'พรึบ!!'ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่ฮินาตะเเทน

"ฮินาตะจางงงงงง"

'หมับ'

"ขอไปด้วยน้าาาาา"

'หมับ'

"พวกเราไม่ดื้อน้าๆๆๆ"

หมับๆๆๆๆๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว อยู่เเสงอุษาก็กะโดดกอดฮินาตะกันใหญ่ เสียงใครต่อใครตีกันจนฟังไม่ถูกเลย

"อะ....เอ่อ"

"น่ะๆๆๆๆๆๆ"ซาโซริ พูดย้ำๆเรียกร้องคะเเนนสงสาร

"กะ...ก็ไดค้ะ"

"เย้!!!!!!ฮินาตะจังงงน่ารักมากเลย"ว่าเเล้วพวกเเสงอุษาก็ยกฮินาตะไวเหนือหัวเเละโยนเบาๆ

"ก็รีบไปเตรียมสิ้..."โคนันพูดอย่างรำคาน

"คร้าบบบบ!!!"

'พรึบ!!!'ทันทีที่รับปากหนุ่มๆก็รีบวางฮินาะลงเเละสลายตัวทันที

"เห้อออออ">>โคนัน

"-_-">>>ฮินาตะ

"มาเเล้วครับโทบิรายงานตัว"โทบิวิ่งออกมา เเละยืนตัวตรง

"อ่ามากันเเล้วเเต่มีกฎน้ะ"โคนันพูดดักคอไว้ก่อนเลย

"เห.......!!!!!!"เเสงอุษาเริ่มโวยวาย

"1.ฉันจะเป็นคนเลือกชุด "

"2.ห้ามมีปากเสียงใดๆ"

"3.เเละที่สำคัญ!!ห้ามทำตัวเด่นเด็ดขาด!!"โคนันเน้นอย่างชัดเจน 

"โอเครครับบบบบบ!!!"ทุกคนรับปากอย่างพร้อมเพียง

"ดะ..เดี๋ยวค้ะคือซาสึเกะคุงล้ะค้ะ...!!!!"ฮินาตะ ถามออกไปเพราะไม่เขาอยู่เลย

"คงไม่ไปเเหละเราอ้ะ..ไปกันเถอะ"อิทาจิพูดพลางโอบไหล่ร่างเล็กๆนั้นเเละพาเดินออกไป

"เฮ้ยยยยยย!!!!ไม่ยอมๆๆๆๆอิทาจิ!!"

(ผ่านไป 30 นาที  ณ.ในเมือง)

"เห้ย!!!จะโกงงั้นหรอ!!!!"คาคุสึกระชากคอเสื้อของพนักงานขายของอย่างหาเรื่องจนผู้คนโดยรอบถึงกับต้องหยุดดู

"ปะ...ป่าวๆๆๆ...น้ะ..คะ...ครับ....ผะ...ผม..เเค่ทอนตังผิด...ขะ...ขอโทษครับ"ชายที่อยู่ในชุดพนักงานรีบบอกพร้อมทำมือปัดๆไปมา

"โกหก!!!"คาคุสึยังไม่หยุด

"คาคุสึ เบาๆเดี๋ยวโคนันมาเป็นเรื่องเเน่!!"เพนรีบกระซิกบอกคาคุสึเพราะตอนนี้พวกเขาเด่นมาก

"เออนั้นดิ...จุจุ"เซตสึ ทำท่าจุจุ คาคุสึเองก็ไม่ค่อยจะจบง่ายๆด้วย

"แต่...!!"

"มีอะไรกัน!" คาคุสึกำลังจะพูดเเต่มีเสียงหวานๆที่คุ้นเคยพูดขัดไว้ซะก่อนทำเอาขนลุกสู้ เลยยยยย

"เอ่อ....ปะ...ป่าวๆนี่"คาคุสึรีบ ปล่อยมือจากชายคนนั้นเเละรีบเเก้ตัวทันที

"นี่....ฉันนึกว่าเราเข้าใจกันเเล้วน้ะเเต่ช่างเถอะไปช่วยกันเลือกชุดหน่อยสิ ฉันชอบเเต่ฮินาตะไม่ยอมใส่อ้ะ"โคนันบอกอย่าง น้อยใจ

"ไหนลัะ"เพนถามด้วยเสียงที่ไม่ตื่นเต้นเอาสะเลย

"นู้น....ห้องลองเสื้อตามมาตรงนี้คนเยอะจัง"โคนันว่าเเละเดินนำไป

"ฮินาตะของฉันต้องสวยเเน่ๆโลยยยยยย>.<"ฮิดันบอกอย่าตื่นเต้น

"อะไรของผมด้วยเหอะ _"คิสะเเมะอยากมีส่วนร่วม

"ไม่ๆของฉันว้ะ^.,^"ซาโซริพูดเเละยิ้มหื่นออกมา 

"อะไรนายท่าน ฮินะเป็นของพวกเราน่ะอืม"

"ของฉัน....-.-"อิทาจิบอกด้วยเสียงเรียบนิ่ง!

"พอๆๆๆๆถึฃเเล้วน่าลำคานเถียงกันเป็นเด็กๆ" โคนันหันมาบ่นหนุ่มๆที่เถียงกันเรื่องฮินาตะ 

'ก็อกๆ'

"ฮินาตะออกมาเร็วฉันจะให้เจ้าพวกนี้ช่วยกันเลือก..."โคนันเคาะประตุเเละเรียกฮินาตะที่อยู่ในนั้น ให้ออกมาโชว์ตัว

"หะ....ห๊ะ!!!ไปตามพะ...พะ...พวกนั้นมาทำไมค่ะโคนัน ฉะ...ฉันอายน่ะ"ฮินาตะบอกอย่าง ตะกุกตะกะ 

"ออกมาเหอะฮินาตะจัง "

"ขอดูหน่อย"

"พวกเราไม่ล้อหรอก"

"ออกมาเถอะยัยเเสบ"เสียงใครต่อมากมาย อยู่น่าห้องลองช่วยกันกดดันฮินะ ที่อยู่ในชุดวาบหวิดชุดเดรสสีดำรัดรูปสั้นเเต่ต้นขา ถ้าออกไปเผลออาจจะมีคนเลือดกำดาว ไหลหมดตัวกันพอดี

"คะ...คือๆๆๆ"ฮินาตะพยามจะพูดปัดๆเเต่ข้างออกคงไม่จบง่ายเเน่

"ถ้าไม่ออกมาเราจะพังปะตูน้าาาา^..^"ฮิดันพูดพลางเขย่า ประตูด่วย

"กึกๆๆๆๆๆๆ'

"อ่า...ค้ะๆจะ...จะออกไปเดี๋ยวเเหละค้ะ"ฮินาตะจับไปเเละหายใจเข้าออกเเรงๆ

"123"เธอให้สันยาน ตัวเองเบาๆ

'แอ็ดดดดดดด'

"มาเเล้ว.........โห่.......OoO">>โทบิชิงพูดเเต่ก็อ้าปากค้างไปเลย

''ว้าวววววว........O.,O"ทันทีที่เปิดประตูออกมา ก็พบกับร่างบางๆสุดเซ็กซี่ที่อยู่ในชุดเดรสสีดำรัดรูป อกเป็น อก เอวเป็นเอวคนตรงหน้าสะกดทุกสายตาเอาไว้อย่างอยู่หมัด เเละท่าทางขี้อายแอบเเก้มเเดงๆนิดๆ นี่เเหละที่ขยี้ใจหนุ่มๆมานักต่อนักเเล้ว

"ปะ...ปะ.....โป๋ไปมั้ยค่ะคือ....ฉันว่า"ฮินาตะก้มมองดูตัวเองเเละดึงชายกระโปร่งลงนิดๆ

"มะ...ม่ายยยยเลยยยยย????.????"ฮิดันบอกเสียงหื่นมาเเต่ไกล

"ไม่โป๋..เป็นไงล่ะน้ำลายไหลกันเเล้วคิคิ"โคนีนหันมาเเซวเพื่อนพ้อง..ที่ยืนมองฮินาตะเเบบน้ำลายสอ กันเลยทีเดียว

"ช่ายไม่โป๋เลยครับบบบบ น่ารักด้วยยยยย!??"โทบิพูดเเละเอามือปิดหน้าอย่างเขินๆ (ลืมไปมั้งว่ามีน่ากากอ้ะ)

"ไม่โป๋หรอก น่ารักเเล้ว"เพนพูดเเละกอดอกมองเธอ

"เเต่...."

"โป๋....ไปเปลี่ยน!!!"ฮินาตะกำลังจะพูดเเต่มีเสียงของใครบ้างคนที่เธอเองก็จำเสียงได้อยู่หรอกเเต่ไม่ทันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็มือหนาๆผลักเข้ามาในห้องลองเสื้ออย่างเเรง จนร่างบางนั้นไปกระเเทรกกับชั้นวางของ

"ว้ายยยย!!!"

'ตึง!!โครม!!'

"เฮ้ย!!!ซาสึเกะผลักฮินาตะทำไม!!"ฮิดันรีบเข้าไปพยุงเธอให้ลุกขึ้น 

"ขะ...ขอบคุณค่ะฉันไม่เป็นเเล้ว..."ฮินาตะบอกพลางมองหน้าซาสึเกะอย่าง งง.

"มองฉันทำไมไม่พอใจหรอ"ซาสึเกะพูดอย่างกวนประสาน เเต่ก็แอบเคืองฮินาตะนิดๆที่มาเเต่งชุดแบบนี้ให้พวกนั่นดู

"ซาสึเกะ!!นายนี่ยังไงกันน้ะ มาผลักเธอเเละยัง"เพนบอกพลางมองซาสึเกะ อย่างจับผิด

"ชอบฮินาตะหรอ"คาคุสึพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นบรรยากาศรอบตัวเงียบลง

"อย่ามาบ้า!!ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย"ซาสึเกะพูดอย่างไม่ใส่ใจผู้หญิงที่ยืนอึ่งอยู่ตรงหน้า

"เเละนายผลักฉันทำไม!"ฮินาตะถามพลางสบตาอย่างไม่มีอาการเขินอายอะไรเลย

"ฉันเเค่ลำคาน!"เขาพูดเเละมองเธออย่างรังเกลียด

"งั้นหรอ เอาสิ้นายลำคานขนาดนี้ฉันกลับก็ได้ไปเถอะพวกเรา!!"ฮินาตะหนุมตัวเข้าไปหยิบเสื้อผ้าที่ใส่มาตอนเเรกใส่ถุงเเละนีบเดินออกมาโดยมีซาสึเกะเเละคนอื่นๆเดินตามออกมาด้วย

"นี่!!จะใส่ชุดเเบบนี่เนี่ยน่ะ"

'หมับ'ซาสึเกะเอือมมือ มาจับต้นเเขนของเธอไว้เเน่เเละกระชากให้เธอหยุด

"ปล่อย!!!นายลำคานนี่ปล่อยสิฉันไปให้"ฮินาตะพูดเเละจับมือเขาให้ปล่อยออกเเต่เขากลับบีบมันเเน่นขึ้น

"ไม่เอา!เธอจะดื้อเอาอะไรไปเปลี่ยน!!!"ซาสึเกะพูดอย่างหัวเสียตอนนี้ฮินะไม่ไช่ฮินะคนเดิมเเล้งอารมโกรธครอบงำ ทำให้อีกตัวตนอีกด้านลุกขึ้นมา

"ปล่อย!!!"

'ผลัก'ซาสึเกะผละหลังเล็กน้อยจากเเรงผัลกเมื่อกี้

"นี่ๆๆๆๆเบาๆกันหน่อยสิ....ซาสึเกะปล่อยฮินาตะก่อนดูสิเเขนเธอเเดงหมดเเล้ว"อิทาจิพูดพลาง เงะมือหนาๆนั้นออกไปซาสึเกะเองก็ปล่อยมืออย่างว่าง่าย เเละยืนสงบอารมพลาดคิดถึงสิ่งเมื่อกี้ที่เขาทำ มันเหมือนโมโหเเต่ก็ไม่รู้สาเหตุเลย

"เจ็บมั้ย.."อิทาจิพลิกเเขนฮินาตะที่ยืนอยู่นิ่งๆไม่พูดไม่จา

"ไม่เป็นไร ฉันอยากกลับเเล้ว!"ว่าเเล้วร่างบางก็สลัดผมเเละหันหลังเดินไปเลย

"เดี๋ยว!!!โธ่เว้ย!!"ซาสึเกะร้องห้ามอย่างลืมตัว เนื่องจากที่ฮินะสลัดผมเมื่อกี้ทำให้เห็นหลังขาวเนียบ ทำเอาใจของเขาก็สั่นเป็นเจ้าเข้าเลย

"ตามไปสิ:-)"โคนันเข้ามาตบบ่าซาสึเกะพร้อมยิ้มแบบมีเลศนัย

"อืม!"ซาสึเกะเดินตามไปในทันที

"โธ่เจ้ ทีผมไม่เห็น.."โทบิเริ่มโวยวาย

"อยากตายหรอ!!!"

"แว้กกกกกกกกนะ...กลัวอีกเเล้ววววToT"

Hinata

"ฮึ่ย!!!"ฉันเดินออกมาจากร้านขายของด้วยอารมไม่ดีให้ตายสิคนบ้า!!ซาสึเกะคนโง่ เเค่ชมฉันว่าสวยเนี่ยเป็นมั้ยห้ะมาถึงก็ด่าๆๆๆๆๆเป็นท่านพ่อรึยังไง!!!ชิ!!!

"ฮิ้ว~~~สาวสวย"

"เด็กหมู่บ้านนี้หรอ^^"

"สวยจางงงงง~~~~"

"ชะ...ชะ..ชุดอ๊ากกกกก"ตลอดทางที่เดินออกมาจากร้านก็มีรนร้องเเซวตลอดให้มันได้อย่างงี้สิไม่เป็นไรใกล้จะถึงป่าเเล้ว

"เห้ออออออ"ฉันถอนหายใจยาวๆเมื่อเดินเข้ามาในป่าเเล้ว ในนี้สงบกว่าข้างนอกตั้งเยอะ

'หมับ!'

"ว้ายยยยยย!!!OoO"ในขณะที่ฉันเดินชมนกชมไม้อยู้ก็มีมือของใครบ้างคนมาจับที่ต้นเเขนของฉันเเละกระชากจนฉันต้องหันไปผเชิญหน้า

"จะร้องทำไม=.=" เเต่พอมาเผชิญหน้าก็พบกับ ร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาผมดำออกน้ำเงินสไลด์เเค่ต้นคอทรงตูดเป็ดแบบนี้ไม่ไช่ที่ไหนนอกจากนายซาสึเกะ!!

"อะ...อ้าวนาย...มาได้ไง"ฉันถามเเละเอามืองับนิ้วเขาออก

"เธอนี่มันยังไงน่ะ"เขาส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

"ยังไงก็ได้ปล่อยเหอะ"ฉันบอกเเละสบัดมืออกเเละหันหลังเดินห่างออกมาเเต่ร่างสูงก้าวเท้าตามมา

"เธอหงุดหงิดอะไร"เสียงจากด้านหลังถามขึ้น

"ป่าว!"ฉันตอบเเละเดินต่อ

"เอาดีๆน่าอย่าตลก"

"นี่ก็ดีเเล้ว"

"ฮินาตะ...."เขาเรียกเเละฉวยมือฉันเอาไว้

"อะไร!"ฉันหันไปถามเเต่ก็สะดุดกับรอยยิ้มกรุมกริมบนหน้าของซาสึเกะ

"ทำไมน่ารักจังวะ เธอจะน่ารักเกินไปเเล้วน้ะถ้าไม่อยากให้ฉันโมโหใส่เธออีกก็อย่าไปอ้อน ไปทำตัวน่ารักๆแบบนี้กับใครอีกเข้าใจมั้ย''เขาพูดพลางเอาเเขนเเข็งเเรงโอบกอดร่างฉันไว้เเน่นอย่างหมั้นใส้

"นายมีสิทธิ์อะไร !!"ฉันถามเเล้วเงยหน้าไปสบตา ซาสึเกะยิ้มมุมปากเเละเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องผละหลังเเต่ก็ติดเเขนเขาที่โอบอยู่รอบตัว ตอนนี้ใบหน้าหล่อๆของเขาก็ใกล้เข้ามาเลื่อนๆเเละเพียงไม่กี่อึดใจริมฝีปากเเดงระเรื่อมนั้นก็ก็ประกบบนริมฝีปากของฉันอย่างอ้อยอิ่ง เเละอ่อนโยนก็จะผละออกช้าๆเเละจุมพิษที่หน้าผากอีกที

"นี่ไง....สิทธิ์ของฉันเธอเป็นหมาของฉันคนเดียวหัดรักเจ้าของบ้างไม่ได้รึไง"เขาพูดพลางเอามือลูบผมส่วนอีกข้าง ก็โอบเอวไว้เหมือนเดิมรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูกเลย^^

"นะ...นายบอกว่าฉันเป็นหมาหรอ"ฉันพูดไปเเต่ก็เสมองไปทางอื่น

"อ้าว....ฮินาตะกลับมาเเล้วหรอ^^"เขายิ้ม เขายิ้มฉันตาฟาดรึป่าวเนียยยยย

"นี่..."

"อ่า...ใจเย็นๆก็เธอเหมือนหมาออก"เขาเอียงคอมองฉันนิดหน่อย หน๊อยๆๆๆๆฉันจะเป็นลมล่ะน้ะซาสึเกะคุง

"มะ...เหมือน..ตรงไหน"

"ตาก็กลม ตาก็สวยก็...หมาออกจะน่ารักดีต่อไปนี้เป็นหมาของฉันน้ะฮินาตะ"

"ห้ะ?"

"ไม่ต้องห้ะ..ตกลงมั้ย?"เขาถามเเละจับมือฉันเบาๆ

"มะ...ไม่รู้ด้วยหรอกไปเเล้ว"ฉันรีบถอยหลังเเละหมุนตัวออกมาทันที

'ฟุบ!!'

"หืม!!!O.o"อยู่ๆก็เหมือนมีผ้าหุ้มมาหุ้มตัวฉันไว้ฉันจึงค่อยๆเลื่อนตาลงไปมอง มันเป็นเสื้อคุมลายเฆมแดงนี่มันของเเสงอุษานี่

"ตกใจอะไรไปเถอะ"ซาสึเกะเดินมาโอบไหล่เเละพาเดินไป

"มาคุมให้ฉันทำไม"เพื่อทำลายความเงียบฉันเลยถามไป

"ถ้่ไม่คุมฉันอาจจะจับเธอกดกลางป่าก็ได้น่ะ ทีหลังก็อย่าใจกล้าเเต่งตัวบ้าๆแบบนี้มาอีกล้ะ"

"อะ...เอ่ออออ "ลืมเลยอ๊ากน่าอายจัง

"หมาเอย...."ซาสึเกะโยกหัวฉันไปมาเเละเดินต่อ ถึงเขาจะปากร้ายไปบ้างเเต่ถ้ามองในมุมนี้เขาก็น่ารักดีน่ะ