คีตกาลไวยากรณ์

แนะนำตัวละคร 

ไวยากรณ์:

หนุ่มนักศึกษาผู้มีบุคลิกเป็นผู้ใหญ่เกินตัวและมีนิสัยเก็บตัว เขาเริ่มทำงานพิเศษตั้งแต่อายุ 15 และออกมาใช้ชีวิตเพียงลำพังทันทีเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย ในสายตาของคนอื่น ไวยากรณ์ดูเป็นหนุ่มลึกลับที่ชอบเก็บตัวอยู่ตามห้องสมุด แม้ว่าเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจถึงผมเผ้าหน้าตาของตัวเอง แต่ก็ให้ความสำคัญกับการแต่งกายเรียบร้อยและการให้เกียรติคนรอบข้าง แต่ความสุขภาพมากเกินไปกลายเป็นความเย็นชาในสายตาเพื่อนรุ่นเดียวกัน จะมีก็แต่ "ชาติชาย" ที่เป็นเพื่อนสนิทเท่านั้นที่ไม่สนใจบาเรียที่ไวยากรณ์สร้างเอาไว้ จึงทำให้กลายเป็นคู่จิ้นของสาว ๆ ในคณะไปอย่างไม่รู้ตัว (ในตอนแรกเท่านั้น) และแน่นอนว่าเบื้องหลังบุคลิกอันเงียบขรึมและดูเป็นผู้ใหญ่นั้นมีสิ่งที่น้อยคนนักที่จะล่วงรู้

คีตกาล:

เฟรชชี่สาวจากต่างจังหวัด นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ไปไหนมาไหนเองรวมทั้งได้ออกมาอยู่เอง จึงเสมือนเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของคีตกาล การออกมาใช้ชีวิตเอง ทำให้ครอบครัวขของเธอเป็นห่วงมาก เธอได้สัญญากับครอบครัวว่าหากเธอมีปัญหาการใช้ชีวิตด้วยตนเองแล้วไม่สามารถดูแลตัวเองได้จะต้องกลับบ้านทันทีไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เรียกได้ว่าเป็นลูกคุณหนูถูกเลี้ยงดูมาแบบ "ไข่ในหิน" ตัวจริงเสียงจริงเลยทีเดียว คีตกาลใฝ่ฝันที่จะได้เป็นนักดนตรีอาชีพมาตั้งแต่เด็ก ๆ โดยมีเครื่องดนตรีไวโอลินเป็นรักแรกของเธอ เมื่อเติบโตขึ้นเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น คีตกาลตกหลุมรักครั้งที่สอง เมื่อเธออ่านนิยายของ "อักษรราตรี" เป็นครั้งแรกและคอยติดตามผลงานของนักเขียนคนนี้อย่างต่อเนื่อง จนสามารถยืดอกเรียกตนเองได้ว่าเป็นแฟนนิยายตัวจริงของนักเขียนคนนี้ 

ชาติชาย:

เพื่อนรักของไวยากรณ์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้ แต่เพราะพ่อแม่ของไวยากรณ์เสียไป ทำให้ทั้งคู่ต้องแยกกันไปในช่วงระยะเวลาหนึ่ง แะทั้งคู่กลับมาพอกันอีกครั้งในช่วงมัธยมปลาย ซึ่งในขณะนั้นไวยากรณ์เข้าเรียนในโรงเรียนที่มีหอพักประจำโดยมีทุนเรียนดีสนับสนุน ทั้งคู่จึงได้มาพกันอีกครั้ง และในเวลานั้นเองที่ชาติชายได้ล่วงรู้ถึงความลับและความลำบากในการใช้ชีวิตของไวยากรณ์ นับแต่นั้นมาชาติชายจึงตั้งใจว่า หากอะไรที่เขาสามารถที่จะช่วยเหลือเพื่อนคนนี้ได้ เขาจะไม่มีวันปฏิเสธ

ภาวิณี:

เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของคุณพ่อของไวยากรณ์ ทั้งคู่ยังทำงานร่วมกันในสำนักพิมพ์ โดยที่เธอมีหน้านี่ดูแลไวยากรณ์เป็นพิเศษ ภาวิณีถูกใจไวยากรณ์ตั้งแต่แรกเห็น ด้วยใบหน้าหล่อเหลาแต่ไม่ถือตัวและความที่เขาเด็กหนุ่มวันรุ่นที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยทำให้ภาวิณีชื่นชอบเขามากขึ้นทุกวัน และอยากจะเป็นมากกว่าแค่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง

จุ๊บแจง:

เพื่อนร่วมอ่านของคีตกาล เธอเองก็เป็นแฟนพันธุ์แท้ของนักเขียน "อักษรราตรี" เหมือนกับคีตกาลจึงทำให้ทั้งสองคนสนิทกันอย่างรวดเร็ว และด้วยเหตุนี้ ทั้งคู่จึงไม่ได้เป็นแค่เพื่อนในคณะเดียวกันเท่านั้น เธอเป็นเด็กสาวที่เรียบร้อยและใจเย็น แต่บางครั้งก็แสดงความเป็นเด็กออกมา ไม่เท่านั้น พื้นเพครอบครัวของเธอยังคล้ายคลึงกับคีตกาลอย่างมาก ทำให้ทั้งสองเสมือนเหรียญคนละด้านของกันและกัน เครื่องดนตรีถนัดของเธอคือเปียโน

ดาวยศ:

กะเทยหน้าหล่อ เป็นกะเทยแอบเพราะทางบ้านแอนตี้ เวลาเดินในคณะตามปกติจะดูหล่อแมนมาก แต่เมื่อไหร่ที่รวมกลุ่มกันกับพวกคีตกาลแ้วจะหลุดสาวกระจุดกระจายเลยทีเดียว แต่ถึงจะเป็นกะเทยก็เป็นกะเทยไม่แรง ไม่เคยด่าใครหรือใช้คำหยาบสุรุ่ยสุร่าย โดยให้เหตุผลว่า ถ้าทำครั้งนี้ก็จะติดไปตลอดแล้วอาจจะไปเผลอหลุดพูดจาแบบนั้นที่บ้านได้ เครื่องดนตรีที่ถนัดคือ คาริเนต (เครื่องเป่าประเภทวู๊ดวิน)

อิงอร เปิ้ล แพน:

เพื่อนอีกสามคนในกลุ่มของคีตกาลที่คณะ เป็นสามใบเถาที่ไปไหนมาไหนด้วยกันราวกับทากาวเอาตัวติดกันไว้ หากมีใครหายไปจากกลุ่มสักคนก็มักจะถูกเพื่อน ๆ ถามหาอีกคนเสมอ เครื่องดนตรีถนัดของแต่ละคนคือ เชลโล วิโอลา และ เบส ตามลำดับ

ภัทรพล:

พ่อของภาวิณีและเจ้าของสำนักพิมพ์ที่ไวยากรณ์ทำงานให้ เป็นเพื่อนสนิทของพ่อไวยากรณ์ เขาได้พบกับไวยากรณ์อีกครั้งในฐานะกรรมการตัดสินประกวดงานเขียน นับจากนั้นจึงติดต่อกันเรื่อยมาจนกระทั่งวันหนึ่งไวยากรณ์มาหาเขาที่สำนักพิมพ์และขอร้องให้เขารับตนเข้าทำงาน หลังจากได้ฟังเหตุผลของเด็กหนุ่มแล้ว ภัทรพลตอบรับคำโดยไม่ลังเล ไม่ใช่ด้วยความสงสารแต่เพราะได้เห็นผลงานของไวยากรณ์มาแล้วแะเชื่อมั่นว่าไวยากรณ์จะต้องเป็นนักเขียนที่มีพรสวรรค์เหมือนกับพ่อของเขา

ไตรภพ:

ลุงของไวยากรณ์ เป็นคนที่จำใจต้องรับไวยากรณ์มาเลี้ยงทั้ง ๆ ที่ไม่อยาก แต่หลังจากรับไวยากรณ์มาเลี้ยงดูแล้ว จู่ ๆ ฐานะของเขาก็ร่ำรวยขึ้น จากนั้นจึงเริ่มสส่งให้ลูก ๆ ของตนได้เข้าเรียนในโรงเรียนดีดี ขณะที่เลี้ยงไวยากรณ์ราวกับคนรับใช้ในบ้าน เขามีความชังน้ำหน้าเด็กชายไวยากรณ์ตั้งแต่แรกเห็น เพราะเด็กน้อยคนนั้นเหมือนกับน้องชายของตนเองที่ไม่ว่าทำอะไรก็ได้ดีไปหมด

รสสุคนธ์:

ภรรยาของไตรภพ ไม่ได้ทำงาน เป็นแม่บ้าน เธอกับไตรภพแต่งงานกันเป็นสิบปีแบบที่พูดไม่ได้ว่ามีความสุข เธอมีลูกสาวให้เขาสองคน นับแต่นั้นทั้งคู่ก็ไม่มีอะไรกันอีกเลยเพราะไตรภพรังเกียจรอยแผลเย็บที่หน้าท้องของเธอ 

รริดา:

ลูกสาวคนโตของไตรภพ เธออายุมากกว่าไวยากรณ์หกเดือนแต่เกิดกันคนละปีทั้งคู่จึงเรียนกันคนละชั้นเรียน เธอมีนิสัยคล้าย ๆ กับพ่อของเธอ และเพราะว่าเธอรู้ว่าพ่อของเธอไม่ชอบหน้าไวยากรณ์ เธอจึงกลั่นแกล้งไวยากรณ์สารพัดเพื่อเอาใจพ่อของเธอ เมื่อทั้งคู่เริ่มโตขึ้นเธอเริ่มมองไวยากรณ์ในมุมที่เปลี่ยนไป และด้วยความบังเอิญทำให้เธอไปล่วงรู้ความลับของไวยากรณ์เข้า เธอจึงใช้ความลับที่ว่าบังคับไวยากรณ์ให้ทำตามใจเธอ

ตวิษา:

ลูกสาวคนเล็กของไตรภพ เธออายุน้อยกว่าไวยากรณ์สองปี เธอรู้เช่นกันว่าพ่อของเธอไม่ชอบไวยากรณ์ แต่ตรงกันข้าม เธอชอบเด็กชายหน้าตาน่ารักคนนี้ตั้งแต่เธอพบไวยากรณ์ครั้งแรก แต่เพราะเธอจำต้องเชื่อฟังพ่อ เธอจึงขีดเส้นกั้นระหว่างตนเองและไวยากรณ์ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอเห็นข้อความเขียนเกี่ยวกับไวยากรณ์ในไดอารี่ของพี่สาว เธอจึงตัดสินใจไล่ไวยากรณ์ให้ออกไปจากบ้านของเธอ เพื่อปกป้องครอบครัวของตนเอง

นพรัตน์:

เจ้าหน้าที่รับจัดหาห้องเช่า เขาทำงานผิดพลาด เพราะประสานงานกับเจ้าของห้องไม่ดีทำให้เกิดการเช่าห้องซ้ำซ้อน เป็นผลให้คีตกาลกับไวยากรณ์จำต้องมาอยู่ร่วมในห้องเดียวกัน แต่แทนที่จะรีบหาห้องใหม่ให้คีตกาล หมอนี่กลับลืมไปสนิทเลยนี่สิ!

ทักทายผู้อ่าน

สวัสดค่ะคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ ทอซ มกรา เคยเขียนค่ะ อันที่จริงก็เขียนดองเอาไว้มานานแล้ว ตอนแรกที่เขียนเรื่องนี้ออกมาจบ เรื่องราวไม่ได้ซับซ้อนมากขนาดนี้ เป็นแนววัยรุ่นแบบการ์ตูนเรื่องสั้นเล่มเดียวจบเสียมากกว่า แต่พอเอากลับมาอ่านซ้ำ ประกอบกับชั่วโมงบินเริ่มสูงก็เริ่มเกิดไอเดีย อยากเพิ่มโน่นปรับนี่ใหม่ สุดท้ายก็เลยมาลงเอยที่เขียนขึ้นใหม่จนได้สิน่า (¯▽¯；) อ่ะฮะๆๆ

อย่างไรก็ตาม ทอซ มกรา ขอฝากนิยายเรื่องนี้ให้คุณนักอ่านทุกท่านติดตามอ่านกันด้วยนะคะ เรื่องราวของทั้งคู่อาจจะไม่ได้น่ารักจิกหมอน แต่รับประกันความกวนและความฮา (ตกลงว่านี้นิยายซึ้งจริง ๆ เรอะ?) และความซึ้งแบบตีบวก แน่นอนค่ะ