SOTUS พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง[YAOI] ว.เคะ ป.เมะ น่

ลำดับตอนที่ #5 : งอน(?)

ช่วงนี้ทำไมไม่มีกำลังใจเลยอ่ะ ถ้าหน้านี้มีกำลังใจไม่ถึง 5 หรือ 10 ล่ะก็...ไรท์จะไม่มาลงต่อแล้วว!!!!//งอน



ถ้าอยากได้ตอนต่อไป ต้องให้กำลังใจไรท์(ไรท์จะได้มีไฟ) ถ้ามีกำลังใจเกินห้าหรือสิบได้ ไรท์จะมาแต่งที่ค้างให้น่ะ//ยิ้ม(เจ้าเล่ห์แบบชั่วๆ)

อย่าหาว่าไรท์งี่เง่าล่ะ ที่ทำแบบนี้เพราะว่าช่วงนี้ไรท์ทำงานหนักมาก
ไหนจะแต่งนิยาย แปลมังงะ ชวนเพื่อนมาเป็นโดจินชิ หาโดจินวายให้พี่(เพื่อน) หาเว็บไซต์ที่จะลง ไหนจะต้องเดินทางไปกลับภาคเหนือกับภาคอีสานอีก เหนื่อยมากกกกกกกก แถมไรท์ยังแต่งนิยายขณะทำงาน(?)อีก

ไรท์ก็นึกว่าผ่านลมผ่านแดดมานาน กลับมาจะลงตอนต่อไปทันที แต่พอมาเปิดดู ไรท์น้ำตาจะใหล มีคนเข้ามาดูเพิ่มขึ้นแต่โพสกับกำลังใจไม่เห็นเพิ่มขึ้นเลย

ไรท์จึงทำหน้านี้เพื่อเรียนให้ทราบว่าถ้ากำลังใจยังไม่ได้ตามกำหนด ไรท์จะหยุดแต่งหรือดองนิยายเรื่องนี้ทันที

ไรท์มีเวลาให้ไม่จำกัด ครบเมื่อไหร่ทำเมื่อนั้น


ปล.หวังว่าทุกคนคงอยากอ่านตอนต่อไปแล้ว

ไรท์เชื่อว่าถ้าทุกคนอยากอ่านต่อ เสียเวลามาให้กำลังใจเพียงไม่กี่วิหนือกี่นาทีคงจะทำกันได้

ไรท์ไม่ได้บังคับ แต่ไรท์แค่ยื่นข้อเสนอ ไรท์อยากได้กำลังใจเป็นไฟให้ไรท์แต่งต่อ ถ้าไม่มีใครให้กำลังใจเลย ไรท์ก็แค่หยุดแต่งไป ยังไงซะไรท์ก็ไม่ได้เสียอะไรเลย ไรท์แค่อยากรู้ว่าพวกคุนทั้งหลายเนี่ย อยากจะอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ไหม

บางคนก็แค่มาอ่านฆ่าเวลา บางคนก็อยากอ่านจริงๆ ไรท์รู้ว่าพวกคุนอาจจะเคยแต่อ่าน ไม่เคยแต่งเองเลยไม่เข้าใจคนแต่ง แต่ไรท์อยากให้เปรียบว่า พวกคุนทำงานอย่างหนักเพื่อครอบครัว แต่จู่ๆครอบครัวก็มาทำร้ายจิตใจของคุนจนคุนหมดกำลังใจที่จะไปต่อ แต่คุนก็ไม่สามารถทิ้งครอบครัวได้ เลยได้แต่ทำงานครึ่งๆกลางๆไปเรื่อยๆ 

เหมือกัน ไรท์มีหน้าที่แต่งนิยาย แต่พอไรท์หายหน้าไปทำงานเล็กน้อยๆ เพียงแต่มันใช้เวลานาน ตอนไรท์ทำงานไรท์ก็คิดพลอทตอนต่อไปว่าจะเอาแบบไหน พอไรท์เดินทางมาภาคเหนือไรท์ก็เปิดคอมทันที แต่สิ่งที่เห็นทำร้ายจิตใจไรท์มาก ยอดคนดูนิยายเรื่องนี้บ้างก็เพิ่มบ้างก็ลด แต่สิ่งที่ไม่เพิ่มเลยคือ "กำลังใจ" 

ตอนไรท์เปิดเรื่องมาใหม่ๆก็มีคนมาดูเยอะ แต่พอไรท์หายไปนานคนก็น้อยลง ไรท์ไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลย ไรท์เปิดเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากเจอคนที่ชอบนิยายของไรท์จริงๆ ไรท์อยากเจอคนที่ให้กำลังใจไรท์เพื่อแต่งนิยายต่อ 

ถึงนักเขียนแบบไรท์เป็นผู้ให้ส่วนนักอ่านคือผู้รับ แต่เราไม่จำเป็นต้องคิดแบบนั้นเสมอไป นักเขียนและนักอ่านเป็นเหมือนธุระกิจที่มีทั้งให้และรับ
ไรท์แต่งนิยายให้และได้รับกำลังใจกลับมา ส่วนนักอ่านได้อ่านนิยายและให้กำลังใจผู้แต่ง

ถึงข้อความเบื่องต้นอาจจะไม่ทำให้"นักอ่านเงา"กลับมาเป็นนักอ่านทั่วไปที่ให้และรับได้  แต่ไรท์แค่อยากให้รู้เท่านั้นเองว่านักอ่านไม่ใช่เพียงผู้รับและนักเขียนก็ไม่ใช่เพียงผู้ให้ พวกเราต้องอยู่ด้วยกันด้วนกันเหมือนครอบครัว  เปรียบว่าผู้เขียนเป็นคนออกไปทำงานหาเงิน ส่วนผู้อ่านคือผู้ที่รออยู่เบื่องหลัง...รอคอยในวันที่กลับมาแล้วให้กำลังใจ

หวังว่านักอ่านทุกท่านคงจะเข้าใจความรู้สึกของผู้เขียนน่ะค่ะ

ขอบคุนทุกคนที่ให้กำลังใจและเข้าใจผู้เขียนทุกท่าน

ขอให้ครบเร็วน่ะค่ะ ระหว่างที่ยังไม่ครบไรท์จะคิดพลอทเรื่องไปก่อน ไรท์หวังว่าเราจะได้กลับมาเป็น"ครอบครัว"กันอีกครั้ง

บ๊ายบาย

สำหรับคนที่ดูเสร็จแล้วกดไปตอนต่อไปเลยค่ะ