SOTUS พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง[YAOI] ว.เคะ ป.เมะ น่

ลำดับตอนที่ #2 : มัน...มัน...เป็นอะไรที่...(100%)

บางครั้ง...คนที่เราไม่ชอบ..อาจมีบางสิ่งที่เหมือนเราก็ได้



"คุณคิดจะทำอะไรหน่ะ"ผมถามออกไปทันทีที่เด็กเวรนั้นลุก มันหันมามองน้าผมแล้วพูดว่า


"ก็หอมแก้ม กับ..."สิ่งที่มันพูดทำเอาน้าผมร้อนผ่าวทันที มันถือเป็นสิ่งที่น่าอายที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้เคยเจอมาเลย จูบแรกที่จะเก็บไว้ให้คนที่ชอบก็โดนเด็กที่ไหนไม่รู้ขโมยไป ส่วนคนที่เคยหอมแก้มผมก็มีแต่แม่และพ่อเท่านั้น แล้วไอ่เด็กนี่มันเป็นใคร


ตอนนี้ผมรูัสึกหงุดหงิดมากๆเลย หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ผมต้องหาวิธีเอาคืนมันให้ได้


แล้วจะได้เห็นดีกัน ไอ่เด็กเวร

____________________________(5%)____________________________


ชณะที่ผมกำลังเดินหนีไอ่เด็กบ้านั้น มันก็รีบโวยวายแล้ววิ่งตามผมมา ขณะเดินทาง(?)ไอ่เด็กนั้นก็เล่าเรื่องราวที่พี่สันฯให้เล่นเกมว่า

"พี่ๆฟังผมก่อนน่ะ ที่ผมทำอย่างนั้นเพราะเป็นเกมที่พี่สันฯเอามาให้เล่น โดยต้องแบ่งกลุ่มมาสองกลุ่มแล้วตามหาพี่ว๊ากคระวิศวะให้เจอ แล้วหอมแก้มพี่ว๊ากแล้วพากลับคณะ...ส่วนที่ผมจูบพี่เพราะ..."ผมเงียบฟังมัน อยากรู้จริงๆว่าเหตูผลที่มันจูบผม(-///-)นั้นคืออะไร


"...ตอนนอนพี่โครตน่ารักอ่ะ ผมเลยอดไม่ไหว"

...เงียบ...

...เงียบ...

ฉ่า!?

จู่หน้าผมก็ร้อนขึ้นมาทันทีที่เด็กนั้นพูดจบ นะ..น่ารัก..งะ..งั้นเหรอ มะ..มันจะบ้ารึไง ผมเป็นผู้ชายไอ่เด็กนั้นก็ผู้ชายน่ะ แล้วทำไมหน้ามันร้อoอย่างนี้ หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงขึ้นอีก นี่ผมจะเป็นโรคหัวใจเหรอเนี่ย


...ไม่เข้าใจเลย ไอ่เด็กบ้านั้นทำอ่ะไรผมมมมมมมมม...



หลังจากที่ผ่านวิกฦตหัวใจ(?)เรียบร้อยแล้วผมก็ไปรวมตัวกับพี่สันเพื่อปรึกษา(ต่อว่า)พี่สัน ที่นำเกมนั้นมาให้เด็กเล่น


"พวกพวกเธอนี่มันอะไรกัน ทำไมต้องเอากมบ้าๆมาเล่นด้วย ถ้าพวกเราเสียพรมจันทร์(?)ขึ้นมาจะทำยังไง หะ!"


"ก็พวกนานยนั้นแหละที่ไม่ยอมทำหน้าที่พี่ว๊ากแล้วแอบหนีไป ฉันเลยพริกวิกฦตให้เป็โอกาศเท่านั้นเอง แล้วที่ผิดมันเป็นพวกนายไม่ใช่หรอ แอบหนีไปทั้งที่รู้ว่าต้องรับน้อง"


"ฮึ!~ ฉันก็ไม่อยากมาเป็นพี่ว๊ากซะหน่อย ใครสั่งให้พวกเรามาเป็นล่ะ"



"แล้วใครกันหล่ะที่ทำตัวน่าเคารพ(ตาย)ไปทั่วล่ะ เลยโดนพี่ว๊ากรุ่นก่อนบังคับให้เป็นเพื่อสอน(ดัดสันดาน)ให้เด็ีกปึ่ีหนึ่ง(พวกนาย)ให้นิสัยดีขึน"


...และแล้วการปรึกษา(ต่อว่า)ของกลุ่มพี่สันและกลุ่มพี่ว๊ากดำเนินต่อไปเนินนานจนหมดเวลารับน้องในวันนี้


เฮ้อผมล่ะกลุ่มจริงๆเลย ปกติพี่สันต้องนิสัยดี เรียบร้อย อ่อนหวาน แต่คณะผมมันตรงข้ามชัดๆ


วันนี้ผมเหนื่อยมากเลยอยากกลับไปนอนที่หอจะตายอยู่แล้ว แต่...จะตายยังไงผมก็ต้องทำธุระเกี่ยวกับงาน(อดิเรก)ของผมให้เสร็จก่อน


ผมเดินลัดเลาะเข้าออกตรอก ซอยต่างเพ่อมายัง...ร้านหนังสือ บางคนคงคิดว่าเป็นร้านหนังสือธรรมดา แต่จริงๆแล้วภายในนั้นมีหนังสือทุกประเภท แถมยังมีโตะเป็นล็อกๆเพื่อให้มีความเป็นส่วนตัวสูง มีบริการอาหารตามสั่ง เหมาะสำหรับพวกชอบอ่านหนังสือระยะยาว


ผมเดินเข้าไปในร้าน ซึ่งมีคนเต็มไปหมดแต่จะเห็นได้ว่าที่นี่นั้นเป็นระเบียบยิ่งกว่าที่คิด เนื่องจากมาการตั้งกฎต่างๆเกี่ยวกับการใช้สถานที่ เมื่อมีคนไม่เคารพกฎทางเจ้าของร้านจะใช้กำลังทันที ทำให้ผู้คนต่างเกรงกลัวเจ้าของร้านนี้


ผมเดินแล้วย่นบัตรสมาชิกให้กับพนักงานแล้วเดินไปยังชั้นหนังสือ การจัดเก็บหนังสือในร้านเป็นระเีบียบเรียบร้อยมาก พราะทางร้านจัดหนังสือแยกเป็นประเภทๆ และหนังสือจะมีป้ยห้อยไว้เพื่อกำกับสถานที่เก็บ จึงทำให้ผู้คนสามารถเก็บเข้าที่ดดยไม่ต้องกลัวว่าจะหลงหมู่


ผมเดินไปยังชั้นหนังสือเรียนก่อน ในขณะที่กำลังเดินเลี้ยวเข้าไปก็ชนกับคนๆหนึ่งเข้า


"อ๊ะ! ขอ...โทษ...ครับ"สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมตาค้าง มัน...มัน...มัน...มันเป็นอะไรที่...


อ๊ากกกกกกกก!? ไม่ไหวผมไม่กล้าแม้แต่จะคิดสักนิด มัน...มัน...




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ขออะภัยที่มาลงช้า(มากกกก)เนื่องจาก เน็ตหลุด คอมพัง แก้ศูนย์แก้รอ ทำงานค้าง จนไม่สามารถมาลงได้

ไม่ขอสัญญาว่าจะลงทุกวัน แต่จะพยายามลงบ่อยๆน่า~~~

อย่าลืมล่ะ 1 เม้น 1 กำลังใจ เม้นเยอะมาไว้เน้อ

ส่วนคนที่มาดูตอนที่ค้าง ไม่ต้องว่าทำไมชื่อตอนเปลี่ยนไป

ไรท์เปลี่ยนเองล่ะ แหม!ครั้งก่อนที่ไรท์ลงมันก็นานแล้ว อีกอย่างเรื่องนี้แต่งสดใครบ้าจจำได้ล่ะ เนอะ เนอะ//แผ่รังสีตอบว่าใช่มาซะ//(yes\-/yes)