Kill me PLEASE!!!

ลำดับตอนที่ #3 : ในที่สุดก็สำเร็จ...

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ราวกับว่าคนเขียนขี้เกียจก็ปานนั้น(…) ผมยืนรอแม่เทพธิดาอยู่หน้าโรงเรียน ทายสิว่าผมวางแผนอะไรไว้? อะไรกัน?! ขี้เกียจเดาอีกแล้วเหรอ? ไม่มีความพยายามเลยนะคุณนี้! ก็ได้! ผมเฉลยก็ได้!! แต่ไว้ทีหลังนะ! หุๆๆ.. อ้าว! แม่เทพธิดามานั้นแล้วไง! “นายนี้ตรงต่อเวลาดีจังเลยนะ.. ดีแล้วแหละ.. จะไปไหนดีล่ะ? หวังว่าคงไม่ทำให้สาวสวยอย่างฉันผิดหวังนะ..” หล่อนเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจตัวเองมากๆ จนเลื่องลือไปทั่วโรงเรียน มีผู้ชายอยากไปเดทกับเธอจำนวนมากพอๆกับที่บอกว่าจ้างให้ก็ไม่ไป เพราะเนื่องจากหากเดทกันแล้วคุณเธอเกิดไม่สมอารมณ์อะไรเข้าล่ะก็… เธอจะประจานให้โด่งดังไปทั่วจนไม่มีผู้หญิงคนไหนแลเลย… ผู้โชคร้ายคนที่แล้วอุตส่าห์พาไปกินอาหารทะเลชั้นหนึ่ง.. โดยที่ไม่รู้ว่าแม่เทพธิดาแพ้อาหารทะเล.. รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา? อะไรกัน..? รู้แล้วเหรอ? แต่ความจริงก็ไม่แปลกหรอก… ขนาดโรงเรียนอื่นเขาก็รู้!!ก็แม่คุณเล่นตะโกนด่าประจานกลางถนนเลย!! หมอนั้นทั้งเศร้าทั้งช็อคถึงขนาดลาเรียนไปหลายวัน พอมาก็ต้องหิ้วน้ำใบบัวบกมากินแก้ช้ำในด้วย.

. “พามาดูหนังเหรอ? ผู้ชายเดี๋ยวนี้มันไม่มีความคิดสร้างสรรค์ค์รึไงย่ะ?! พาสาวไปเดทก็ต้องพาไปดูหนังอย่างเดียว? เชอะ!” ถ้าผมไม่กลัวเสียแผนนี้คงตบเลือดกลบปากไปแล้ว.. ผมรีบจูงเธอเข้าโรงก่อนที่เธอจะทันสังเกตว่าพามาดูเรื่องอะไร.. “กรี๊ด!!” เสียงคู่รักข้างหลังผมตะโกน คนผู้ชายหันหน้าเลิกลั่ก และพยุงคนผู้หญิงที่สลบออกไป เมื่อสักครู่ก็พึงมีวัยรุ่นข้างๆอ้วกไปหยกๆ… คุณเองก็จะอ้วกเหมือนกันเหรอ? หนังเรื่องนี้สุดยอดจริงๆ!! โชคดีนะเนี่ยที่ผมจองรอบฉายรอบสุดท้ายก่อนเขาแบนออกจากโรงหนังได้สำเร็จ! แล้วผมพาแม่เทพธิดามาดูหนังสยองขวัญสุดแหวะเรื่องนี้ทำไมเหรอ? ก็บอกแล้วไงว่าผมยังไม่ละความพยายามเรื่องนั้น!! –ล้มเหลว-ไง! ลองคิดดูสิว่าถ้าผมทำให้เดทล้มกลางทางแบบยับเยินเนี่ย ผมจะโด่งดัง(ด้วยฝีปากของหล่อน)ขนาดไหน?! ดูสิ! นั่งเงียบเลย! น่าเสียดายนะที่ในโรงมืดมากจนผมมองสีหน้าเธอไม่เห็น แต่คงกลัวจนสลบไปแล้วแน่ๆเลย!! โดนประจานหน้าโรงหนังมีหวังดังยิ่งกว่ารายที่แล้วแน่ๆ!.. ในที่สุดหนังก็จบจนได้! คุณนี้ก็เก่งเหมือนกันนะ ทนอยู่จนจบได้เนี่ย! หา?! จริงๆแล้วหลังจากนั้นคุณอุดหูและหลับตาเหรอ?!! ไม่แน่จริงเอาซะเลย! แม่เทพธิดายืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้นเอง! สงสัยกำลังโกรธสุดๆแน่! เอ๊ะ! เดี๋ยวสิ!! “ฮือๆ(ปาดน้ำตา) ช่างเป็นหนังที่น่าประทับใจจริงๆ(รสนิยมวิปริตดีชะมัด) ตอนจบซึ้งมาก(ไม่เข้าใจแม่คุณเลย..) ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยดูหนังที่ดีอย่างนี้มาก่อนเลย…” ผมอ้าปากค้าง…!! อะไรกันนี้!! “นายนี้เข้าใจถึงหัวอกของผู้หญิง(เฉพาะหล่อนคนเดียวนั้นแหละ..)ดีจังเลยนะ  ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้าใจฉันเลย พาไปดูหนังก็มีแต่หนังโรแมนติก.. ยี๊!! จะอ้วก!!” ผมแทบเป็นลมลงไปวินาทีนั้น.. โอ้!! ไอ้คนเขียนบ้า!!(มีอะไรก็ด่าแต่ตู..) แล้วคุณหัวเราะอะไรน่ะ?!! ไม่ตลกเลยนะ!!... แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจหรอก!.. “หิวแล้วพาไปกินข้าวหน่อยดิ..” ไม่เป็นไร.. ผมมีแผนสองด้วย..

เสียงเพลงเขมรไล่ควายดังกระหึ่มทั่วร้านส้มตำข้างทาง.. ผมนั่งคอตกอย่างหมดหวัง.. แม่เทพธิดานั่งโซยส้มตำอยู่หน้าผมด้วยความเอร็ดอร่อย.. ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอดันชอบกินส้มตำ!! แถมยังชอบเพลงลูกทุ่งด้วย!! คุณก็ชอบส้มตำเหมือนกันเหรอ…? มินาล่ะ.. นั่งกินไปยิ้มไปเลยนะ.. พอกินเสร็จผมก็พาหล่อนไปส่งที่บ้านโดยอ้างว่ามีการบ้านต้องทำ(ไอ้พวกไม่มีความพยายามเอ๋ย!) แทนที่จะโมโหว่าทำไมทิ้งกันแบบนี้ คุณเธอกลับปลื้มว่าผมเอาใจใส่กับการเรียน…(ต่างคนก็ต่างจิตต่างใจ..) ที่แย่ที่สุดคือพอวันจันทร์ แม่เทพธิดาเล่นประกาศก้องทั้งโรงเรียนว่าเธอชอบผม!! แถมยังเสริมด้วยว่าถึงจะหน้าเห่ย แต่ก็มีดีอยู่ข้างในจิตใจ.. เล่นเอาสาวๆทั้งโรงเรียนพากันกรี๊ดใหญ่เลยว่าทำไมตัวเองถึงเมินผมได้ ส่วนนายประธานนักเรียนจ๋อยสนิท และผมก็มีเพื่อนๆเยอะขึ้นทันตาเห็น.. แต่นี้ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการนี่นา!

ผมนอนเซ็งอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนสาธารณะหลังโรงเรียนเลิก.. คุณอยากมานั่งเป็นเพื่อนผมเหรอ? อืม.. ดีๆ.. ทำไมผมไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลยนะ?.. ในที่สุดก็ไม่ได้เป็นคนดังอย่างที่หวังไว้.. หือ?! คุณว่าอะไรนะ?!! ตอนนี้ผมสมปรารถนาแล้วเหรอ? จริงด้วยสิ! ลืมสังเกตไปเลย! ตอนนี้ไม่มีใครในโรงเรียนที่ไม่รู้จักผมแล้ว! คนโรงเรียนอื่นก็เช่นกัน! พ่อแม่ก็หันมาให้ความสนใจผมมากขึ้น! และพี่น้องผมก็ชื่นชมผมด้วย! ยังไม่นับที่มีดาวโรงเรียนมาหลงรักอีกนะเนี่ย!! บังเอิญจริงๆ!! อย่างนี้ผมไม่ต้องตายแล้วสิ!! ยอดไปเลย!! ขอบใจคุณมากเลยที่ช่วยทำให้ผมนึกออก!! อย่างนี้กลับบ้านไปฉลองดีกว่า!! เฮ้ย!! ใครน่ะ?!! เอาผ้ามาปิดจมูกผมทำไม?! ง่วงจัง.. ไม่เคยไม่มีแรงอย่างนี้มาก่อนเลย… คร่อก..

เอ้..? ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? แล้วที่นี้ที่ไหน?!! มืดจังเลย.. เริ่มพอเห็นแล้ว! ผมอยู่ในซอยที่ไหนน่ะ?!!! “ฟื้นแล้วเหรอครับ?” “นายมัน?!” ไอ้ฆาตกรโรคจิตคนนั้นนี้หว่า? มันจับผมมาทำไม ก็ผมไม่ได้-ล้มเหลว-ซักหน่อยนี่นา? โอย! ทำไมผมขยับตัวไม่ได้?! รู้สึกเหมือนโดนฉีดยาชาเลย! มันหัวเราะในคอเบาๆ ตัวผมขนลุกไปหมด.. เริ่มส่อแววลางไม่ดีแล้วสิ.. “คราวนี้.. คุณคือเหยื่อของผม!” พอผมจะโวยก็โดนเอาเทปปิดปากไว้ “คงสงสัยซินะครับ ว่าทำไมผมถึงเลือกคุณ.. นิยามคำว่า-ล้มเหลว-ของผมน่ะหมายถึงคนที่ไม่สามารถบรรลุ-เป้าหมาย-ของตัวเองได้.. แน่นอนว่า-เป้าหมาย-มีความหมายหลากหลาย แต่รวมๆแล้วก็คือ-สิ่งที่ต้องการจะทำ-นั้นเอง..!” ผมหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง.. อย่าบอกนะว่า..! “สำหรับคุณ.. -เป้าหมาย-ก็คือ-ล้มเหลว- แต่สิ่งที่ได้กลับเป็น-ความสำเร็จ-แทน.. ในเมื่อคุณไม่สามารถทำใน-สิ่งที่ต้องการจะทำ-ได้..  ก็นับว่าคุณ…ล้มเหลว…!!! แถมความ-ล้มเหลว-ในรูปแบบนี้ผมพึงเจอเป็นครั้งแรกด้วย! น่าสนใจจริงๆ..” มันหยิบมีดชำแหละเนื้อออกมา และก้าวเข้ามาหาผม.. อย่านะ!! ผมพึงคิดได้เองว่าเวลาเกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องขึ้น ใครเขาจะไปนั่งสนใจชื่อเหยื่อที่มีอยู่มากมายก่ายกอง.. เขาอ่านข่าวเพราะสนใจตัวฆาตกรตั้งหาก!.. ทั้งที่ผมเริ่มดังแล้วแท้ๆ! จะให้หยุดแท้นี้เหรอ?!! ไม่นะ!!.... อย่า….!!!!

…... อ้าว!! สวัสดีครับ! ทำไมวันนี้คุณอยู่เย็นจัง? เป็นเวรเหรอ? ขยันจริงๆ   บังเอิญจังเลย! วันนี้ผมก็เป็นเวรด้วยเหมือนกัน! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว วันนี้ผมพาคุณไปเลี้ยงส้มตำดีไหม? ที่ร้านนั้นน่ะ! เอาเหรอ? คุณนี้เห็นแก่กินจังเลยนะ? ล้อเล่นนา.. ไปทางลัดดีกว่านะ! จะได้เสร็จไวๆ! อืม..? ซอยนี้มืดเกินไปเหรอ? โธ่.. ก็มันเป็นซอยลัดที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักนี่นา… คดเคี้ยวนิดหน่อยแต่ก็โอเคล่ะนะ… คุณหิวน้ำไหม? หิวเหรอ? เอ้า!... ชื่นใจใช่ไหมล่ะ! อ๊ะ! ทางตัน?.. อย่าพึงโวยวายสิ.. วันนี้คุณกลับบ้านไม่สายหรอก.. อย่าเดินหนี! เดี๋ยวหลงหรอกนา… พื้นเปียกน้ำด้วย.. เห็นไหม? เตือนไปหยกๆ ล้มเลย.. ลุกไม่ขึ้นเหรอ.. หึๆๆ.. แสดงว่ายาชาในน้ำออกฤทธิ์แล้วสิ… เมื่อวันก่อนคุณได้อ่านข่าวหรือเปล่า? ข่าวดังขึ้นหน้าหนึ่งหลายวันที่ว่าฆาตกรต่อเนื่องถูกฆ่าตายปริศนาน่ะสิ.. นั้นน่ะ.. ฝีมือผมเอง! ตอนนั้นเกือบไปแล้ว.. โชคดีที่ดูเหมือนมันจะคำนวณยาชาที่ต้องใช้ผิด แขนผมเลยหายชาเร็วกว่าที่มันคิด และบังเอิญฝนตกพอดี.. มันเหยียบแอ่งน้ำลื่นล้ม ผมเลยคว้ามีดของมันมาปักใส่ตัวมันแทน… วินาทีนั้นที่ผมเข้าใจทุกอย่างถ้องแท้… หนทางที่จะโด่งดังไป-ตลอดกาล-… ถ้าดังอย่างที่ผมเป็นอยู่ทุกวันนี้ เดี๋ยวอีกไม่นานก็เริ่มซาไปเอง.. ทุกอย่างล้วนคืออนิจจังไงครับ! แต่บางคน.. –ไม่มีใครลืมไปตลอดกาล-… อย่างแจ็คเดอะริปเปอร์ไงครับ! ตายไปนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ทุกคนยังจำชื่อเขาและวีรกรรมของเขาได้อยู่เลย.. แถมเมื่อไม่กี่ปีมานี้มีคนเอามาสร้างเป็นหนังด้วย! หรืออย่างซีอุย.. รายนี้ถึงจะไม่ดังเท่า แต่หลายๆคนก็จำเขาได้อย่างไม่มีวันลืมเหมือนกัน.. มีคนเคยสร้างหนังเกี่ยวกับเขาด้วย! เห็นไหมล่ะครับ… ผมค้นพบหนทางของผมแล้ว.. ดีใจกับผมหน่อยสิ!.. ชื่อคุณก็จะได้ขึ้นหนังสือพิมพ์ด้วยแน่ๆ! ในฐานะเหยื่อรายที่สองของผม! แต่ไม่มีทางดังเท่าผมหรอก.. อา.. เลือดของคุณสีสวยดีจริงๆ… อย่าดิ้นสิ.. เดี๋ยวตายเร็วหรอก.. ผมยังอยากจะ-เล่น-กับคุณอยู่… แทงไปที่ไส้อย่างนี้แหละ.. เหมือนที่แจ็คเดอะริปเปอร์ทำเลย.. ผมจะลอกเลียนการฆ่าของฆาตกรโรคจิตทุกคนเลย! มีหวังดังทะลุฟ้าแน่!! ว่าแต่ตับของคุณจะหวานเหมือนกับของเหยื่อรายแรกของผมรึเปล่านะ?... แล้วพรุ่งนี้ผมจะเลือกใครดีนะ… คุณที่มองผมอยู่นั้นน่ะ! อยากดังไหม?…………