คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รักนี้แค่..........สามเรา 09 Trouble
"แล้วเราควรจะเอายังไงต่อไปล่ะครับ"
ผมถามพวกพี่มันด้วยความกลุ้มใจอย่างหนัก และมองไม่เห็นทางออกจริงๆ ทุกอย่างมันมืดแปดด้าน ผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะทำไงต่อ ให้มันยุติธรรมกับทุกคนมากที่สุด หรือว่าผมควรจะไป แล้วให้พวกพี่มันรักกันต่อไป แต่อย่างงั้นผมก็ต้องเสียทั้งสองคนเลยสิ ผมคงเสียใจมากที่สุด นี่ถ้าผมเลือกตั้งแต่ทีแรกมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ถ้าเลือกตั้งแต่วันนั้นคงไม่มาเสียใจอย่างนี้หรอก
"โต้งคงต้องเลือก แล้วแหละ"
พี่มาร์คหันหน้ามาทางผมแล้วพูด พร้อมสายตาที่ดูเศร้าๆมองดูแล้วนี่มันไม่ใช่พี่มาร์คเลยสักนิด มันผิดไปจากบุคลิกพี่มัน จากปกติที่เป็นคนสนุกสนานเฮฮา
"...."
ผมเงียบคิดอะไรซักพักนึงก่อนจะตอบพี่มาร์คไป
"ผมเลือกไม่ได้ครับ ใครอาจจะว่าผมไม่ดีนะแต่ผมพูดจริงๆเลย ผมรักพวกพี่สองคนไม่มีใครมากใครน้อยไปกว่าใครเลย"
ผมตอบแบบจนปัญญาพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล ก็มันจริงนิครับถ้าผมเลือกได้ผมเลือกไปแล้วตั้งแต่แรกคงไม่ปล่อยให้มันบานปลายมาถึงขนาดนี้หรอก
"แล้วเราจะเอาไงต่อไป??"
พี่มาร์คมันพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูกลุ้มใจ และ จนปัญญา ที่จะหาทางออกจากปัญหาที่เกิดขึ้น
"ผมให้พี่เลือก ผมยอมรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น??"
ผมพูดกับพี่มาร์คและมองหน้าแก ทั้งน้ำตา อย่างรอคำตอบ ในขณะที่พี่กล้าเอาแต่ร้องไห้และไม่พูดอะไร
"พี่ก็........เลือกไม่ได้ พี่ก็รักทั้งสองคนมากเหมือนกัน!!!!"
พี่มาร์คตอบ เอาล่ะสิครับ พี่มาร์คพูดแบบนี้ผมจะทำยังไงต่อล่ะครับ มันสรุปไม่ได้แน่เลย ว่าควรจะเอายังไง
"งั้นผมขอเป็นฝ่ายไปเอง เพื่อยุติปัญหาทุกอย่าง!!!"
ผมพูดแล้วลุกขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่มันไหลอย่างถ้วมท้นอยู่ ณ ตอนนี้ และจะเป็นคนเดินออกไปจากปัญหาทั้งหมด ผมว่าผมเองแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องต่างๆมันเกิดขึ้น และบานปลายมาถึงขนาดนี้ ผมจึงตัดสินใจเป็นฝ่ายไปดีกว่า เพื่อให้คนที่ผมรักได้รักกัน และทันใดนั้น
"เดี๋ยววววววว!!!!!!! โต้ง"
เสียงพี้กล้าเรียกให้ผมหยุด และวิ่งมากอดขาผมไว้เพื่อบอกผมว่าไม่ให้ไปไหน พี่มันร้องไห้หนักมากจนตาแดง ตอนนี้พวกเราทั้งสามคน ร้องไห้กันจนน้ำตาแทบจะท่วมห้อง อยู่แล้ว
"พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีโต้ง!!!!!"
คำนี้ที่ออกมาจากปากพี่กล้าทำเอาผมถึงกับ อ่อนลงเลยทีเดียว ตอนนั้นความรู้สึกเหมือนวิญญาณผมออกไปจากร่างยังไงๆ ผมถึงกับลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น กอดกับพี่กล้าแล้วร้องไห้กับมัน
"แล้วเราควรจะเอาไงกันกันดีล่ะครับ??"
ผมถามพวกพี่มัน แล้วไอ้พี่มารค์ก็เข้ามาโอบกอดพวกเราทั้งสองคน ตอนนี้เรากอดกันทั้งสามคน และร้องไห้อย่างไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไร่ เรื่องของเรามันควรจะจบยังไงและมีไหมทางออกสำหรับปัญหานี้ ความรู้สึกของเราคงไม่ต่างจากกันหรอก
♡ Tong Part
ตอนนี้ในห้องไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียง การร้องไห้ของเราทั้งสามคนจากการบาดเจ็บอย่างหนักหนาสาหัส ผมร้องไห้อย่างไม่มีจุดหมาย และไม่รู้ว่าจะหยุดร้องเมื่อไร่
"พอเหอะ เราเลิกร้องไห้กันได้แล้ว"
เสียงพี่กล้าพูดขึ้นตอนนั้นผมและพี่มาร์คถึงกับหยุดเงียบและฟังพี่กล้า
"ก็ในเมื่อเรา ไม่มีทางออกแล้ว เราควรจะทำยังไงล่ะ??? เราจะมาร้องไห้อย่างนี่มันไม่ช่วยให้เจอทางออกหรอกนะ"
พี่มันพูดพร้อมกับมองหน้า ผมกับพี่มาร์ค เมื่อผมและพี่มาร์คได้ยินอย่างนั้น เราทั้งสองคนถึงกับ หยุดร้องไห้กันเลย พวกเราพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แล้วเราจะเอาไงกันล่ะ" พี่มาร์คนพูดขึ้น
"..........เราคงต้องทำยังไงก็ได้เพื่อความสุขของเราทุกคน"
พี่กล้าพูด
และในนาทีนั้นใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นที่ปรึกษาของผมตลอดมาก็ลอยเข้ามาอยู่ในสมองของผม เพราะทุกครั้งที่ผมมีปัญหา ผมมักจะปรึกษาเธอแต่ตอนนี้ผมไม่สามารถปรึกษาเธอได้ เพราะเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเร็วแบบฉุกลหุกมาก ผมเห็นใบหน้าอันสดใสของเธอ ที่ยิ้มอยู่ด้วยความสุขที่เต็มเปี่ยม ไร้ความทุกข์ มีแต่
"ความสุข ไง!!!!!!"
ผมพูดออกไปหลังจากที่ผมเห็นหน้าเมย์ลอยมา ผมรู้แล้วว่าพวกเราทั้งสามคนควรจะมีความสุข
"เราควรทำให้เรามีความสุข"
ผมพูดไป
"ยังไงหรอโต้ง??"
พี่มาร์คมันหันมาถามผมอย่างสงสัย
"ก็อย่างนี้ไงครับ!!"
ผมเข้าไปกอดพี่มันทั้งสองคนอย่างเต็มที่
"ผมว่าเรามาลืมเรื่องทั้งหมดแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ"
ผมพูดกับพวกพี่มันแล้วพวกพี่มันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ และกอดผมกลับอย่างมีความสุข หลังจากที่เราร้องไห้กันมามากแล้วตอนนี้เราทั้งสามคนก็เข้ามาสวมกอดกัน
จบแล้วนะตอน 9 ขอบคุณทุกคนมากเลยนะที่อ่านน่ะ แต่ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ให้ทายอ่ะ ..............................
ความคิดเห็น