[Forget-me-not] [Osomatsu X Choromatsu]

ลำดับตอนที่ #1 : ความเจ็บปวดเริ่มต้น

“สำหรับคุณแล้ว คุณคิดว่าดอกForget-me-not คืออะไร?”

“แต่ถ้าสำหรับผม.....ผมว่ามันเป็นโซ่ตรวนจิตใจมาโดยตลอด”

บทที่1 : ความเจ็บปวดเริ่มต้น

        ร่างเพรียวที่กำลังเซ็ตผมให้เรียบด้วยเจล นัตย์ตาสีเขียวมรกตมองดูกระจกที่สะท้อนภาพของเขาด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ก่อนที่จัดสูทของตัวเองให้เรียบร้อย วันนี้ก็ยังเป็นวันที่เร่งรีบเหมือนเดิม แต่เพียงต่างจากเดิมไปเล็กน้อย....ใช่ วันนี้เป็นวันที่เขาออกไปทำงานหลังจากอยู่แต่ในบ้านเล็กๆของเขา แล้วยังโดนตีหน้าว่าเขาน่ะเป็น ‘ลูกเมียน้อย’มาโดยตลอด

ทำไมคนเหล่านั้นไม่เคยคิดจะโทษฝ่ายชายบ้างรึไง? แต่ช่างเถอะ…พวกที่ชอบนินทาชาวบ้านน่ะอย่าไปสนใจเลย เขาไม่เคยคิดเสียใจที่ตัวเองเกิดมาในสภาพที่ไม่มีพ่อ เขามีเพียงแม่ ที่ดูแลเขามาโดยตลอดเป็นที่ยึดเหนี่ยวต่อให้ใครจะว่าร้ายเพียงใดเขาก็จะไม่สนใจ….แต่แค่ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม...ตรงที่เขาไม่มีแม่คอยเคียงข้างอีกแล้ว 

“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูจากหน้าบ้านทำให้โจโรมัตสึเลิกอยู่แต่ในภวังค์แล้วเดินไปเปิดประตูอย่างเร่งรีบ

“สวัสดีครับ คุณโจโรมัตสึ นายท่านสั่งให้ผมมารับครับ” บุคคลที่มาเยือนได้พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพพร้อมผายมือไปทางรถยนต์ที่เขาขับมา

“ครับ ขอบคุณครับ” โจโรมัตสึเดินออกมาพร้อมล๊อคประตูบ้านให้เรียบร้อยก่อนขึ้นรถไป

โจโรมัตสึอยากจะขอให้เวลานั่งรถนานกว่านี้ จริงๆ เขายังไม่พร้อมที่จะมาพบผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายใหญ่แห่งบริษัทมัตสึโนะหรือคนที่เป็น’พ่อ’แท้ๆ ของเขา ใช่....ในวันงานศพแม่ของเขา เขาได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือดอกไม้สีขาวมาพร้อมเรียกชื่อเขา ทั้งๆ ที่โจโรมัตสึไม่รู้จักแต่ชายคนนั้นก็บอกว่าตัวเองคือพ่อของเขา และยังอยากให้ตัวเขามาทำงานเลขาให้กับ….บุตรชายที่ถูกต้องตามกฎหมาย....โอโซมัตสึ ของพ่อเขา ซึ่งเมื่อโจโรมัตสึได้ยินชื่อนั้นเขาก็ตอบตกลงทันที 

“คุณโจโรมัตสึหากมีอะไรตกหล่นแจ้งผมได้เสมอนะครับ” คนขับรถที่มากับโจโรมัตสึเปิดประตูรถให้เขาลงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ขอบคุณที่มาส่งผมนะครับ” โจโรมัตสึพูดจบก็เดินตรงเข้าไปทางประชาสัมพันธ์เพื่อจะไปพบกับบิดาของเขา

        สำหรับโจโรมัตสึแล้วโอโซมัตสึคือรักแรกของเขา พวกเราเคยเจอกันสมัยยังเป็นเด็ก แต่เขาไปในฐานะเพื่อนเล่นให้อีกฝ่ายไม่ใช่น้องชายของอีกฝ่าย เป็นเพราะพ่อของเขานั่นแหละที่แอบพาเขาไปเล่นกับโอโซมัตสึบ่อย จนพอโดนแม่เขาจับได้ เขาเลยต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เขารู้สึกทรมานใจมาโดยตลอด…..

คือสร้อยคอขวดพลาสติกใสที่ข้างในประดับด้วยดอก’Forget-me-not’ซึ่งโอโซมัตสึมอบให้เขาไว้ก่อนที่เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดกาล

‘เน้ๆ โจโรมัตสึรู้ความหมายของดอกไม้นี่ไหม?’ เสียงของเด็กน้อยนัตย์ตาสีแดงชวนให้มองได้สะกิดเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ

‘ผม..ไม่รู้’ โจโรมัตสึพูดเสียงเบาทำให้อีกฝ่ายฉีกยิ้มขึ้นคล้ายจะหัวเราะ

‘อะไรกัน! ใช่ว่าเราสองคนจะจากกันไปตลอดนี่! ไว้โตกว่านี้เราจะไปหาโจโรมัตสึน่า! ดอกForget-me-notแปลว่า ‘อย่าลืมฉัน’ โจโรมัตสึ นายอย่าลืมฉันละกัน!’ โอโซมัตสึยิ้มกว้างชวนให้ใจของเด็กน้อยอีกคนเต้นดังจนใบหน้าขึ้นสีแดงจางๆพร้อมรอยยิ้มบาง

แต่มันก็เป็นเพียงอดีตโจโรมัตสึคาดว่าอีกฝ่ายคงลืมเขาไปแล้ว แต่เขายังคงจำทุกอย่างแม้กระทั่งรอยยิ้มของโอโซมัตสึที่ยังตรึงใจเขาอยู่เสมอรวมถึงสร้อยคอที่อีกฝ่ายมอบให้ก็อยู่กับตัวเขาตลอดมา…

       โจโรมัตสึคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องประธาน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนเคาะประตูสามครั้ง

       “เชิญ” เสียงข้างในตอบกลับทำให้โจโรมัตสึเปิดประตูเข้ามา

“สวัสดีครับ นายใหญ่” โจโรมัตสึโค้งตัวทักทายอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ดูสง่างาม

“โจโรมัตสึ เรียกฉันว่าพ่อทีเถอะ...” มัตสึโนะมองบุตรชายอีกคนของเขาด้วยแววตาเจ็บปวด

“ผมไม่มีสิทธิ์หรอกครับท่าน” โจโรมัตสึส่งยิ้มให้อีกฝ่ายแม้ไม่สนใจแววตาที่เจ็บปวดของคนตรงหน้าเลยสักนิดก็ตาม

“ปัง!” เสียงเปิดประตูเสียงดังเรียกความสนใจจากทั้งสองฝ่ายให้หันไปมอง

“เห~ เลขาคนใหม่ของพ่อที่ว่าให้ผม เป็นพ่อหนุ่มน้อยหรอครับ? ผมบอกว่าผมจะเอาผู้หญิงไง” บุคคลผู้เข้ามาใหม่ได้เข้ามาพร้อมอ้าปากหาว

“เดี๋ยวเถอะ! โอโซมัตสึ แกเห็นแต่ละคนอยากเป็นเลขาให้แกไหม?! เพราะแกทำตัวเองทั้งนั้น แถมโจโรมัตสึนะ เหมาะสมที่จะคอยช่วยงานกับดูแลนิสัยเสียๆอย่างแกที่สุดแล้ว” นายใหญ่บริษัทมัตสึโนะตวัดสายตาไปมองบุคคลที่มาใหม่ที่ยังทำไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว 

“หืม?...โจโรมัตสึ..เหอะ!” โอโซมัตสึเดินมาตรงหน้าชายหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าเขาพร้อมแสยะยิ้มออกมา ทำให้โจโรมัตสึแอบใจสั่นไม่น้อย ที่อีกฝ่ายโตขึ้นเยอะ แถมยังหล่อเหลาเอาการมากซะด้วย

“ต้องเรียกว่าไงดี?..คุณน้องชาย? หึ นี่ไม่มีดีขนาดต้องมาคลานพึ่งบารมีพ่อฉันเลยหรอ ลูกเมียน้อยอย่างนายก็ทำได้แค่นี้แหละนะ” อีกฝ่ายมองหน้าโจโรมัตสึอย่างเหยียดหยาม

…ว่าไงนะ?

“ขอโทษนะครับ คิดว่าจะอยากมาทำงานให้คุณมากนักรึไง? ปากนี่ยิ่งกว่าสุนัขไม่รับประทาน ว่างมากรึไงไปกินอาหารสุนัขก่อนไหมครับ อ้อ..แล้วผมก็ไม่มีพ่อและพี่ชายด้วย” โจโรสัตสึขมวดคิ้วแล้วด่ากลับอีกฝ่าย ใครบอกว่าอีกฝ่ายเหมือนเดิม นิสัยเสียขึ้นเยอะปากหรือถังขยะไม่ทราบกันแน่เนี่ย

“โอโซมัตสึ!!” มัตสึโนะทุบโต๊ะก่อนมองหน้าลูกชายคนโตของเขา

“อะไรกันๆ ~ ก็น่าสนใจดีนี่ งั้นอยู่กับฉัน ’นานๆ’ ละกันนะ โจโรมัตสือ~แต่เอ....พึ่งมาเห็นตัวเป็นๆ น่ารักไม่เบานี่ เสียดายจังน้า ที่ไม่ใช่ผู้หญิง” โอโซมัตสึเมินพ่อของเขาก่อนจะจับคางของโจโรมัตสึมาพิจารณาพร้อมหัวเราะในลำคอ

“กรุณาเอามือของคุณออกไปด้วยครับ” โจโรมัตสึปัดมืออีกฝ่ายอย่างอารมณ์เสีย

“เป็นคุณน้องชายที่ไม่น่ารักซะจริงๆ ~ไปดีกว่าเดี๋ยวคนแถวนี้เส้นเลือดในสมองแตก” โอโซมัตสึยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับอีกฝ่ายที่กล้าปัดมือเขาพร้อมยักคิ้วท้าทายอย่างกวนประสาท ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“เฮ้อ....เจ้าลูกคนนี้” มัตสึโนะถอนหายใจ เขารู้สึกเป็นห่วงลูกชายคนโตที่เรื่องงานก็ไม่เอา มีดีแค่เจ้าชู้ไปเรื่อย ซึ่งเขาเองก็รู้สึกลำบากใจมากจริงๆ

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ผมขอตัวไปทำงานนะครับ” โจโรมัตสึแอบเห็นใจผู้เป็นพ่อก่อนที่จะถอนหายใจออกมา....โอโซมัตสึจำเขาไม่ได้ และดูเหมือนกับไม่ใช่โอโซมัตสึที่เขาเคยรู้จัก......
 

----50%----

Talk with Chun
  สวัสดีค่า เป็นฟิคเรื่องแรกที่จะตีพิมพ์ในงาน Matsuno Festival วันที่ 21 พฤษภาคมปีนี้ค่ะ ชุนกับเพื่อนๆอีก2คน แต่งกันคนละ2เรื่อง คือ 1เล่ม มีทั้งหมด 6 เรื่องค่ะ เป็นเรื่องที่มีเกี่ยวกับความหมายของดอกไม้ ซึ่งเรื่องนี้จะเกี่ยวกับดอกForget-me-not ก็อยากจะขอกำลังใจจากเม้นเล็กๆน้อยให้คำแนะนำ หรือทวงงานได้ที่ทวิตเตอร์ @blackorchun