เมื่อมนุษย์ได้เป็นพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #3 : การฝึกฝน

หลังจากตอนนั้นที่ผมสำรวจเสร็จแล้วเริ่มฝึกก็ผ่านมาได้ประมาณ2อาทิตย์แล้วบอกเลยว่านี่เป็นการฝึกที่โหดมากเพราะว่าถ้าฝึกที่จิตใจของผมเนี่ยผมไม่จำเป็นต้องนอนหรือว่ากินอาหารดังนั้นผมก็เลยต้องฝึกแบบไม่มีเวลาพักเลยถึงได้พักจริงๆก็แค่ห้านาทีหลังจากเปลี่ยนคาบอ้อจริงด้วยผมลืมบอกไปว่าแผนการฝึกจะแบ่งเป็นวิชาเหมือนโรงเรียนแต่ต่างกันนิดเดียวคือครูมีคนเดียวนักเรียนมีคนเดียวและเรียนตลอด24ชั่วโมงแค่นั้นเอง
ตอนนี้กำลังที่จะเริ่มเรียนเวทย์มนต์วิชานี้เป็นวิชาที่ผมอยากเรียนที่สุดแล้วหละถ้าไม่ติดว่าพี่แกบอกว่าต้องใช้เวทย์ให้หมดเพื่อเป็นการฝึกในการเพิ่มเวทย์มนต์อะนะ
จากนั้นทิวาก็เริ่มสอน
"เอาหละหลังจากที่เราได้เรียนพื้นฐานการดึงพลังเวทย์และพื้นฐานพลังเวทย์วันนี้อาจารย์จะมาสอนเรื่องการผสมเวทย์จากที่ได้เรียนแต่ภาคทฤษฎีไปแล้วเราจะมาลองผสมเวทย์จริงๆกัน"
จากนั้นเธอก็เสกก้อนดินและก้อนน้ำขึ้นมาและนำมาผสมรวมกันกลายเป็นโคลนก้อนหนึ่งและหลังจากนั้นเธอก็พูดว่า
"เมื่อกี้เห็นแล้วใช่มั้ยอะลองทำดูนะนายต้องลองผิดลองถูกเอาเองเพราะชั้นขี้เกียจสอนเอาหละชั้นไปดูละครก่อนนะแล้วก็อย่าคิดอู้หละชั้นวางวงเวทย์ไว้แล้วถ้าอู้เมื่อไหล่นายจะถูกสูบเวทย์จนหมดตัวโอเคนะบายไปละ"
จากนั้นเธอก็หายไปก็อย่างนี้แหละนะผู้หญิงเนี่ยติดละครกันเป็นว่าเล่นขนาดว่าไม่ใช่คนจริงๆนะเนี่ยเห้อเหนื่อยใจ
หลังจากนั้นผมก็ลองผิดลองถูกมาเรื่อยๆจนถึงรอบที่199แล้วแต่ผมก็ไม่คิดจะถอดใจหรอกนะแต่ผมคิดว่าถ้าครั้งนี้ไม่สำเร็จพลังเวทย์ผมก็คงจะหมดแล้วหละจากนั้นผมก็ผสมเวทย์อีกครั้งแต่ผมก็รู้สึกหน้ามืดและภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนที่จะสลบไปคือภาพของก้อนโคลน เย้ ผมทำสำเร็จแล้ว......
หลังจากที่เซ็ตสลบไปก็มีหญิงสาวมารับตัวเขาไว้ก่อนตกถึงพื้น
"เก่งดีหนิ คนปกติต้องใช้เวลาถึงสองสามปีในการฝึกฝนสมแล้วที่เป็นผู้ที่ถูกเลือกโดยท่านผู้นั้น"
หลังจากนั้นเธอก็พาเขาเข้าไปพักใต้ต้นไม้

อืมความรู้สึกนี้คืออะไรเนี่ยนุ่มจังเลยทันใดนั้นผมก็ลืมตาขึ้นมาจึงได้รู้ว่าผมนอนอยู่บนตักของทิวานั่นเองและผมก็สปริงตัวขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว
แต่ก็ดันไปชนกับหัวของเธอเข้า
"เอ่อ ขอโทษนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกฉันไม่เจ็บ"
แต่ตรูเจ็บเฟ่ย ผมได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป.  จากนั้นเราก็เริ่มเรียนภาควิชาประวัติศาสตร์กันต่อโดยโลกของพระเจ้าไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าเกิดมาจากอะไรหรือเกิดมาได้ยังไงรู้เพียงแค่ว่าพระเจ้าที่เกิดขึ้นมาจากความว่างเปล่า องค์แรกคือ

  เทพเจ้าแห่งความว่างเปล่าจากนั้นก็มีองค์อื่นๆถือกำเนิดตามมา คือ เคออส แต่แท้จริงแล้วตัวตนของมหาพระเจ้าแห่งการเวลาก็ได้ถือกำเนิดขึ้นพร้อมกับความว่างเปล่า เพียงแต่ไม่ได้แสดงตนออกมาจนเมื่อประมาณสามแสนล้านปีก่อน มีความขัดแย้งระหว่างเหล่าทวยเทพเจ้าเกิดขึ้น ท่านจึงออกมาจัดการเรื่องราวทั้งหมด และตั้งตนขึ้นเป็นเทพเจ้าสูงสุด

"เห... ! ตาแก่นั่นเก่งขนาดนี้เลย แฮะ"

"ใช่สิ นายท่านเป็นคนที่สุดยอดเลยใช่มั้ยล่าา"

ทั้งๆที่เป็นคนไม่ได้ความแท้ๆ เซ็ทได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไป

จากนั้นทิวาก็เล่าต่อเกี่ยวกับสภาพของเทพเจ้ารวมถึงความรับผิดชอบหน้าที่และพื้นที่ใต้อาณัติของแต่ละองค์

มันทำให้ผมได้รู้ว่าโดยทั่วไปถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน เทพเจ้าแต่ละองค์ก็จะเฝ้าดูการเติบโตของจักรวาลที่ตนเองสร้างขึ้น จะว่าไปแล้วผมก็ยังคงสับสนนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องที่มีเทพเจ้าหลายองค์ และ สาเหตุของการขัดแย้งระหว่างทวยเทพเจ้าหละนะ เรื่องนี้ทิวาก็ไม่รู้ด้วยเธอบอกว่าผู้ที่รู้มีแต่เทพเจ้าในยุคแรกเท่านั้น

ที่บอกว่ายุคแรกนั่นก็เพราะว่าทวยเทพเจ้าต่างก็มีอายุขัยกันทั้งนั้นถึงแม้อายุขัยจะอยู่ในหลักเลข50 กว่าหลักก็ตาม จึงต้องมีการคัดเลือกผู้มาแทนที่แต่ไอของตาแก่นี่มันแค่ขี้เกียจเฉยๆเพราะ เป็นเจ้าแห่งกาลเวลาทำให้อายุขัยเป็นอนันต์

"เอาหละ พอแค่นี้ก่อนละกันนะ พักห้านาทีจะทำไรก็ทำนะเดี๋ยวฉันมา"

จากนั้นทิวาก็หายไป

ตอนนี้ผมก็เลยมานั่งฝึกการควบคุมเวทย์อีกครั้งโดยครั้งนี้เป็นการควบคุมรูปร่างและความเข้มข้นไอเวทย์หละนะ 

แบบ กระสุน_จักร พอมาลองดูเองก็รู้เลยนะว่ามันยากอะ ลองได้ซักสิบกว่าครั้งมานาก็หมดคงเป็นเพราะพยายามทำให้พลังเวทย์เข้มข้นกว่าปกติหละนะ  ตอนนี้ก็เลยต้องมานั่งหมดสภาพใต้ต้นไม้แบบนี้

"เฮ้อ !"

จะว่าไปก็นึกถึงที่บ้านเหมือนกันแฮะ  ตอนนี้แม่กับพ่อจะเป็นไงกันบ้างนะลูกคนนี้ไม่อยู่แล้วจะยังสบายดีกันอยู่รีเปล่าหวังว่าจะยังอยู่ดีนะ...

.
.
.
.
.
.

ต่อไปจะเป็นไทม์skip นะครับ

ฝากติดตามด้วยนะคับผม