คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2
บทที่ 2
“ฟุดฟิดๆ” หืมมมม กลิ่นห้องพยาบาลนี่นา -____- แล้วนี่ฉันมานอนเล่นที่ห้องพยาบาลทำไมหนออออ
“-__o” ว่าแล้วก็แอบลืมตาดูสักนิด
“เฮ้ย! ตื่นแล้วหรอแก นอนสบายเลยนะยะ” เสียงแสบแก้วหูแว้ดขึ้นแทบจะทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมา
“แกจะไปนอนเล่นในตู้เก็บของทำไมเนี้ย ดูสิ ของก็ตกเกลื่อนกลาด เพื่อนต้องช่วยกันเก็บกวาดตั้งนาน เล่นซะเละทั้งสองตู้เลย” ฉันยังไม่ทันอ้าปากตอบแคลร์ก็บ่นฟอดแฟดต่อทันทีที่พูดจบ กะจะไม่ให้เล่าเลยสินะ =____=
“โชคดีนะตู้ไม่พัง ของบนตู้ก็ไม่พัง มิสแคทเทอรีนเลยยอมอนุโลมให้ นี่เห็นว่าแกนอนสลบอยู่ในตู้หรอก เจ้แกเลยสงสาร แล้วนี่นะแกฉะ...”
“จ้าๆ ผิดไปแล้วจ้า ขอโทษจ้า จะไม่ทำแล้วจ้า” ฉันรีบตัดบทเสียงเนือยๆ เพื่อไม่ให้แคลร์บ่นต่อ
“ว่าแต่ แกเข้าไปทำอะไรในตู้น่ะ” แคลร์กลับมาที่คำถามเดิม
“ก็เล่นซ่อนแอบกับคนที่เราเหยียบเท้านั่นแหละ จะตามมาทำไมก็ไม่รู้ -0-” ฉันตอบ
“บ้าละแก๊! ที่เขาตามแกเนี้ยไม่ใช่อะไรหรอกนะยะ” แคลร์แหวกลับเสียงสูงพร้อมด้วยท่าทางตกใจอันโอเวอร์แอ็คติ้งสุดๆ
“ไม่ใช่อะไรล่ะ”
“แหม ก็แกเล่นทำผ้าเช็ดหน้าตก อ่อยเขาซะขนาดหนัก เขาก็ตามมาคืนสิยะ” แคลร์ทำหน้าเอือมใส่ฉัน
“อ่าวหรอ...” เพล้ง! เสียงหน้าใครแตกหว่า =____________=////
“ชิ! คุยกับแกแล้วหงุดหงิดเวอร์ ยัยซื่อบื้อเอ๊ย ไปๆ ไปเรียนได้ละ” ว่าจบแคลร์ก็ฉุดกระชากลากถูไถฉันขึ้นไปเรียนต่อบนห้องทันที
-ในห้อง-
ชีวิตนี้ฉันไม่เคยกระส่ายกระสับเหมือนจะจับไข้แบบนี้เลย มองหน้าใคร มองไปทางไหนฉันก็รู้สึกอายไปหมด แทบจะมุดหัวลงไปอยู่ให้กระโปรงอันยาวจนผิดระเบียบของตัวเองทันที...
ทุกคนในห้องมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนพวกเขาสงสัยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับฉัน แน่นอนสิ ฉันเพิ่งทำห้องเละไปนี่ ใครจะไม่สงสัย
ว่าแล้วก็นึกอยากจะขอโทษเสียงหล่อจัง (ก็ไม่รู้จักชื่อนี่นา)
เอ้อ! ใช่สิ ถามชื่อผู้ชายคนนั้นจากแคลร์ดีกว่า
“แคลร์ๆ คนที่เราเหยียบเท้าไปนี่ชื่อว่าอะไรหรอ” ฉันกระซิบถามเบาๆ
“ก็ฮิวจังไง” แคลร์หันมาชักสีหน้ารำคาญใส่ฉันก่อนจะตอบแล้วหันไปฟุบโต๊ะเพื่อนอนต่อ
หืม... ฮิวนี่เอง แต่ทำไมความรู้สึกหมั่นไส้คนชื่อนี้มันพุ่งขึ้นมาตะหงิดๆ ล่ะเนี้ย ไม่หรอก ฉันคงไม่ได้เกลียดเขาหรอก ฉันแค่รู้สึกว่าชื่อเขาน่าหมั่นไส้เฉยๆ นะ ไม่มีอะไรมากหรอกน่า
“ตั้งใจเรียนดีกว่า” ฉันพึมพำเบาๆ แล้วตั้งหน้าตั้งตา ตอบแบบฝึกหัดที่มิสเตอร์ชอนส่งมาให้ทางอีเมลล์ในแลปท็อปจะได้เสร็จทันก่อนหมดคาบ
เอ่อ... แต่ว่า... เลิกเรียนแล้วฉันควรไปขอโทษเขาดีไหมนะ....?
+เลิกเรียน+
เฮ้อ! ฉันชักเกลียดผู้ชายที่ชื่อฮิวจริงๆ แล้วนะ ผู้ชายอะไรอนามัยชะมัด พอเลิกเรียนก็กลับบ้านเลยทันที ยืนรอ โอ้เอ้สักห้านาทีก็ไม่มี มันจะไวไปแล้วนะยะ!
ห้องฉันเลิกช้ากว่าห้องเขาไปแค่ห้านาทีเอง... เหอะ เสียอารมณ์จริงๆ ไม่ตงไม่ต้องขอโทษมันละ ฮึ่ย!!!
“ลัลลาบาย แกจะยืนทึ่งหัวตัวเองไปซ้ายทีขวาทีอีกนานไหม ฉันปวดหัวแทนแกไปหมดแล้วนะ -___-” โอลิเวียยืนมองฉันด้วยสายตาเบื่อหน่ายเต็มทน
“จ้ะๆ เลือกแล้วจ้ะ” ฉันลดมือลงแล้วยืนนิ่งๆ สักพักเพราะยังคิดไม่ออกว่าจะทำอะไรต่อไปดี
“ก็กลับบ้านสิเฮ้ย ลุงตันยืนรอแกจนรากงอกแล้วนั่น หัดเกรงใจคนขับรถตัวเองซะบ้าง” โอลิเวียชี้ไปทางลุงตันที่ยืนโบกมือหยอยๆ ให้ฉัน แล้วบ่นฉอดๆ พลางส่ายหน้าไปด้วย
“ค่ะ แม่ ไปแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้าอย่างปลงๆ แล้ววิ่งไปทางลุงตัน
“วันนี้เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้างครับ” ลุงตันถามฉันยิ้มๆ
“แย่นิดหน่อยค่ะ แหะๆ” ฉันหัวเราฝืดๆ แล้วเกาหัวแก้เก้อ
“คุณหนูจะแวะไปที่ไหนก่อนกลับไหมครับ หรือจะตรงกลับบ้านเลย”
“วันนี้ลัลอยากไปอเวนิวค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” ฉันตอบลุงตันเสียงตื่นเต้น
“คือวันนี้ลุงต้องรีบกลับไปทำธุระให้ภรรยาน่ะครับ”
“อุ้ย ที่จริงถ้าลุงตันไม่ว่างก็โทรมาบอกลัลก็ได้ ไม่เห็นต้องเสียเวลามาบอกลัลถึงนี่เลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ลุงผ่านมาพอดี แล้วก็เดี๋ยวลุงให้ลูกชายไปส่งคุณหนูแทนลุงแล้วกัน คุณผู้ชายฝากคุณหนูไว้กับลุงแล้ว ลุงดูแลคุณหนูไม่ดีเดี๋ยวลุงจะถูกตัดเงินเดือนเอาครับ” ลุงตันอธิบายยาวเหยียด
“ที่จริงลัลกลับเองได้นะคะ รบกวนลูกชายลุงเปล่าๆ” ฉันรีบโบกไม้โบกมือให้ลุงอย่างเกรงใจ
“งั้นรอลูกชายลุงสักพักนะครับ ลุงไปละ” ลุงตันทำเป็นไม่สนใจที่ฉันพูดแล้วก็เดินไปเลย ;___;
นี่ฉันเกรงใจลูกชายลุงตันนะ... ฉันไม่ค่อยสนิทกับพี่เขาเท่าไหร่ หน้าพี่เขาตรงๆ ฉันยังไม่เคยเห็นเลย เห็นแค่นิดๆ หน่อยๆ เวลาพี่เขาเอาเอกสารของคุณพ่อมาวางแล้วก็ไปเอง(ลูกชายลุงตันเป็นผู้ช่วยคุณพ่อค่ะ) ชื่อยังจำไม่ได้เลย เฮ้อ
แล้วฉันก็ได้แต่ยืนรอลูกของลุงตันมารับ...
“กิโยตินแอ้คแทคคคคคคค!!!!”
“เห้ยยยยยยย!!!!” ขณะที่ฉันยืนคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั่นเอง ผู้ชายตัวสูงๆ ผอมๆ ก็กระโดดมาล็อคคอฉันไว้ ฉันก็ยิ่งตัวเตี้ยๆ อยู่ เลยต้องเขย่งเท้าเต็มที่ ไม่งั้นมีหวังหายใจไม่ออกแน่ๆ
“ฮ่าๆ ไอ้ตัวแสบ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็ปล่อยแขนที่ล็อคคอฉันออกแล้วเปลี่ยนมาขยี้ผมของฉันอย่างเมามันแทน
“โฮ่ย! บอลด์วินนี่เอง ตกใจหมดเลยยยยยยย” ฉันลากเสียงยานแล้วทำท่าจะกัดมือที่บอลด์วินยีหัวฉันอยู่
“เว่อร์” เขาผลักหัวฉันเบาๆ
“แล้วมีอะไรเนี้ย ปกติไม่เห็นจะโผล่มาคุยด้วยตอนเลิกเรียน เอาแต่ซ้อมบาสๆ ตลอด” ฉันถาม
“อ๋อ... นี่ไง ผ้าเช็ดหน้า คู่กรณีฝากมาคืนครับ” เขารีบยื่นผ้าเช็ดหน้าลายโดเรม่อนมีปีกให้ฉัน
“เยี่ยม” ฉันเลยรีบคว้ามาเก็บใส่กระเป๋าเสื้อทันที
“เอ้า! เก็บลวกๆ แบบนั้นเดี๋ยวมันก็ตกอีกหรอก” เขาตีไหล่ฉันเบาๆ
“ช่างมันเถอะ ไปซ้อมบาสได้แล้ว ดูๆ น้องนาดีนแอบยืนมองจนตัวเราจะขาดแล้วเนี้ย” ฉันปัดมือเขาทิ้งก่อนจะดันให้บอลด์วินหันไปทางสนามบาส ทำเห็นน้องนาดีนเด็กรุ่นน้องที่แอบชอบบอลด์วินยืนมองมาทางนี้อยู่
“เกี่ยวอะไรกับตัวขาด” เขาพึมพำ
“ก็สายตาเชือดเฉือนกันสุดๆ แบบนั้นไงเฮ้ย” ว่าแล้วก็ดันๆ ผลักๆ ให้เขาเดินไปซ้อมบาสสักที
“ก็ได้ ไปละๆ โชคดี อย่าลืมทำการบ้านด้วย” เขาหันมาผลักหัวฉันเบาๆ อีกทีก่อนจะวิ่งไปที่สนามบาส
“คนอย่างลัลลาบาย ไม่ลืมทำการบ้านหรอกน่า” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วกลับไปยืนที่เดิม
+ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป +
นี่ฉันนั่งรอจนรากงอกละนะแต่ว่าลูกชายของลุงตันก็ยังไม่มา -______- โว้วววว กลับบ้านเองดีกว่า
อื่มมม แต่ว่า ถ้าพี่เขามาหลักจากฉันกลับไปแล้วล่ะ...
รออีกสักพักนึงก็ได้
+ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป +
“ฮ้าวววว ง่วงจัง” ฉันปิดปากหาวแล้วพูดงึมงำๆ อยู่คนเดียว
งีบสักหน่อยดีกว่า ตาจะปิดอยู่แล้ว คร่อก zzZZZzz
+ อีกครึ่งชั่วโมงผ่านไป +
(สนามบาส)
“วันนี้ทุกคนทำดีมาก กลับบ้านได้” เสียงคุณครูดังก้องไปทั่วบริเวณสนามหลังจากที่เด็กนักเรียนทุกคนซ้อมบาสเสร็จและมาเข้าแถวกันแล้ว
“ครับ/ค่ะ”
“เฮ้ย ไอ้วิน วันนี้ทำได้เยี่ยมมาก” เฮนรี่เดินมาตบหลังบอลด์วินเบาๆ หลังจากเลิกแถว
“ขอบใจ” บอลด์วินยิ้มตอบ
“เอ่อ.. ไปก่อนดีกว่าว่ะ ดูเหมือนน้องเขามีอะไรจะพูดกับแกนะ” เฮนรี่ชี้ไปที่นาดีน รุ่นน้องที่แอบชอบบอลด์วิน แล้วก็เดินหนีไป
“เฮ้อ” บอลด์วินส่ายหัวให้เฮนรี่เบาๆ แล้วหันไปหานาดีน “มีอะไรกับพี่รึเปล่าเราน่ะ” บอลด์วินถาม
“อะ... อ๋อ คือว่า นาดีนทำกำไลมาให้ค่ะ” นาดีนพูดอึกอักๆ แล้วยื่นลูปแบนด์สีเหลืองให้กับบอลด์วิน
“ขอบคุณครับ” เขาตอบ พร้อมกับรับมา
“แต่ว่า มันคงหวานไปสินะคะ พี่บอลด์วินไม่ใส่ก็ได้นะ แหะๆ” นาดีนหัวเราะฝืดๆ
“ไม่หรอก” บอลด์วินใส่กำไลให้นาดีนดู
“อ่า งั้นหรอคะ”
“นาดีนชอบพี่หรอ” อยู่ๆ เขาก็ถามคนตรงหน้า
“หา... เอ่อ... ใช่ค่ะ” นาดีนยอมรับเสียงแผ่ว
“แต่พี่คิดกับนาดีนแค่พี่น้องนะ” บอลด์วินตอบด้วยเสียงอ่อนโยนแล้วยื่นมือไปลูบผมนาดีนเบาๆ
“ดีนรู้ค่ะ”
“งั้นพี่ไปละ กลับบ้านดีๆ นะครับ” บอลด์วินยิ้มอีกครั้งพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย
“เช่นกันนะคะ” นาดีนยิ้มแล้วโบกมือตอบ
“พี่ให้คะแนนนาดีนอยู่นะครับ” บอลด์วินหันกลับมาพูดเบาๆ แล้วขยิบตาให้นาดีน
“...” ทำเอาเด็กสาวไปไม่เป็นเลยทีเดียว
Heaven & Hell
ความคิดเห็น