สุทธ์

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนใหม่

        หนึ่งอาทิตย์ค่อย ๆ ผ่านเข้ามา นิวาต กับวิจักษณ์ก็ฝึกฝนกันอย่างเมามัน ทั้งสองผ่านบทเรียนต่าง ๆ ไปอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่นิวาตเข้ามา วิจักษณ์ก็ขยันขึ้นมากจนอาจารย์อุชุประหลาดใจ บทเรียนเริ่มยากไปตามลำดับ นิวาตเริ่มฝึกป้องกันแล้ว ส่วนวิจักษณ์ก็ปล่อยพลังได้ขนาดใหญ่ และมีพลังรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ



        “วันนี้จะมีเพื่อนใหม่ตามที่ข้าเคยบอกไว้ วันนี้จะพิเศษหน่อย คือ ข้าจะให้พวกเจ้าไปตามหาเพื่อนใหม่คนนี้ ซึ่งเดินทางมาจากหมู่บ้านวิภาดา ส่วนวิธีหาก็เอานี่ไปละกัน” อาจารย์อุชุยื่นผลึกสีขาวให้ทั้งสอง “มันจะเปล่งแสงเมื่อเจ้าเข้าใกล้เพื่อนใหม่คนนี้ ส่วนข้าก็จะไปหาซื้อของก่อนละกัน”



        “ครับผม” ทั้งสองขานรับ แล้วพากันเดินไปที่วงกลมเวทมนตร์เพื่อไปในตัวเมือง



        “เพื่อนใหม่จะมาแล้ว”วิจักษณ์พูดอย่างอารมณ์ดี



        “เดินไปทางนี้นะ รู้สึกว่าผลึกจะสว่างขึ้น” นิวาตชี้ไปข้างหน้า



        “เออ จริงด้วยแฮะ นั่นมันประตูเมืองทางใต้นี่ ไม่แน่ใจนะ”



        “ถ้าฉันตาไม่ฝาด นั่นมันผู้หญิงนี่นา” นิวาตเริ่มดูจะงง ๆ แล้ว แสงจากผลึกสว่างขึ้นเรื่อยท่าทางจะใช่คนนี้ซะแล้ว เพราะแถวนี้ก็ไม่มีใครด้วย เธอเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณวิจักษณ์ กับนิวาตเห็นจะได้ หน้าตาก็สวยใช้ได้ทีเดียว



        “สวัสดีครับ” วิจักษณ์รีบเดินไปหา



        “เอ๊ะ ใครน่ะ ดูท่าทางจะไม่ดีแล้ว” เด็กหญิงคนนั้นเริ่มกลัวนิด ๆ ด้วยความตกใจเธอจึงคว้าไม้ที่อยู่ข้าง แล้วก็ทุบเต็มแรง



        “ปึก” ไม้ท่อนนั้นฝาดโดนหัววิจักษณ์ แน่นอน เขาสลบไปเลย



        “ว้าย ขอโทษค่ะ เวลาเจอผู้ชายทีไรชอบเผลอทุกที...รักษา” มีแสงสีขาวออกมาจากมือเธอ มันผ่านเข้าไปในตัววิจักษณ์ ทันใดนั้นวิจักษณ์ก็หายดีเหมือนเดิม



        “โอยขอบคุณนะครับ” วิจักษณ์ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา และทำตาหวานให้



        “สวัสดีครับ พวกผมมาดีนะครับ”นิวาตทักทายเล็กน้อย



        “เมื่อกี๊ฉันก็พอจับกระแสจิตได้ค่ะ ว่าไม่ได้ประสงค์ร้าย ขอโทษที่ฉันตีหัวเพื่อนคุณนะคะ”



        “ไม่เป็นอะไรหรอกครับ แต่เพื่อนผมเขาชอบเพื่อนหน่ะครับ พอเจอเพื่อนใหม่เขาก็เลยแสดงอาการ ขอโทษด้วยนะครับที่เพื่อนผมแสดงกิริยาอย่างนี้”



        “ผมชื่อวิจักษณ์ครับ” วิจักษณ์แนะนำตัวเองเป็นคนแรก ท่าทางกระตือรือร้นผิดปกติ



        “ เฮ้อ ผมชื่อนิวาตครับ”



        “ฉันก็ชื่อ วิลาสินีค่ะ”



        “เอ้อ แล้วแสงสีขาว ๆ ที่พุ่งมารักษาผมนั่นมันอะไรหรือครับ” วิจักษณ์เริ่มซัก



        “นั่นเป็นเวทมนตร์ประจำหมู่บ้านของฉัน.....” วิลาสินีดูจะซึมเล็กน้อยเมื่อพูดถึงหมู่บ้านของตัวเอง



        “เธอนี่เก่งจัง ขนาดผมยังไม่ค่อยรู้เรื่องหมู่บ้านของตัวเองเท่าไหร่เลย” นิวาต เปลี่ยนเรื่อง



        “แต่ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ” วิลาสินีดูจะอารมณ์ดีขึ้น



        ระหว่างทางเดินกลับไปที่พัก เริ่มมีการปรับความเข้าใจกัน และคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ ไม่นานนักทั้งสามเดินกลับมาที่พัก ก็พบว่าอาจารย์อุชุคอยอยู่แล้ว เธอพูดคุยกับอาจารย์อุชุนิดหน่อย ก็ทำให้พบว่า เธอมีพื้นฐานทางด้านเวทมนตร์มาแล้วพอสมควร ทำให้การเรียนของเธอคงไม่ห่างจากชายทั้งสองมากนัก วิลาสินี เธอมีเวทมนตร์ทางสายรักษา เธอเริ่มแสดงเวทมนตร์ให้ดู แถมเธอยังทำได้ดีเสียด้วย ขนาดวิจักษณ์ยังอ้าปากค้างให้กับความเก่งกาจของเธอ หลังจบการแสดงของเธอแล้ว นิวาต กับวิจักษณ์ก็พาเธอไปที่ห้องพัก ดูท่าทางเธอก็ยังจะอึ้งกับสภาพห้องใหม่เหมือนกับนิวาตตอนมาใหม่ ๆ นั่นแหละ



        “เชิญครับ” วิจักษณ์เริ่มทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ



        “ขอบใจมากค่ะ” คำชมนี้ทำให้วิจักษณ์ถึงกับลอย แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไป



        “”ท่าทางจะเป็นมาก” นิวาตแซว แต่ดูเหมือนวิจักษณ์จะไม่ได้ยิน “เฮ้ วิจักษณ์” นิวาตสะกิด แต่วิจักษณ์ก็ยังค้างอยู่อย่างนั้น



        “ตุบ” นิวาตลองเอามือทุบหัววิจักษณ์ ได้ผล วิจักษณ์รู้สึกตัวอีกครั้ง “นายบ้าหรือเปล่าเนี่ย”



        “คงงั้นมั้ง”





        การฝึกของวันต่อ ๆ มายังดำเนินไปเรื่อย ๆ สถานที่ฝึกยังไม่เปลี่ยนไปไหน อยู่ที่ทุ่งลับแลนี่แหละ วิจักษณ์ยังคงทำเป็นสุภาพบุรุษต่อวิลาสินีอยู่เช่นเคย และเขายังมีท่าทางสดชื่นผิดปกติอีกด้วย นิวาตก็เข้าใจเพื่อนของตนดี



        “เอ้าทุกคน มาทางนี้หน่อย” อาจารย์อุชุเริ่มการฝึกของวันใหม่ด้วยเสียงนรก “วันนี้พวกเรามาฝึกกันอีกขั้นหนึ่งกัน เพราะตอนนี้ข้าลองตรวจฝีมือเจ้าดูแล้วว่า พวกเจ้ามีฝีมือพร้อมที่จะต่อสู้ได้แล้ว โดยข้าจะเสกคู่ต่อสู้ให้ ข้าทำมันมาจากก้อนดิน และข้าจะบังคับมันให้โจมตีพวกเจ้า ระวังให้ดีล่ะ” สิ้นเสียงอาจารย์อุชุ เริ่มมีดินลอยมาจากดินรอบตัว แล้วมันก็รวมตัวกัน ซักพักหนึ่งมันก็กลายเป็นหุ่นยักษ์ขนาด 3 เมตร ลักษณะท่าทางเหมือนมนุษย์มาก



        “หึ หึ หึ” หุ่นตัวนั้นเริ่มออกเสียง เสียงมันดูจะคล้าย ๆ กับเสียงของอาจารย์อุชุ “นี่คือตัวแทนของข้าเอง มันเป็นแค่ก้อนดินที่ข้าบังคับ ฉะนั้นมันจึงไม่มีชีวิต ดังนั้นก็โจมตีเข้ามาได้อย่างไม่เกรงใจนะ”



        “ดีเหมือนกันกำลังเซ็ง” วิจักษณ์กำมือแน่น มีพลังสีแดงวนรอบมือ



        “เดี๋ยวก่อนค่ะ ต้องลองดูลักษณะของศัตรูก่อนค่ะ” วิลาสินีโอบมือไว้ที่หน้าอก “จงบอกสถานะแก่ข้าเถิด” มีแสงพวยพุ่งออกมาจากตัวเธอ มันวนรอบหุ่นยักษ์เล็กน้อย แล้วมันก็ค่อย ๆ หายไป



        “อะไรหรือครับ” วิจักษณ์ถาม



        “เป็นเวทมนตร์ดูสถานะศัตรูค่ะ มันเป็นหุ่นดินขนาดใหญ่ เคลื่อนไหวไม่เร็วมากนัก มีพละกำลังมากเป็นพิเศษ แบบว่าโดนทีหมอบประมาณนั้นค่ะ”วิลาสินีตอบ



        “บึ้ม” หุ่นยักษ์เริ่มจู่โจมแล้ว โดยเริ่มจากการต่อยพื้นอย่างรุนแรง มีดินกระเด็นรอบทิศทาง และมันก็พุ่งมาหาทั้งสามด้วย



        “เฟี้ยวววววว”



        “ช้าจัง”วิจักษณ์ทำท่าเท่ห์ พร้อมทั้งกระโดดหลบไปมาอย่างง่ายดาย



        “กำแพงอากาศ” นิวาตใช้เวทมนตร์ป้องกัน พอก้อนดินนั้นโดนกำแพงเข้า ก็ค่อย ๆ ลดความเร็วและหล่นลงพื้น



        “โปร่ง” วิลาสินีก็ใช้เวทมนตร์เช่นกัน ก้อนดินผ่านตัวเธอไปอย่างกับว่าเธอเป็นอากาศ



        “เยี่ยม” หุ่นตัวนั้นชม “ขอออกแรงหน่อยนะ” หุ่นหันหน้ามาทางวิจักษณ์หมายเล็งวิจักษณ์เป็นเป้าหมายอันดับแรก



        “เฮ้ยอะไรเนี่ย”



        “ควับ ฟั่บ วืด” วิจักษณ์หลบหมัดหุ่น แต่มันก็ยังคอยตื้อไม่เลิก



         “เฮ้ เพื่...”



        “พลั่ก พลั่ก” ไม่ทันขาดคำวิจักษณ์ก็โดนซัดไปเต็ม ๆ สองหมัด



        “แล้วทำยังไงดีล่ะทีนี้” นิวาตพึมพำ



        “อ้อ ท่าทางจะแย่สินะ ที่คนมีเวทมนตร์โจมตีไม่อยู่ ลองดัดแปลงพลังของตัวเองให้ใช้โจมตีดูสิ” หุ่นแนะนำเล็กน้อย แล้ววิ่งมาแบบช้า ๆ เหมือนจะมาเล่นด้วย



        “ไม่ได้การล่ะ เผ่นไปตั้งหลักก่อนดีกว่า” นิวาตตัดสินใจหันหลัง และวิ่งหนีสุดฝีเท้า



        “อ้าว หนีซะแล้ว ยิ่งขี้เกียจตามอยู่ เอ้อ เอาของฝากไปหน่อยละกัน” หุ่นเริ่มควักดินมา ขนาดครึ่งเมตร แล้วปาใส่นิวาต



        “ระวังค่ะ” วิลาสินีตะโกนบอก ตอนนี้เธอกำลังช่วยรักษาวิจักษณ์อยู่อีกฝั่งหนึ่ง



        “กำแพงอากาศ” นิวาตหันกลับไปแล้วสร้างกำแพงอากาศทันที



        “ฟื้บบบ” ก้อนดินพุ่งผ่านกำแพงอากาศอย่างง่ายดาย



        “กำแพงอากาศสามชั้น” นิวาตพยายามอีกครั้ง