ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำลายล้าง
“พะ พวกแกจะมาทำอะไร” ตัวแทนเทพถาม หน้าของเขาซีดมาก เหมือนเขาจะกลัวสองคนนี้มาก
“โอ้ ท่านผู้เฒ่า ไม่สิ ต้องเป็นตัวแทนเทพ คือวันนี้ก็เป็นวันบูชาของข้าเหมือนกัน เพียงแต่เราบูชา จอมมารจิรัฐิติกาล” ชายชุดแดงดีดนิ้วทีนึง แล้วท้องฟ้าก็มืดครึ้มทันใด “ขอพลังมารจงมาสถิตที่ข้า” เขาเริ่มร่ายมนต์
“โอ ขอพลังเทพปฏิญญาจงช่วยขับไล่ผู้บุกรุกด้วยเถิด” ตัวแทนเทพร่ายมนต์บ้าง แต่มนต์ของตัวแทนเทพสัมฤทธิ์ผลก่อน อัญมณีกลางหมู่บ้านส่องแสงแวววาว มันแผ่รัศมีกำแพงเวทมนตร์เป็นรูปโดม และขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มันผ่านคนในหมู่บ้านไป แต่มันกลับไปกระแทกชายลึกลับสองคนนั้นเต็ม ๆ แล้วกำแพงเวทมนตร์ก็คลุมทั้งหมู่บ้าน
“อั้ก อ้ากกกกกกก” ชายสองคนนั้นกระเด็นไปบนฟ้า ตามแรงกระแทกของกำแพงเวทมนตร์ โดยชายชุดดำลอยไปกระแทกภูเขาข้าง ๆ หมู่บ้าน ส่วนชายชุดแดงลอยไปกระแทกกับต้นไม้สูงต้นหนึ่งในป่าที่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก
“ขอพลังเทพปฏิญญาโปรดช่วยปกป้องหมู่บ้านของเราด้วย” ตัวแทนเทพร่ายมนต์วิงวอนเทพต่อ คราวนี้อัญมณีส่องแสงวาบอีกครั้ง กำแพงเวทมนตร์ค่อย ๆ หนาขึ้น
“ขอพลังมารแห่งลมจงมาสถิตที่ร่างของข้า” ชายชุดดำดูจะโกรธมาก เขาเช็ดเลือดที่ติดขอบปากของเขาออกไป
“ขอพลังมารแห่งน้ำจงมาสถิตที่ข้า” ชายชุดแดงร่ายมนต์บ้าง
ไม่นานนักก็มีลำแสงสีดำพุ่งลงมาจากฟ้าสองเส้น เส้นแรกพุ่งตรงหาชายชุดดำ อีกเส้นพุ่งลงใส่ชายชุดแดง ลำแสงสองเส้นนั้นซึมเข้าไปในร่างกายของชายทั้งสอง
ขณะนี้ทุกคนในหมู่บ้านกำลังกระวนกระวาย แต่ไม่นานนักพวกเขาก็รวมตัวเพื่อสวดบูชาเทพอีกครั้ง พวกเขาหวังลึก ๆ ว่าหมู่บ้านนี้ต้องรอด
“ฮา ฮา ฮา” ชายชุดดำเริ่มร้องทำนองเพลง ฟังดูเหมือนบทเพลงแห่งความตาย ตอนนี้ร่างกายเขาเปลี่ยนไปแล้ว แววตาเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ มือเขามีเล็บยาวแหลมงอกออกมา
“ฮ้า ฮา หา” ชายชุดแดงร้องประสานเสียง ลักษณะของเขา ก็ไม่ต่างจากชายชุดดำมากนัก เสียงเพลงนี้ดังก้องไปทั่ว ฟังดูแล้วน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก มันฟังแล้วน่าขนลุก
ชายชุดดำยกมือขึ้นมา มีลำแสงสีดำเส้นเล็ก ๆ พุ่งไปบนฟ้า เมฆสีดำบนท้องฟ้าเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง มันมีเส้นสายฟ้าพุ่งไปมาบนก้อนเมฆ ชายชุดดำฟาดมือมาไว้ข้างลำตัวตามเดิม ทันใดนั้นก็มีเส้นสายฟ้านับสิบ ๆ สายพุ่งลงมาโจมตีหมู่บ้าน
“เปรี้ยง ๆๆๆๆๆ” เสียงฟ้างร้องดังมาอย่างไม่ขาดสาย สายฟ้าเหล่านั้นพุ่งลงมาเรื่อย ๆ แต่ก็ถูกกำแพงเวทมนตร์ป้องกันไว้หมด
คราวนี้ชายชุดแดงกำหมัดไว้ แล้วนำไปวางพื้นอย่างบรรจง ลำแสงสีดำพุ่งขึ้นไปบนฟ้า แล้วพอเขาลุกขึ้นยืน ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก คราวนี้สายฝนได้ช่วยเพิ่มพลังให้กับสายฟ้า ยิ่งสายฝนยิ่งมีมากเท่าไหร่ ก็ช่วยให้พลังทำลายสายฟ้ามากขึ้นเท่านั้น
อัญมณีประจำหมู่บ้านมีแสงวูบวาบตามสายฟ้าที่พุ่งมากระทบกำแพงเวทมนตร์ เพียงแป๊บเดียว กำแพงเวทมนตร์ก็มีรอยร้าว
สายฟ้าพุ่งทะลุกำแพงเวทมนตร์อย่างรวดเร็ว แล้วลงไปถึงบ้านหลังหนึ่ง “เปรี้ยง” บ้านหลังนั้นไหม้เป็นจุลในฉับพลัน แม่บ้านหลายคนเริ่มกรีดร้อง บางคนที่ยังพอมีสติอยู่ ก็ขึ้นไปบนเวทีเพื่อช่วยร่ายเวทมนตร์ป้องกันหมู่บ้าน
นิวาตมองไปรอบ ๆ เขาเห็นบรรยากาศหลายรูปแบบ เขาเริ่มกลัวขึ้นมาทันใด เขากลัวที่จะต้องสูญเสียสิ่งที่เขารักไป เมื่อเขามองเห็นพ่อแม่อยู่บนเวที เขาก็รีบวิ่งไปหาทันที
“อ้าว บาเรียเจ๊งแล้วเหรอ ก็ดี จะได้ลองอัญมณีอันล่าสุดเสียที” แล้วชายชุดแดงก็ล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา มือของชายผู้นั้นกลับมาพร้อมอัญมณีก้อนสีแดง ดูดี ๆ เหมือนสีเลือดด้วยซ้ำไป เขาสะกิดอัญมณีนิดนึง แล้วลมก็พัดอัญมณีไป ผ่านรอยทะลุของกำแพงเวทมนตร์ แล้วลอยเหนือหมู่บ้านอยู่ระดับหนึ่ง
“ด้วยพลังของอัญมณีสีแดงจงเผาหมู่บ้านนี้ในบรรลัย” ชายชุดดำตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ชาวบ้านทุกคนหยุดกึกทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ มีบางคนเริ่มร้องไห้ บางคนก็สลบไป เพราะทุกคนรู้ดีถึงพลังของอัญมณีสีแดง มันเป็นหนึ่งในห้าอัญมณีที่มีพลังโจมตีแรง อัญมณีสีแดงค่อย ๆ เปล่งแสงเหมือนกับจะสะสมพลังอยู่
“นิวาต มาทางนี้เร็วลูก” แม่ตะโกนเรียกนิวาต นิวาตเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วขึ้น เมื่อได้ยินเสียงนั้น
“ลูกต้องเข้าใจนะ”แม่บอก แต่ก็พยายามหลบหน้านิวาต
“ใช่ลูก พ่อกับแม่อาจจะ….” พ่อพูดต่อ
“ไม่มีเวลาแล้วล่ะค่ะ” แม่เร่งพ่อ สายตาทุกคนตอนนี้ จับจ้องไปที่อัญมณีสีแดงมันมีสีแดงถึงขีดสุด ตอนนี้ความร้อนแผ่ปกคลุมไปทั่ว
“ขอให้เทพปฏิญญาคุ้มครอง ขอให้ทุกคนได้ไปอยู่กับเทพของเรา”ตัวแทนเทพพูดอย่างหมดหวัง
แม่กับพ่อนำมือประสานกันคู่หนึ่ง และข้างที่เหลือก็วาดมือเป็นวงกลม “นี่เป็นวิชาลึกลับของหมู่บ้านนี้ แต่มันใช้ได้ทีละคน และต้องใช้ศรัทธาอันแรงกล้าเท่านั้น” พ่ออธิบายเรียบ ๆ
“อะไรเหรอครับ” นิวาตมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนทำแบบนี้อยู่หลายคู่ดูเหมือนเขาจะรู้อะไรในหมู่บ้านนี้น้อยมาก ตอนนี้วงกลมที่วาดเริ่มบิดเบี้ยว
“ขอพลังแห่งเทพจงส่งลูกเราไปยังที่ปลอดภัย” แม่กับพ่อพูดประสานเสียงกัน อัญมณีประจำหมู่บ้านได้ส่งลำแสงออกมา มีหลายเส้นเหมือนกัน หนึ่งในนั้นก็พุ่งเข้าไปในวงกลมที่พ่อกับแม่วาดไว้
“ขอให้โชคดีจ้ะ ลูกรัก” แม่เริ่มน้ำตาไหล
“ขอให้ลูกเข้มแข็ง” พ่อเสริม หน้าพ่อดูเศร้า ๆ เหมือนกันแต่ท่านพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ พ่อไม่รอช้า รีบผลักเข้านิวาตเข้าไปในวงกลมนั่นทันที
“วาบๆๆๆ” นั่นเป็นแสงที่นิวาตเห็น แล้วเขาก็ออกมาอยู่ในที่หนึ่ง มองไปรอบ ๆ แล้ว นั่น! นั่นไงหมู่บ้านของเขา มันเป็นการเห็นหมู่บ้านของเขาครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะ
อัญมณีสีแดงได้ส่องแสงวาบมันดูมีพลังมาก มีไฟพุ่งออกมาจากอัญมณีมันเผาทำลายทุกอย่างที่อยู่ภายใต้มัน ยังไม่ทันได้ยินเสียงกรีดร้องอันทรมาน ของชาวบ้าน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่โดนไฟนั่นได้หายไปในพริบตาเดียว ทุกอย่างที่อยู่ในหมู่บ้านนี้ได้กลายเป็นเพียงความทรงจำ ไม่สิ เหลือแค่อัญมณีประจำหมู่บ้านตกอยู่บนพื้นเท่านั้น
“คุณพ่อ คุณแม่” นิวาตตะโกนสุดเสียง เขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์นั้นทำให้เขาเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะอันดังก้องของชายลึกลับทั้งสอง มันตอกย้ำจิตใจของนิวาตอย่างมาก
“นายเห็นไหม เด็กต่าง ๆ ที่อยู่นอกเมือง” ชายชุดดำเดินเข้าไปในหมู่บ้านอย่างสุขุม
“นั่นหรือ นั้นเป็นพวกรอดชีวิต น่าจะเป็นเวทมนตร์ย้ายสิ่งมีชีวิตขั้นพื้นฐาน” ชายชุดแดงเดินตามเข้าไป
“งั้นหรือ ฉันเชื่อนะว่าเด็กพวกนั้นจะต้องมีซักคน ที่มาแก้แค้นเรา” ชายชุดดำหยุดอยู่หน้าอัญมณีประจำหมู่บ้าน
“อ้อ น่าสนใจนี่ ถ้าตอนนั้นเด็กพวกนั้นสามารถปราบพวกเราได้ เรื่องนี้ชักเริ่มสนุกแล้วล่ะสิ” ชายชุดแดงเอื้อมมือไปเก็บอัญมณีสีเขียว แล้วเก็บมันภายใต้เสื้อคลุม
“ขอท่านจอมมาร จิรัฐิติกาล จงมาชมผลงานของพวกเรา เราขอบูชาท่าน” ชายชุดดำสวดบูชาถึงมันจะสั้น แต่ก็เห็นผลเร็ว ท้องฟ้ามืดขึ้นกว่าเดิมทันใด
“ข้าพอใจพวกเจ้ามาก” เสียงดังก้องมาจากท้องฟ้าอันมืดมิดนั้น “พวกเจ้าทำให้ข้ามีชื่อเสียง ส่วนรางวัล ข้าจะเพิ่มพลังให้แก่เจ้า” มีแสงสีดำ(มองไม่เห็นหรอกเพราะมันมืด) พุ่งลงมาจากท้องฟ้า แล้วมันก็ซึมเข้าไปในร่างกายของชายทั้งสอง
“พวกเราขอขอบคุณท่านมาก พวกเราจะหาเหยื่อมาสังเวยให้ท่านต่อ” ชายชุดแดงโค้งคำนับ ซักพักท้องฟ้าก็กลับกลายเป็นแบบเดิม เป็นท้องฟ้าแบบห้าโมงเย็น
“เป้าหมายต่อไป เอ้อ เราไปพักที่มิติของเราก่อนดีกว่า” ชายชุดดำเสนอความคิดเห็น
“ก็ดี” ชายชุดแดงหันไปมองหมู่บ้าน ซึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่พื้นดินสีดำเท่านั้น เขายิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะเปิดช่องมิติ และหายเข้าไปในนั้นทั้งคู่
“โอ้ ท่านผู้เฒ่า ไม่สิ ต้องเป็นตัวแทนเทพ คือวันนี้ก็เป็นวันบูชาของข้าเหมือนกัน เพียงแต่เราบูชา จอมมารจิรัฐิติกาล” ชายชุดแดงดีดนิ้วทีนึง แล้วท้องฟ้าก็มืดครึ้มทันใด “ขอพลังมารจงมาสถิตที่ข้า” เขาเริ่มร่ายมนต์
“โอ ขอพลังเทพปฏิญญาจงช่วยขับไล่ผู้บุกรุกด้วยเถิด” ตัวแทนเทพร่ายมนต์บ้าง แต่มนต์ของตัวแทนเทพสัมฤทธิ์ผลก่อน อัญมณีกลางหมู่บ้านส่องแสงแวววาว มันแผ่รัศมีกำแพงเวทมนตร์เป็นรูปโดม และขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ มันผ่านคนในหมู่บ้านไป แต่มันกลับไปกระแทกชายลึกลับสองคนนั้นเต็ม ๆ แล้วกำแพงเวทมนตร์ก็คลุมทั้งหมู่บ้าน
“อั้ก อ้ากกกกกกก” ชายสองคนนั้นกระเด็นไปบนฟ้า ตามแรงกระแทกของกำแพงเวทมนตร์ โดยชายชุดดำลอยไปกระแทกภูเขาข้าง ๆ หมู่บ้าน ส่วนชายชุดแดงลอยไปกระแทกกับต้นไม้สูงต้นหนึ่งในป่าที่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก
“ขอพลังเทพปฏิญญาโปรดช่วยปกป้องหมู่บ้านของเราด้วย” ตัวแทนเทพร่ายมนต์วิงวอนเทพต่อ คราวนี้อัญมณีส่องแสงวาบอีกครั้ง กำแพงเวทมนตร์ค่อย ๆ หนาขึ้น
“ขอพลังมารแห่งลมจงมาสถิตที่ร่างของข้า” ชายชุดดำดูจะโกรธมาก เขาเช็ดเลือดที่ติดขอบปากของเขาออกไป
“ขอพลังมารแห่งน้ำจงมาสถิตที่ข้า” ชายชุดแดงร่ายมนต์บ้าง
ไม่นานนักก็มีลำแสงสีดำพุ่งลงมาจากฟ้าสองเส้น เส้นแรกพุ่งตรงหาชายชุดดำ อีกเส้นพุ่งลงใส่ชายชุดแดง ลำแสงสองเส้นนั้นซึมเข้าไปในร่างกายของชายทั้งสอง
ขณะนี้ทุกคนในหมู่บ้านกำลังกระวนกระวาย แต่ไม่นานนักพวกเขาก็รวมตัวเพื่อสวดบูชาเทพอีกครั้ง พวกเขาหวังลึก ๆ ว่าหมู่บ้านนี้ต้องรอด
“ฮา ฮา ฮา” ชายชุดดำเริ่มร้องทำนองเพลง ฟังดูเหมือนบทเพลงแห่งความตาย ตอนนี้ร่างกายเขาเปลี่ยนไปแล้ว แววตาเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ มือเขามีเล็บยาวแหลมงอกออกมา
“ฮ้า ฮา หา” ชายชุดแดงร้องประสานเสียง ลักษณะของเขา ก็ไม่ต่างจากชายชุดดำมากนัก เสียงเพลงนี้ดังก้องไปทั่ว ฟังดูแล้วน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก มันฟังแล้วน่าขนลุก
ชายชุดดำยกมือขึ้นมา มีลำแสงสีดำเส้นเล็ก ๆ พุ่งไปบนฟ้า เมฆสีดำบนท้องฟ้าเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง มันมีเส้นสายฟ้าพุ่งไปมาบนก้อนเมฆ ชายชุดดำฟาดมือมาไว้ข้างลำตัวตามเดิม ทันใดนั้นก็มีเส้นสายฟ้านับสิบ ๆ สายพุ่งลงมาโจมตีหมู่บ้าน
“เปรี้ยง ๆๆๆๆๆ” เสียงฟ้างร้องดังมาอย่างไม่ขาดสาย สายฟ้าเหล่านั้นพุ่งลงมาเรื่อย ๆ แต่ก็ถูกกำแพงเวทมนตร์ป้องกันไว้หมด
คราวนี้ชายชุดแดงกำหมัดไว้ แล้วนำไปวางพื้นอย่างบรรจง ลำแสงสีดำพุ่งขึ้นไปบนฟ้า แล้วพอเขาลุกขึ้นยืน ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก คราวนี้สายฝนได้ช่วยเพิ่มพลังให้กับสายฟ้า ยิ่งสายฝนยิ่งมีมากเท่าไหร่ ก็ช่วยให้พลังทำลายสายฟ้ามากขึ้นเท่านั้น
อัญมณีประจำหมู่บ้านมีแสงวูบวาบตามสายฟ้าที่พุ่งมากระทบกำแพงเวทมนตร์ เพียงแป๊บเดียว กำแพงเวทมนตร์ก็มีรอยร้าว
สายฟ้าพุ่งทะลุกำแพงเวทมนตร์อย่างรวดเร็ว แล้วลงไปถึงบ้านหลังหนึ่ง “เปรี้ยง” บ้านหลังนั้นไหม้เป็นจุลในฉับพลัน แม่บ้านหลายคนเริ่มกรีดร้อง บางคนที่ยังพอมีสติอยู่ ก็ขึ้นไปบนเวทีเพื่อช่วยร่ายเวทมนตร์ป้องกันหมู่บ้าน
นิวาตมองไปรอบ ๆ เขาเห็นบรรยากาศหลายรูปแบบ เขาเริ่มกลัวขึ้นมาทันใด เขากลัวที่จะต้องสูญเสียสิ่งที่เขารักไป เมื่อเขามองเห็นพ่อแม่อยู่บนเวที เขาก็รีบวิ่งไปหาทันที
“อ้าว บาเรียเจ๊งแล้วเหรอ ก็ดี จะได้ลองอัญมณีอันล่าสุดเสียที” แล้วชายชุดแดงก็ล้วงมือเข้าไปในเสื้อคลุมของเขา มือของชายผู้นั้นกลับมาพร้อมอัญมณีก้อนสีแดง ดูดี ๆ เหมือนสีเลือดด้วยซ้ำไป เขาสะกิดอัญมณีนิดนึง แล้วลมก็พัดอัญมณีไป ผ่านรอยทะลุของกำแพงเวทมนตร์ แล้วลอยเหนือหมู่บ้านอยู่ระดับหนึ่ง
“ด้วยพลังของอัญมณีสีแดงจงเผาหมู่บ้านนี้ในบรรลัย” ชายชุดดำตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ชาวบ้านทุกคนหยุดกึกทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ มีบางคนเริ่มร้องไห้ บางคนก็สลบไป เพราะทุกคนรู้ดีถึงพลังของอัญมณีสีแดง มันเป็นหนึ่งในห้าอัญมณีที่มีพลังโจมตีแรง อัญมณีสีแดงค่อย ๆ เปล่งแสงเหมือนกับจะสะสมพลังอยู่
“นิวาต มาทางนี้เร็วลูก” แม่ตะโกนเรียกนิวาต นิวาตเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วขึ้น เมื่อได้ยินเสียงนั้น
“ลูกต้องเข้าใจนะ”แม่บอก แต่ก็พยายามหลบหน้านิวาต
“ใช่ลูก พ่อกับแม่อาจจะ….” พ่อพูดต่อ
“ไม่มีเวลาแล้วล่ะค่ะ” แม่เร่งพ่อ สายตาทุกคนตอนนี้ จับจ้องไปที่อัญมณีสีแดงมันมีสีแดงถึงขีดสุด ตอนนี้ความร้อนแผ่ปกคลุมไปทั่ว
“ขอให้เทพปฏิญญาคุ้มครอง ขอให้ทุกคนได้ไปอยู่กับเทพของเรา”ตัวแทนเทพพูดอย่างหมดหวัง
แม่กับพ่อนำมือประสานกันคู่หนึ่ง และข้างที่เหลือก็วาดมือเป็นวงกลม “นี่เป็นวิชาลึกลับของหมู่บ้านนี้ แต่มันใช้ได้ทีละคน และต้องใช้ศรัทธาอันแรงกล้าเท่านั้น” พ่ออธิบายเรียบ ๆ
“อะไรเหรอครับ” นิวาตมองไปรอบ ๆ ก็เห็นคนทำแบบนี้อยู่หลายคู่ดูเหมือนเขาจะรู้อะไรในหมู่บ้านนี้น้อยมาก ตอนนี้วงกลมที่วาดเริ่มบิดเบี้ยว
“ขอพลังแห่งเทพจงส่งลูกเราไปยังที่ปลอดภัย” แม่กับพ่อพูดประสานเสียงกัน อัญมณีประจำหมู่บ้านได้ส่งลำแสงออกมา มีหลายเส้นเหมือนกัน หนึ่งในนั้นก็พุ่งเข้าไปในวงกลมที่พ่อกับแม่วาดไว้
“ขอให้โชคดีจ้ะ ลูกรัก” แม่เริ่มน้ำตาไหล
“ขอให้ลูกเข้มแข็ง” พ่อเสริม หน้าพ่อดูเศร้า ๆ เหมือนกันแต่ท่านพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ พ่อไม่รอช้า รีบผลักเข้านิวาตเข้าไปในวงกลมนั่นทันที
“วาบๆๆๆ” นั่นเป็นแสงที่นิวาตเห็น แล้วเขาก็ออกมาอยู่ในที่หนึ่ง มองไปรอบ ๆ แล้ว นั่น! นั่นไงหมู่บ้านของเขา มันเป็นการเห็นหมู่บ้านของเขาครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะ
อัญมณีสีแดงได้ส่องแสงวาบมันดูมีพลังมาก มีไฟพุ่งออกมาจากอัญมณีมันเผาทำลายทุกอย่างที่อยู่ภายใต้มัน ยังไม่ทันได้ยินเสียงกรีดร้องอันทรมาน ของชาวบ้าน เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่โดนไฟนั่นได้หายไปในพริบตาเดียว ทุกอย่างที่อยู่ในหมู่บ้านนี้ได้กลายเป็นเพียงความทรงจำ ไม่สิ เหลือแค่อัญมณีประจำหมู่บ้านตกอยู่บนพื้นเท่านั้น
“คุณพ่อ คุณแม่” นิวาตตะโกนสุดเสียง เขารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์นั้นทำให้เขาเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะอันดังก้องของชายลึกลับทั้งสอง มันตอกย้ำจิตใจของนิวาตอย่างมาก
“นายเห็นไหม เด็กต่าง ๆ ที่อยู่นอกเมือง” ชายชุดดำเดินเข้าไปในหมู่บ้านอย่างสุขุม
“นั่นหรือ นั้นเป็นพวกรอดชีวิต น่าจะเป็นเวทมนตร์ย้ายสิ่งมีชีวิตขั้นพื้นฐาน” ชายชุดแดงเดินตามเข้าไป
“งั้นหรือ ฉันเชื่อนะว่าเด็กพวกนั้นจะต้องมีซักคน ที่มาแก้แค้นเรา” ชายชุดดำหยุดอยู่หน้าอัญมณีประจำหมู่บ้าน
“อ้อ น่าสนใจนี่ ถ้าตอนนั้นเด็กพวกนั้นสามารถปราบพวกเราได้ เรื่องนี้ชักเริ่มสนุกแล้วล่ะสิ” ชายชุดแดงเอื้อมมือไปเก็บอัญมณีสีเขียว แล้วเก็บมันภายใต้เสื้อคลุม
“ขอท่านจอมมาร จิรัฐิติกาล จงมาชมผลงานของพวกเรา เราขอบูชาท่าน” ชายชุดดำสวดบูชาถึงมันจะสั้น แต่ก็เห็นผลเร็ว ท้องฟ้ามืดขึ้นกว่าเดิมทันใด
“ข้าพอใจพวกเจ้ามาก” เสียงดังก้องมาจากท้องฟ้าอันมืดมิดนั้น “พวกเจ้าทำให้ข้ามีชื่อเสียง ส่วนรางวัล ข้าจะเพิ่มพลังให้แก่เจ้า” มีแสงสีดำ(มองไม่เห็นหรอกเพราะมันมืด) พุ่งลงมาจากท้องฟ้า แล้วมันก็ซึมเข้าไปในร่างกายของชายทั้งสอง
“พวกเราขอขอบคุณท่านมาก พวกเราจะหาเหยื่อมาสังเวยให้ท่านต่อ” ชายชุดแดงโค้งคำนับ ซักพักท้องฟ้าก็กลับกลายเป็นแบบเดิม เป็นท้องฟ้าแบบห้าโมงเย็น
“เป้าหมายต่อไป เอ้อ เราไปพักที่มิติของเราก่อนดีกว่า” ชายชุดดำเสนอความคิดเห็น
“ก็ดี” ชายชุดแดงหันไปมองหมู่บ้าน ซึ่งตอนนี้ก็เหลือแค่พื้นดินสีดำเท่านั้น เขายิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เขาจะเปิดช่องมิติ และหายเข้าไปในนั้นทั้งคู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น