คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท [Rewrite]
ปฐมบท
เพี้ยะ!!!!!
เสียงฝ่ามือตบกระทบใบหน้านวลที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แก้มที่เคยเต็มอิ่ม ริมฝีปากที่เคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มและคำหวานหู บัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใบหน้านวลมีรอยแดงประทับ ริมฝีปากที่มีหยาดเลือดไหลริน ดวงตาที่สั่นระริกมองไปยังชายผู้เป็นที่รัก
ชายที่ให้ใจไปทั้งดวง แต่ตอนนี้คนรักของตนนั้นกลับมองกลับมาด้วยความโกรธแค้น….
“แพศยา” คำพูดบาดจิตที่ทำให้กายที่บอบช้ำยังไม่เท่ากับใจที่ช้ายิ่งกว่า
“นี่ลูกของคุณจริงๆนะ” น้ำเสียงที่แทบจะหายไปเอ่ยบอก แต่คำพูดกลับยิ่งโหมกระหน่ำความโกรธให้ชายตรงหน้าแทบจะเข้ามาบีบคอเสียให้มันจบๆไป
“มันไม่ใช่ลูกของฉัน ไสหัวไปให้พ้น คนที่มันร่านยิ่งกว่าโสเภณีอย่างนาย ไปตายซะได้ก็ดี ตายพร้อมกับไอ้เด็กนั้นไปซะ”
“คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง เด็กคนนี้คุณทำให้เขาเกิด แต่ตอนนี้คุณไล่ให้เขาไปตาย คุณทำได้ยังไง……” มนชยาหรือมินแทบจะทรุดลงพื้นกับคำพูดของคนรักก่อนจะเดินเข้าไปจับมืออีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน
อ้อนวอนให้ช่วยฟังตนบ้างสักครั้ง……….
“นายแน่ใจนะว่าไอ้มารหัวขนในท้องนายมันเกิดจากฉัน คนที่ร่านไปทั่วแบบนาย มันคงจะเป็นลูกใครสักคนที่นายไปมั่วมามากกว่า ออกไปจากชีวิตของฉันซะ แล้วอย่าได้โผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีก เด็กใจแตกแบบนาย ฉันนอนด้วยแค่ไม่กี่ครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นไร ถึงนายจะตายไปพร้อมไอ้เด็กในท้องฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น” ศตคุณสะบัดมือที่จับตนเองด้วยความอ้อนวอนออกก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้มินวิ่งตามเพื่อที่จะเข้าไปกอดขาคนรักอย่างอ้อนวอน
ทั้งชีวิตของมินไม่เคยรักใครเท่าคนๆนี้ คนที่กำลังไล่ตนเองให้ออกไปจากชีวิต…..
“ฉันบอกให้ปล่อย”
“ไม่นะคุณ คุณอย่าทิ้งมิน”
ผลั่ก!!
แรงสะบัดจากท่อนขาที่รุนแรงทำให้มินกระเด็นหลุดออกมาและเข้าไปกระแทกเข้าที่หินก้อนใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ
“คุณ… เลือด…. ลูก… ลูกของเรา…” เลือดที่ไหลออกมาตามง่ามขาทำให้มินร้องเรียกคนตรงหน้าอย่างร้อนรนปนหวาดกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
“ไอ้เด็กนี่ให้มันตายไปซะ ตายไปพร้อมๆกับนาย ลาขาดมนชยา” ศตคุณนั้นหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองมินที่กรีดร้องขอความช่วยเหลือหรือการหันกลับมามองคนที่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแทบจะขาดใจอยู่ที่พื้นพร้อมกับความสาหัสของร่างกายและจิตใจที่แตกสลายจนไม่อยากจะมีชีวิตต่อเพื่อมองดูอนาคตในวันถัดไป
แต่ให้ตนเองนั้นตายไปซะได้ก็ดี เพราะชีวิตในครั้งนี้มันแสนทุกข์เหลือเกิน….
ความคิดเห็น