[Fic MBLAQ] Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก <3

ลำดับตอนที่ #6 : Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก : Chapter 4

สวีดัด สวัสดี :) คลอดมาแล้วกับตอนที่ 4 
ไรต์ลำเอียงไปทาง ซึงซัง มากไปหน่อยนะ 
ขอโทษด้วย ตอนหน้า จุนมีร์ จัดเต็ม ^_^
 

ซ่อนน้ำตาไว้ใต้รอยยิ้มที่ให้ไป ไม่มีใครรู้ความเป็นจริง ว่าฉันฝืนเก็บเรื่องความรู้สึกทุกสิ่ง กดมันไว้ในใจที่ปวดร้าว ...

 

 

             วันนี้เป็นวันที่บยองฮีต้องเดินทางไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อังกฤษเป็นเวลาหนึ่งปี เค้ารู้สึกไม่อยากไปเท่าไหร่แต่เพราะพ่อกับแม่อยากให้ไปอีกอย่างก็อยากเจอเพื่อนที่ไม่เจอกันนานมากเลยตัดสินใจไป “ซึงโฮ ฉันฝากดูแลชอนดุงด้วยนะเว้ย” บยองฮีบอกกับเพื่อนสนิทที่ยืนคุยกับหญิงสาวที่มีชื่อว่าฮยอนนา “เออ ไม่ต้องห่วง เดินทางปลอดภัยนะ ไอนวด” ซึงโฮหันมาตอบบยองฮีก่อนจะเดินเข้ามาแตะไล้เบาๆ และเดินไปคุยกับฮยอนนาต่อโดยไม่ได้สนใจสายตา คู่หนึ่งที่มองมาด้วยความเจ็บปวด “ชอนดุงอ่า จะไม่ลาพี่หน่อยหรอ ?” บยองฮีหันไปสนใจน้องชาย ซังฮยอนไม่ตอบอะไรแต่เดินเข้าไปกอดบยองฮี “จะทำอะไรก็รีบทำนะ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป” ซังฮยอนชะงักกับคำพูดของพี่ชาย “ฮยองรู้ !?”

“ดุงอ่าเป็นน้องพี่นะ ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ ไอตัวแสบเอ้ย !” บยองฮีพูดพร้อมกับเอามือไปขยี้ผมน้องชายเบาๆ 

“มันไม่ทันแล้วละครับ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว ดูพี่เค้าสิครับ เค้ามีความสุขมาก”

“แต่ไอห้อยยังซึงโฮ กับฮยอนนายังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย สู้ๆนะชอนดุงอ่า”

ชอนดุงยิ้มให้กับคำพูดของพี่ชาย “พี่ไปก่อนนะ ชอนดุง ไปแล้วนะไอห้อย !” บยองฮีบอกน้องชายก่อนจะตะโกนไปบอกเพื่อนสนิท ชอนดุงได้แต่อดกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา เค้าไม่เคยต้องจากพี่ชายไปไกลขนาดนี้ เค้าไม่เคยต้องอยู่คนเดียวในบ้าน บยองฮีที่หันหลังกลับมาหาน้องชายก็เหมือนจะเสียใจมาก เค้ารู้ว่าซังฮยอนกำลังอยากร้องไห้แต่ก็ต้องเก็บไว้ เค้ารู้ดีว่าน้องชายของเค้า คงจะรู้สึกแย่เมื่ออยู่คนเดียว แต่..ในเมื่อเค้าตัดสินใจจะไปแล้วก็ต้องไป บยองฮีโบกมือลาน้องชายตัวแสบก่อนจะหันกลับไป  และแล้วเครื่องก็ออกเดินทาง 

               

         หลังจากที่ส่งบยองฮีที่สนามบินเสร็จแล้วซังฮยอนก็กลับบ้านมาคนเดียว เค้าแค่คิดว่า ซึงโฮ หน้าจะเรียกหรือทักเค้าบ้าง แต่.. กลับสนใจแต่ผู้หญิงคนนั้น 

         ซังฮยอนเบื่อมากที่ต้องมานั่งอยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้ เค้าตัดสินลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนข้างบ้าน “ซึงโฮฮยอ ..” ซังฮยอนตะโกนเรียกซึงโฮที่อยู่ในบ้าน แต่สิ่งที่เค้าเห็นคือ ซึงโฮกับฮยอนนากำลังประกบปากกัน ซังฮยอนที่ยืนมองภาพตรงหน้า น้ำตาคลอเบ้า ซังฮยอนรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน น้ำหยดใสๆในตาไหลออกมาไม่หยุด ตอนนี้เค้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เค้าอยากร้อง ร้องออกมาให้สาสม ซังฮยอนนึกภาพนั้น รู้ว่ายิ่งนึกก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็ยังจะนึกมัน หัวใจของเค้าเอง แต่เค้ากลับไม่สามารถ บังคับ มันได้เลย “ฮยองจะรู้บ้างไหม การกระทำของฮยองมันทำให้ฮยองสูญเสียความรักที่ผมมีให้      ฮยองอย่างมากมาย” ซังฮยอนพูดกับตัวเอง เค้าก็ได้แค่พูด แต่ในความเป็นจริง ถึงแม้ว่า ซึงโฮจะทำอะไรให้เค้าโกรธแค่ไหนเค้าก็ยังรัก รักมากขึ้นทุกวัน ซังฮยอนที่เริ่มรู้สึกอ่อนเพลียจากการร้องไห้เค้าเริ่มหลับไหลเข้าสู่ห่วงนิทรา

บางครั้งมีดบาดมือ ก็ยังไม่เจ็บเท่าภาพที่บาดตา

 

 

         “ฮัลโหล จุนนี่ฮยอง อยู่ไหนครับ ผมมาถึงแล้วนะ” เสียงบาง ถามคนปลายสาย

“อ่า มีร์ พี่ขอโทษนะ วันนี้พี่ไม่ว่างจริงๆอะ” ชางซอนตอบแล้วรีบวางสายทันที ปล่อยให้ชอลยงยืน งง อยู่คนเดียว วันนี้ชางซอนนัดชอลยง ออกมาข้างนอกแต่พอโทรไปหาก็บอกว่าไม่ว่างซะงั้น  ชอลยงไม่ได้คิดอะไรมาก ในเมื่อมาแล้วเค้าเลยตัดสินใจเดินเล่นคนเดียว แต่จู่ๆเค้าก็หยุดเดิน สิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้าคือ อีชางซอน ผู้ชายที่เค้ารักที่สุด กำลังเดินอยู่กับ ผู้หญิง “จ จุนนี่ฮยอง ก กับ ทิฟฟานี่” ชอลยงรีบหลบไปอยู่หลังต้นไม้ เค้าไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองเลย ผู้ชายที่เพิ่งบอกรักเค้า ไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้กำลังเดินจับมือกับผู้หญิงที่เค้าบอกว่าเลิกกันแล้ว ‘ทำไมจุนฮยองถึงทำกับผมแบบนี้’ ชอลยงที่มองคนเป็นแฟนเดินกับผู้หญิงคนอื่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองโทรไปหาชางซอนอีกครั้ง แต่สิ่งที่เค้าเห็นคือ ชางซอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วทำหน้าเหมือนรำคาญก่อนจะตัดสาย ชอลยงได้แต่พยายาม คิดว่า มันคงไม่มีอะไรมากหรอก เค้าสองคนคงคบกันในฐานะเพื่อน ชอลยงให้กำลังใจตัวเองก่อนจะ เดินไปบ้านซังฮยอน “ดุงๆอ่า! อยู่มั้ย?”

ชอลยงตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน “อ้าว ! มีร์ แหม่ ปิดเทอมแล้วหายไปเลยนะ เข้ามาก่อนสิ” ซังฮยอนพูดพร้อมกับเปิดประตูให้มีร์เข้ามาในบ้าน “แล้วนี่อยู่คนเดียวหรอ แม่นายล่ะ” ชอลยงถามเพราะเห็นว่าไม่มีใครอยู่เลย “อืม ฉันอยู่คนเดียว แม่กลับไปช่วยงานพ่อที่ ฟิลิปปินส์อะ ฉันคงต้องอยู่คนเดียวไปอีกนาน”

“อ่า เหงาแย่เลย อยู่ได้ใช่มั้ย” ชอลยงถามก่อนจะตบไหลเพื่อนสนิทเบาๆ

“อยู่ได้สิ ฉันโตแล้วนะ เออ ฉันได้ข่าวว่านายคบกับจุนนี่ฮยองงั้นหรอ ?”

“อืมมม พี่เค้าขอฉันเป็นแฟนนะ”

“จุนนี่ฮยองนี่ก็เร็วเนาะ ฮะฮา” ซังฮยอนหัวเราะก่อนจะกันไปมองชอลยงที่ทำหน้าเศร้าแปลกๆ “นายไม่มีความสุขหรอที่คบกับ จุนนี่ฮยอง ?”

“เปล่า ฉันมีความสุขจริงๆนะ ที่ได้คบกับจุนนี่ฮยองแต่…”

“แต่อะไรหรอ มีร์ ?”

“ว วันนี้อะ ฉ ฉันเห็นเค้าเดินเที่ยว ก กับแฟนเก่าเค้านะ” ชอลยงพูดออกมาพร้อมน้ำตา ซังฮยอนที่เห็นเพื่อนดูอาการไม่ค่อยดี รีบเข้าไปกอดทันที “มีร์ อย่าคิดมากสิ เค้าอาจคบกันในแบบเพื่อนก็ได้” ซังฮยอนพยายามพูดให้กำลังใจเพื่อน “ฉันก็พยายามคิดอย่างนั้นแล้วน่ะ แต่…ภาพที่ฉันเห็นมันดูไม่เหมือนกับคำว่าเพื่อนเลยจริงๆ” 

“โธ่ ! มีร์ คนเป็นเพื่อนเดี่ยวนี้ก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกันเยอะแยะไป”

“ง งั้นหรอ ? ” ซังฮยอนพยักหน้าเป็นคำตอบ ชอลยงหยุดร้องไห้และเช็ดน้ำตาออก “ฉันมีเรื่องจะบอกนาย ที่จริงแล้ว ..ฉันชอบจุนฮยองมา 3 ปีแล้ว ฉันชอบเค้าตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้ามาเรียนที่โรงเรียนเลยนะ” … “จริงสิ ?! นายโชคดีมากนะที่ชอบเค้าแล้วเค้าก็มาขอนายเป็นแฟนเนี่ย นายคงรักพี่เค้ามากใช่ม้า ?” ซังฮยอนยิ้มให้เพื่อนสนิทก่อนจะคิดในใจ ‘นายโชคดีมากนะมีร์ ฉันชอบซึงโฮฮยองมา 10 กว่าปี แล้ว เค้ายังไม่เอะใจเลยสักนิด’ ชอลยงยิ้มให้กับคำพูดของเพื่อน ตอนนี้เค้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว “ขอบใจมากนะ ชอนดุงอ่า” 

“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันๆ”

“เออ ชอนดุง ฉันเห็นซึงโฮฮยองสนิทกับรุ่นพี่ ฮยอนนามากอ่ะ เค้าเป็นแฟนกันหรอ”

“อ อ่อ ช ใช่ ”

“เค้าดูเหมาะกันดีเหนาะ ชอนดุงอ่า”

“อ่า เค้าเข้ากันมากเลยล่ะ” ซังฮยอนตอบก่อนจะยิ้ม(ฝืน)ให้ชอลยง

“ดุงงี้ ฉันกลับก่อนนะ ไว้คิดถึงแล้วจะมาหา” ซังฮยอนเดินไปส่งชอลยงที่หน้าบ้าน ก่อนจะเดินเข้ามาภายในบ้านที่เงียบด้วยความเจ็บปวด 

“เค้าเหมาะกันมากเลยเหนาะ”

คำพูดที่แสนเจ็บปวด เค้าทรุดลงกับพื้นในห้องนอนสี่เหลี่ยมก่อนจะหลับตาลงด้วยความอ่อนล้าแต่ถึงแม้จะมีเรื่องราวเลวร้ายเข้ามามากมายแค่ไหน ซังฮยอนก็ยังคงทำเหมือน "ไม่มีอะไร"       

         





 

 

             

 

เม้นให้เค้าบ้างนะ

รัก รีดเดอร์
รัก Mblaq (รออยู่นะ)