[Fic MBLAQ] Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก <3

ลำดับตอนที่ #3 : Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก : Chapter 1

ย๊ากกกกก !! ตอนที่ 1 ทะลุออกมาแล้ว คิกคิก 
พึ่งจะกลับมาแก้ charactor เพราะรู้สึกมันจะผิดพลาดเยอะมาก ฮ่าๆๆๆ
อย่าสนเลย ไรเตอร์พล่ามไปงั้นแหละ >//<

คนบางคนพยายามทำอะไรสักอย่างเพื่อใครอีกคน….ทั้งที่เค้าไม่รู้แต่ก็ยังจะทำ


 

 

       “จีโอฮยอง !!!” เสียงตะโกนของน้องชายตัวแสบของบ้านดังขึ้น “อะไรอีกล่ะ เจ้าตัวแสบ! ” ผู้เป็นพี่ถามด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆน้องชายตัวแสบก็กระโดดเข้ามากอดเค้า
“เห้ย ! ช ชอนดุงเป็นอะไรเนี่ย ?” 

“ฮยองไม่ไปไม่ได้หรอ ผมไม่อยากให้ฮยองไป”

“พี่ไปเรียนที่นั้นแค่ปีเดียวเองนะ ทำอย่างกับว่าพี่จะไปไม่กลับอย่างงั้นแหละ”

“ก็ผมคิดถึงฮยองนี่น้า” แล้วผู้เป็นพี่ก็ต้องชะงัก คำๆนี้น้องชายแท้ๆของเค้าไม่เคย..ไม่เคยพูดกับเค้าเลยจริงๆ เพราะชอนดุงเป็นคนเงียบๆ เลยไม่ค่อยพูดหรือแสดงความสึกมาก วันๆก็เอาแต่แกล้งเพื่อนข้างบ้านเท่านั้นแหละ
“ย่า~ ชอนดุงอ่า ไปกินยาผิดมารึเปล่าเนี่ย” ชอนดุงเอียงคอด้วยความสงสัย ฮ่าๆ คนเป็นพี่ระเบิดหัวเราะออกมา กับท่าทีของน้องชาย
“อาทิตย์หน้าพี่ก็จะไปแล้ว พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันดีม่ะ ? ชวนไอห้อยมันไปด้วย” ชอนดุงพยักหน้าตอบ เค้าอยากจะใช้เวลาอีกหนึ่งอาทิตย์ที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด


 

      วันนี้เป็นเช้าที่สดใสมากสำหรับชอนดุง เค้ากำลังเตรียมตัวที่จะออกไปเที่ยวกับพี่ชายสุดที่รัก วันนี้ชอนดุงแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษ ชอนดุงเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านก็เห็นพี่ชายที่ยืนคุยกับคนข้างบ้าน ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน “แหม่ ! ซึงโฮฮยอง แต่งตัวดูดีเชียวนะ” ชอนดุงเอ้ยปากแซวทำให้คนฟังรู้สึกหมั้นไส้ขึ้นมา “หึ ! ทำม่ะ อิจฉาละสิ ที่ฉันดูดีกว่านายนะ” 

“เห้ย ! พอๆ รีบไปกันได้ล่ะ” ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ บยองฮีเลยรียตัดบทและพาทั้งสองคนไปเที่ยว บยองฮีและซึงโฮ อายุเท่ากันทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆแล้ว จะมีก็แต่ ซังฮยอน นี่แหละ ที่อายุน้อยกว่าซึงโฮ สองปี ทั้งซังฮยอนและซึงโฮเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมเดียวกัน แต่เพราะซังฮยอนเข้าเรียนเร็ว เลยเรียนต่างกันแค่ ปีเดียว ปีหน้าซึงโฮก็กำลังจะเข้ามหาลัยแล้ว แต่เค้าก็คงเรียนที่มหาลัยใกล้บ้านเนี่ยแหละ ถึง เค้าจะฉลาดแต่ก็เลือกที่จะเรียนมหาลัยพื้นๆมากกว่ามหาลัยดังๆ

“ว้าว ถึงแล้ว” บยองฮีพูดออกมา เมื่อมาถึง สวนสนุก 

“ฮยอง ๆ ไม่ชวน จุนนี่ฮยองมาด้วยหรอ”

“อ่อ ! ชวนแล้ว เดี่ยวคงมาอ่ะ ว่าแต่เราเถอะ ไม่ชวนมีร์มาด้วยล่ะ”

“อ่า ผมลืมสนิทเลยอ่ะ งั้นเดี่ยวผมโทรหามีร์แปปนะ” ซังฮยอนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเพื่อนสนิดของเค้า ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม จนซึงโฮอดสงสัยไม่ได้ว่า อีเด็กสองคนนี้มันเป็นเพื่อนกันจริงหรอ “ฮัลโหล มีร์ ”

[ว่าไง ดุงดุงอ่า ]

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนสนุกอ่ะ ออกมาเที่ยวด้วยกันน่ะ”

[ได้สิ ฉันจะรีบไปนะ]

“โอเค ฉันจะรอนะ” เมื่อซังฮยอน คุยเสร็จก็หันมาคุยกับ พี่ชายสองคนที่นั่งหน้าง้อยกันอยู่สองคน “ย่า ! ฮยองสองคนเป็นอะไรเนี่ย ทำหน้าอย่างกะตูดลิง”

“ก็มันร้อนนี่หนา ต้องมานั่งรอ จุนนี่ กับมีร์ อีก -_-” บยองฮีพูดประมาณว่าตัดเพ้อทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนชวนมาเอง แต่ดันขี้เกียจรอ

“เดี่ยวก็คงมาแหละรอหน่อยละกันนะ ไอนวด” ซึงโฮบอกกับบยองฮีก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ “ทำเป็นพูดตัวเองก็นั่งทำหน้าเป็นตูดลิงเหมือนกันนั้นแหละพี่ห้อย แบร่ๆ” ซังฮยอนพูดขึ้นทำเอาซึงโฮนั่งไม่ติดเก้าอี้

“หุบปากไปเลย” ซึงโฮขู่ ! (ก็ทำได้แค่ขู่ ไม่เคยทำจริงสักครั้ง)  “ดุงๆอ่า !!!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ในขณะที่ซึงโฮและซังฮยอนกำลังทำเลาะกัน
“อ้าว มีร์ มาแล้วหรอ” 

“อ่า สวัสดีครับ ซึงโฮฮยอง บยองฮีฮยอง” ทั้งซึงโฮและบยองฮี ยิ้มให้กับคนที่พึ่งมาใหม่
“ทำไมจุนนี่มันยังไม่มาสักทีละเนี่ย !” บยองฮีบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
“เฮ้ย ! มาแล้ว” 

“มาได้สักทีนะ อีจุน !” บยองฮีพูดตะคอดกใส่อีกคน 

“โทดที มีสาวอยากมาด้วยอะ โคตรตื้อเลย กว่าจะมาได้ เหนื่อยเป็นบ้า”

“เรารีบเข้าไปในสวนสนุกกันเถอะครับ” มีร์พูดขึ้นทำให้อีจุนหันไปมองทางต้นเสียง

“จีโอๆ ใครว่ะ น่ารักชะมัดเลย”

“ไอจุนนี่ อย่าบอกนะว่าแกจะกินเด็ก” บยองฮีพูดขึ้นมาด้วยความรู้ทัน

“แม้ ! แกก็รู้ทันฉันตลอดเลยอ่ะ” ชางซอนพูดพร้อมกับขยิบตาให้บยองฮี

“สวัสดีครับ ชื่ออะไรหรอ” ทันใดนั้น ชางซอนก็เดินไปแควะเพื่อนสนิทของซังฮยอน

“สวัสดีครับ ผมชื่อ บังชอลยง หรือเรียกว่า มีร์ก็ได้ครับ”

“อ่า มีร์ ~ ฉันชื่อ อีชางซอน เรียกว่า อีจุน ก็ได้นะ” พูดพร้อมวิ้งค์ให้มีร์

“ฮยองจะจีบเพื่อนผมหรอฮะ” 

“แม้ ! ชอนดุงอ่า ก็พูดเกินไป”

“จะได้เที่ยวมั้ยวันนี้เนี่ย” ซึงโฮพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ 

“ได้สิ ! ฮยองไปกับผมนะ เราไปเล่นบ้านผีสิงกัน” ซังฮยอนพูดและดึงมือซึงโฮไปทันที ทิ้งให้สามคนที่เหลือยืนงงอยู่นาน ก่อนที่ชางซอนจะตัดสินใจดึงมือมีร์ไปเล่นด้วยกันและทิ้งให้บยองฮีผู้โดดเดี่ยวยืนเป็นคนถูกทิ้ง
“ย่า ! ชั้นเป็นคนชวนพวกแกนะ ทำไมถึงทิ้งฉันอย่างนี้ล่ะ” บยองฮีพูดออกมาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากใครเลยสักคนเดียว

 

     “ฮยอง เราเล่นอันนี้กันเถอะ” ซังฮยอนชี้ไปทางบ้านผีสิง “ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ”ซึงโฮส่ายหัวปฏิเสธอย่างแรง

“ฮยอง กากอะ ไม่กล้าก็บอก” 

“ใครบอกว่าฉันไม่กล้า ป่ะ ! เข้าไปกันเลย”แล้วซึงโฮก็ลากซังฮยอนเข้าไปในบ้านผีสิง

เวลาผ่านไปทั้งสองคนก็ออกมา “ฮยองกากมากอะ กระโดดเกาะแขนผมตลอดเลย ฮ่ะๆ” ซังฮยอนเยาะเย้ยกับความกากของซึงโฮ
“ย่า ! นายก็เหมือน เกาะแขนฉันเหมือนกันแหละ” ทั้งสองคนยืนทะเลาะกันอยู่นานจนคนเริ่มมอง ทั้งสองจึงตัดสินใจเดินไปนั่งที่ม้านั่ง
“เฮ้อ ! ถามจริงทำไมถึงได้ชวนฉันทะเลาะได้ทุกวันอย่างนี้ละห่ะ เหนื่อยนะเนี่ย ฮู้ว” ซึงโฮถอนหายใจออกมาดังๆ แต่ซังฮยอนก็ยังคงเงียบ
“อ้าว ! เงียบ ฉันถามนายอยู่นะ ชอนดุงอ่า” 

“บางคำถาม ไม่มีคำตอบ ไม่ใช่ตอบไม่ได้ แต่พูดไม่ได้ต่างหาก….” ซังฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ

“ยังไงอะ นายนี่ก็แปลกชอบพูดให้เข้าใจยาก” ซึงโฮพูดพร้อมกับส่ายหัว

“สักวันหนึ่ง ฮยองก็จะรู้เอง”