[Fic MBLAQ] Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก <3

ลำดับตอนที่ #8 : Feeling Love - พึ่งรู้ว่ารัก : Chapter 6

         มาแล้ว :) ช้ามากกกกก !
ขอโทษจริงๆ ช่วงนี้งานเยอะมาก
แต่ว่าอาทิตย์หน้าโรงเรียนไรต์ปิดทั้งอาทิตย์

เย้ ! #ฉลอง เนื่องจากอาจารย์ไปเที่ยว ?

แล้วจะมาอัพให้ไวนะจ้าาา ^^

        ร่างบางๆของ ชอลยง รู้สึกตัวแล้วเริ่มลืมตาขึ้นมาเพราะแสงแดดที่สอดส่องเข้ามาในห้องสี่เหลียม ชอลยงลืมตาขึ้นมาก่อนจะเหลือบเห็นชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในมุมๆหนึ่งของห้อง “จุนฮยอง !” ชอลยงสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งโดยอัตโนมัต “ตื่นแล้วหรอ คนดีของพี่” 

“ฮยองมาอยู่ในห้องผมได้ไง ออกไปเดี่ยวนี้เลยนะ!” ชอลยงตะโกนด่าชางซอน

“นี่ ~ ฉันช่วยนายไว้นะ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี นี้ยังจะไล่กันอีกหรอ” ชางซอนพูดก่อนจะยิ้มมุกปากให้ร่างบางที่นั่งกำมือแน่น “ไม่ ! เพราะตอนนี้ คุณไม่ใช่จุนฮยอง คุณไม่ใช่จุนฮยองที่ผมรู้จัก” ชอลยงพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ทำเอาคนฟังเลิกยิ้มแล้วเดินข้ามาใกล้ แต่ ชอลยงกลับเดินหนีผู้ชายที่เค้ารัก “อย่าเข้ามานะ ผมเกลียดคุณ ได้ยินมั้ย !!” ชางซอนหยุดฝีเท้าลง เมื่อคำพูดที่ออกมาจากปากคนตรงหน้า ทำเอาเค้าแทบทรุดลงไปกับพื้น “น นายเกลียดฉันมากใช่มั้ย ?” ชางซอนถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แล้วเดินออกจากห้องไป ‘ฉันทำนายเจ็บ..ฉันขอโทษนะ บัง ชอลยง’

 

 

           “ซึงโฮฮยอง ! ไปเที่ยวกัน” ร่างบางถามขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่อะ” ร่างบางไม่ตอบอะไรแต่ก้มหน้าจนคางชิดอก “ชอนดุงอ่า โกรธหรอ” ซึงโฮถามซังฮยอน แต่เค้ากลับเงียบ “โอเคๆ ฉันไปก็ได้ ?” ว่าแล้วซังฮยอนยกยิ้มขึ้นแล้วก็ดึงมือซึงโฮให้เดินตามตัวเองมา “ย่า ! ไม่ต้องดึงก็ได้ ฉันเจ็บข้อมือ” ซึงโฮพูดพร้อมสะบัดข้อมือออก แต่ซังฮยอนก็เอื้อมมาจับอีกครั้ง “ไม่ได้หรอกครับ เดี่ยวฮยองหนีผมไปหาคนอื่น ผมไม่ยอมหรอกนะ” ซึงโฮเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นผิดปกติเพราะคำพูดของอีกคน “ล แล้ว ฉันจะหนีทำไม ฉันเป็นคนยอมมากับนายเองนี่” ซึงโฮหาข้ออ้างมาสารพัด 

“ก็…ผมอยากจับมือฮยองเดินไปด้วยกันนี่ครับ” ซังฮยอนพูดพร้อมยิ้มจนตายี่ให้กับซึงโฮ ‘โอ๊ย หัวใจบ้านี่ เป็นอะไรไปละเนี่ย’ ซึงโฮคิดก่อนจะพยักหน้าให้เด็กหัวแข็งนั้น ทำไมถึงได้ยอมใจอ่อนให้ตลอดเลยละ ยัง ซึงโฮ

ทั้งสองคนตัดสินใจขึ้นรถมาเที่ยวที่ย่านชื่อดังแห่งหนึ่ง

        “ชอนดุงอ่า ดูนี่ดิ น่ารักมากเลย” ซึงโฮชี้ไปที่สร้อยคอ ‘คู่รัก’ “ไม่อะ ผมไม่ชอบ” ซังฮยอนเบือนหน้าหนี ก่อนจะหลากซึงโฮเดินต่อไปเรื่อยๆ “แต่ฉันอยากได้อะ” ซังฮยอนไม่ตอบอะไร ทำให้ซึงโฮรู้สึกหมั่นไส้ “เออ ไม่เอาก็ได้ว่ะ” ซึงโฮสบถออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง “ฮยองเดินเข้าไปสั่งก่อนนะ เดี่ยวผมมา” ซังฮยอนพูดก่อนจะรีบเดินไปที่ไหนสักแห่ง “ อ้าว ! ก็ดีๆ จะสั่งให้จ่ายไม่ไหวเลย คอยดู หึหึ” ซึงโฮพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปสั่งอาหารในร้าน สักพักซังฮยอนก็เดินเข้ามาและเดินไปที่โต๊ะของซึงโฮ “มาได้สักทีนะ ฉันกินไปแล้วนิดนึง รอนายนานเกิน” ซึงโฮบอกกับซังฮยอน “ฮยอง หลับตาหน่อยสิ” ซังฮยอนอ้อนซึงโฮ

“ไม่ ! นายจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ หืม ?”
ซึงโฮตอบแล้วเบือนหน้าหนี “โธ่ ไม่แกล้งหรอกหนา นะๆ ฮยองอ่า หลับตาก่อนๆ” ซังฮยอนมีลูกอ้อนเยอะขนาดนั้น ซึงโฮจะไม่ใจอ่อนได้ไงละ และแล้วซึงโฮก็ลองหลับตาตามคำขอของซังฮยอน ซังฮยอนจึงค่อยๆ แบมือของซึงโฮออก แล้ววางของบางอย่างลงบนฝามือซึงโฮ “ฮยอง ลืมตาได้แล้วครับ” ซึงโฮค่อยๆลืมตาขึ้นตามคำสั่งของซังฮยอนแล้วมองลงไปที่ฝามือตัวเอง “ช ชอนดุง น นายซื้อมาหรอ” ซึงโฮพูดติดๆขัดๆ เพราะเค้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อตาตัวเองหรอก ว่าคนอย่าง พัค ซังฮยอน นี่จะมีโมเม้นแบบนี้กับเค้าด้วย “ครับ ก็ฮยองบอกอยากได้นี่ ผมก็ซื้อให้แล้วไง อีกอย่าง มันเป็นคู่ ฮยองใส่อันนึง ผมใส่อันนึง ‘จะได้เป็นคู่กันไงครับ’” ไม่รู้ทำไมซึงโฮถึงรู้สึกกับคำว่า ‘เป็นคู่กัน’ ของซังฮยอน “อ อืม ขอบใจนะ ไอ..น้องรัก” ซังฮยองยิ้มรับ แต่..ในใจเค้ากลับรู้สึกเศร้า ‘น้องรัก..ผมกับพี่มันคงเป็นได้แค่นี้สินะครับ..’  ซังฮยอนขี้ขลาด มากเกินไป เค้าไม่เคยกล้าที่จะเปิดปากบอกในสิ่งที่เค้าคิดและรู้สึกมาตลอดหลายปี

       

       พรุ่งนี้จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรก วันนี้ซังฮยอนเลยออกมาซื้อของนอกบ้าน เค้าคิดว่าจะได้มากับพี่ชายข้างบ้านหากแต่ว่าเมื่อเค้าไปยืนเรียกอยู่หน้าบ้านแล้วแต่ไม่เจอใครเลย เค้าเลยตัดสินใจออกมาคนเดียว เค้าเดินเลือกของอยู่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เค้า
เหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นเคยเหลือเกิน

“ซ ซึงโฮฮยอง”

ซังฮยอนมองดูซึงโฮอยู่นาน เค้าคงจะเดินเข้าไปหาซึงโฮ หากเค้าไม่เห็นใครคนนึงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย ใช่แล้ว..ฮยอนอา นั่นเอง มันคงจะจบไปหากเค้าบอกความจริงของตัวเองและความจริงของ ยัยฮยอนอานั่น ซังฮยอนที่ไม่สามรถทนดูคนสองคนนั้นที่กำลังสวีทกันป้อนข้าวกันต่อไปไม่ได้เลยตัดสินใจเดินออกจากร้านไป

‘พี่มันโง่ โง่ที่ดูไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังหลอกพี่อยู่ !’ ซังฮยอนมานั่งคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เพราะเมื่อสองสามวันก่อนในขณะที่เค้ากำลังเดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะเค้ากันไปเจอกับ ยัยฮยอนอา ทั้งกอดทั้งจูบกับผู้ชายคนอื่น ซึ่งจากที่เห็นแล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ซึโฮแน่ๆ เค้าไม่ได้อยากเห็นซึงโฮเป็นควายให้ฮยอนอาหลอกหรอก เพียงแต่ .. ถ้าเค้าบอกไปซึงโฮจะเชื่อเค้ามั้ย จะโกรธเค้ารึเปล่า นั้นคือสิ่งที่ซังฮยอนกลัว RRRRRRRRR จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของซังฮยอนก็ดังขึ้น [ซึงโฮฮยอง ♥] เบอร์ที่คุ้นเคย โทรเค้ามา ซังฮยอนรีบรับทรายทันที “ฮัลโหลครับ ซึงโฮฮยอง”

‘ชอนดุงอ่า อยู่ไหน?’ เสียงของคนปลายสายดังขึ้น

“ผมอยู่ที่ริมแม่น้ำครับ”

‘ที่ๆนายชอบไปเดินเล่นนั้นใช่มั้ย?’

“ครับ..ฮยองมีอะไรรึเปล่า”

‘เปล่า รออยู่นั้นแหละเดี่ยวไปหา’ พูดจบซึงโฮก็วางสายทันที ซังฮยอนเริ่มมองไปที่ทิวทัศน์ข้างหน้าอีกครั้ง ที่นี่เป็นที่ๆเค้าเลือกที่จะมาเวลาที่รู้สึกเศร้า จนตอนนี้มันกลายเป็นที่ประจำของเค้าไปแล้ว เวลาผ่านไปไม่นานนัก “ชอนดุง !”
ซังฮยอนรีบหันไปมองทางต้นเสียง และมันก็ทำให้รู้ว่า คนที่กำลังเดินมาหาตัวเองนั้นดูมีความสุขมากแค่ไหน ซึ่งต่างกับเค้าตอนนี้ หัวใจที่หดหู่ ร่างกายที่อ่อนแอ แต่ก็ยังต้องแสดงออกมาว่า ‘ไม่เป็นไร’
“อ่อ ซึงโฮฮยงยิ้มหน้าบานมาเชียวนะครับ” ซังฮยอนยิ้มทักทาย

“แน่นอน คนมันมีความรักก็อย่างนี้แหละ” ซังฮยอนเริ่มกำขวดน้ำที่จับอยู่ในมือ

“ฮยองรักเค้ามากเลยหรอครับ” 
 

“แน่นอน และเค้าก็รักฉันมากด้วยละ เธอทั้งเรียบร้อย น่ารัก” ซังฮยอนกำขวดน้ำแน่นขึ้น ‘เรียบร้อย น่ารักงั้นหรอ ไอที่ไปจูบไปกอดกับผู้ชายที่สวนสาธารณะ กับผู้ชายคนอื่น ทั้งๆที่มีแฟนแล้วเค้าเรียกว่าเรียบร้อย เรียกว่าน่ารักงั้นหรอ’

“ง งั้นหรอครับ ” ซังฮยอนกัดฟันพูด เค้าเริ่มจะไม่พอใจกับสิ่งที่ซึงโฮพูดซะแล้ว ถ้าทั้งหมดนั้นมันเป็นความจริงมันไม่ใช่อย่างที่เค้าเห็น เค้าจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ที่ซึงโฮพูดออกมานั้นมันทำให้ซึงโฮดูเหมือนคนโง่ 

“ฮยอนอานะ ดีกับฉันมาก เค้ามีฉันแค่คนเดียว แถมยัง..” ยังไม่ทันที่ซึงโฮจะพูดจบ ซังฮยอนที่ทนฟังไม่ไหว เค้าสัดขวดน้ำลงบนพื้น “พอเถอะครับ ซึงโฮฮยอง !”

“ย่า นายเป็นอะไรของนายเนี่ย ชอนดุง” ซึงโฮที่ไม่เข้าใจกับการกระทำของอีกคนก็ถามขึ้น “เปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากฟัง”

“ไม่อยากฟังงั้นหรอ หึ แล้วนายต้องโมโหขนาดนี้เลยหรอ ห่ะ !?”

“ผม…ผมก็แค่ไม่อยากเห็นฮยองเป็นคนโง่ !” ซังฮยอนพูดออกมาด้วยความโมโห

“คนโง่ ?! คนโง่งั้นหรอ ทำไม ! ทำไมฉันถึงโง่ !?” ซึงโฮตะคอกใส่ซังฮยอน

“ก็ฮยอนอาไง ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีแค่ฮยองคนเดียว เค้าคบกับคนอื่นด้วย !” 

“..หึ ! นายนี่มันสร้างเรื่องเก่งจริงๆเลยนะ ทำไม ทำไมนายถึงสร้างเรื่องขึ้นมา ห่ะ !” ซึงโฮเงียบไปสักพักก่อนจะตอบซังฮยอน

“ฮยองไม่เชื่อผมงั้นหรอครับ ผมพูดจริงนะครับ ที่ผมบอกฮยองก็เพราะว่า .. เพราะว่า ผ ผม ร รัก ผมรักฮยอง รักมานานมากแล้วครับ !”
ในที่สุกสิ่งที่ซังฮยอนอัดอั้นอยู่ภายในใจก็ได้เปิดเผยออกมา แต่การกระทำของอีกคนกลับเปลี่ยนไป “รักหรอ ? หึ ฉันกับนายมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ จำไว้ ! อ่อ..หรือเพราะว่านาย ชอบฉัน นายเลยกุเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อให้ฉันเลิกกับฮยอนอา นายนี่มันร้ายจริงๆเลยนะ ฉันเกลียดนายได้ยินมั้ย ?! ซังฮยอน”
คำพูดที่ออกมาเพราะความโมโหและสรรพนามที่ถูกเปลี่ยนไปจากเดิมทำให้ซังฮยอนรู้ว่าตอนนี้ซึงโฮกำลังโกรธเค้ามาก
“ฮยองใจร้าย ใจร้ายกับผมเหลือเกิน.. ได้ครับ ในเมื่อสิ่งที่ผมทำทั้งหมดมันไม่ได้มีค่าสำหรับฮยองเลยผมจะไปครับ และหวังว่าฮยองจะรักกับผู้หญิงที่หลอกฮยองนานๆนะครับ”
ซังฮยอนหันหลังให้ซึงโฮ
 

“เดี่ยว ! ”

ซังฮยอนหยุดเดินและหันไปมองซึงโฮ “เอาของๆนายคืนไปด้วย ฉันไม่อยากจะใส่ของ อะไรที่มันเป็นของนาย !”

พูดจบซึงโฮก็ดึงสร้อยคอที่ชอนดุงเคยให้ไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน มันจะไม่ทำให้ซังฮยอนใจสลายเลยหากซึงโฮคืนมันให้กับมือ แต่..ซึงโฮกลับสัดสร้อยคอนั้นใส่ตัวซังฮยอนอย่างไม่ใยดี
ซังฮยอนเก็บสร้อยคอนั้นขึ้นมาก่อนจะ เดินกลับบ้านไป
‘ไม่ตอบรับก็ยังดีกว่าเกลียดนะครับ ซึงโฮฮยอง’ นั้นเป็นเพียงความคิดสุดท้ายของซังฮยอน และมันจะเป็นความเจ็บปวดครั้งสุดท้าย ที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายที่ชื่อ ‘ยัง ซึงโฮ’














ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจผมหน่อยสิ :( 
ตอนนี้ซึงโฮฮยองเค้าเกลียดผมแล้ว TT