คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LAST : วางแผน
“ินาวเายัอะ” ผมถามอมิน ในะที่นิ้วมือรัวแปนพิมพำวา ‘เรียบรอยหรือยั’
อมินเยหนามอผม “ินแลว” หนาอ iPad อผมึ้นอวามออมินวา ‘เรียบรอยแลว’
“แหมะ ันะวาะวนนายออไปเลี้ยัหนอย”
‘ันอยาะเริ่มมันเี๋ยวนี้เลย’
“ใหายสิยอมิน นายะทำั้นทอแนะ”
‘นายะบาหรือไวะ ะรีบไปไหน’
“แนายวยันเรื่อยอายนะเวย”
‘ันอยาไำแหนืน’
“วันหลั็ไ นายไเลี้ยันล็อใหแน”
‘ไอบา ถารีบแบบนี้เี๋ยวาน็เสียหายหรอ ใเย็น ๆ สิวะ’
“นายิวา ยอายอันแหนาวัมินหรือยัวะ”
‘ปหาใหอยาหนึ่ือวัมิน’
“หมอนั่นมันเหรือไ”
‘หมอนั่นมันเหรือไ’
เปนผมที่หยุพู ในิ้วมือลูบที่าัวเอ “เ วัมินพูาหวานลอมเมา”
‘เ วัมินไมมีหัวใ’
“ี้สิ สนุแน”
‘สนุแน’
“ยัไเรา็อทำยอายใหนะวัมิน”
‘ยัไ็อผานวัมินไปใหไ’
“ไเลย เี๋ยวันัให”
‘ไเลย’
ารสนทนาบลเพียเทานั้น ทั้ผมและอมินลบอวามที่เราสอนเพิุ่ยันเพื่อปอัน”บุลอื่น” เามาอานมัน อมินเ็บ iPad เาระเปา ในะที่ผมวามันไวบนโะ
“ไวถาะทำยอาย ันะโทรหานาย” ผมเอยบออมินที่ำลัะเปประูออไป อีฝายอบลับมาเพียำวา อืม
ผมเอนหลัพิพนัเาอี้ านนี้ประมาทไมอยะไ เพราะำลัเลนับวาที่ผูนำแ านหนัเอาารแเพื่อสิ่ที่อารแลวละ็ มัน็วรที่ะเสี่ยอยู านนี้ำเปนลาอมินเามาวย หมอนี่เสนสายเยอะ แถมเปนนัายาว ผมามลาเานี่แทบะพลิแผนิน ิ้นเ หนีเ แถมอึ ออัมันเือบสามสิบหมัวาะยอมแพ อันที่ริไมอยาะลามาทำานวยำลัหรอ แพอไยินื่อแอพอ เานี่็หัวหะั้น แถมยัิะหนีไมใหวามรวมมืออีาหา
นึถึหนาอมินอนที่เ็มไปวยเลือแลวำไมหาย นอนโรพยาบาลหยอน้ำเามอยูเือบอาทิย เปนผมที่อโยนมินวูไปเปนพยาบาลให มินวู็วาาย ยอมไปโยไมทัทวอะไร อนนั้นผม็หวอยูนะ แอบิใหมินวูัืนวย้ำ แ็วยไมไ เพราะผมำเปนอไปทำอยาอื่นระหวาที่รอเานี่ฟนัว พออมินออาโรพยาบาลและมาทำานให ทุอยา็ูะายไปหม อนนี้ทุอยาที่ผมเียนสั่อมินไป เรียมพรอมไวหมแลว ที่เหลือ็เพียแรอเวลา
รอเวลาเทานั้น....
โวัมินนอนไมหลับ เ็หนุมลืมาสูับแสสวาานนอที่สอเามาทาหนาาระ เาไมอบนอนแบบปมาน เพราะมันะทำให เามอสิ่แวลอมานนอไมไเาอยาะอมอโลอนปิ มาวาที่วัน ๆ มอเพียแเลือ
ั้แที่หันมารับใฮยอน แทบะทุวันที่เาอมอเลือาบุลที่เาปลิีวิ มันแาายอมินแฝผูพี่อเา หาเาอยูับยอมิน เ็หนุมอยาาใแทบา แยอมินไมเยสั่เาไปาใร นอเสียาสั่สอนใหพอหอมปาหอมอ ึ่บารั้เาอไปอรอยอมินสั่ใหเาาใรัน แใรัน็ไ อแลั่นไปน แลวับเทียนีวินั่นะ แเมื่อเปนฮยอน... วาที่ผูนำแนใหมไมอารารพูุยหาลันไมไ ทาเียวือายไปะ
วัมินานเบื่อ
เ็หนุมเลื่อนัวลาเีย เาวาเสื้อเิ้มาสวม วันนี้ฮยอนนัเาเาไปุยธุระที่บริษัท ึ่็ ไมพนเรื่อาอยูี
...ไมอยาไปเลยแฮะ... เาอเรือนผมสีำิับัวเอ สายาอเาเหลือบมอภาพที่ิมุมบนวาอระ มันเปนรูปอเาและฝาแฝ ทั้สอสิ่ยิ้ม เายิ้มใหับภาพนั้น รอยยิ้มอพี่เาาออนโยนยิ่นัแเื่อเถอะ วามออนโยน ไมสามารถอยูไบนโลอพวเาหรอ วัมินรูี เพราะเหุนี้ เาถึไมยิ้ม เพราะถาหายิ้ม เทาับเปรับวามออนโยน และวามออนโยนะทำใหเาออนแอ
วัมินลัววามออนแอ
โทรศัพทมือถือบนหัวเียัึ้น วาอเ็หนุมหรี่เล็ พลาเินไปวาแลวรับสาย
“ยอมินเาบริษัทั้แเา” เสียวาที่หัวหนาแ เ็หนุมพนลมหายใออทามู
“แลวทำไมรับ”
“มันแปล”
“ผมไรับโทรศัพทเรื่อยอมินเาบริษัทั้แเามา 3 วันิแลวนะรับ และทุรั้ที่ผมเ็ ็ไมมีอะไรผิปิะรั้” วัมินพูวยวามหนาย “ยอมินเปนมือายอพี่นะรับ พี่ะระแวเาทำไม”
“สายามันบบอ วัมิน นายยัเ็นอย”
“สายาอยอมินทำไมรับ” อใหเาไรหัวใ แถาพูถึบุลที่หนาเหมือนเา มัน็โมโหเปนเหมือนัน
“สายาหัวเราะ” อีฝายอบลับ เลนเอาวัมินรูสึรอน ๆ หนาว ๆ “สายานั่นำลัหัวเราะ”
“ยอมินหัวเราะลออยูแลว”
“ไมใ ไมใสายาปิอยอมิน” ฮยอนเริ่มที่ะเนนเสีย “ยอมินับัน เราแทบะาันทุเรื่อทำไมันะไมรูัสายาอหมอนั่น สายาแบบนี้แหละที่นาลัว” วัมินมวิ้ว เสียอพี่ายามาราสั่นราวับำลัลัว นี่มันเิอะไรึ้นนะ
“แลวผมะเ็อยาละเอียใหรับ” วัมินอบลับไป เพื่อวามสบายใออีฝาย และเพื่อวามมั่นใอเา เพราะอนนี้เาทำหนาที่อารัาวาที่หัวหนาแ เาะปลอยใหวาที่หัวหนาแอยูในอันราย ไมไ อใหศัรูะเปนบุลที่มีใบหนาเหมือนเา็าม
“วันนี้ไมมีอะไรแลว ันยเลินัับนาย ไปทำสิ่ที่นายอทำเถอะ” เสียอฮยอนที่ัมาามสายสอถึวามสบายใ วัมินเบะปาแลววาสาย
...อารัายาวาโยอมินอี...
ความคิดเห็น