ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [yeryeo] ขอบคุณนะ ^^
ไม่เม้นกันเลยอ้ะ เสียใจ TT ฮึกๆ
ไรเตอร์เปิดหน้าค้นหานิยายแล้วเห็นเม้นฟิคตัวเองมันเศร้าว่ะ!!!
จบตอนนี้ ไม่อยากอัพต่อแล่ว ฮือออออ
************************************
(เย่แอบโหด ==")
ไรเตอร์เปิดหน้าค้นหานิยายแล้วเห็นเม้นฟิคตัวเองมันเศร้าว่ะ!!!
จบตอนนี้ ไม่อยากอัพต่อแล่ว ฮือออออ
************************************
(เย่แอบโหด ==")
5
แสงแดดยามสายปะทะหน้าซาลาเปาเต็มๆ คิ้วหนาย่นหยุกหยิก ตาตี่หยีมองเพดานอย่างยากลำบาก
...โอยยย ทำไมแดดมันแยงตาขนาดนี้ คนจะหลับจะนอนนน !!! แต่มีบางอย่างทำให้หัวโตๆเด้งจากหมอนขึ้นมาได้ก็คือ...
“รยออุค!!!!!!!”
“ตายแล้ว นี่กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย” นิ้วสั้นเกี่ยวนาฬิกาบนหัวเตียงลงมาดู
“8โมงครึ่ง !!!! หวา ไปไม่ทันแน่เลย”
เยซองรีบจัดการชีวิตตัวเองภายในเวลาอันรวดเร็ว ข้าวเช้ายังไม่ทันได้กิน ก็ต้องรีบขับรถออกไป
“อ้าว คุณหนูไม่กินข้าวก่อนหรอคะ” แม่บ้านโบอาถาม เมื่อ เห็นเยซองกำลังใส่ถุงเท้าทั้งๆที่กำลังวิ่งอยู่
“ไม่กินครับ วันนี้ผมรีบ”
...ซวยแล้วไง รยออุคคงโกรธเราแหงๆ
เมื่อมาถึงร้านกาแฟของอุคกี้
“อ้าว ไม่เห็นมีใครเลย นี่ก็ยังไม่เกินเวลาเลย”
หัวโตหันซ้านหันขวาหาคนตัวเล็กที่บอกว่าจะรอเขา
“ลองโทรหาดีกว่า”
พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็มีชื่อ‘Honey ^^’ ขึ้นอยู่ที่หน้าจอพอดี
“รยออุค พี่มาที่ร้าน ทำไมเจอเลยอะ”
“ผมยังไปไม่ถึงน่ะครับ ขอโทษนะที่ไม่ตรงเวลา” เสียงฟังดูรีบร้อน ...เจ้าเด็กนี่ตื่นสายงั้นหรอ!!
“เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้าน”
“ไม่ต้องๆ แล้วพี่เยซองจะรู้จักบ้านผมได้ไง”
“รู้แล้วกันน่า”
“เฮ้ย เอาจริงดิ”
“จริง พี่ขับรถมาแล้ว”
“ก็ได้ พี่เยซอง”
“งั้นแค่นี้นะไว้เจอกันนะครับ”
“ครับ^^”
เฮือกกกก นี่ผมกำลังจะไปบ้านรยออุคแล้ว เพราะความใจร้อนของตัวเอง
อ้ากกกกกกก รยออุคคงหาว่าผมบ้าใช่มั้ย ทำไงดี ลืมมันไปซะๆ
รถยนต์หรูจอดหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลคิม ลุงรปภ.คนหนึ่งเดินตรงเข้ามา
“ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”
“มาหาคิมรยออุครับ”
“คุณหนูรยออุคหรอครับ ได้นัดไว้มั้ยครับ”
“ไม่ได้นัดครับ แต่ผมมารับเค้าออกไปข้างนอก”
“แต่คุณหนูกำลังจะออกไปข้างนอกน่ะครับ”
“ก็เค้าจะมาหาผมนั่นแหละครับ”
“งั้นหรอครับ เชิญครับๆ”
เมื่อกี้พูดทำเป็นไม่เข้าใจ ทีอย่างนี้นี่รีบเปิดประตูเชียว มือสั้นหมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถเข้าไปจอดในบ้านทันที
“พี่เยซอง” คนตัวเล็กเดินออกมาทักทายพร้อมรอยยิ้ม
...รยออุค นายน่ารักมากไปแล้วนะ! ความคิดผุดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นรยออุคน้อยในชุดเสื้อคอวีสีขาว ทับด้วยเสื้อตัวนอกสีฟ้า และกางเกงเข้ารูปสีขาว รองเท้าหนังสีขาวอีกเช่นกัน
“วันนี้ น่ารักมากเลยนะเรา” เยซองถือวิสาสะหยิกแก้มคนตัวเล็ก คนถูกชมยืนเขิน และกระหน่ำตีต้นเหตุ
“ไม่หรอกน่า พี่เยซองก็หล่อเหมือนกันแหละ” พี่เยซอง ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลอ่อน ทับด้วยเสื้อสูทสีขาว และกางเกงเข้ารูปสีดำ รองเท้าหนังสีดำ ตามสไตล์ผู้ใหญ่
“โอ๊ย เขินนนน~”
“ไปกันยัง”
“ไปเลยครับ”
เมื่อทั้งสองหายไปจากคฤหาสน์ แม่ลูกคู่หนึ่งที่แอบดูอยู่หลังเสาตั้งนานก็ซุบซิบกัน
“นี่คยู นายคนนั้นเค้าเป็นใครน่ะลูก”
“อ๋อ เค้าชื่อเยซอง เป็นเจ้านายผมที่บริษัทน่ะ”
“เค้าชอบพี่เราหรอ”
“ไม่รู้สิครับ แต่ดูเหมือนชอบนะครับ”
“แหม พี่เราก็ดูเหมือนชอบเค้าเหมือนกันแหละ สายตาแม่มองใครไม่ผิดหรอก”
“คุณแม่กำลังจะบอกว่าเค้าชอบกันอยู่หรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะ”
“งั้นรอดูต่อไปครับ”
ระหว่างทาง คนตัวเล็กก็ถามคำถามเดิมขึ้นมา
“พี่เยซองรู้จักบ้านผมได้ไงครับ”
“รู้จากคยูฮยอนไง คยูอยู่ที่ไหน เราก็น่าจะอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรอ”
“เก่งจัง แค่รู้ที่อยู่ก็มาถูกด้วย ”
“โธ่ เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ 55555”
ในที่สุดก็ถึงซักที เยซองพารยออุคมาเที่ยวห้างในเครือของครอบครัวตัวเอง มีแต่คนรู้จักเต็มไปหมด แต่...ไม่แคร์ เพราะมันเป็นห้างที่ดีที่สุดในย่านนี้
“พี่เยซอง กินเค้กร้านนั้นกัน อร่อยมากเลยนะครับ” มือสั้นถูกลากไปตามคนตัวเล็กที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
ตอนแรกก็กินแหละ รยออุคบอกว่าร้านนี้อร่อยก็กิน กินเพลิน กินไปเป็นหมื่นเป็นแสนวอนแล้วมั้ง เห็นตัวแค่นี้ไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าเคยอ้วนมาก่อน สาเหตุก็เป็นเพราะความชอบกินและชอบทำอาหารนี่เอง แต่เยซองก็เป็นเพื่อนกิน เอ่อ ไปกินเป็นเพื่อนได้อยู่แล้ว
“นี่ ชวนพี่กินนู่นกินนี่จนอืดแล้วนะ ไปดูอย่างอื่นกันเถอะ”
“ไม่เอาๆ กินก่อนเดี๋ยวผมจ่ายเองก็ได้พี่เยซองไปเป็นเพื่อนหน่อย”
ทำเหมือนตลอดมาเยซองเป็นคนจ่ายอย่างงั้นแหละ พอจะจ่ายให้ รยออุคก็ยื่นบัตรเครดิตของตัวเองตัดหน้าทันที มีบางร้านที่ให้จ่ายตอนรับออเดอร์เลย เยซองก็เลยจ่ายให้โดยไม่ต้องทอน ...ใจใหญ่จริงเฮียเปา
รยออุคชี้ไปที่ร้านเค้กที่ตกแต่งไปด้วยสีชมพูน่ารักนั่น แล้วส่งสายตาอ้อนวอน เหมือนลูกหมาขออาหาร คนโดนลากทนไม่ไหวเดินตามไปแต่โดยดี
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ รยออุคไม่กินอีกแล้วนะ”
“คร้าบบบบ รักพี่เยซองที่สุดเลย จุ๊บ~”
...เฮ้ย อย่าทำอย่างนี้สิ คนยิ่งหวั่นไหวอยู่
เค้กสตรอเบอร์รี่กับเค้กช็อกโกแลตชิ้นเล็กๆถูกเสิร์ฟตรงหน้ารยออุค คนตัวเล็กมองตาเป็นประกาย เยซองมองสีหน้ามีความสุขเวลากินของรยออุคแล้วไม่อยากจะขัด แต่คนมันเป็นห่วงทำไงได้
“กินเข้าไปๆ อ้วนกันพอดี”
“ไม่อ้วนหรอก ยังไงก็ไม่อ้วนเท่าพี่เยซองหรอก”
“อะไร พี่ไม่อ้วนซักหน่อยเอาอะไรมาพูดน่ะ”
“ก็หน้าอ้วนไง กลมเป็นซาลาเปาเลย” รยออุคทำแก้มพองลมล้อเลียน
“เฮ้ยยย ไม่ได้อ้วนนะ หน้ามันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว”
“รู้น่า แต่ก็น่ารักดีนะ พี่เปา”
มือเล็กหยิบส้อมตัดเค้กช็อกโกแลต ป้อนให้เยซอง แต่เยซองเอาแต่ส่ายหน้า ไม่ยอมกิน
“ไม่เอาอะ ไม่ชอบ”
“กินหน่อยสิ กินนะ คำเดียวเอง”
“ไม่เอา ไม่กิน”
“นั่นอะไรน่ะ พี่เยซอง” คนตัวเล็กชี้ออกไปด้านข้าง หน้าซาลาเปารีบหันไปมอง ส้อมที่มีเค้กช็อกโกแลตก็ถูกยัดเข้าปากอย่างรวดเร็ว เยซองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ปากเคี้ยวตุ้ยๆเลย
“คนบอกไม่กินก็ใช้วิธีนี้หรอ ฮือๆ”
“โธ่ กินเข้าไปไม่เห็นจะมีอะไรเลย ทำหน้าอย่างงั้นทำไม มันไม่อร่อยหรอครับ”
“อร่อยสิ” ปากบอกอร่อย แต่น้ำตาไหลยาวๆ T^T
“ยึ้ยยย น่ารักที่สุดเลย” มือเล็กหยิกแก้มซาลาเปา ดึงไปดึงมาอย่างสนุกสนาน เพราะมันยืดได้
“เราน่ะก็ตัวแห้งยังกับไม้เสียบผี”
“อย่ามาว่านะ ผมพยายามอ้วนอยู่”
“ไม่เอา แบบนี้แหละดีแล้ว”
เมื่อรยออุคอิ่มหนำสำราญกับเค้กตรงหน้าแล้ว พนักงานร่างเล็กก็เข้ามาคิดเงิน
“ทางร้านเรามีโปรโมชั่นพิเศษนะคะ สนใจรับเค้กคู่รักมั้ยคะ ซื้อ1แถม1ค่ะ”
“เอ่อ...ไม่...”คนหัวโตกำลังจะปฏิเสธ ก็ถูกมือเล็กก็ปิดปาก
“เอาครับพี่”
“รอสักครู่นะคะ”
พนักงานคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม รยออุคนั่งอมยิ้มกดมือถือสบายใจ คนตัวใหญ่รีบถาม
“นี่ ทำไมถึงไม่บอกไปว่าไม่ใช่อย่าที่เค้าคิดล่ะ”
“อ้าว ก็ผมอยากซื้อเค้กไปกินที่บ้าน”
...เหอะๆ เจ้าเด็กนี่ไม่ได้สนใจคำว่า ‘คู่รัก’ เลยเรอะ!! แล้วคนอื่นจะคิดยังไงล่ะเนี่ย
“ได้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ครับพี่”
“น้องกับพี่คนเนี้ย เหมาะกันมากเลยนะคะ ขอให้รักกันนานๆนะคะ”
“คร้าบบบ~”
เจ้าเปี๊ยกร่าเริงตลอดเวลาเลยจริงๆ เอาเค้กมาถือพะรุงพะรังไม่สมตัวเอาซะเลย มือหนาจึงคว้ามาถือไว้เอง ในขณะที่คนตัวเล็กเดินไปไกลแล้ว เยซองวิ่งตาม แต่ก็วิ่งไม่ได้เดี๋ยวหน้าเค้กเละ ...พายุลง
“เฮ้ย เราไม่อายหรอที่ พนักงานเค้าหาว่าเราเป็นแฟนกันน่ะ”
“พี่เยซองนี่ เครียดอะไร อุส่าห์ได้มาเที่ยวทั้งที”
“ก็ไม่ได้เครียดหรอก แต่เราไม่รู้สึกว่ามันแปลกบ้างหรอ....ผู้ชายกับผู้ชายน่ะ”
“เอ่อ.. ไม่แปลกหรอก ถ้าผมชอบใคร ไม่ว่าเค้าจะเป็นหญิงหรือผู้ชาย ผมก็รับได้ทั้งนั้นแหละ”
“จริงหรอ งั้น...คนๆนั้นคงโชคดีมากเลยสินะ” หน้าเล็กมองร้านตามทางไปเรื่อย ไม่ได้เห็นสายตาจริงจังของซาลาเปาที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ได้ยินทุกคำ และตอบไปว่า
“ใช่ อาจจะเป็นคน....แถวๆนี้ก็ได้”
ไม่รู้ว่าเจ้าหน้าอ้วนนั่นได้ยินรึเปล่า แต่ที่รู้ๆคือ รยออุคเป็นฝ่ายถูกลากมั่ง กินอิ่มจนพุงจะแตกแล้วก็ต้องหาอะไรทำเพื่อย่อยใช่มั้ยล่ะ เยซองพาเข้าเกมเซ็นเตอร์ ดูหนัง ซื้อของเยอะแยะ ปากบ่นว่าเหนื่อย แต่ก็พาเข้าไปดูร้านนู้นร้านนี้ไปทั่ว โดยเฉพาะร้านเสื้อผ้า
“พี่เยซอง พอเถอะ แค่ที่มีตอนนี้ก็ใส่ไม่หวัดไม่ไหวแล้ว~” คนตัวเล็กเห็นพี่เปาซื้อเสื้อผ้าเยอะอลังการล้านแปด />0<\"
“ไม่ได้หรอก มีเวลาก็ต้องมาซื้อ จะได้มีชุดอะไรใหม่บ้าง”
“งั้นระหว่างพี่เลือกผมไปดูอย่างอื่นก่อนนะ”
“อื้ม เดี๋ยวเลือกเสร็จพี่โทรไป”
รยออุคนี่ไม่ค่อยชอบซื้อเสื้อผ้าเลย บอกให้ดูร้านไหนก็ไม่ชอบ คนที่ชอบซื้อเป็นชีวิตจิตใจก็เลยเลือกให้ ไม่สนแบรนด์ ไม่สนราคา เอาแบบดูดี ไม่ซ้ำใครไว้ก่อน
นี่ไง เสื้อผ้าของเจ้าตัวเล็ก
“ทั้งหมดหนึ่งแสนห้าหมื่นวอนค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
เยซองยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน เค้าคงคิดในใจ เว่อร์อะไรขนาดนี้หนอ เยซองเดินออกจากร้านเหลือบไปเห็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง มันคือเจ้ามาชิโมโร่จอมซื่อบื้อ ที่เกาหลีมีมาชิโมโร่ตัวใหญ่ขนาดนี้ด้วยหรอเนี่ย สอยเลย ไม่รู้จะซื้อมาทำไมนะ แต่ตอนนี้รู้สึกว่าอยากได้มากกกกก
คนหน้าซาลาเปาเดินไปหารยออุคถูก อย่างกับมีเซ้นส์ รยออุคยืนอยู่ตรงโซนที่มีตุ๊กตาเยอะๆ เมื่อเห็นหัวโตเริ่มเคลื่อนที่เข้ามาก็เลยเดินไปหา ใช่พี่เยซองจริงๆด้วย
“พี่เยซองนี่ตัวอะไรน่ะ”
“อ๋อมาชิโมโร่ ที่มันเป็นกระต่ายอ้วนๆ ซื่อบื้อๆน่ะ ”
“พี่ซื้อไปเจอที่ไหนอะ ผมชอบมากเลย”
“ชั้น4 จะไปซื้อหรอ”
“อืม เอาตัวเท่าของพี่เยซองเลย” รยออุคลากคนตัวใหญ่อีกครั้ง
“ไม่ต้องหรอก พี่ให้”
“???” คนตัวเล็กทำหน้างง เมื่อคนตัวสูงยื่นเจ้ามาชิโมโร่ยักษ์ให้
“ไม่ต้องทำเป็นงง พี่ให้จริงๆ”
“พี่เยซองซื้อ แล้วจะมาให้ผมทำไมเนี่ย”
“ก็เห็นเราอยากได้ แล้วไม่บอกตั้งแต่อยู่ข้างบนนะว่าชอบเจ้านี่ พี่จะได้ซื้อตอนนั้นเลย”
“จริงหรอ ขอบคุณครับ”
ซาลาเปาเริ่มมีสีแดงอีกครั้ง ...วันนี้โดนเจ้านี่จุ๊บกี่รอบแล้วเนี่ย คนตัวเล็กแบกตุ๊กตาตัวเบ้อเริ่ม เดินออกจากห้าง พร้อมกับคนหัวโต
มีความสุขจริงๆเลยนะ ถึงจะโดนแกล้งตั้งหลายครั้งก็เถอะ
“พี่เยซอง” รยออุคเรียกขณะที่เยซองกำลังจะสตาร์ทรถ หน้าซาลาเปาหันมา
“ผมซื้อเจ้านี่ให้พี่ ไม่รู้พี่ว่าจะชอบมั้ย” แขนเล็กเอื้อมไปหยิบตุ๊กตารูปเต่าสีเขียวน่ารักออกมาจากหลังเบาะ
“???”
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ หรือว่าพี่ไม่ชอบเต่า”
...ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่กำลังตื่นเต้น หัวใจพองโตขึ้นมานิดนึง
“ทำหน้ายังไง โห ชอบจะตาย เจ้าเต่าน่ารักมากเลย ” ว่าแล้วก็ฉวยเจ้าเต่าจากมือเล็กไปกอด
“ก็ตอนแรกผมก็ไม่รู้จะซื้อมาทำไม แต่พี่เยซองให้มาชิโมโร่ผม ผมก็เลยให้เจ้าเต่าพี่”
“ขอบใจมากนะ รยออุคน่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย” มือหนายีผมสีน้ำตาลจนยุ่งด้วยความเอ็นดู
“อ้อ ลืมไป พี่มีของอย่างนึงจะให้นะ”
“อะไรหรอ” เยซองหยิบถุงอะไรซักอย่างให้รยออุค มือเล็กหยิบมันขึ้นมาจากถุง มันคือเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลเนื้อหนา มีฮูท ดูอบอุ่นเหมือนหมีน้อยเลย แล้วก็ผ้าพันคอ กับหมวกไหมพรมสีชมพูอ่อน และมีสายห้อยด้านข้าง ...นี่คือแสนห้าของพี่เยซอง ทุ่มทุนสร้างจริงๆ
“เอาไปแล้วต้องใส่ด้วยนะ”
“ขอบคุณมากครับ ผมชอบสีชมพูที่สุดเลย เสื้อนี่ก็น่ารักเหมือนกัน ใส่แล้วคงอุ่นน่าดู” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ใส่หมวกกับผ้าพันคอด้วยความเห่อ
ได้ฤกษ์ออกจากห้างซักที เยซองปลื้มกับเต่าที่รยออุคให้จนพูดอะไรไม่ออก ...เห็นทีต้องไปซื้อเต่ามาเลี้ยงแล้ว มันน่ารักมากเลย
ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม
“นี่ รยออุค หนูไปไหนมาน่ะลูก ถือของเต็มไม้เต็มมือไปหมดเลย”
“อ๋อ ไปเที่ยวห้างมาน่ะครับแม่ ผมซื้อเค้กมาฝากด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ตุ๊กตงตุ๊กตานี่ซื้อมาทำไมเนี่ยลูก มีตั้งเยอะแล้ว”
“ไม่ได้ซื้อครับมีคนให้”
“แหม รยออุคของแม่มีสาวที่ไหนมาชอบล่ะเนี่ย”
“ไม่มีหรอกครับ พี่เยซองให้น่ะ ผมขึ้นข้างบนแล้วนะครับ”
“ถือดีๆระวังของหล่นนะจ๊ะ”
“เรานี่มองอะไรไม่เคยผิด นายนั่นต้องชอบลูกเราแหงๆเลย”
ณ ห้องนอน ลูกชายคนโตตัวเล็กของบ้านหอบของทุกอย่างขึ้นไปบนเตียงนอนสีชมพู
จะว่าไปห้องนี้เหมาะจะเป็นห้องผู้หญิงมากกว่านะ ผนังห้องทาสีชมพูหวาน พื้นเป็นพรมนิ่มสีชมพู เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นเป็นสีชมพู แม้กระทั่งของใช้ส่วนตัวก็เป็นสีชมพู...ตกลงแกเป็นผู้ชายแน่หรอรยออุคคคค~
ถึงจะสีชมพูทั้งห้องแต่ก็จัดตกแต่งได้สวยทีเดียว สีชมพูแต่ละโทนมารวมกันในห้องเดียว น่ารักอ้ะ!! ><”
รยออุคนั่งลงบนเตียงหนานุ่ม แล้วบรรจงแกะกล่องเค้ก(กำลังจะกินใช่มั้ย) แล้วก็เขินกับตัวเอง >////< เพราะหน้าเค้กทั้งสองกล่องเป็นรูปตัวเองกับพี่เยซอง ซึ่งพนักงานแอบถ่ายตอนอยู่ที่ร้าน ปกติหน้าเค้กแบบนี้มันทำนานไม่ใช่หรอ!!
“คึๆๆๆ พี่เยซองน่ารักจัง จะกินเดี๋ยวนี้ล่ะนะ~” กินเค้กนะ กินเค้ก อย่าคิดว่ากิน... สักพักก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา
“นี่ๆๆ ต้องถ่ายรูปเก็บไว้”
แชะ!
แผ่นฟิล์มไหลออกมาจากกล้องโพลาลอยด์เป็นอันเสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กจัดการเค้กที่อยู่ตรงหน้าภายในเวลาอันรวดเร็ว
“ส่วนเจ้ามาชิโมโร่น้อย” (ตัวใหญ่เท่าบ้าน เรียกมาชิโมโร่น้อย... เออะ!!)
“ชั้นจะนอนกอดแกทุกคืนเลยนะ ><” ถ้าคนให้ได้ยินคงต้องดีใจไปอีกสิบปีแน่ๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงกันมั่งเดทแรก เฮ้ย ไม่ใช่ ไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก เฮียใจใหญ่เว่อร์เลยใช่มั้ยล่ะ คึๆๆ รยออุคก็น่ารักนะชอบแกล้งพี่เย่ ^^
เม้นกันด้วยนะ please!!
เม้นกันด้วยนะ please!!
(บ้าคลั่งฮิบาริอะค่ะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น