Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #9 : [kyumin]::Trip italt3:: คยูกี้ กูจะขยี้เมิง...

 

9

"ซองมิน มีคนมาพักบ้านเรา นายรู้รึยัง" ใบหน้าขาวละสายตาจากจอแมคบุ๊คมองหน้าพี่ชายที่ยืนอยู่

"ยัง ใครล่ะ พี่ซีวอน" ร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวนใครเข้าบ้าน

"มีเยซอง รยออุค คยูฮยอน แล้วก็แม่ของเค้า"

"หรอ ท่าทางพี่จะรักเพื่อนคนนี้มากเลยนะครับ ถึงกับให้มาอยู่ฟรีกินฟรี..." น้องชายเหน็บแนม
ซีวอนรู้สึกเหมือนโดนมีดเสียบกลางหน้าอกดังฉึก!

"นายลืมไปแล้วหรอว่าพี่กับเยซองสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เค้ายกครอบครัวมาอยู่บ้านเราแป๊บเดียวไม่เห็นจะลำบากอะไรเลย" ถึงพี่ชายจะพูดอย่างนี้แต่ยังไงซองมินก็รู้สึกว่ามันผิดปกติ

"คิดให้ได้อย่างที่พูดแล้วกันนะครับ" ซีวอนไม่ตอบ มิน! แกรู้ใจพี่แล้วรึไง

"ซีวอน ขอยืมรถไปส่งงานที่มหาลัยหน่อยสิ" ซองมินพับฝาแมคบุ๊คแล้วหันมาหาพี่ชาย

"ได้สิ จะเอาคันไหนไปล่ะ"

"เบนซ์ละกัน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเอามาคืน"

"อืม ขับระวังด้วยนะ" ซองมินพยักหน้าให้พี่ชายก่อนจะขับรถออกไป ไม่นานก็ถึงหน้าตึกคณะ
สถาปัตยกรรมศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยตูลูลุ๊ด(มันมีด้วยเรอะ)

เฮือก!!  อีก10นาที...วันนี้ทำไมคนเยอะจังฟะ

ซองมินหยิบปึกรายงาน พร้อมก้าวขาลงจากรถอย่างรีบร้อน แต่จู่ๆก็ชนกับบางอย่างเข้า

พรึ่บ!!!

รายงานหลุดมือซองมินขณะที่แก้วน้ำลอยขึ้นมา...มิกซ์กันในอากาศระหว่างรายงานและของเหลว

"เฮ้ย! เสื้อแสนวอนของช้านนนนน "

ภาษาเกาหลีหลุดจากปากชายหน้าหล่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลคนหนึ่ง กำลังก้มมองรอยเปียกสีน้ำตาล
คนที่ล้มรีบลุกขึ้นมาต่อว่า

"ทีหลังระวังหน่อยสิ คนยิ่งรีบๆอยู่" เจ้ากระต่ายน้อย โกรธกระฟัดกระเฟียด สักพักก็ฉุกคิดขึ้นได้

"ชิบหายแล้ว... รายงานไปไหนวะเนี่ย" ร่างอวบหันไปรอบตัวแล้วก็พบว่า...

"ฮือๆๆ~ แง~ รายงานเปียกหมดเลยอะ เพราะนาย เพราะนายคนเดียว ไปส่งไม่ได้แล้ว ชั้นต้องติดFแน่เลย" ร่างอวบนั้งร้องไห้โยเยข้างๆกอง...กองไรฟะ!! (รายงานกูไง!! /มิน)

"เสื้อแสนวอนชั้นไปแล้ว แง"

"บ้าที่สุด นายเป็นใคร บ้านอยู่ไหน จะเผาให้สิ้นเลยคอยดู" บุคคล ณ จุดเกิดเหตุประจันหน้ากัน
สายฟ้าจากดวงตาแลบออกมาดังแปล็บๆๆ

"จะมากไปแล้วนะ พูดจริงๆว่าชั้นไม่อยากมีเรื่อง"

"ก็ไม่ต้องมีสิ แต่นายต้องรับผิดชอบ"

"โหยยย กะอีแค่รายงาน"

"กะอีแค่รายงานหรอ นายมีปัญญาทำรึเปล่าเหอะ เนี่ยๆ อีหนาๆเนี่ย" ว่าแล้วก็หยิบอี(รายงาน)หนาๆ
ขึ้นมาท้าไอ้คนอวดเก่ง เจ้านั่นก้มลงมามองแล้วกระตุกยิ้มให้

"เฮอะ! ไม่สะเทือนซีรีบรัมชั้นเลยซักนิด เอาเวลาที่เถียงกับชั้นไปปั่นรายงานดีกว่ามั้งอีหนู 55555"อีหนูหรอ!! นายกล้าดียังไง

"ยึ้ย! นายก็เอาเวลาที่เสียดายเสื้อไปซักสิโว้ยยยย ซักผ้าไม่เป็นรึไงไอ้..." ไอ้อะไรดีวะ??
เจ้านี่มันมีอะไรให้ด่า ยังไม่ทันด่ามันก็ตอบให้ทันที

"ไอ้หล่อ 5555 หาคำด่าไม่เจอละสิ ชั้นไปแล้วนะอีหนู~" เน้นจังนะคำว่าอีหนูเนี่ย

"ชั้นไม่ใช่อีหนูของนายโว้ยยยยยย ไอ้หลงตัวเอง" กว่าจะนึกออก มันเดินหนีไปไกลแล้วล่ะ

รายงานวิชานี้สำคัญมาก อาจารย์ให้คะแนนเกือบครึ่งของทั้งหมด เขานั่งทำมาเป็นปี ถ้าส่งไป ก็ไม่ต้องเครียดกับการสอบแล้ว แต่ไม่ส่ง...ติดFเลยนะ แล้วไอ้บ้านั่นทำรายงานพังแล้วชิ่ง มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ

มือหนากำพวงมาลัยแน่น หักเลี้ยวผ่าแยกต่างๆอย่างไม่สบอารมณ์

มาถึงกระต่ายโกรธก็นั่งขย้ำหมาป่า(ตุ๊กตา)ข้างๆพี่ชาย

"เฮ้ย เป็นไร ใจเย็นก่อนซองมิน" ซีวอนปิดหนังสือพิมพ์แล้วพับไว้ข้างตัว ซองมินมองหน้าตุ๊กตาตัวนั้น

"ฮึ! เย็นไม่ได้หรอก คนมันแค้น เจ้านั่นมันเหมือนหมาป่าจริงๆเลย" (เหมือนปิ๊กกะจูต่างหากล่ะ/คยู)

 
คยู: หลักฐานๆ น่ารักป้ะ><
มิน: พ่อง!!!!! ใช่เวลามั้ยเห๊อะ

"มีอะไรค่อยๆเล่ามา"

"ก็วันนี้ชั้นจะไปส่งรายงาน แต่มีอีเปรตดงตัวไหนไม่รู้ชนชั้น แล้วก็ทำรายงานชั้นเปียกหมดเลย ยึ้ย! แค้นนัก"

"ด่ามันยับเลยละสิ"

"ก็ใช่น่ะสิ แต่มันเถียงชั้นทุกคำแล้วก็หนีไปเลย เรียกชั้นว่าอีหนูอีก ไอ้หลงตัวเอง เจ็บใจๆๆๆๆๆๆๆ"
หมาป่าที่เป็นตัวตายตัวแทนเจ้านั่นขาดกระจุยด้วยอนุภาคของความแค้น 

"เอาเหอะ แค่รายงานไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย ทำใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง"

"ไม่! ถ้าชั้นเจอมันอีก จะด่าซักสิบช็อต แล้วก็ซัดมันให้กระเด็นไปเลย" ซีวอนถอนหายใจยาวๆ
สองมือบีบขมับแน่น เครียดกับน้องเจ้าคิดเจ้าแค้น

 "อ้าวๆ หนูซีวอน หนูซองมิน ทะเลาะอะไรกันน่ะ เสียงดังไปถึงข้างบนแน่ะ" คุณนายคิมทักทายสองพี่น้องที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ซองมินเค้าอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะครับ"

"โธ่ๆๆ ไม่เป็นไรนะหนูซองมิน วันนี้ไปเที่ยวกับพวกน้าเถอะนะจ๊ะได้อารมณ์ดีขึ้น"

"ขอบ คุณ นะ ครับ แต่ ผม คง ไม่ สะ ดวก.." เสียงที่เล็ดลอดออกมาตามไรฟันมันทำให้ทุกคน...สยอง

"อ่ะ...เอ่อ..ลืมไป ยังไม่ได้แนะนำซองมินกับลูกคุณน้าเลย"

"นั่นไง ลงมาพอดีเลย"

"นาย!"

"นาย!" ทันทีที่คยูฮยอนก้าวลงบันไดขั้นสุดท้าย ก็มีกำปั้นพุ่งเข้ามา

พลั่ก! ตุ้บๆ!








เลือดกระฉูดออกมาจากหน้าหล่อๆของโจวคยูฮยอน  ...คฤหาสน์ชเวระเบิดลง คุณนายทั้งหลายวี๊ดว๊าย
ผู้ชายสามคน กระโดดหลบแทบไม่ทัน

"ซองมิน! ซองมิน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ แกไปต่อยเค้าทำไม" ซีวอนเข้ามาดึงน้องชายที่อยู่มีวิญญาณหมาบ้าสิงอยู่ออกมา ขณะที่เจ้านั่นจ้องร่างคยูฮยอนไม่วางตา

คยูฮยอนสลบ ถูกหามส่งโรงพยาบาลทันที

"พี่เยซอง หนัก...-.-" "

"หนักอะไรหรอ...อุ้ย" ซาลาเปาขึ้นอืดเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองกระโดดกอดรยออุค เมะแน่ป่ะเนี่ย !!
(ก็คนมันกลัวหนิ/เย่)

"ซีวอนเกิดอะไรขึ้นวะ" เยซองปีนลงจากตัวรยออุคลงมาถาม

 "ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน คยูฮยอนไปทำอะไรให้นายเนี่ย" ซีวอนหันไปถามน้องชายในโหมดสะใจ

"ไอ้นี่มันเป็นคนทำให้ชั้นไปส่งรายงานไม่ทัน จะจบอนาคตก็เพราะมันนั่นแหละ"ซองมินผละจากแขนพี่ชาย
ที่รั้งไว้ ตรงเข้าไปฉีกร่างคนที่หมดสติอยู่บนเปลหาม ซีวอนสั่งสอนมันไปทีนึง ซองมินจึงไปนั่งสลดอยู่ที่มุมห้อง

"ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ให้จริงจังเกินไป นายก็แค้นอยู่นั่นแหละ"

"พี่ไม่เข้าใจนี่ ว่ารายงานมันสำคัญกับชั้นแค่ไหน ฮืออออ!!!!!!!!!!!!!!!" เปลี่ยนเป็นโหมดดราม่า โดยที่ทุกคนไม่ทันตั้งตัว...น่ากลัวววว~

"นี่คนที่คยูฮยอนเล่าให้ฟังก็คือซองมินเองหรอ" รยออุคพูดขึ้นมา จึงกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน

"คยูฮยอนว่าไงอะ" ซีวอนถาม

"คยูมันบอกว่าโดนคนหาเรื่อง เค้าเดินชนจนกาแฟหกใส่เสื้อที่เพิ่งซื้อมา แล้วรายงานนายนั่นก็ดันไปเลอะกาแฟพอดีก็เลยเป็นเรื่องขึ้นมา แต่มันก็ไม่ได้เครียดนะครับ" (ห่านนนน กูแค้นนะฟ้อย!/มิน)

"แต่ซองมินโกรธมาก พอเจอคยูฮยอนปุ๊บก็ ...จัดหนักเลย" จัดหนักสมชื่อ ไม่เว้นแม้กระทั่งตุ๊กตา
ทุกคนมองหมาป่าที่เละอยู่ที่พื้น

"ซองมินมีแรงแค้นมากขนาดนี้เลยหรอ" ขนาดนั่งเฉยๆยังมีรังสีอัมหิตโพยพุ่งออกมา

"ที่แค้นก็เพราะรายงานนี้มันสำคัญนะสิ ทำมาเป็นปีๆเลย"

"แล้วนายจะให้คยูฮยอนรับผิดชอบอะไรดีล่ะ" ซีวอนหันไปถามน้องชายที่นั่งน้ำตาร่วงอยู่ในมุมมืด

"ให้มันทำใหม่ทั้งหมดเลย TT^TT" ซองมินน้ำตาไหลยาวๆ

"เอางั้นก็ได้ คยูฮยอนช่วยนายได้อยู่แล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ" รยออุค เข้าไปปลอบใจซองมิน ตอนนี้รยออุคกลายเป็นนางฟ้าในสายตาซองมินไปแล้ว วิ๊งๆ

"เค้าจะช่วยชั้นได้จริงๆหรอ"

"ได้สิ คยูจบมาจากสาขาที่นายกำลังเรียนนะ แล้วก็ฉลาดมากด้วยได้A ทุกวิชาเลยล่ะ" ...มันเทพไปแล้ว

"จริงหรอ ดีเลย นายนั่นจะได้มาเป็นทาสของชั้น หึๆๆ" กระต่ายเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มที่มุมปาก ทำให้พี่อีก3คน
เริ่มเป็นห่วงสวัสดิภาพของคยูฮยอนหลังออกจากโรงพยาบาล

"เลิกเศร้าได้แล้วเดี๋ยวชั้นไปเที่ยวจะซื้อขนมมาฝาก"

"จริงหรอ ขอบใจนะ รักนายจัง" ซองมินคลายความเศร้าได้เล็กน้อย กระต่ายอวบกอดนางฟ้าของเค้าเอาไว้

"ชั้นก็รักนายนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ" ผู้เห็นเหตุการณ์คนหนึ่งได้ยินเสียงฉึกตรงอกข้างซ้าย
...ทำไมบอกรักคนอื่นง่ายอย่างนี้นะ

"รยออุคไปกันเถอะ" เยซองหยุดความคิดเมื่อกี้นี้

"อื้ม ซองมิน...อยู่คนเดียวได้นะ"

"ได้สิ แต่ถ้าเป็นไปได้ชั้นอยากอยู่กับนาย" ซองมินกัดไม่ปล่อย เอ้ย! กอดไม่ปล่อยจริงๆ

"555 กลับมาเดี๋ยวไปหาแล้วกันนะ^^"

"รยออุคไปได้แล้ว!"

"ไปแล้วนะ พี่เปาเรียกแล้ว โดนดุแน่เลย"

"ไปแล้วหรอ เที่ยวให้สนุกนะ"     ซองมินปล่อยนางฟ้าไป

เป็นพี่น้องกันแต่ทำไมต่างกันอย่างนี้ เจ้าหมาป่าคอยดูเหอะ ชั้นจะใช้งานนายให้จงหนักเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คยูเกือบตายด้วยแรงอาฆาต จะสงสารดีมั้ยเนี่ยดูพูดจา...

MVเนาะMV Opera ver.jap (อยากลง)
ใครดูแล้ว ดูอีกได้เนาะ เมนไรท์เตอร์(เย่)หน้าตาเย็นชาสุดๆ ==" แต่หล่อมากนะ>////<
ตัดท่อนกี้ร้องทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เม้นกันด้วยนะ^^ (ระวังท่านฮิบารึ หึๆๆๆๆๆ)