Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #8 : [yeryeo]::Trip italy2:: เยซอง นายนี่มัน...

ช่วงนี้ไรท์เตอร์ไม่ค่อยมีเวลาเลย แต่นี่ก็พยายามแล้วเน้อ ตอนนี้เย่เรียวจะได้ไปอิตาลี(สนองตัณหาไรท์เตอร์ อยากแต่งนิยายแล้วให้ตัวละครไปเที่ยวอิตาลีมานานแล้ว 555)
ดูซิว่าเฮียเปาจะทำตัวประหลาดแค่ไหน วะฮะฮ่า!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

8

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถที่ขนไพร่พล เอ่อ ผู้โดยสาร หยุดที่หน้าคฤหาสน์สไตล์ยุโรป รูปปั้นวีนีสที่เลียนแบบมาจากภาพวาด ตั้งอยู่เหนือน้ำพุขนาดยักษ์กลางลานบ้าน 

ประตูเหล็กดัดสุดอลังการเปิดโดยอัตโนมัติ แค่หน้าบ้านคนบนรถก็ปากเป็นตัวโอกันหมดแล้ว
โอ้พระเจ้า นี่คฤหาสน์หรือพระราชวัง~ -o-รถยนต์หรูขับวนรอบน้ำพุรูปปั้นวีนัส แล้วหยุดหน้าคฤหาสน์ 

 “ในบ้านผมมีห้องว่างอยู่4ห้อง เชิญทุกคนขึ้นไปดูห้องนะครับ เดี๋ยวให้เยซองอยู่ห้องผมละกัน” เจ้าบ้านชี้แจงเรื่องห้องขึ้นมา คงมีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่มิใช่น้อย แต่คนที่ไม่มีห้องรู้สึกไม่ค่อยพอใจ

“นายจะให้ชั้นอยู่ห้องนายได้ไง ของชั้นเยอะจะตาย” ปากพูด มือก็ชี้ไปตรงของที่กองพะเนินข้างๆตัว
เอ๊อะ! นี่มาเที่ยวหรือย้ายบ้าน...

“ห้องชั้นกว้างที่สุดแล้วนะ ของๆนายน่ะ เก็บได้สบายอยู่แล้ว”

“ถ้าชั้นปล่อยเต่าออกมาเดินเล่นตอนเช้านายจะไม่เตะมันตายหรอ” เยซองเอาเต่ามาต้วยตั้ง3ตัว
กลัวมันไม่ได้เปิดโลกทัศน์หรือไงนายจงอุน

“นายจะบ้าหรอ จะเอาเต่ามาทำไม” 

“ก็ชั้นกลัวมันเหงา อยู่บ้านไม่มีใครเกาเท้าให้มัน ชั้นก็เลยพามาด้วย” ว่าแล้วก็ยกบ้านเต่าขึ้นมามอง นิ้วสั้นแหย่เข้าไปเล่นกับเต่าตัวที่เล็กที่สุด ...นี่คนประเภทไหนกันเนี่ย -_-“

ซีวอนผู้ไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อน ก็ไม่สามารถอาศัยอยู่กับเยซองได้ เพราะเยซองคงนั่งเล่นกับเต่าทั้งวัน แล้วถ้าเกิดเยซองปล่อยเต่ามาเดินเล่นอย่างที่บอก เต่าคงไม่ตายหรอก แต่เขาจะตายเพราะเหยียบกระดองเต่าจะต้องลื่นล้มแน่

“แล้วถ้านายไม่นอนกับชั้น นายจะนอนกับใคร” คำถามชี้ชะตา ใครจะอยู่ใครจะไป เอ้ย! เยซองจะต้องนอนห้องใคร

“นอนห้องผมก็ได้พี่เยซอง ” อยู่ๆคนตัวเล็กก็เสนอขึ้น คนกลัวเต่าหันไปทำหน้าเหวอ ทุกคนล้วนมีเครื่องหมายอัศเจรีย์ อยู่บนหัว ประมาณว่า ‘เอาจริงหรอ!!’ คนตัวเล็กยิ้มให้คนหน้าซาลาเปา

“ได้หรอ เต่าพี่จะไม่รบกวนรยออุคหรอ” 

“ไม่หรอก ผมว่าเต่าก็น่ารักดีออก ถึงมันเดินผมก็ไม่เตะมันอยู่แล้วแหละ”  

นี่เป็นคนแรกที่เห็นดีเห็นงามกับการเลี้ยงเต่าของเยซอง ทั้งกระทั่งแม่ก็ยังแย้งว่า ทำไมไม่เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวล่ะลูก ไม่เห็นน่ารักเลย 

“ดีใจจัง ตั้งแต่วันนี้เราเป็นรูมเมทกัน ช่วยพี่เลี้ยงนาซัง นายัง คาเมะซังด้วยนะ^^” 

เยซองกอดคอน้องรัก พร้อมแนะนำเต่าให้รู้จัก คนตัวเล็กก็ตั้งใจจำชื่อทุกตัว สายตาทุกคนมองว่า ‘รยออุคจะเป็นไปอีกคนหรอ’

“ทุกคน เชิญเข้าบ้านเถอะครับ เย็นมากแล้ว”เจ้าของบ้านกล่าวเชิญอีกครั้งอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

บ้านใหญ่โตอลังการขนาดนี้มีห้องว่างน้อยก็เพราะ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นห้องที่ทำกิจกรรมต่างๆเช่นห้องฟิตเนส ห้องเปียโน โรงภาพยนตร์ ห้องสะสมภาพวาด ห้องซ้อมเต้น โรงยิมส่วนตัว สระว่ายน้ำ ...พอเถอะนี่บ้านคนหรือบ้านคนน่ะ 

ห้องนอนของทุกคนอยู่ชั้นเดียวกันหมด นายซีวอนบอกว่าห้องเขาใหญ่ที่สุด แต่ห้องที่เหลือก็ไม่ได้เล็กนี่หว่า เนื้อที่มากพอให้ทั้ง5คนมาอยู่รวมกันได้ด้วยซ้ำ (คงไม่มีใครยอม)

เยซองยืนมองกรุงโรมยามค่ำคืน อากาศเย็นพัดมาอย่างต่อเนื่องจนเขาชาไปทั้งตัว ...นี่มันฤดูใบไม้ผลิไม่ใช่หรอ ทำไมมันหนาวขนาดนี้ บรื๋อออ~

“พี่เยซองมายืนทำอะไรตรงนี้ อากาศมันเย็นเดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี” คนตัวเล็กเปิดประตูออกมานอกระเบียง หยุดอยู่ข้างๆคนตัวสูง

“ก็...ดูอะไรเรื่องเปื่อยน่ะ เดี๋ยวก็เข้าไปแล้ว”

“พรุ่งนี้เราจะไปไหนหรอครับ”

“ไปดูโรมันฟอรัม แล้วก็โคลอสเซียมน่ะ” 

“ไม่มีที่สนุกๆบ้างเลยหรอครับ”มีแต่โบราณสถานทั้งนั้นเลย คนตัวเล็กห่อเหี่ยว 

“ยังไม่มีน่ะ แต่เดี๋ยวพาไปกินเจลาโต้” คนตัวเล็กได้ยินก็กระโดดกอด จมูกเล็กแล้วสัมผัสแก้มซาลาเปาทีนึง

“เย่! พรุ่งนี้ไปกินด้วยกันไวๆนะครับ” คนนิ้วสั้นยืนตัวแข็ง ลูบแก้มแดงๆของตัวเอง 

“เข้าห้องกันเถอะครับ อยู่นานเดี๋ยวจะเป็นหวัด”

“เจ้าคาเมะ นาซัง นายัง หิวมั้ย เดี๋ยวพ่อเอาขนมให้กินนะ” มือหนาหยิบกระปุกอาหารเต่ามาเขย่าเล่น(ล่อเต่า) แล้วก็หยิบให้เต่ากิน เต่าสามตัวแข่งกันปีนขึ้นไปบนมือเยซอง

รยออุคนั่งข้างๆ มองคนตัวใหญ่ในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ...พี่เยซองรักเต่าขนาดนับเป็นลูกเลยหรอ ดูท่าทางจะคุยกันรู้เรื่องด้วย พูดอะไรกับเต่าไม่รู้งุ้งงิ้งๆ แถมยังหัวเราะอีก หรือว่าจะเป็นภาษาเต่า!! แต่เต่าไม่มีหูนี่ หรือว่าจะสื่อสารกันทางจิต!!!

“รยออุคช่วยพี่หงายเต่าให้หน่อยสิ” ในที่สุดคนข้างๆก็ได้รับความสนใจ หลังจากที่นั่งมองเกือบชั่วโมง

“ห้ะ?”

“หงายท้องเต่าให้หน่อย พี่จะเกาเท้ามัน” 

“ได้ครับ ทำไมต้องเกาเท้าด้วยล่ะครับ”

“มันจะได้หลับสบาย มาเร็วคาเมะซัง” เกี่ยวกันด้วยหรอ!!  

เยซองสร้างความสงสัยให้กับรยออุคอย่างมากมาย เกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย~

“555 พี่เยซองดูสิ เจ้านาซังมันไม่ยอมหงายน่ะ มันกลิ้งได้ด้วยแหละ”

“555 เจ้านี่มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ไม่ค่อยยอมหงาย มาเดี๋ยวพี่จับมันหงายเองก็ได้” ผู้เชี่ยวชาญด้านการเลี้ยงเต่ามาเอง 

มนุษย์ที่อยู่ข้างๆก็งุ้งงิ้งๆกับเต่าต่อไป คนตัวเล็กหาวจนเกือบจะงาบหัวคนข้างๆ

“ผมง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ”

“ขอบใจมากนะที่ช่วยพี่น่ะ ฝันดีครับ”

เฮ้ย! ไม่คิดจะรั้งไว้เลยเรอะ คนตัวเล็กจึงตะกายขึ้นบนเตียงอย่างรวดเร็วแล้วปิดไฟ ทิ้งคนบ้าเต่าอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด

“เฮ้ย รยออุครีบหรอ พี่ยังไม่ได้เกาเท้าเจ้านายังเลยนะ” 

“...” คนตัวเล็กไม่ตอบ หลับโดยอัตโนมัติ คนตัวใหญ่จึงหันไปอาลัยอาวรณ์กับเต่า กว่าจะขึ้นมานอน ไม่ได้เอะใจเลยซักนิดว่าคนกำลังงอน!! เชอะ!

-------------------------------------------------------------------------------

RW เช้าวันใหม่ที่สดใสของใครหลายคน แต่ไม่ใช่ของผมแน่นอน เมื่อคืนไอ้พี่เปาบ้าทำผมนอนไม่หลับทั้งคืน เอามือมาจับหน้าอยู่ได้ 

ครั้งแรก... ไม่ได้ว่าอะไร เอามือไปวางที่เดิม
ครั้งที่2…ไม่จับอย่างเดียว ลากคอเขาหาตัวเอง ผมก็พยายามแกะแล้วนะ เกือบตาย
ครั้งที่3...มือก็จับหน้า ขาก็ก่าย เฮ้ย! มากไปแล้ว ไม่รู้พี่เยซองรู้ตัวมั้ย แต่ผมถีบขาคู่เลย รำคาญ นี่ผมต้องโดนอย่างนี้ทุกคืนมั้ยเนี่ย

พี่เยซองยังหลับอยู่เลย แต่เต่าสุดที่รักของเค้า เดินเต็มพื้นเลย สงสัยตื่นมาปล่อยแล้วไปนอนต่อ ผมตื่นเวลานี้จนชินก็คือตอนเช้ามืดก็มองไม่เห็นพวกมันหรอกตอนแรก เกือบเหยียบแล้วมั้ยล่ะ

ต้องรีบอาบน้ำก่อนพี่เยซองตื่น ไม่ใช่อะไรหรอกผมอาบน้ำนาน เดี๋ยวเค้าตื่นมาแล้วต้องมารอ 

งุ้งงิ้งๆๆ~ 

นั่นไง ต้องรีบอาบ  เสียงพี่เยซองคุยกับเต่า ไปแต่งตัวข้างนอกละกัน

“พี่เยซอง ไปอาบน้ำได้แล้วครับ”

ประตูห้องน้ำเปิดออก คนตัวเล็กปรากฏกายในผ้าขนหนูผืนเดียว มนุษย์ที่กำลังสื่อสารภาษาเต่านิ่งไปครู่หนึ่ง
..เดินออกมาเกรงใจกันมั่งสิ 

“พี่เยซอง เป็นอะไรครับ” เอ้อ เป็นอะไรเนี่ย หน้าแดงๆ ไม่สบายป่ะเนี่ย 

“ปะ เปล่าๆ แล้วทำไมอาบเร็วจังล่ะครับ รีบไปใส่เสื้อผ้าไป” เอ้อ ทำไมต้องไล่ด้วย แค่เรียกไปอาบน้ำเอง มีการหันมามองแบบระแวงๆ ผมไม่ฆ่าเต่าพี่หรอกน่า

คนตัวเล็กกำลังจะใส่เสื้อผ้าแต่คนบ้าเต่าก็ยังไม่ละสายตา

“พี่เยซอง ไปอาบน้ำสิ” รยออุคไล่อีกรอบ

“เอ่อ... พี่ยังไม่อยากอาบน้ำ”

“งั้นก็อย่ามองแล้วกัน” พูดจบ รยออุคก็หันไปใส่เสื้อผ้า ด้วยความที่ไม่คิดอะไรก็ถอดผ้าขนหนูออกก่อน เป็นจังหวะเดียวกับจงอุนหันไปพอดี เฮือก!!!

“คึๆๆ อิๆ ฮ่าๆๆๆ” นี่หรือ...เสียงหัวเราะ ไม่ต้องถามถึงหน้าตา(หื่นร้องเปอร์เซ็นต์)

“ขำไรอะ เฮ้ย! หันมาทำไมพี่เยซอง” 

รยออุคใส่เสื้อผ้าเสร็จภายในเวลาอันรวดเร็วเพื่อรีบไปจัดการไอ้หื่นบ้าเต่า

ตุ้บ!ตั้บ! ปึ้ก! โครม! โครม! โครม!~
(ทุกคนคงคิดภาพบ้านบิดเบี้ยวไปมาเหมือนการ์ตูนชินจัง)

“ใครบอกให้มอง ลามก บ้ากามที่สุด”

“โอ๊ย~ มันเผลอนี่ ทีหลังนุ่งกระโจมอกออกมาสิ” รยออุคโบกมันไปอีกที

“ฮึ่ย! ทีหลังผมจะใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำแล้ว” รยออุคเดินปึงปังออกไป คนถูกทำร้ายก็ไม่เข็ด ยิ้มมีความสุขอยู่นั้นแหละ
คิๆๆ...รยออุคน้อยน่ารัก

-------------------------------------------------------------------------------------------------

ทริปยังไม่ทันเริ่ม ก็เกิดเรื่องวุ่นขึ้นซะแล้ว พี่เย่เริ่มเผยธาตุแท้(ความหื่น) สงสารอุคกี้เบาๆ โดนจับหน้าทุกวันสิวจะขึ้นมั้ยเนี่ย

เฮ้อ! แต่งมาจะสิบตอนแล้ว วิวกับเม้นไม่ค่อยจะสมดุลกันเล๊ย~ ไรท์เตอร์น้อยใจ นักอ่านเงาช่วยแสดงตัวทีเถอะ!