ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [yeryeo]::Trip italy1:: ความจริง+Beautiful Rome
สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ เล่นน้ำกันมาเหนื่อยใช่มั้ยล่ะ
พักอ่านฟิคกันดีกว่าเนาะ
ไรต์เตอร์กะจะอัพตั้งแต่บ่ายแล้วแหละ แต่ยังอึนๆ เมื่อคืนกลับจากพะเยาถึงบ้านตีสอง คอมก็กาก(เอาเข้าไปๆ==\/) แต่ยังไงก็มาอัพแล้วนะ ^^ มีความสุขในวันสงกรานต์นะทุกคน
พักอ่านฟิคกันดีกว่าเนาะ
ไรต์เตอร์กะจะอัพตั้งแต่บ่ายแล้วแหละ แต่ยังอึนๆ เมื่อคืนกลับจากพะเยาถึงบ้านตีสอง คอมก็กาก(เอาเข้าไปๆ==\/) แต่ยังไงก็มาอัพแล้วนะ ^^ มีความสุขในวันสงกรานต์นะทุกคน
-------------------------------------------------------------------------------------------
7
“ดีสิ ไปกันเยอะๆ จะได้สนุก คุณแม่คยูฮยอนฝากมาชวนน่ะ มีตั๋วเครื่องบินแล้วด้วย”
“เดี๋ยวๆๆ แม่พี่กับแม่ผมรู้จักกันด้วยหรอ” รยออุคถามกลับอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แม่คยูก็แม่ผมน่ะสิ!!
“โห สนิทกันจะตาย คุณหญิงคุณนายคู่นี้ ” เยซองตอบอย่างสบายอารมณ์ แถมยังกระดิกเท้าดิ๊กๆ ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังช็อกซินิม่าแค่ไหน!
“งั้นพี่เยซองก็คือ คิม จงอุน ประธานบริษัทที่คุณแม่เป็นหุ้นส่วนอยู่นะสิ!!!”
“ใช่แล้วคะ... เฮ้ย! รยออุค!!!!!”
เจ้ากระรอกน้อยลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว... เป็นความผิดของเยซองใช่มั้ยเนี่ยที่บอกความจริงไป แต่คุณน้าให้มาชวนจริงๆนี่ โกหกต่อไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ เข็ดตั้งแต่เรื่องร้องเพลงแล้ว กว่าจะร้องได้ขนาดนี้เกือบตาย (เว่อร์ไป พี่เย่ ^^) สู้บอกความจริงไปดีกว่าเนอะ
นี่คือเบื้องหลังของความสำเร็จ
.
.
.
.
.
ณ สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ตระกูลคิม ผู้ผลิตรถยนต์รายใหญ่ของเกาหลี
"คุณหญิงคะ ซัมเมอร์นี้น่าเบื่อจริงๆเลยนะคะ เดี๊ยนยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยค่ะ" คุณนายผู้เป็นแขกพูดขึ้น
"ก็จริงนะคะคุณนาย เราน่าจะบินไปต่างประเทศกันบ้างนะคะ" คุณนายเจ้าของบ้าน เสนอขึ้นพลางหยิบนิตยสารแฟชั่นขึ้นมาอ่าน
หญิงผู้สูงศักดิ์ทั้งสองกำลังปรึกษากันอย่างจริงจัง คุณหญิงคิม เป็นแม่ของเยซอง ส่วนคุณนายคิมก็เป็นแม่ของรยออุคและคยูฮยอน แต่ทำไมคยูฮยอนนามสกุลไม่เหมือนคนอื่นล่ะ? ก็เพราะว่า คยูฮยอนเป็นลูกของญาติที่ฝากเลี้ยงไว้ แต่ก็ถือว่าเป็นลูกคนนึงแหละ คุณนายไม่ซีเรียส ...ถึงได้ว่าสองพี่น้องนั่น ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย
ทั้งสองคุยกันอย่างกับเป็นตระกูลเดียวกัน
"เดี๊ยนอยากไปอิตาลี ไม่ก็ฝรั่งเศส ไปช้อปของแบรนด์ให้มันไปเลย"
"อุ๊ยคิดเหมือนกันเลยค่ะคุณนาย เดี๊ยนว่าอิตาลีก็สวยดีนะคะ ฝรั่งเศสไปจนเบื่อแล้วนะคะ แต่เราจะไปกันแค่สองคนเองหรอคะ"
"เอาเด็กๆไปด้วยก็ไม่เลวนะคะ เค้าจะได้พักเหนื่อยจากการทำงาน"
"งั้นเดี๊ยนพาอาเปาไปด้วยแล้วกัน"
"เดี๊ยนก็พาน้องรยอ กับน้องคยูไปด้วย เอ๊ะ! อาเปาคือลูกคนไหนหรอคะ"
"คิม จงอุน ลูกคนโตของเดี๊ยนเองแหละค่ะ แต่คนอื่นเค้าเรียกว่าเยซอง เพิ่งเรียนจบ บินกลับมาจากอังกฤษเมื่อเดือนที่แล้วเอง"
"ดีเลยค่ะ จะได้ทำความรู้จักกับลูกเดี๊ยนเลยนะคะ"
"สรุปทริปของเราไปกัน5คน เดี๊ยนจะไปจองตั๋วเครื่องบินแล้วนะคะ" คุณหญิงคิมพูดจบก็หยิบไอโฟนออกมาจิ้มทันที
"แต่เรายังไม่ถามเด็กๆเลยนะคะว่าพวกเค้าไปได้มั้ย"
"ไม่ได้ๆไม่ได้ต้องได้ค่ะ โฮะๆๆ" หัวเราะร่าเริงเชียวคุณแม่
"แหม คุณหญิงเนี่ยเด็ดขาดจริงๆเลยนะคะ โฮะๆๆ"
หลังจากวางแผน เอ่อ..แพลนการไปเที่ยวของคุณแม่ทั้งสองจบลง ลูกชายของสองตระกูลก็รู้ข่าวทันที คุณนายคิมฝากวานให้อาเปาชวนรยออุคให้หน่อย เพราะเขากำลังไปธุระแถวๆร้านของลูกชายพอดี ให้ที่อยู่มาเรียบร้อย แต่หารู้ไม่ ลูกคุณหญิงคุณนายสนิทกันหมดแล้ว
“อาเปา เอ๊ย เยซอง น้าฝากชวนรยออุคไปร่วมทริปกับพวกเราหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิครับ ผมจะออกไปทำธุระพอดี”
.
.
.
.
“รยออุค... รยออุค ตื่นสิลูก” เสียงสวรรค์เปิดเปลือกตาเล็กๆขึ้น นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย...บ้าน! /0[]0/ ร่างบางสะดุ้งเฮือก เด้งขึ้นมาจากที่นอนที่คุ้นเคย
“ผมมาที่นี่ได้ไงครับแม่”
“พี่เยซองเค้าพามาน่ะ เค้าบอกว่า เราเป็นลมอยู่ที่ร้าน แม่เป็นห่วงแทบแย่”
“ครับ แล้วพี่เค้ากลับไปแล้วหรอ”
“ยังจ่ะ เค้าบอกว่าจะรอให้เราตื่นก่อน” หน้าเล็กเริ่มร้อน รอเราตื่น!!! นี่มันค่ำแล้วนะ!
“เป็นไรลูก หน้าแดงๆ เป็นไข้หรอ เดี๋ยวแม่เรียกยุนอามาเช็ดตัวให้นะ”
“ไม่ต้องครับแม่ ผมไม่ได้เป็นอะไร พาผมไปหาพี่เยซองหน่อยได้มั้ยครับ” ลูกชายที่แสนจะอ่อนโยน บอบบาง น่าทะนุถนอม มีหรือที่แม่
จะขัดใจ
คุณแม่ค่อยเดินจูงมือลูกน้อย ผ่านบันไดหินอ่อน ไปที่ห้องรับแขก แล้วก็พบเยซองนั่งก้มหน้าเพียงลำพัง
“พี่เยซอง ขอบคุณที่พามาส่งบ้านนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจ” คนตัวเล็กเข้าไปนั่งลงข้างๆ ก้มหน้านิ่งเหมือนคนตัวใหญ่
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
เสียงเข็มนาฬิกาเดิน บ่งบอกว่าห้องนี้เงียบเกินไป
“พี่ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกอะ” คำถามสะกิดต่อมเครียดคนตัวใหญ่
“ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน พี่กลัวว่ารยออุคจะเกรงใจพี่มากเกินไป” มือหนาดันหัวคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ขึ้น
“หรอครับ แต่ตอนนี้ก็รู้จักแล้วนี่” คนตัวใหญ่บีบจมูกเล็กๆ จนเจ้าของจมูกสะบัดหน้าหนี
“แล้วตกลงเรื่องไปเที่ยวน่ะว่ายังไง”
“ไปสิครับ”
“ดีจัง จะได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว”
“แล้วตกลงไปกันกี่คนอะครับ”
“ไป5คน มีพี่ มีรยออุค มีคยูฮยอน แล้วก็แม่พี่กับแม่รยออุค”
ลูกชายตระกูลคิมทั้งสองเข้ากันได้ดีจน คุณนายคิมเริ่มสงสัย เนื่องจากยืนสังเกตการณ์อยู่หน้าห้อง
‘สายตาของลูกรยออุคกับอาเปา มันเป็นสายตาที่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ หรือว่าสองคนนี้จะไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกัน’
เยซองกับรยออุคล่ำลากัน คุณนายเห็นลูกชายมองจนสุดสายตาจึงเข้าไปถาม
“รยออุค คิดอะไรกับพี่เค้ารึเปล่าลูก” อยู่ๆคุณนายก็ถามออกมา ลูกชายที่กำลังจะเดินกลับห้องเลยหยุดกึก
“ไม่นี่ครับ เข้าบ้านกันเถอะ”
“อย่าโกหกแม่ แม่รับได้นะถ้าลูกกับพี่เค้าจะชอบกัน” ...คุณแม่รู้ได้ไงอะ!!
“จริงหรอฮะ แต่ผมยังไม่ชอบพี่เยซองหรอกฮะ”
“ทำไมล่ะ พี่เค้าไม่ดีหรอลูก”
“ไม่ใช่ครับ คือ...ผมยังไม่แน่ใจ”
“เอาเถอะ ถึงลูกจะคิดยังไง แต่แม่ว่าพี่เยซองเค้า...”
“พี่เค้าอะไรหรอครับ”
“เค้าชอบลูกอยู่น่ะสิ” แค่คำพูดแค่นี้คนตัวเล็กถึงกับเดิน ...พี่เยซองชอบเราหรอ
“โธ่ ไม่จริงหรอกครับแม่”
“เชื่อแม่สิ แม่มองอะไรไม่เคยพลาด แต่ซื้อหวยนี่ไม่เคยถูกเลยซักที”
“555 แม่ครับ ยังไงพี่เยซองก็เหมาะผู้หญิงสวยๆมากกว่านี่ครับ” ใช่ พี่เค้าไม่เหมาะกับผู้ชายเตี้ยๆ อ่อนแอหรอกน่า
“ลูกกับเค้าดูรักกันจะตาย” คุณแม่ยังคงพูดต่อไป จะให้ผมชอบพี่เยซองจริงๆใช่มั้ย
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“ใช่ เหมือนเป็นแฟนกันเลยล่ะ”
“เอ่อ...”
เหมือนแฟนกันหรอ คึๆๆ ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ
“เดี๋ยวๆๆ แม่พี่กับแม่ผมรู้จักกันด้วยหรอ” รยออุคถามกลับอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แม่คยูก็แม่ผมน่ะสิ!!
“โห สนิทกันจะตาย คุณหญิงคุณนายคู่นี้ ” เยซองตอบอย่างสบายอารมณ์ แถมยังกระดิกเท้าดิ๊กๆ ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังช็อกซินิม่าแค่ไหน!
“งั้นพี่เยซองก็คือ คิม จงอุน ประธานบริษัทที่คุณแม่เป็นหุ้นส่วนอยู่นะสิ!!!”
“ใช่แล้วคะ... เฮ้ย! รยออุค!!!!!”
เจ้ากระรอกน้อยลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว... เป็นความผิดของเยซองใช่มั้ยเนี่ยที่บอกความจริงไป แต่คุณน้าให้มาชวนจริงๆนี่ โกหกต่อไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ เข็ดตั้งแต่เรื่องร้องเพลงแล้ว กว่าจะร้องได้ขนาดนี้เกือบตาย (เว่อร์ไป พี่เย่ ^^) สู้บอกความจริงไปดีกว่าเนอะ
นี่คือเบื้องหลังของความสำเร็จ
.
.
.
.
.
ณ สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์ตระกูลคิม ผู้ผลิตรถยนต์รายใหญ่ของเกาหลี
"คุณหญิงคะ ซัมเมอร์นี้น่าเบื่อจริงๆเลยนะคะ เดี๊ยนยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยค่ะ" คุณนายผู้เป็นแขกพูดขึ้น
"ก็จริงนะคะคุณนาย เราน่าจะบินไปต่างประเทศกันบ้างนะคะ" คุณนายเจ้าของบ้าน เสนอขึ้นพลางหยิบนิตยสารแฟชั่นขึ้นมาอ่าน
หญิงผู้สูงศักดิ์ทั้งสองกำลังปรึกษากันอย่างจริงจัง คุณหญิงคิม เป็นแม่ของเยซอง ส่วนคุณนายคิมก็เป็นแม่ของรยออุคและคยูฮยอน แต่ทำไมคยูฮยอนนามสกุลไม่เหมือนคนอื่นล่ะ? ก็เพราะว่า คยูฮยอนเป็นลูกของญาติที่ฝากเลี้ยงไว้ แต่ก็ถือว่าเป็นลูกคนนึงแหละ คุณนายไม่ซีเรียส ...ถึงได้ว่าสองพี่น้องนั่น ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย
ทั้งสองคุยกันอย่างกับเป็นตระกูลเดียวกัน
"เดี๊ยนอยากไปอิตาลี ไม่ก็ฝรั่งเศส ไปช้อปของแบรนด์ให้มันไปเลย"
"อุ๊ยคิดเหมือนกันเลยค่ะคุณนาย เดี๊ยนว่าอิตาลีก็สวยดีนะคะ ฝรั่งเศสไปจนเบื่อแล้วนะคะ แต่เราจะไปกันแค่สองคนเองหรอคะ"
"เอาเด็กๆไปด้วยก็ไม่เลวนะคะ เค้าจะได้พักเหนื่อยจากการทำงาน"
"งั้นเดี๊ยนพาอาเปาไปด้วยแล้วกัน"
"เดี๊ยนก็พาน้องรยอ กับน้องคยูไปด้วย เอ๊ะ! อาเปาคือลูกคนไหนหรอคะ"
"คิม จงอุน ลูกคนโตของเดี๊ยนเองแหละค่ะ แต่คนอื่นเค้าเรียกว่าเยซอง เพิ่งเรียนจบ บินกลับมาจากอังกฤษเมื่อเดือนที่แล้วเอง"
"ดีเลยค่ะ จะได้ทำความรู้จักกับลูกเดี๊ยนเลยนะคะ"
"สรุปทริปของเราไปกัน5คน เดี๊ยนจะไปจองตั๋วเครื่องบินแล้วนะคะ" คุณหญิงคิมพูดจบก็หยิบไอโฟนออกมาจิ้มทันที
"แต่เรายังไม่ถามเด็กๆเลยนะคะว่าพวกเค้าไปได้มั้ย"
"ไม่ได้ๆไม่ได้ต้องได้ค่ะ โฮะๆๆ" หัวเราะร่าเริงเชียวคุณแม่
"แหม คุณหญิงเนี่ยเด็ดขาดจริงๆเลยนะคะ โฮะๆๆ"
หลังจากวางแผน เอ่อ..แพลนการไปเที่ยวของคุณแม่ทั้งสองจบลง ลูกชายของสองตระกูลก็รู้ข่าวทันที คุณนายคิมฝากวานให้อาเปาชวนรยออุคให้หน่อย เพราะเขากำลังไปธุระแถวๆร้านของลูกชายพอดี ให้ที่อยู่มาเรียบร้อย แต่หารู้ไม่ ลูกคุณหญิงคุณนายสนิทกันหมดแล้ว
“อาเปา เอ๊ย เยซอง น้าฝากชวนรยออุคไปร่วมทริปกับพวกเราหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิครับ ผมจะออกไปทำธุระพอดี”
.
.
.
.
“รยออุค... รยออุค ตื่นสิลูก” เสียงสวรรค์เปิดเปลือกตาเล็กๆขึ้น นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย...บ้าน! /0[]0/ ร่างบางสะดุ้งเฮือก เด้งขึ้นมาจากที่นอนที่คุ้นเคย
“ผมมาที่นี่ได้ไงครับแม่”
“พี่เยซองเค้าพามาน่ะ เค้าบอกว่า เราเป็นลมอยู่ที่ร้าน แม่เป็นห่วงแทบแย่”
“ครับ แล้วพี่เค้ากลับไปแล้วหรอ”
“ยังจ่ะ เค้าบอกว่าจะรอให้เราตื่นก่อน” หน้าเล็กเริ่มร้อน รอเราตื่น!!! นี่มันค่ำแล้วนะ!
“เป็นไรลูก หน้าแดงๆ เป็นไข้หรอ เดี๋ยวแม่เรียกยุนอามาเช็ดตัวให้นะ”
“ไม่ต้องครับแม่ ผมไม่ได้เป็นอะไร พาผมไปหาพี่เยซองหน่อยได้มั้ยครับ” ลูกชายที่แสนจะอ่อนโยน บอบบาง น่าทะนุถนอม มีหรือที่แม่
จะขัดใจ
คุณแม่ค่อยเดินจูงมือลูกน้อย ผ่านบันไดหินอ่อน ไปที่ห้องรับแขก แล้วก็พบเยซองนั่งก้มหน้าเพียงลำพัง
“พี่เยซอง ขอบคุณที่พามาส่งบ้านนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ตกใจ” คนตัวเล็กเข้าไปนั่งลงข้างๆ ก้มหน้านิ่งเหมือนคนตัวใหญ่
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
เสียงเข็มนาฬิกาเดิน บ่งบอกว่าห้องนี้เงียบเกินไป
“พี่ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกอะ” คำถามสะกิดต่อมเครียดคนตัวใหญ่
“ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน พี่กลัวว่ารยออุคจะเกรงใจพี่มากเกินไป” มือหนาดันหัวคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ขึ้น
“หรอครับ แต่ตอนนี้ก็รู้จักแล้วนี่” คนตัวใหญ่บีบจมูกเล็กๆ จนเจ้าของจมูกสะบัดหน้าหนี
“แล้วตกลงเรื่องไปเที่ยวน่ะว่ายังไง”
“ไปสิครับ”
“ดีจัง จะได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว”
“แล้วตกลงไปกันกี่คนอะครับ”
“ไป5คน มีพี่ มีรยออุค มีคยูฮยอน แล้วก็แม่พี่กับแม่รยออุค”
ลูกชายตระกูลคิมทั้งสองเข้ากันได้ดีจน คุณนายคิมเริ่มสงสัย เนื่องจากยืนสังเกตการณ์อยู่หน้าห้อง
‘สายตาของลูกรยออุคกับอาเปา มันเป็นสายตาที่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ หรือว่าสองคนนี้จะไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกัน’
เยซองกับรยออุคล่ำลากัน คุณนายเห็นลูกชายมองจนสุดสายตาจึงเข้าไปถาม
“รยออุค คิดอะไรกับพี่เค้ารึเปล่าลูก” อยู่ๆคุณนายก็ถามออกมา ลูกชายที่กำลังจะเดินกลับห้องเลยหยุดกึก
“ไม่นี่ครับ เข้าบ้านกันเถอะ”
“อย่าโกหกแม่ แม่รับได้นะถ้าลูกกับพี่เค้าจะชอบกัน” ...คุณแม่รู้ได้ไงอะ!!
“จริงหรอฮะ แต่ผมยังไม่ชอบพี่เยซองหรอกฮะ”
“ทำไมล่ะ พี่เค้าไม่ดีหรอลูก”
“ไม่ใช่ครับ คือ...ผมยังไม่แน่ใจ”
“เอาเถอะ ถึงลูกจะคิดยังไง แต่แม่ว่าพี่เยซองเค้า...”
“พี่เค้าอะไรหรอครับ”
“เค้าชอบลูกอยู่น่ะสิ” แค่คำพูดแค่นี้คนตัวเล็กถึงกับเดิน ...พี่เยซองชอบเราหรอ
“โธ่ ไม่จริงหรอกครับแม่”
“เชื่อแม่สิ แม่มองอะไรไม่เคยพลาด แต่ซื้อหวยนี่ไม่เคยถูกเลยซักที”
“555 แม่ครับ ยังไงพี่เยซองก็เหมาะผู้หญิงสวยๆมากกว่านี่ครับ” ใช่ พี่เค้าไม่เหมาะกับผู้ชายเตี้ยๆ อ่อนแอหรอกน่า
“ลูกกับเค้าดูรักกันจะตาย” คุณแม่ยังคงพูดต่อไป จะให้ผมชอบพี่เยซองจริงๆใช่มั้ย
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“ใช่ เหมือนเป็นแฟนกันเลยล่ะ”
“เอ่อ...”
เหมือนแฟนกันหรอ คึๆๆ ถ้าเป็นก็ดีน่ะสิ
---------------------------------------------------------------------------------------
YS วันที่รอคอยมาถึงแล้ว เย่!!!!!!!!!!! วันนี้ผมจะได้ไปโรมกับรยออุคแล้ว (แล้วๆๆๆ คนอื่นที่ไปด้วยนายเอาไปไว้ไหนหรอ)
ผมรีบจัดกระเป๋าตั้งแต่วันแรกที่รู้ เพราะคุณแม่ไลน์มาบอก เค้าบอกว่าเรื่องบริษัทไม่ต้องห่วงเดี๋ยวให้จงจิน น้องผู้ทรหดของผมจัดการ ผมจะไปลั้นลาที่ไหนก็ทิ้งงานไว้ให้จงจินตลอด กร๊ากกกกก!!!! (จงอุน นายชั่วมาก!)
เราก็มีไกด์ ซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทของผมตอนเรียนที่อังกฤษเองชื่อ ชเวซีวอน เป็นคนเกาหลี รายนั้นครอบครัวไปตั้งรกรากทำบริษัททัวร์อิตาลีครับ โทรไปกริ๊งเดียว ได้ทุกอย่างทั้งที่พัก อาหาร รถยนต์ บลาๆๆ แทบไม่ต้องไปเตรียมตัวอะไรมากมาย ส่วนเรื่องแปลภาษาอิตาเลียน ซีวอนก็เป๊ะมาก โอ้ว! เป็นทริปที่เพอร์เฟ็คจริงๆ
“อาเปา กี่โมงแล้วลูก” คุณหญิงคิมตะโกนถามลูกชายที่อยู่หน้าห้อง
อาเปาในชุดเสื้อแขนยาวคอวีและกางเกงสีดำ ยืนสัปหงกรอคุณหญิงอยู่ก็สะดุ้ง
“อ๊ะ! เอ่อ...8โมงแล้วครับแม่”
“ว๊ายๆๆๆๆๆ ตายแล้วๆ ยังไม่ได้แต่งหน้าเลย”
โอ้ไม่ เครื่องออก9โมง ...นี่8 โมงแล้วยังไม่ออกจากบ้าน แอร์พอร์ตกับบ้านไม่ได้เดินไปถึงภายใน2นาที นะครับคุณหญิง ~ ...จะไปทันมั้ยเนี่ย ==”
“ไป อาเปา แม่พร้อมแล้ว” คุณหญิงสวยเสร็จภายในไม่กี่นาที ลากผมและกระเป๋าไปที่รถ ผมจึงสั่งคนขับรถให้เหยียบสุดๆ จะได้ถึงทันเวลา
ถึงอินชอนแอร์พอร์ต ผมก็โทรหารยออุคทันที เค้าบอกว่ามารอขึ้นเครื่องที่ฝั่งขาออกแล้ว โธ่... ก็เล่นมาตอน8โมง50 ใครจะมารอเน้อ
ในที่สุดก็เจอจนได้...
“พี่เยซอง~” เด็กผู้ชายใส่หมวกขนสัตว์สีขาว ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมด้วยเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลมีฮูท กางเกงเข้ารูปสีดำกับรองเท้าแวนคู่เล็กสีขาว ร้องเรียก
“รยออุค~” เยซองก็ตอบรับแล้วรีบเข้าไปหา พอได้เห็นใกล้ นัยน์ตาสีดำหยุดนิ่ง แก้มกลมอมยิ้มอย่างพอใจ
“มีอะไรหรอครับ”
“วันนี้รยออุคแต่งตัวน่ารักจัง”
“555 ไม่หรอก ปกติพี่เยซองเห็นแต่ผมใส่ชุดที่ร้านนี่” มือเล็กต่อยแขนคนชมเบาๆ ...แทบทรุดเลยทีเดียว
“แล้วคยูฮยอนกับ แม่เราล่ะ”
“ไปอ่านหนังสือพิมพ์ด้านนู้นน่ะครับ ...นั่นไงมาแล้ว ”
“แม่พี่ก็มาด้วย”
“สามคนนั้นเค้าซุบซิบอะไรกันน่ะ” หน้าซาลาเปาหยุกหยิกเมื่อสามคนนั้นมีท่าทางแปลกๆ แถมชี้มาทางเค้าและรยออุคด้วย
“นั่นน่ะสิครับ เหมือนกำลังพูดถึงเราอยู่เลยนะครับ”
“เห้~!!! ท่านประธาน พี่รยอ” น้องเล็กสุดตะโกนขัดบทสนทนา ความอยากรู้อยากเห็นของทั้งสองก็เลยหายไป
“เห้~!! คยูฮยอน ไปเที่ยวไม่ต้องเรียกผมว่าท่านประธานก็ได้นะ”
“มันชินน่ะครับ ท่านประธานจะให้ผมเรียก พี่เยซอง~ ...อย่างนี้ใช่ป่ะ” พี่ชายตัวเล็กหันมาส่งสายตา เพราะว่า มันเลียนแบบเสียงพี่มัน!!
“อย่าเลย ฟังคุณเรียกแล้วสยอง งั้นเรียกท่านประธานต่อไปแหละ เพราะยังไงคุณก็เป็นลูกน้องผมอยู่ดี”
“555555” เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกัน
“รีบไปกันเถอะลูกเดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน”
ระยะเวลาจากอิชอนถึงโรมใช้เวลาประมาณสิบกว่าชั่วโมง คนที่อายุมากที่สุด ได้รับหน้าที่ดูแลน้องๆ ส่วนคุณนายสองคนนั้น...เม้าท์กระจาย!!
เยซองหลับไม่ลง คนตัวเล็กก็งัวเงียเหมือนจะตื่น แต่ก็เอาหัวมาพิงไหล่เยซองซะงั้น ไม่พอยังเกาะแขนอีก เยซองนั่งตัวแข็งทื่อ พยายามแกะมือเล็กที่เกาะกุมแต่ก็ถูกตีดังป้าบ! โอเคๆ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว ฮือ~
เครื่องลงจอดที่กรุงโรมอย่างปลอดภัย ลูกชายและคุณนายทั้งสอง เดินลงจากเครื่องอย่างร่าเริง ช่วงนี้นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะเพราะเดือนเมษายน ตรงกับช่วงฤดูใบไม้ผลิ ของที่นี่พอดี
“เยซอง~ ทางนี้” เสียงเรียกจากเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันของเยซอง ซีวอน ผู้ที่มีพร้อมทุกสิ่งอย่าง หล่อ รวย เก่ง สาวกรี๊ด เยซองเซ็งตรงข้อหลังเนี่ยแหละ
เมื่อตอนที่อยู่ไฮสคูลด้วยกัน เยซองเดินกับซีวอนเหมือนเป็นไอ้เตี้ยคนนึง และมีฉายาว่าไอ้นิ้วสั้น ไอ้ซาลาเปา เยซองอิจฉากล้ามและซิกแพ็คของซีวอนมากกกกกกก
“อยู่นี่เอง ซีวอน ชั้นตามหานายตั้งนาน” เยซองตบไหล่เพื่อนซี้
“นายก็เหมือนกันแหละ ชั้นรอตั้งครึ่งชั่วโมง” ว่าแล้วก็ขยี้ผมที่เซตมาอย่างดีของคนตัวเตี้ย จนยุ่งไม่มีชิ้นดี
“โทษทีๆ เดี๋ยวชั้นจะแนะนำให้รู้จัก นี่คุณนายคิมกับลูกชาย นี่รยออุค แล้วก็ คยูฮยอน”
“ผม ซีวอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ซีวอน” ทั้งสามคนโค้งตัวให้กันอย่างสุภาพ
“นี่ แล้วนายจะให้พวกเราพักที่ไหน” อาเปาถามขึ้น
“พักบ้านชั้นไง อยู่ใจกลางกรุงโรมเลยนะ” บ.. บะ...บ้านซีวอน นายไปซื้อคฤหาสน์ใหม่มาเหรอ เยซองอึ้งไปราว2วินาทีเศษ เลยถามกลับไปอย่างเกรงใจ
“เฮ้ย นายไหวหรอ”
“ไหวสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก เชิญทุกคนไปที่รถได้แล้วครับ” แหม ลูกชายตระกูลชเว ชิวเหลือเกินกับการที่ให้พวกเราไปอยู่บ้าน แถมขับรถมารับด้วยและแน่นอน รถนายนี่ไม่ใช่รถธรรมดาๆ มันคือปอร์เช่ เปิดประทุนอีก ...อึ้งกันทั้งตระกูล
“ซีวอน นายอยู่บ้านกับใครอะ” อยู่เยซองก็ถามขึ้น คนที่นั่งข้างคนขับก็ตอบไป
“ก็..อยู่กับซองมิน น้องน่ะ!”
“อ้าว ซองมินมาทำอะไรที่นี่น่ะ”
“อ๋อ มาเรียนป.ตรีน่ะ ด้านสถาปัตยกรรมตะวันตก”
“อืม คยูฮยอนน่าจะช่วยน้องนายได้นะ เพราะเค้าก็จบด้านนี้มาเหมือนกัน”
“จริงหรอ คยูฮยอนช่วยดูแลซองมินด้วยนะ” เยซองหันไปพูดกับคนหน้าหล่อที่กำลังเล่นไอพ็อดอย่างเมามันไม่สนใจชาวบ้าน...ไอ้เด็กติดเกม!
น้องชายคนเล็กที่ตัวใหญ่ที่สุดในที่นี้ได้ยินก็ส่ายหน้ายาวนาน1นาที
“ทำไมล่ะ น้องซีวอนก็โตแล้วนะ แค่อยากให้ช่วยเรื่องเรียนแค่นั้นเอง”
“ไม่เอาหรอกท่านประธาน ไม่อยากมีภาระ มาเที่ยวทั้งที อย่าเอาเรื่องงานเรื่องเรียนมาใส่หัวดีกว่า” พูดจบก็เล่นต่ออย่างสบายใจ
ซองมินหรอ? ชื่อคุ้นๆแฮะ จะใช่เจ้าเด็กคนนั้นรึเปล่านะ... ไม่น่าจะใช่ เป็นไปไม่ได้หรอก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถึงโรมแล้ว!!!! ซีวอนนี่เวอร์ตั้งแต่เจอกันเลยเนาะขับปอร์เช่มารับ ว่าแต่คยูฮยอนเคยรู้จักคนชื่อซองมินมาก่อน จะใช่คนเดียวกันรึเปล่านะ ติดตามกันต่อไปแล้วกัน^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น