Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #3 : [yeryeo]เหวยยย ลืม!

 
(เย่แอบโหด ==")

 3

"อา…ได้ที่แล้วล่ะ มาตั้งโต๊ะกันเถอะ" รยออุคสูดกลิ่นหอมของสปาเก็ตตี้ที่นอนอยู่ในกระทะร้อนๆ พลางยกขึ้นมาเทใส่ถาดที่เตรียมไว้

 
"รยออุค พี่ว่ามันต้องอร่อยแน่เลย" เยซองอดใจไม่ไหว ถึงกับยื่นหน้าเข้าไปสูดกลิ่นหอมของอาหารมั่ง

"แน่นอนอยู่แล้ว ฝีมือผม ภัตรคารใหญ่ๆยังทาบทามให้ไปทำงานเลย"
  

"โห เวอร์ไปแล้ว รยออุค~ พี่หิว ไปกินได้แล้ว"

 "งั้นพี่ช่วยยกถาดสปาเก็ตตี้ให้ผมละกัน" 

"ครับผม^^" 

ท่ามกลางแสงไฟสีนวลตาของร้าน และท้องฟ้าสีดำที่อยู่นอกหน้าต่าง ทำให้เยซองรู้สึกว่าอยู่กับแฟนยังไงก็ไม่รู้ 

เห้ย! ไม่ใช่หรอก เขาแค่มากินข้าวเฉยๆ แต่ใจจริงก็แอบคิดนิดนึงแหละว่า ได้ดินเนอร์กับรยออุคสองต่อสอง 

แค่คิดเยซองก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ …หรือว่าเขากำลังมีความรัก! >////////<

"พร้อมแล้วพี่เยซอง มากินกันเถอะ ชักช้าอยู่นั่นแหละ" คนตัวเล็กตะโกนบอกคนตัวใหญ่ที่วางถาดสปาเก็ตตี้แล้วก็ไปเดินเอ้อระเหยอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

 "มาแล้วๆ ไหนดูซิ น่ากินจังเลยอะ" 

"น่ากินก็กินเลยสิครับ มัวแต่นั่งดมเดี๋ยวอดกินไม่รู้ด้วยนะ" 

 "รยออุคก็มากินด้วยกันสิครับ กินคนเดียวมันไม่อร่อย" เยซองนั่งลงบนเก้าอี้บุหนังอย่างดี แต่คนข้างๆเขาทำไมเดินไปทางอื่นล่ะ อยากให้มากินด้วยกันอ้ะ! 

 "อ่ะๆ ก็ได้ๆนั่งตรงไหนดี"

 "นั่งตรงนี้สิ อ้าว! เร็วๆ พี่จะกินหมดแล้วนะ~" เยซองชี้ไปตรงที่นั่งที่อยู่ตรงกับเขาเป๊ะๆ! 

 "อย่าเพิ่งสิ ผมเป็นคนทำนะ!" เยซองเอาส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ใส่จานตัวเองจนสปาเก็ตตี้ในถาดพร่องลงกว่าครึ่ง 

รยออุคพยายามหยุดยั้ง แต่คนกินเก่งก็นั่งกินหน้าตาเฉย …อยู่กับพี่เยซองนี่วุ่นวายตลอดเลยนะ เฮ้อ~ -_-v

 "ผมไม่กินแล้ว ไปล้างจานก่อนแล้วเดี๋ยวมา" รยออุค 

ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินปากเปะจะเข้าไปในห้องครัวเยซองเห็นว่า รยออุคน้อยเริ่มอารมณ์บูดแล้วก็เลยเรียกกลับมา

 "เดี๋ยวสิๆ พี่แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าเพิ่งงอนสิ มาๆเดี๋ยวพี่ตักให้นะครับ" 

ในที่สุดรยออุคก็นั่งลงที่เดิม แต่ไม่ยักจะมองหน้าคนทึ่กำลังตักอาหารใส่จานให้เขาเลย
 
ตอนรยออุคโกรธก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เยซองมองหน้าเล็กๆที่กำลังมองออกไปข้างนอก ริมฝีปากล่างยื่นออกเป็นสัญญาณบอกว่า ’ง้อผมเยอะๆเลย งอนแล้ว!’ 

 ตอนมองเจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจหรอก แต่เสียง’คิกๆๆ’ ที่มันค่อยๆดังขึ้น เพราะกลั้นไม่ไหวนะสิ ปากเล็กๆจึงตอบกลับไปซะ...

“ขำไรพี่เยซอง คนกำลังโกรธน่าขำตรงไหน เดี๋ยวไม่ให้กินเลยนี่ รู้มั้ยคนทำมันเหนื่อยแล้วมาขำหน้าเค้าแบบนี้ได้ยังไง ตอนแรกก็ว่าจะไม่โกรธแล้วนะ แต่ตอนนี้มาขำอะไรก็ไม่รู้ ไม่ยุ่งด้วยแล้ว” โป้ง! (เติมทำไม ไม่ใช่เด็กอนุบาลนะฟ้อย--รยออุค)

อ้าวๆๆๆๆๆ ไปกันใหญ่แล้ว คนอะไรโกรธง่ายจัง ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก มือหนารีบเข้าไปคว้าแขนคนตัวเล็กที่จ้ำออกไปเมื่อกี้

“รยออุค~ จะไปไหน รอก่อนสิ อย่างอนนะครับ พี่ขอโทษทีหลังจะไม่ขำหน้าน้องอุคแล้วครับ กลับมากินข้าวด้วยกันเถอะนะ ...นะ~ นะครับ~”

...


0.0!!


-//////-

“มะ...เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะพี่เยซอง” คนตัวเล็กที่ทำปึงปังเมื่อกี้ หันกลับมาถาม ใบหน้าเรียวมีสีอ่อนๆ แต่ข้างในมันจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว


 คนตัวสูงไม่ได้ยินสิ่งที่คนตัวเล็กพูด ได้แต่คิดในใจ ‘กูพูดอะไรออกไป!!!!!!!! /0[]0\’ คำพูดแบบนี้มันใช้ง้อแฟนนะเว้ย แล้วเอามาพูดกับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ยังไง... เยซอง แกนี่น่าฆ่าทิ้งจริงๆ

 “เอ่อ... ก็.... แค่...”บอกแล้วคนมันเขิน จะพูดอะไรออกมาก็ช่างยากเย็น T^T”

 “แค่อะไร พูดไวๆ จะไปจริงๆแล้วนะ” คนมันงอนก็งอนต่อไป ขี้เกียจฟังคนพูดมาก

“อย่านะ~ เอ่อ.. เมื่อกี้ อย่าใส่ใจมันเลยนะ ไปทานข้าวกันต่อเถอะ” คนง้อง้อจนเสียงหลง แล้วจบด้วยเสียงเรียบๆ เฮ้อ...กว่าจะควบคุมตัวเองได้นะ

 ความเงียบสงบเกิดขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างจัดการสปาเกตตี้ที่อยู่ตรงหน้า จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าหนึ่งตรงเข้ามาในร้าน 

 รยออุคละสายตาจากจานอาหาร สบตากับคนที่คุ้นเคยกันดี 

 "อ้าว! พี่รยอผมนึกว่าร้านยังเปิดอยู่ …แล้วนี่อยู่กับใครน่ะ " คยูฮยอนทักทายพี่ชายของตนก่อนที่จะสังเกตเห็นอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน 

"อ๋อ พอดีปิดร้านแล้ว แต่พี่ทำอาหารให้พี่เยซองกิน ก็เลยต้องอยู่ร้านก่อนน่ะ" 

 "ชื่อคุ้นๆแฮะ…เหมือนเคยได้ยินที่ไหน" เยซองที่กำลังติดใจสปาเก็ตตี้ทีเขาไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน…อร่อยที่สุดในโลก!!!!!!!!!! 

 แต่พอได้ยินเสียงคนที่เข้ามาใหม่ก็หันไปหาต้นเสียง คยูฮยอนได้เห็นหน้าคนที่ชื่อเยซองก็นึกออกทันที 

 "อ๋อ ท่านประธาน! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"

 "อ้าว! คยูฮยอน โตขึ้นมากเลยนะเรา ผมสบายดี คุณเป็นไงบ้างครับ" ท่านประธานเลิกเอาหน้ามุดจานสปาเก็ตตี้แล้วลุกขึ้นมาทักทายลูกน้อง

 "ก็เรื่อยๆน่ะครับ ห้องท่านประธานยังเหมือนเดิมมั้ยครับ" 

 "สวยเหมือนตอนที่นายทำไว้เลยล่ะ" 

 "จริงหรอครับ อยากไปอีกซักครั้งจัง" 

"ได้เลย ถ้านายต้องการ" 

รยออุคอ้าปากค้างเป็นเวลานาน ทั้งงง ทั้งมึน ทั้งอึนกับบทสนทนาที่พรั่งพรูออกมาจากปากสองคนนั่น 

 


รู้จักกันได้ยังไง! …แล้วทำไมต้องเรียกว่าท่านประธาน …คุยกันสนิทสนมเฮฮาปาจิงโกะขนาดนี้ …โอ๊ย~ อะไรกันเนี่ยยยยยยย


----------------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่เย่ติดใจฝีมือการทำอาหารของน้องอุคขนาดนี้ คงต้องมีจานต่อไปแหงๆ ฮิ้วววว แต่คยูฮยอนเข้ามาผิดจังหวะไปหน่อยนะ คนเค้าจะจู๋จี๋กัน ไอย้ะ! ><”

  
(บ้าคลั่งฮิบาริอะค่ะ)