Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #1 : เราเลิกกัน!!

 
(เย่แอบโหด==")

 

1

"นี่! เยซองทำไมมาช้าอย่างนี้ รู้มั้ยชั้นรอมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ" หญิงสาวแหวใส่แฟนหนุ่มอย่างไม่แคร์สื่อ จนคนรอบข้างหันไปซุบซิบกัน เพราะเธอคือนางแบบชื่อดัง ควอน ยูริ!!!

 "ยูริ ผมรีบมาแล้วนะ งานเยอะจะตายเธอก็รู้" ชายหนุ่มตอบอย่างใจเย็น แต่ไม่ช่วยให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นมา 

"ชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ที่เธอมาช้า เพราะมัวแต่สนใจคนอื่นใช่มั้ย "
 

"คิดมากไปแล้ว ผมอยู่บริษัททั้งวัน จะเอาเวลาที่ไหนไปหาคนอื่น"เยซองเริ่มหัวเสีย ....ทำไมแฟนผมขี้วีนขนาดนี้ คนมองเต็มไปหมดแล้วนะTT

"อะไรๆก็งาน เลิกอ้างซักทีเถอะเยซอง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครทำให้ชั้นรอขนาดนี้เลยนะ"

"คุณก็เข้าใจผมบ้างสิ ผมก็อุส่าห์รีบมาแล้วนะ"

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนกล้าขัดใจชั้นน่ะ ชั้นไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!!!" พูดจบ ยูริก็เดินเชิดจากไป แต่แฟนของเธอก็เข้ามาขวาง

"ยูริ ได้โปรด เชื่อผมเถอะนะ"เยซองอ้อนวอนสุดชีวิต 

"ไม่!! ชั้นจะกลับบ้าน"

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่ต้องมายุ่งกับชั้น" ยูริกำลังจะเดินหนีไปอีกครั้ง เยซองดึงร่างบางเข้ามากอด

"ยูริ ผมรักคุณ" หญิงสาวในอ้อมกอดสงบลง แต่ที่จริง

เพี้ยะ!!

รอยฝ่ามือปรากฏบนแก้มทันที พร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา ไม่ใช่เจ็บตรงถูกตบ แต่เจ็บเพราะคนทำคือคนที่รักมากที่สุดต่างหาก

"เยซอง หยุดตื๊อซักที ชั้นรำคาญ" 

"!!!"

"เราเลิกกัน!!!" หญิงสาวเดินจากไปโดยไม่สนใจว่าแฟนของเธอจะรู้สึกอย่างไร เยซองพยายามควบคุมตัวเองให้ปกติที่สุด แม้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม

เยซองเดินเคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางผู้คน ในใจก็คิดโทษตัวเองว่ามีแฟนทั้งที น่าจะดูแลเค้าให้มากกว่านี้ แต่ทำไงได้จะให้ผมทิ้งงานมาหาแฟนเนี่ยนะ เค้าต้องการอย่างนั้นหรอ

ยูริทำผมหัวเสียกลางห้างในวันนั้น...ทำให้ผมไม่อยากเจอใคร อยากอยู่คนเดียวไปเลย 

เฮ้อ! ถ้าผมไม่ใช้เจ้าของบริษัทรถยนต์รายใหญ่ของเกาหลีผมก็คงมีเวลาให้ยูริมากกว่านี้ 

แต่ยูริก็ใช่ว่าจะสนใจผมขนาดนั้น เธอก็มีคนเข้าหามากมายไม่ต่างจากผม 

แต่ที่เราคบกันก็เพราะต่างก็ยังไม่มีใครเลยลองคบกัน เผื่อว่าเราจะไปด้วยกันได้ แต่ที่จริง ไม่มีอะไรที่เข้ากันเลย 

...เยซองได้แต่นั่งเพ้ออยู่คนเดียวระหว่างรอกาแฟเอสเปรสโซร้อนที่สั่งไว้

บรรยากาศรอบข้างช่างแสนอบอุ่นและโรแมนติกมาก แม้คาเฟ่นี้จะไม่ใหญ่มาก แต่การจัดตกแต่งภายในถือว่าดูแล้วสบายตา พื้นไม้ปาเก้สีน้ำตาลเข้มมันขลับ ตัดกับผนังสีเหลืองอ่อน หน้าต่างกระจกบานใสบานใหญ่ทำให้มองเห็นวิวภายนอก น้ำตกเล็กๆที่อยู่หน้าร้านให้บรรยากาศสดชื่นและสงบมากๆ มีม่านสีขาวเนื้อบางเบาปิดทับให้แสงแดดไม่ส่องเข้ามา มองผ่านโต๊ะกระจกสีดำและเก้าอี้บุหนังสีดำ มีเค้าท์เตอร์สีเงินตัดดำ เรียบๆแต่มีระดับ ของทุกอย่างในร้านถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ เยซองสำรวจร้านนี้อยู่นาน จนเสียงหนึ่งทำลายความเงียบ...

 "เอสเปรสโซร้อนได้แล้วครับ ^^" เสียงหนึ่งทำลายความเงียบ เยซองสะดุ้ง ขณะที่กำลังเคลิ้มกับบรรยากาศที่แสนพิเศษในที่แห่งนี้

"ครับๆ " ร่างสูงที่นั่งเก้าอี้ริมหน้าต่างโต๊ะในสุดของร้าน หันไปรับถ้วยกาแฟจากคนตัวเล็ก และมองหน้าเล็กๆเปื้อนรอยยิ้มนั่น แค่แวบเดียว 

ใบหน้ากลมรีบหันไปมองอย่างอื่น แต่ก็ใช่ว่าจะลบยิ้มนั้นออกไปได้ 

"ทานให้อร่อยนะครับ :)" ชายตัวเล็กคนนั้นยังพูดส่งท้าย แต่สายตาจับจ้องไปที่รอยอะไรบางอย่าง

"หน้าคุณไปโดนอะไรมาน่ะ แมวข่วนหรอครับ" เขาถามด้วยน้ำเสียงติดตลก นิ้วสั้นยกขึ้นลูบรอยนั้น

"ประมาณนั้นแหละครับ" เยซองไม่อยากจะบอกความจริง แต่รอยห้านิ้วนั่นมันชัดมาก

"รีบๆไปรักษาด้วยล่ะครับ เดี๋ยวเป็นบาดทะยัก"

"ครับ ^^"

ถึงจะรู้ว่าล้อเล่น แต่เยซองก็เล่นด้วย มือหนายกถ้วยกาแฟแล้วดื่มหมดในรวดเดียว เขาต้องรีบออกไปเพราะยังมีงานที่ต้องทำ

...น่ารักว่ะ! เยซองยิ้มกับตัวเอง แต่เขาก็หันไปมองชายคนนั้นก่อนที่จะจากไป ...

"ขอบคุณครับ วันหลังมาใหม่นะครับ " ยิ้มอีกแล้ว อย่ายิ้มได้มั้ย 

วันหลังต้องมาร้านนี้บ่อยๆแล้ว ติดใจกาแฟ(เอ่อ...คนทำกาแฟ)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

นี่!! ยูริ เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าพี่เย่(ของชั้น)น่ะ *ชี้หน้า* รยออุคช่วยพี่เย่ด้วยนะ><"


ปล. ขอโทษรีเดอร์ที่เคยอ่านของเดิมไปแล้วนะจ๊ะ พอดีเราอยากแก้นิดหน่อย(นิดหนอยของแก... =______=") แต่เนื้อหายังเป็นแนวเดิมนะ ^^

เม้นให้ด้วยนะ^^

  
(บ้าคลั่งฮิบาริอะค่ะ)