Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #2 : [yeryeo] รอยยิ้ม >

 
(เย่แอบโหด==")

 


2

ผมชื่อรยออุคครับ เป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ ใครๆก็เรียกผมว่า กระรอกน้อย 

5555 ก็ผมเหมือนกระรอกจริงๆนี่ ทั้งหน้าตาจิ้มลิ้ม ตัวเล็ก บวกกับนิสัยขี้เล่น อยู่ไม่นิ่งของผมและ ผมชอบเล่นกับทุกคน 

โดยเฉพาะคนทีถูกชะตาเอามากๆ อย่างเช่น…ลูกค้าที่มาเมื่อวันก่อนคนนั้น ผมก็รู้แหละว่าเค้าโดนตบมา แต่อย่างน้อยก็น่าจะทำให้เค้าอารมณ์ดีขึ้นหน่อย ป่านนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ^^ อยากให้เค้ามาที่นี่อีกจัง

ลมร้อนพัดมาจากข้างนอกคาเฟ่ ประตูกระจกใสเปิดออกอย่างช้าๆ รยออุคเงยหน้ามองผู้มาเยือน และยิ้มกว้างเมื่อพบว่าเป็นคนที่อยากเจอพอดี 

"สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าเค้าท์เตอร์ 

"เอสเปรสโซครับ" 

"เหมือนคราวที่แล้วเลยนะ" 

"จำได้ด้วยหรอครับ" เยซองย่นคิ้ว เพราะเขาเพิ่งเคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียวเองนะ 

"ก็นิดนึงอะครับ ไม่ค่อยมีใครสั่งเอสเปรสโซ่น่ะ" 

"555 ก็ผมไม่ชอบทานหวานนี่ครับ"

"ว่าแต่…คุณคือ?" รยออุคเริ่มทำความรู้จัก คนที่คุยแล้วรู้สึกดีขนาดนี้ก็ อยากรู้นักให้มากกว่านี้หน่อย 

"ผมชื่อเยซองครับ ลืมไปเลยเนาะว่าเรายังไม่รู้จักกัน" 

"อ่า…ครับ ผมชื่อรยออุค" ปากเล็กอมชมพูของเจ้าของร้านร่างเล็กยิ้มกว้าง   

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" 

"ครับๆ เช่นกัน" ทั้งสองก้มหน้ายิ้มรับ และเงยหน้าขึ้นมาเจอดวงตาของอีกฝ่ายพอดี

...

(o_o)"


...

ความเงียบเนิ่นนานเกินไป รยออุคก็เลยยิ้มน้อยๆไปให้เยซอง ซึ่งกำลังยืนหูแดง แขนยกขึ้นลูบท้ายทอยไปมา 

คนที่ได้รับรอยยิ้มถึงกับก้มหลบแล้วลอบยิ้มกับตัวเอง ...เค้าเรียกว่ายิ้มละลายใจ ฮิ้ววววว~

“รอยแมวข่วนหายไปแล้วนี่ครับ”

“อ่อ...ครับ ดีขึ้นแล้วแหละครับ”

“แล้วแมวตัวที่ข่วนล่ะครับ”

“...” 

“...”

...

“ไม่เจออีกเลยครับ ” ...ถึงรอยจะหายไป แต่ใจมันก็ยังคิดอยู่นี่ 

รยออุคเห็นแววตาเยซองนิ่งไปขึงไม่อยากจะต่อความยาว 

"ผมชอบร้านคุณมากเลย ตกแต่งได้น่ารักจัง" เหมือนเยซองจะอารมณ์ดีขึ้น จึงชวนคุยต่อ รยออุคตอบกลับมาด้วยเสียงที่สดใส

"อ๋อ ใช่ครับ ต้องยกความดีให้คยูฮยอนแหละครับ" 

"โจวคยูฮยอน ที่เป็นสถาปนิกชื่อดังเป็นคนออกแบบร้านให้หรอครับเนี่ย" 

"ใช้แล้วครับ เค้าเป็นน้องผมเอง" 

โจวคยูฮยอนก็เป็นคนออกแบบห้องทำงานของเยซองเช่นกัน ซึ่งเขาประทับใจมาก ฝีมือการจัดตกแต่งเป็นเอกลักษณ์จริงๆ และเยซองไม่คิดว่าจะเป็นน้องชายของรยออุค 

"แล้วทำไมคุณมาเปิดร้านล่ะครับ" อยู่ๆเยซองก็ถามขึ้นมา 

รยออุคส่งกาแฟเอสเปรสโซอุ่นๆให้เยซอง แล้วหันไปล้างมือที่ซิ้งค์ 

"ผมเป็นคนชอบทำอาหารครับ ผสมเหล้าก็เป็นนะ คุณอยากลองฝีมือผมมั้ยล่ะ" พูดรยออุคฉีกยิ้มจนตาเป็นขีด เพราะมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากๆ 

"ไม่ดีกว่าครับ ผมดื่มไม่ค่อยเก่ง แต่ถ้าเป็นอาหารก็ยินดีครับ" เยซองปฏิเสธ เพราะเขาไม่ชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ 

(ไม่ใช่หรอก ความจริงเขาเป็นคนที่คออ่อนมากๆต่างหากล่ะ คิๆ) 

แต่จะทานอาหารฝีมือรยออุคก็น่าสน รยออุคจะได้ไม่เสียน้ำใจ 

"งั้นผมจะทำสปาเก็ตตี้ให้กินนะ ว่าแต่…คุณช่วยมาเป็นลูกมือให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ" 

"ได้สิครับ วันนี้ผมว่างทั้งวันเลย" 

"งั้นเข้าไปในครัวกันเลยละกัน" รยออุคเดินนำเข้าไปในครัวที่อยู่หลังเค้าท์เตอร์ 

เยซองกวาดสายตาไปรอบๆห้องครัวที่ไม่ธรรมดา เครื่องครัวทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหลือเกิน 

ไม่ว่าจะเป็นหม้อ กระทะ ส้อมช้อน ถูกแขวนเรียงตามความยาวบนผนังสีขาวสะอาด 

เครื่องปรุงวัตถุดิบทุกชนิดก็เก็บไว้ในโหลใส เรียงไว้ในตู้สแตนเลสใบใหญ่แข็งแรง และแยกชนิดไว้อย่างสวยงาม 

โอ้ มาย ก้อดดดด น่าครัวร้านกาแฟหรือภัตรคาร o[]o"

 รยออุคเตรียมสิ่งที่ต้องใช้ทุกอย่างขึ้นมา ขยับไปทางโน้นทีทางนี้ทีอย่างคล่องแคล่ว(ก็ร้านเค้า เค้าก็ต้องรู้จิ ==“) 

เยซองที่ยืนเอ๋ออยู่ที่เตาแก๊ส ก็พูดขึ้นมาว่า 

"เอ่อ…ผมว่าเราเปลี่ยนสรรพนามกันดีมั้ย ใช้ผมกับคุณมันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้" 

"แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดีล่ะ" 

"เรียกผมว่าพี่ละกัน คุณคงไม่อายุมากกว่าผมใช่มั้ย" 

"ก็ได้ครับ งั้นพี่เรียกชื่อผมเฉยๆก็ได้" 

บรรยากาศยามแสงส้มบนท้องฟ้าที่มาพร้อมอากาศเย็นๆ แต่ภายในคาเฟ่แห่งนี้ยังมีแสงสว่างจากดวงไฟสีเหลืองอ่อนและกลิ่นหอมๆจากห้องครัวอบอวลไปทั่วร้านกาแฟแห่งนี้

…ได้เวลาอาหารค่ำแล้วสินะ^^

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ๊ายยยยยยย น้องอุคแกล้งพี่เย่ทำไมอะ เห็นมั้ยเขินหมดเลยอะ จะได้กินสปาเก็ตตี้ฝีมืออุคกี้แล้ว ดูซิว่าจะออกมาเป็นยังไง ^^

รีดเดอร์ที่รัก เม้นหน่อยน้าๆ^^

  

(บ้าคลั่งฮิบาริอะค่ะ)