บ้านพักลูกสาวลูกชาย

ลำดับตอนที่ #42 : พลอยพัสชา เนตรเรืองรอง (School...อาถรรพ์มรณะ )

ใบสมัคร



รูป: 

บท: ลูกน้องชมรม

ลักษณะรูปร่าง: เด็กสาวตัวเล็ก ผิวขาวซีด ดวงตากลมโตสีมรกตหม่นแสง ผมยาวตรงสีดำขลับ สูง148 หนัก29

ชื่อ-นามสกุล: พลอยพัสชา เนตรเรืองรอง

ชื่อเล่น: พลอย

อายุ: (13 - 18) 13

เพศ: หญิง

สัญชาติ: ไทย

นิสัย: สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในชมรม พลอยเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครแต่ก็ไม่มีปัญหากับใคร ปกติมักจะเห็นนั่งอ่านหนังสือเงียบๆในห้องชมรม ถึงจะอายุน้อยแต่ความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่มาก ถ้าถึงเวลาต้องพูดก็ยาวเลย พูดจาเป็นเหตุเป็นผล มองโลกตามความเป็นจริง เข้มแข็งมากและมีสติเยือกเย็นแทบที่สุดในชมรม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพลอยไม่เคยแสดงอาการเกินกว่าเบิกตากว้างเล็กน้อยแล้วกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็วเลย แน่นอนว่าเธอไม่เคยกรี๊ด ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น แม้แต่จะยิ้มยังยากเลย หลายครั้งที่เธอต้องคอบปลอบพวกพี่ๆเพราะเธอให้กำลังใจเก่ง กล้าหาญมากจนไม่น่าเชื่อและไม่ค่อยกลัวอะไร พลอยเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในสายชั้นและมีความรู้รอบตัวเยอะมาก
         ความสามารถของพลอยคือ"ได้กลิ่นความตาย" ไม่ใช่ว่าสามารถทำนายได้หรอกนะ แต่เธอได้กลิ่นความตายที่เกิดขึ้นแล้วต่างหาก เธอสามารถรู้ได้ว่าที่ไหนมีคนตายหรือแม้แต่รู้ถึงสภาพจิตใจของคนตายเพราะงั้นเธอจึงช่วยตำรวจในการสืบคดีอยู่บ่อยครั้ง และเพราะพบเจอความตายมามากมายทำให้พลอยตระหนักได้ว่า ไม่นานทุกคนก็ต้องตายจากไปหมด เพราะงั้นเธอจึงพยายามไม่สนิทกับใคร
          ความจริงแล้วพลอยก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง แต่เมื่อเห็นคนอื่นๆเล่นกันอย่างสนิทสนมเธอทำได้แค่พึมพัมว่า"ไร้สาระ..."แล้วเมินหน้าหนีเท่านั้น ทั้งที่ในใจชอบที่จะฟังทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน...นี่อาจเป้นเหตุผลว่าทำไมพลอยถึงชอบมานั่งอ่านหนังสือที่ชมรมนี้ ทั้งที่เสียงที่ดังเจื้อยแจ้วขนาดนี้ไม่มีทางที่จะอ่านรู้เรื่อง บางครั้งเธอก็อยากจะร้องไห้และหัวเราะออกมาตามใจอยากบ้าง...

ชอบ: หนังสือ

เกลียด: การมีคนพยายามตีสนิท(จริงๆก็ไม่ถึงขั้นเกลียดหรอก)

กลัว: ความตายของคนที่รัก/สนิท 

สุขภาพ: แข็งแรง

ประวัติย่อๆ: พลอยเป็นเด็กที่โชคร้าย ในวันที่เธอเกิดแม่ก็เสียชีวิต ครึ่งปีต่อมาพ่อก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พลอยต้องไปอยู่กับญาติและญาติของเธอก็เสียไปทีละคนสองคนจนหมดในเวลาไม่นาน พลอยที่พบเจอความตายติดๆกันทำให้ได้รับพลังพิเศษ "ได้กลิ่นความตาย" แรกๆเธอก็กลัวแต่ก็ทำใจได้หลังจากนั้นไม่นานพร้อมๆกลับกลายเป็นเด็กที่ปิดกั้นตัวเอง เธอถูกรับไปเลี้ยงโดยนักสืบคนหนึ่งและเขาก็ให้เธอช่วยในคดีของเขาทุกครั้ง พลอยสามารถแยกแยะกลิ่นต่างๆของความตายได้ กลิ่นสดใหม่ กลิ่นนี้นานแล้ว มีกลิ่นยาอยู่ด้วย กลิ่นของความตายที่ทรมาณ กลิ่นความตายที่เป็นสุข 

ความสามารถพิเศษ: การได้กลิ่นความตาย ความรู้รอบตัวและการไขคดี ความเย็นชาถึงขนาดที่เวลามีคนตาย เธอก็เป็นคนที่ตรวจสอบศพ

ของที่พกติดตัว: มีดพก สมุดจดและปากกา

ความสัมพันธ์; ตีตัวออกห่างจากทุกคนจึงไม่มีเพื่อน

วิธีการพูด: เรียกตัวเองว่าพลอย และคนอื่นว่าพี่นำหน้า

ประโยคเวลาปกติ; "แทนที่จะเอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระพรรค์นั้น พลอยขออ่านหนังสือเงียบๆดีกว่า"

ประโยคเวลาอารมณ์ดี / ดีใจ: "...//เบิกตากว้าง" 

ประโยคเวลาโกรธ; "ถ้ามีเรื่องจะพูดแค่นี้ พลอยขอตัว"

ประโยคเวลาเสียใจ; "...//มองด้วยแววตาเศร้าเพียงวูบเดียว"

ประโยคเวลากลัว; "...//เบิกตากว้าง เหงื่อชุ่ม"

กลัวอาถรรพ์มั้ย: พลอยไม่กลัวอาถรรพ์เลย เพราะสุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องตายอยู่ดี

คิดยังไงกับชมรมวิจัยอาถรรพ์: พลอยถูกลากเข้ามา แต่ขี้เกียจปฏิเสธก็เลยอยู่...หรืออาจเพราะเธอชอบความเป็นครอบครัวของชมรมนี้?


ทำไมถึงอยากล้างอาถรรพ์ล่ะ; "เพราะเป็นหน้าที่ของชมรม ไม่มีอะไรมากกว่านั้น"

อยากบอกอะไรกับต้นตอของอาถรรพ์มั้ย; "ความตายน่ะ...ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องไร้สาระอย่างอาถรรพ์ มันก็ต้องมาถึงอยู่ดี ดังนั้นคงมีแต่คนงี่เง่าเท่านั้นล่ะที่จะสร้างของงี่เง่าขึ้นมา"

อื่นๆเพิ่มเติม:  อยากให้มีตอนที่พลอยทนไม่ไหวจนต้องร้องไห้ออกมาน่ะค่ะ แบบว่า "ถ้าเป็นตอนนี้...แค่ตอนนี้ ที่พลอยจะขอร้องไห้...ได้ไหมคะ"

G  Minor!