บ้านพักลูกสาวลูกชาย

ลำดับตอนที่ #41 : นากาโนะ ยุย(School...อาถรรพ์มรณะ)

ใบสมัคร

รูป: 

บท: ลูกน้องชมรม

ลักษณะรูปร่าง: เด็กสาวรูปร่างสูงโปร่งเพรียวบาง ผิวขาว ผมยาวสีน้ำเงินเข้มและดวงตาสีฟ้ามีเสน่ห์ สูง172 หนัก47

ชื่อ-นามสกุล: นากาโนะ ยุย

ชื่อเล่น: ยุย

อายุ: 16

เพศ: หญิง

สัญชาติ: ญี่ปุ่น

นิสัย: เด็กสาวมาดนิ่งผู้มีใบหน้าเดิมตลอดเวลา พูดน้อยและตรง คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นไม่อ้อมค้อม ใช้สัญชาตญาณมากกว่าความคิด เป็นพวกที่เรียนอ่อนแต่เอาตัวรอดเก่ง ไม่แคร์สายตาคนอื่นว่าจะมองเธอยังไง ถ้าคิดว่าอะไรทำแล้วดีก็จะทำ มีน้ำใจ แต่เพราะพูดน้อยจึงมักถูกเข้าใจว่าหยิ่ง แต่หารู้ไม่ว่ายุยนี่ล่ะสาวมึนแท้ๆ  หลายครั้งที่การกระทำของเธอมันน่ารักชวนเขินเอามากๆแต่ยุยซะอย่าง เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องรักๆใคร่ๆเลย ความรักคืออะไรยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คลังคำศัพท์ในหัวน้อยมากและตามศัพท์วัยรุ่นไม่ทันเพราะไม่เล่นอินเตอร์เน็ต ขี้งอนแต่เดี๋ยวเดียวก็ลืม ไม่ก็เซ่นสังเวยด้วยขนมเธอก็หายงอนแล้ว ไม่ค่อยระมัดระวังตัว...ในฐานะเด็กผู้หญิงสักเท่าไหร่ บางครั้งบู๊แหลกจนกระโปรงเปิดก็ไม่รู้ตัว อยากรู้อยากเห็น ชอบเล่นมุขแป้กหน้าตาย(แต่ตาเป็นประกาย) หลายครั้งที่พูดในสิ่งที่ มองมุมกลับปรับมุมมอง และหลายครั้งที่ทำให้เพื่อนๆตาสว่าง  
      เพราะมีความสามารถในการได้ยินเสียงความรู้สึกด้านลบของมนุษย์และสิ่งที่มีจิตใจจึงใส่เฮดโฟนไว้เสมอ ยุยนั้นถือว่าเข้มแข็งมากเพราะสิ่งที่เธอได้ยินนั้นโหดร้ายเกินคนปกติจะรับไหวแต่ยุยก็ยังทนมันมาได้...หรือเพราะความมึนของเธอช่วยกันนะ? ไม่ใช่หรอก เพราะความมองโลกมุมกลับของเธอต่างหาก เพราะได้เห็นความมืด คนเราจึงเห็นคุณค่าของแสงสว่าง แต่ว่า เพราะรับมากไปก็กลัวจะทนไม่ไหวจึงต้องใส่เฮดโฟนกันไว้ก่อน

ชอบ: ขนมหวาน แมว

เกลียด: ของเผ็ด 

กลัว: เสียงความรู้สึกด้านลบของสิ่งต่างๆโดยเฉพาะมนุษย์ (แต่พยายามจะไม่กลัวและใช้ประโยชน์จากความสามารถนี้) 

สุขภาพ: แข็งแรง

ประวัติย่อๆ: ครอบครัวของยุยแตกแยก พ่อทะเลาะกับแม่ทุกๆวัน ยุยไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรพ่อจึงตบตีแม่ทุกวัน แม่เองก็ทนอยู่กับพ่อไปเรื่อยๆ เด็กน้อยที่ไม่เข้าใจพยายามคิด คิด คิด คิดไปพลางนั่งขดในห้องนอนมืดๆและได้ยินเสียงตบตีดังเข้ามาเป็นระยะระยะ จากนั้นยุยก็ได้พลังพิเศษมาโดยไม่รู้ตัว เธอได้ยินความคิดของพ่อและแม่ ความโหดร้ายและเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่ สิ่งเหล่านั้นถาโถมเข้ามาในร่างเล็กๆตลอดหลายปี จนเธอเข้ามาเรียนที่รร.แห่งนี้และได้พบกับเด็กชายคนหนึ่ง เขาได้รู้ความลับของเธอพร้อมๆกับรุ่นพี่ประธานชมรม(แน่นอนว่าคนคนนั้นก็เป็นสมาชิกชมรมเรื่องอาถรรพ์) รุ่นพี่จึงชวนเธอเข้าชมรม ส่วนเด็กชายคนนั้นเมื่อรู้ว่าเธอรู้สึกแย่กับความสามารถนี้ก็เสนอให้ยุยลองใส่เฮดโฟนดูสิและให้เฮดโฟนของเขาแก่เธอ ตั้งแต่นั้นมายุยก็พกเฮดโฟนอันนั้นไว้เสมอ

ความสามารถพิเศษ: เพราะใช้สัญชาตญาณเป็นหลักจึงมีประสาทสัมผัสที่ไวมาก เคลื่อนไหวได้เร็ว ได้ยินเสียงด้านลบของสิ่งต่างๆ

ของที่พกติดตัว: เฮดโฟน คัตเตอร์(?!)

ความสัมพันธ์; ดูยูมะคุงเป็นคนที่ให้เฮดโฟนแก่เธ ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ชอบยูมะมาตลอดโดยที่ไม่รู้ตัวเอง จึงมักแสดงความเปิ่นออกมาเช่น "อยู่ดีๆมันก็ใจเต้นแรงแปลกๆ...หรือว่าฉันจะไม่สบายนะ//หน้ามึนพร้อมเอียงคอถาม"

วิธีการพูด: เรียกตัวเองว่าฉันและคนอื่นว่าเธอหรือนาย เวลาเรียกสัตว์ต่างๆจะมีคำว่าคุณนำหน้าเสมอ เช่นคุณแมว คุฯกระต่าย

ประโยคเวลาปกติ; "...//เอาขนมขึ้นมากิน หน้านิ่ง"

ประโยคเวลาอารมณ์ดี / ดีใจ: "ให้ฉันหรอ//ตาเป็นประกาย หน้านิ่ง"

ประโยคเวลาโกรธ; "...//เอาสันมือฟาดหัวคนที่ทำให้โกรธซึ่งมันดูน่ารักสุดๆ"

ประโยคเวลาเสียใจ; "ป๊อกกี้ของฉัน...//ซึม"

ประโยคเวลากลัว; "ไม่เอา! ไม่เอา!//หลบหลังคนที่พึ่งพาได้"

กลัวอาถรรพ์มั้ย: ยุยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่เพราะเธอเจอสิ่งแย่ๆของมนุษย์มามากแล้ว

คิดยังไงกับชมรมวิจัยอาถรรพ์: ยุยคิดว่าที่นั่นอาจเป็นสถานที่ที่เธอพูดได้เต็มปากว่าเป็นที่สำหรับเธอ ที่นั่นทุกคนต่างก็เหมือนเธอและไม่มองว่าเธอแปลกประหลาด เธอจึงรักชมรมนี้เหมือนบ้านหลังที่2 ซึ่ง...เธอรักกมากกว่าบ้านจริงๆเสียอีก

ทำไมถึงอยากล้างอาถรรพ์ล่ะ; "เหตุผล...ไม่มีหรอก//หน้านิ่ง"

อยากบอกอะไรกับต้นตอของอาถรรพ์มั้ย; "คนร้าย...อยู่ในหมู่พวกเรานี้ล่ะ!!"ยุยทำท่าโคนันแต่หน้านิ่ง ตาเป็นประกาย "ไม่ตลกหรอ" เธอเอียงคอ

อื่นๆเพิ่มเติม: ท่าเวลาจะอ้อนกินขนมเอาแก้มแนบโต๊ะแล้วมองหน้าคนที่กำลังกัน"อยากกินจัง..."
                 คำพูดสุดเบสิคเวลาจะขออะไรคือ "ไม่ได้หรอ..."
                 ชอบเด็กๆมาก แต่แสดงออกไม่เก่ง ชอบเอามือลูบหัวไม่ก็เข้าไปกอดจากข้างหลังแล้วเอาคางเกยหัว

           สาวมึนจงเจริญ!! 

G  Minor!