คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ryou's Side Story -เรื่องราวก่อนหน้านั้น-
“นี่ รู้ข่าวหรือเปล่า? ที่ว่าแม่ของเด็กคนนั้นหนีไปกับเศรษฐีใหม่น่ะ”
“ตอนนี้เลยต้องอยู่กับพ่อแค่สองคนสินะ”
“พ่อก็บ้างาน ออกไปหาปลาทุกวันไม่สนใจลูกเล้ย”
“อย่างนี้เด็กก็ขาดความอบอุ่นน่ะสิ”
“ตายจริง! น่าสงสารจัง”
“สงสัยจะช็อค ดูสิ เล่นไม่พูดไม่จากับใครเลย”
“โดนแม่แท้ๆทิ้งเชียวนะ เป็นใครจะไม่ช็อคบ้างล่ะ?”
“เด็กคนนั้นน่ะ...
สิ้นหวังแล้วล่ะ
ครืน...ซ่า...
คลื่นทะเลซัดสาดปะทะเข้ากับชะง่อนผาจนแตกกระจายเป็นละอองน้ำเล็กๆมากมาย ไอจากน้ำทะเลเหล่านั้นมากพอที่จะทำให้รู้สึกเย็นผิวกาย
ที่ตรงนี้เป็นสถานที่ซึ่งคนบนเกาะมักไม่ย่างกรายเข้ามา มันเต็มไปด้วยชะง่อนผาและหินรุปทรงแปลกๆที่ถูกกัดเซาะด้วยน้ำทะเลและลม นอกจากหินแล้วสิ่งที่มีให้เห็นประปรายคงเป็นศาลเล็กๆที่เก่าบ้างใหม่บ้างและเครื่องเซ่นไหว้เพราะที่นี่เป็นที่ที่คนบนเกาะมากมายเลือกให้เป็นสถานที่สุดท้ายของชีวิต
ที่ริมหน้าผาหนึ่งจากมากมายนั้นมีร่างเล็กๆยืนหมิ่นเหม่อยู่ ดวงตาสีน้ำตาลสนหม่นแสงเหม่อมองออกไปไกลแสนไกลแต่ไร้ซึ่งจุดหมาย
โอซาวะ เรียว อายุ 8 ปี ยืนอยู่ตรงนั้นมานานสองนาน เขายืนนิ่งอยู่เช่นนั้น แม้แต่เสียงนกนางนวลที่ร้องบอกเวลาจวนโพล้เพล้ก็ไม่ได้ทำให้เขาขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“เด็กที่แม้แต่ท่านแม่ก็ยังไม่ต้องการอย่างข้า...แบบนี้จะมีใครต้องการกัน”
ริมฝีปากเล็กพูดด้วยเสียงแห้งผากที่เจือไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและความสิ้นหวัง
ทำไมกัน...ทำไมแม้แต่แม่แท้ๆยังทิ้งตนไป ตนทำอะไรผิดงั้นหรือ? ตนทำอะไรผิดงั้นหรือ? ตนทำอะไรผิดงั้นหรือ? ต่อให้คิดซ้ำๆจนหัวเล็กๆปวดไปหมดแต่เด็กน้อยก็ยังคงไม่อาจเข้าใจถึงความโลภของผู้ใหญ่ คำตอบเดียวที่เขาหาได้มีเพียง...คนที่ผิดคือเขาเอง ผิดตั้งแต่ที่เกิดมา เกิดมาเป็นโอซาวะ เรียว
“ข้าน่ะ...ตายไปเสียก็คงดีสินะ”
เรียวที่ตัดสินใจเช่นนั้นค่อยๆหลับตาลง
เสียงลมที่พัดผ่านซอกหินยิ่งดังชวนให้รู้สึกวิเวกวังเวงเมื่อตั้งใจฟัง เสียงนกนางนวลรอบตัวแผดเสียงร้องอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับสัญญาณบางอย่าง อีกเสียงคลื่นที่ดังก้องราวกับพยายามจะฝังลึกเข้าไปถึงจิตใจ
ท่ามกลางเสียงที่ดังจากรอบทิศอย่างน่าหนวกหูนั้นเอง...
อึก...ฮึก...ฮึก...
“!?”
ได้ยินเสียงร้องไห้ดังแว่วมากับสายลม...
เรียวลืมตาขึ้นในทันทีก่อนหันไปทิศที่ได้ยินเสียงตามสัญชาตญาน
แสงอาทิตย์สะท้อนกับน้ำทะเลเป็นประกายระยิบระยับสีส้มทอง ที่ริมหน้าผาห่างออกไปไม่ไกล...ระหว่างผืนทะเลและฟากฟ้านั้น...
เรือนผมสีดำขลับเป็นประกายกระเพื่อมตามเสียงสะอื้น เด็กสาวตัวน้อยยืนร้องไห้อยู่ตามลำพังที่ริมหน้าผานั้นโดยมีเหล่านกนางนวลพากันบินเข้าไปใกล้ๆ บ้างก็เกาะอยู่ข้างๆราวพยายามปลอบประโลมเธอ
แต่...ไม่ใช่เรื่องของเขา
เรียวเลือกที่จะไม่สนใจ เรียวหันหน้ากลับไปทางหน้าผาเพื่อหวังจะจบทุกสิ่ง...เพียงแค่เขาทิ้งร่างลงไปสู่ผืนน้ำเบื้องล่าง ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบลง
ใช่...เขาควรจะทำเช่นนั้น แต่มันกลับไม่ง่ายเลยเมื่อเสียงของเด็กหญิงยังคงดังกระทบโสตประสาทอยู่แบบนี้!
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กสาวดังขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ารำคาญ ไม่ว่าจะเป็นเสียงของสายลม นกนางนวล หรือคลื่นที่ว่าทิ่มแทงโสตประสาทก็ยังไม่กวนใจเขาเท่าเสียงร้องไห้ที่ดังใสเหมือนกระดิ่งลมของเด็กสาว
“ข้าขอตายอย่างสงบไม่ได้หรือไงนะ” เรียวที่หมดความอดทนหันขวับไปหาเด็กสาวก่อนตะโกน
“นี่ เจ้าน่ะ!! ร้องไห้เบาๆไม่เป็นหรือไง!!!?”
“!!!!!!!!”
พรึ่บ พรึ่บ
เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มดังสะท้อนไปตามหินหน้าผาเว้าแหว่ง เหล่านกนางนวลตกใจเสียงเมื่อครู่กระพือปีกบิน
ราวกับเวลาถูกทำให้ช้าลงหรืออาจเป็นแม้แต่ถูกหยุดไว้...
ท่ามกลางหมู่นกที่กระพือปีกออกบิน...
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา แต่สิ่งที่หยุดทุกสิ่งไว้นั้นคือดวงตากลมโตรื้นน้ำตาที่จ้องตรงมาที่เขา
ดวงตากลมโตสีฟ้าใสที่ประกายระยิบระยับราวท้องทะเล
ความเงียบก่อตัวขึ้นในชั่วอึดใจราวกับทั้งสองถูกตัดขาดจากโลกทั้งใบ ทันใดนั้นเด็กสาวก็ทำท่าตกใจก่อนรีบใช้สองมือเล็กๆเช็ดน้ำตาออกลวกๆ
“ข...ขอโทษนะ” เด็กสาวก้มหัวขอโทษแต่ยังไม่หยุดสะอื้น สีหน้าของเธอดูไม่ดีเลย “ด...เดี๋ยวข้าก็ไปแล้วล่ะ ขอโทษนะ”
พูดจบก็หันไปทางหน้าผาก่อนก้าวเท้าออกไป---------------
“!!!!!!”
----------------- ออกไปสู่สู่ท้องทะเลจริงๆ
“ด...เดี๋ยวก่อน!!!!”
“??”
เสียงของเรียวทำให้เด็กสาวหยุดชะงัก เธอหันกลับมาด้วยสีหน้างุนงง
“นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ” ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว...แต่ก็คิดคำถามอื่นไม่ออก
“ทะเลไงล่ะ”
เด็กสาวตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ได้ยินคำถาม หากคิดว่าคำถามนั้นช่างฟังดูขอไปที คำตอบนั้นกลับขอไปทียิ่งกว่า
หรือว่า...เธอคนนี้เอง...เรียวกำมือของตนแน่นโดยไม่รู้ตัว จากที่คิดว่าเป็นเรื่องของคนอื่น เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงก็ช่าง-----------------
“เจ้า...จะไปจริงๆเหรอ?”
---------------แต่ทำไมกัน ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าปล่อยให้ผ่านเลยไปไม่ได้
“อื้อ...” เด็กสาวพยักหน้า “เจ้าก็เห็นแล้วนี่...ตาของข้าเป็นสีฟ้า”
ดวงตาสีฟ้ารื้นไปด้วยน้ำตาดูงดงามราวผิวน้ำแต่ถึงกระนั้นกลับดูลึกลับเหมือนก้นมหาสมุทร ราวกับดูดกลืนทุกสิ่งรอบข้างแล้วสะกดไม่ให้ละสายตา
“ข้าแปลกประหลาด”
ดวงตาสีฟ้าไม่เคยมีพบเห็นที่เกาะแห่งนี้ ทุกคนมีดวงตาสีเข้ม...ถ้าไม่ดำก็น้ำตาล
“ไม่มีใครเข้าใกล้ ทุกๆคนหนีข้าไป...ข้าไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว” เสียงของเด็กสาวสั่นเครือแต่ชัดถ้อยชัดคำ
หนึ่งเด็กชายที่ไม่มีใครต้องการ กับ หนึ่งเด็กสาวที่ต้องการแค่ใครสักคน
“งั้น...ถ้าข้าจะขอเป็นเพื่อนของเจ้าล่ะ!?”
“!!!??”
เด็กสาวเบิกตากว้าง ดวงตาสีอความารีนวูบไหวแต่ทอประกายของความหวังที่ต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
เรียวรู้สึกได้ว่าหัวใจของตนเองเต้นเร็วขึ้น
“รอข้าเดี๋ยวนะ! ห้าม...ห้ามก้าวออกไปนะ!!” พูดจบเด็กชายก็วิ่ง...ทิ้งหน้าผาที่ตัดสินใจว่าจะทิ้งชีวิตไว้ตรงนั้นไว้เบื้องหลัง วิ่งกลับเข้ามาก่อนวิ่งต่อไป ไปที่หน้าผาที่บอกให้เด็กสาวยืนรอ
“แฮ่ก...แฮ่ก...” เรียวที่วิ่งมาหยุดยืนที่ริมหน้าผา ก้มลงหอบหายใจ
...เด็กสาวยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ยังยืนรออยู่ตามที่เขาขอ...ยังไม่หายไปไหน
เด็กชายเงยหนาขึ้น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าอันแปลกประหลาดโดยไม่หลบสายตา “ข้า...เรียว...โอซาวะ เรียว” พูดเช่นนั้นก่อนยิ้มออกมา
พลันน้ำตาเม็ดโตก็ร่วงผล็อยลงจากดวงตากลมของเด็กสาวไม่หยุด
“อ่ะ ข...ข้าขอโทษ ข้าทำให้เจ้าตกใจเหรอ” เรียวทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าร้องไห้ออกมาอีกระลอก
“เปล่า” เด็กสาวส่ายหน้า พยายามปาดน้ำตาด้วยแขนเสื้อทั้งสองข้าง “ข้าแค่ดีใจ ดีใจมากๆเลย”
เด็กสาวยิ้มออกมา แก้มและจมูกของเธอเป็นสีแดงเรื่อจากการร้องไห้ รอยยิ้มของเธอ...เรียวไม่อาจละสายตาได้เลย เขารู้สึกอบอุ่น...จนเผลอยิ้มออกมา
“แล้วเจ้าล่ะ? เจ้าชื่ออะไร?”
“(ชื่อคุณ)” เด็กสาวตอบ
“(ชื่อคุณ) ข้าชอบชื่อเจ้านะ” เรียวยิ้ม “พอๆกับตาสีฟ้าของเจ้าเลย”
“เจ้าชอบ...ตาของข้า...ฮึก...แง้!!!!!”
เด็กสาวที่ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจเป็นครั้งแรก กว่าจะหยุดร้องก็กินเวลาไปไม่น้อย...และนั่นคือการพบกันครั้งแรกที่ทำให้เรียวได้พบกับสิ่งสำคัญที่สุดของเขาและเขาได้ตัดสินใจที่จะคอยอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป
“ตะวันตกต้องการความสามารถด้านประมงของเจ้า”
หึ...นั่นแค่ข้ออ้างไม่ใช่หรือไง
“ฆ่าคนบนเกาะซะ...ให้มากที่สุด”
ใครจะไปทำได้กัน เรื่องเลวร้ายถึงเพียงนั้น
“ถ้าเจ้าไม่ทำ...พวกข้ายังมีคนอื่นอีกมากที่พร้อมจะมาแทนเจ้า
ถึงตอนนั้นเจ้าอย่าหวังว่าจะร้องขอชีวิต”
...
“ทั้งเจ้า ทั้งคนที่เจ้ารัก”
...
(ชื่อคุณ)
...
แล้วนี่ข้า...ตอบตกลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
ถ้าเพื่อปกป้องรอยยิ้มของเจ้าแล้ว
ต่อให้มือคู่นี้ต้องย้อมไปด้วยบาปเท่าไรก็ไม่เป็นไร
แต่กลับเป็นมือคู่นี้เอง
...
ที่ทำให้เจ้าต้องเสียน้ำตา
ข้าขอโทษ
ความคิดเห็น