คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความจริง
“นี่ริวตะตื่น ตื่นซี๊”เพี๊ย!!
“โอ๊ย!?! อะไรกันเนี่ย......เฮ้ย!!”ผมร้องออกมาเมื่อเห็นหน้าอิจิโกะ
“อะไร อะไร ต้องใจอะไรของนาย นี่ฉันไม่ใช่ภูตผีปีศาจนะฉันเป็นคนและยังไม่ตายด้วย จะตกใจทำป้าอะไรเล่า บ้า L”เจ้านั้นแลบลิ้นใส่ผม ตอนนี่ผมยังงงอยู่เลยว่าเมื่อกี้มันความฝันหรือความจริงกันแน่? ผมพยายามจะลุกขึ้นมาแต่...ทำไมปวดหัวจังว่ะ“โอ๊ย~~”
“อย่าพยายามเลยน่า หัวนายแตกอยู่จะลุกขึ้นมาทำไมเล่า”เจ้านั้นบอกกับผมพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดเลือดที่หัวของผม
“นี่ฉันเป็นอะไรไป?”
“ก็นายน่ะมันบ้า แค่ใช้ไปเอาผ้าขนหนูแค่นี้ก็ยังซุ่มซ่ามหกล้มอีก หมดสติน่ะไม่เท่าไหร่แต่หัวแกแตกด้วยนี่สิ ฉันก็เลยต้องมารับภาระดูแลแกอยู่นี่ไงเล่า”เจ้านั้นพูดออกมาอย่างโมโห
“โอ๊ยเบาๆดิ”ผมร้องออกมาดังสุดๆ นี่มันจะเช็ดเลือดหรือจะฆ่าผมเนี่ย
----------
“นี่คราวหน้าแกเดินระวังๆหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระฉันอีก”เจ้านั้นพูด หลังจากพันผ้าพันแผลให้ผมเสร็จแล้ว
“ภาระอะไรกันก็เพราะตอนเดินมาได้เห็นรอยยิ้มอาถรรพณ์ของแกเข้าน่ะสิ ดึกมาถึงได้ซวยแบบนี่”
“รอยยิ้มอาถรรพณ์อะไรกัน อย่ามากล่าวหากันนะ”
“ก็ได้งั้น...พาฉันออกไปที่ๆนายอาบน้ำเมื่อกี้หน่อยสิ”
“ทำไม”
“เปล่าก็แค่อยากไปดู”
“แต่นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ นายยังจะออกไปอีกหรอ นายรู้มั๊ยว่าป่านี้น่ะมีคนเขาว่ากันว่าเคยเจอศพถูกฆ่าอยู่แถวนี้น่ะ”
“ถ้าแกกลัวแล้วแกพาฉันมาทำไม อีกอย่างเรื่องนั้นน่ะเกิดขึ้นเมื่อ 9 ปีที่แล้วไม่ใช้หรอ”
“ก็จริง แต่...”
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ทีบ้านผีสิงนายยังไม่เห็นกลัวเลย”
“ก็นั้นมันผีปลอมแต่นี่มัน...ของจริงนี้”
“เอ่อน่าบอกไม่ต้องกลัวก็ไม่ต้องกลัวสิ”
“กะ...ก็ได้”ที่ผมพยายามให้มันไปส่งก็เพราะผมอยากรู้ว่าเรื่องที่ผมเจอแวมไพร์น่ะมันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่เพราะถ้าเกิดมันเป็นความจริงเลือดของผมก็น่าจะยังอยู่ที่นั้นจริงมั๊ย ผมก็แค่อยากจะรู้ว่าเจ้านี้น่ะมัน...ใช้แวมไพร์จริงหรือเปล่า
“ถึงแล้ว ที่นี้ห่างจากที่พักของเราก็แค่ไม่กี่ก้าวแต่ทำไมมันเหนื่อยจังว่ะ”เจ้านั้นบ่นออกมาที่มันบ่นแบบนี้ก็เพราะผมใช้ให้มันช่วยพยุงตัวผมเดินมา แล้วทีผมให้มันขี่หลังเล่นทุกวันผมยังไม่เห็นเคยบ่นเลย แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อผมเห็นเลือดที่เลอะเต็มพื้นอยู่ตรงหน้าของผม งั้นก็แสดงว่า....
“นะ...นี่เลือดของใครน่ะ”ผมแกล้งถามออกไป
“ก็เลือดนายไงแล้ว”
“เลือดฉันหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ นายล้มที่เดียวเลือดไหลออกมาเต็มเลย ฉันตกใจแทบแย่นึกว่าจะได้หามศพนายกลับบ้านแล้วซะอีก”ผมจะเชื่อคำพูดของมันดีหรือเปล่าแต่เรื่องเมื่อกี้ก็คงจะเป็นความฝันจริงๆนั้นแหละเพราะว่าถ้าเป็นความจริงแล้วทำไมผมถึงมีแผลที่หัวแทนที่จะเป็นที่คอล่ะ ผมนี่บ้าจริงๆที่คิดว่าเจ้านี่เป็นแวมไพร์น่ะ
“นี่ริวตะนั่งรออยู่ที่นี่หน่อยนะ ฉันขออาบน้ำหน่อย”
“อาบน้ำ ก็นายอาบไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่กลิ่นเลือดของนายมันติดตัวฉันมาอีกนี้สิ”
“อืม ก็ได้แต่เร็วๆนะ”
“แล้วนายจะไม่มาอาบด้วยหรอ ยังไม่ได้อาบเลยนิ”
“ไม่เอาหรอก”
“เถอะน่า ลงมาอาบด้วยหน่อย นายตัวเหม็นแบบนี้ฉันไม่นอนด้วยหรอกนะ”
“ก็ได้ๆ”ผมตอบกลับอย่างเต็มใจ(นิดหน่อย--*)
“เออ แต่ดูดีๆหุ่นแกก็น่ากินเหมือนกันเนอะ ดีกว่าตอนเด็กๆซะอีก”ผมพูดขึ้นหลังจากที่เจ้านั้นถอดชุดออกหมดแล้ว
“อ๊ะ!! เมื่อกี้ยังไม่กล้าดูเลยนิ”เจ้านั้นร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่คนอย่างเจ้านี้ทำตัวน่ารักก็เป็นด้วยหรอเนี่ย
“คิดอะไรอยู่น่ะ อย่าให้ฉันรู้นะว่านายกำลังคิดถึงเรื่องบ้าๆนั้นอยู่น่ะ”เจ้านั้นพูดเสียงสั้นเล็กน้อยพร้อมกับหยิบผ้ามาคลุมตัว แต่ไม่ทันแล้วมั้ง เห็นจนหมดทุกซอกทุกมุมแล้วเนี่ย --*
“เออน่าชั่งเถอะรีบลงไปในน้ำได้แล้วก่อนที่ฉันจะคิดจริงๆ”ผมพูดเชิงขู่ พร้อมกับถอดเสื้อออกเพื่อลงไปอาบน้ำกับมัน
“เฮ้ยทำอะไรอยู่ เร็วๆลงมาสิ”ผมเรียกเจ้านั้นให้ลงมาอาบน้ำ
“สัญญานะว่าถ้าฉันลงไปแล้วนายจะไม่ปล้ำฉันจริงๆ”
“เอ้อ ลงมาสักที”ผมตะคอกใส่เจ้านั้น มันคิดบ้าอะไรของมัน คนอย่างผมเนี่ยนะจะปล้ำมัน คิดได้ไงฟ่ะเนี่ย
“โห~~ พระจันทร์สวยดีจังเลย นายว่มั๊ย”
“อืม ดูไปก็สวยดีเหมือนกะ....อืม”ผมพูดยังไม่ทันจบ อยู่ๆเจ้านั้นก้เข้ามาจูบผมซะงั้น
“ทำอะไรของนายเนี่ย”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ”
“ไม่เป็นอะไรบ้านแกสิ เฮ้ย~~มาตอนนี้ฉฉันก็ไม่สงสัยเลยว่าทำไมทุกวันถึงได้โดนรุมขมขืนอยู่ตลอด”
“พูดบ้าอะไรน่ะ ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันนอกจากแกแล้วฉันไม่เคยจูบใครเลยนนะ หัดสำนึกแล้วก็รับผิดชอบซะบ้างสิ”
“รับผิดชอบงั้นหรอ ก็ได้ งั้นฉันขอรับผิดชอบนายคืนนี้เลยแล้วกันนะ”ผมเข้าไปกอดเจ้านั้นแล้วใช้ลิ้นเลียต้นคอมัน มันไม่แปลกและนี้ไม่ใช้การขมขืนแต่เป็นกิจวัตรประจำวันที่สามีภรรยาเขาทำกันต่างหาก
“แกจะทำอะไรฉันน่ะ”เจ้านั้นตะโกนออกมาแล้วก็ดีดตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของผม
“จะหนีไปไหนก็ไม่พ้นหรอกน่า คืนนี้ฉันว่านายยอมฉันดีๆจะดีกว่านะ”ผมพูดแล้วเข้าไปกอดเจ้านั้นอีกครั้ง พร้อมกับก้มลงประกบริมฝีปากของผมกับเจ้านั้นเข้าด้วยกัน
“อืมๆ ริวตะ”
“เฮ้ย อิจิโกะตื่น”
“โอ๊ย~~หนวกหู น่ารำคาญ”ผมบอกกลับไปพร้อมกับลุกขึ้มมาจากที่นอน
“ตะโกนทำไมบ่อยๆว่ะ น่ารำคาญจะตายชัก”
“อะไรของนายเนี่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย”
“เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอะไร ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“ทีเมื่อคืนยัง....”
“โอ๊ย หนวกหูเว้ยไม่ฟังๆ ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เรื่องเมื่อคืนก็คือเรื่องเมื่อคืนสิ ฉันจำได้น่าว่าเมื่อคืนฉันทำอะไรกับนายเพราะฉะนั้น หุบปากไปซะ!!”ผมบ่น(นี้บ่นหรอเนี่ย-_-*)ออกมาแล้วก็ลุกไปหยิบชุดแล้วเดินไปอาบน้ำ
“น่ารำคาญจริงๆเลยเจ้าบ้าเนี่ย”ผมเดินไปบ่นไปจนกระทั้งเดินมาถึงน้ำตก
“รีบอาบดีกว่าเรา”ผมพูดแล้วก็รีบถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ
“ว้าวมีดอกไม้ลอยมาด้วย สวยจังเลย”
“นี่จะอาบก็รีบๆหน่อย ไม่งั้นฉันจะลงไปอาบกับแกเดี๋ยวนี้แหละ”ไอ้บ้านั้นอยู่ๆก็เดินเข้ามากระซิบข้างหูผม
“รู้แล้วน่า”ผมตอบออกไปโดยไม่หันไปมอง เพราะจุดสนใจของผมตอนนี้ยังอยู่ที่ดอกไม้ที่ลอยมากับสายน้ำอยู่
----------------------------------
“ริวตะฉันอาบเสร็จแล้ว”
“อืม เดี๋ยวฉันไป”อิจิโกะเดินเข้าไปใกล้ริวตะที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรซักอย่างอยู่
“ทำอะไรนะ”อิจิโกะถาม พลางก้มลงไปดูตรงที่มือของเพื่อนตน แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาถามออกไปว่า
“นั้นรูปใครอ่ะ”
“เพื่อนน่ะ”ริวตะตอบออกมาด้วยเสียงเบาๆ
“เพื่อนหรอ นี่แกคบเพื่อนเป็นผู้หญิงด้วยหรอ”เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย
“ผู้ชาย”ริวตะตอบออกไป
“อ้าว??? ผู้ชายหรอกหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ สงสัยอะไรของแก”
“ผู้ชายน่ารักขนาดนี้เลยหรอ”
“วันแรกที่เจอเด็กคนนั้นฉันก็แปลกใจเหมือนกัน แต่ตั้งแต่ที่คบกับแกมาฉันก็เข้าใจแล้วล่ะว่า...หน้าตามันบอกเพศไม่ได้จริงๆ”
“เชอะ!!”อิจิโกะสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ริวตะนั่งมองรูปใบนั้นอยู่เพียงคนเดียว
“ยังโกรธฉันอยู่รึเปล่านะ”ริวตะบ่นพึมพัมกับตัวเองพลางร้องไห้ออกมา .....
--------------------------------
ความคิดเห็น